Բացահայտենք մեր ստեղծածը...

[Mefistofel]

Mefistofel ջան, հաճախ շատ հասուն մտքեր ես արտահայտում, շատ ապշեցնող համեմատություններ ես անում, որ ինձ թվում է, թե տարեց մարդու գործեր եմ կարդում, բայց հետո էդ կարծիքս կորում է... Կարծում եմ, շատ ասելիք ունես ու շատ ամուր հիմք ունես ստեղծագործություններիդ համար՝ ԲՈՂՈՔ...

Շատ լավ է, որ տպավորություն եմ թողնում.... թեկուզ եվ վատ

... բայց, գիտե՞ս, ոչ մեկ նոր բան չի ասում իր ասպարեզում, մինչև որ լիովին չի տիրապետում դասականին...

Չեմ թաքցնում- գրքերից կարդացել եմ միայն "доктор Айболит"-ը և "Մաթանալիզի հիմունքները: Ֆիխտենգոլց"...

Դու ուզում ես էքսպերիմենտալ ու նոր երևալ, բայց էնպիսի տարրական (ուղղագրական և այլ) սխալներ ես անում, որ միանգամից տպավորությունը կորչում է (հասկանում եմ, որ, ասենք, հառբեցող-ը ու էլի մի շարք բառեր դիտմամբ ես էդպես գրում, բայց...)..

Հեն էտա, որ չեմ ուզւոմ էքսպերեմենտալ թվալ... հիմա ինչնա ընդունված?! Որ գրեն ինչքան հնարավորա ժամանակին հարիր... իսկ ես գրում եմ երևանցու պես (Երևանի շքւնչը սիրողի պես) թեկուզ և անգրագետ երևանցու պես...

.. Ու հետո, գործերդ հաճախ սահուն չեն կարդացվում, հանգերը բացակայում են... Չարենցն էլ պակաս հարբեցող չէր (դե համեմատություն չեմ անում, դրա համար շուտ է, բայց՝ որպես օրինակ), բայց իր գործերը հո կարդում ու կարդում ես ու նույնիսկ եթե տողերի վերջավորություններն իրար չեն բռնում, սահուն կարդացվում է...

Մի փոքր տարբերությամբ, թեկուզ և գրում եմ պոեզիա, գրում եմ իմ ԱՍՄՈՒՆՔԻ համար (որ խմած, գոռամ նրանք փողոցում), այսինքն, եթե գեթ մի անգամ լսես ոնցեմ կարդում իմ ամենաանհանգավորած բանաստեղծությունը, կարողեմ վիճել, որ իսպառ կկորի այդ կարծիքտ ...

... Այ, օրինակ, "Երգ ակորդեոնի համար"–ը հաճույքով կլսեի, երգում ե՞ս.

Երգում եմ , այո... նվագում եմ կիթառի, ակկորդեոնի ու դաշնամուր վրա... ունեմ մոտ 20-25 երգ, որ պանդոկներում մի 3000 ավել մենեջերի գրպանը մցնելով, կարողանում եմ նվագել ու երգել ....