Ի՞նչը կուզենայիք փոխել ձեր մեջ

[Viki]

Դժվար է բնավորության գծերից ինչ-որ բան կտրուկ փոխել, քանի որ այն ձեռք է բերվում տարիների և փորձի, ինչու չէ նաև շփումի հիման վրա: Բայց երևի թե ինքս կփոխեի իմ օբյեկտիվ կարծիք կազամելը և զգայուն լինելը... Իհարկե գալիս է մի պահ, երբ համարյա թե համոզված եմ, որ դադարել եմ ամեն ինչ սրտին մոտիկ ընդունելու երևույթը, բայց...

[Արշակ]

Դժվար է բնավորության գծերից ինչ-որ բան կտրուկ փոխել, քանի որ այն ձեռք է բերվում տարիների և փորձի, ինչու չէ նաև շփումի հիման վրա: Բայց երևի թե ինքս կփոխեի իմ օբյեկտիվ կարծիք կազամելը և զգայուն լինելը... Իհարկե գալիս է մի պահ, երբ համարյա թե համոզված եմ, որ դադարել եմ ամեն ինչ սրտին մոտիկ ընդունելու երևույթը, բայց...

Այո, համաձայն եմ, դժվար է երկար տարիների ընթացքում ձևավորված բնավորության գծից միանգամից ազատվելը։ Դրա համար հաճախ երկարատև պայքար է պետք։ Հաճախ թվում է, թե արդեն ազատվել ես, բայց հանկարծ մի անսովոր իրավիճակ է լինում, զգոնությունդ կորցնում ես ու զգում ես, որ դեռ լրիվ չես ազատվել։ Բայց կարծում եմ, որ համառ լինելու դեպքում հնարավոր է փոխել սեփական բնավորությունը։

[StrangeLittleGirl]

Նախ, եթե ճիշտ հասկացա, դու ասում ես, որ ժառանգական հատկանիշներից ազատվել հնարավոր չէ։ Շատ դժվար է։ Բայց համոզված եմ, որ հնարավոր է։ Ես ինքս պայքարում եմ ծնողներիցս ժառանգած մի շարք բացասական հատկանիշների դեմ և արդեն տեսնում եմ որոշակի արդյունքներ։

Եթե դու կարող ես փոխել ժառանգված որևէ հատկանիշ, ուրեմն պարզապես այդ հատկանիշի ռեակցիայ նորմայի սահմանները շատ լայն են, իսկ եթե նեղ է, ապա դա հնարաոր չէ փոխել:

Ինչ վերաբերվում է մարդու հատկանիշների վերը բերված ծագումնաբանական դասակարգմանը (ժառանգական, այս կյանքի ընթացքում ձեռք բերած), ապա, իմ կարծիքով, բացի դրանցից, կան նաև հատկանիշներ, որոնք մեր սեփականն են (հենց քո ասած «երբ այդպիսին եմ, ես ես եմ»-ը) ու մենք դրանք մեզ հետ ենք բերել նախկինից՝ նախկին կյանքերից։ Ընդ որում, այդ հատկանիշները հիմնական մաս են կազմում։ Իհարկե, համոզված եմ, որ աթեիստներն ու կիսաաթեիստները վերջին ասածներս հիմարություն կպիտակեն ու բացասական կտրամադրվեն մնացած բոլոր ասածներիս նկատմամբ։

Ես ոչ աթեիստ եմ, ոչ կիսաաթեիստ, ես քրիստոնյա եմ, բայց, կներես, նախկին կյանքերի գոյությանը չեմ հավատում: Պարզապես այդ հատկանիշները մենք ձեռք ենք բերում կյանքի ընթացքում, իսկ եթե կա նաև ժառանգական գործոնը, ապա շատ դժվար է դրանցից ազատվելը (ամեն դեպքում հնարաոր է): Հենց Աստված է մեզ օգնում ազատվել մեր թերություններից, եթե միայն մենք ենք ցանկանում: Ես այդպես բազմաթիվ թերություններից ազատվել եմ:

Ինչևէ, ամեն դեպքում կարծում եմ, որ մենք մեր բնավորության, հատկանիշների տերն ու տնօրենն ենք։ ՈՒ ցանկության դեպքում կարող ենք կատարելագործվել՝ ազատվել հին վատ հատկանիշներից ու ձեռք բերել նոր, լավ հատկանիշներ։

Դեմ չեմ, եթե մենք չկամենանք, չենք կարող վատ հատկանիշներից ազատվել: Բայց եթե կամենանք, հարց է. կարո՞ղ ենք արդյոք: Հենց այստեղ օգնության է գալիս Աստված:

Հո իզու՞ր չի Քրիստոսն ասել. «Կատարյալ եղեք, ինչպես ձեր երկնավոր հայրն է կատարյալ»։ Քրիստոսն անիմաստ, անիրականանալի պատգամներ չէր տա։ Իսկ կատարելագործվելու, ավելի լավը դառնալու ձգտում չունեցողները կարող են շարունակել ինքնախաբեությամբ զբաղվելը։

Կատարյալ կարող ես լինել միայն Աստծո ներկայության մեջ:

Բյուր, հիմա անցնեմ մարդկանց ծաղրելու քո բնավորությանը։ Ճիշտ է, մեր բնավորության շատ գծեր մեզ վաղուց հարազատ են դարձել, մենք սովորել ենք դրանց միշտ մեր հետ լինելուն։ Դրանք նման են մանկության մաշված խաղալիքներին, որոնցից չենք ուզում ազատվել՝ չնայած հիմա խանգարում ու իզուր նեղություն են տալիս մեզ։ Բայց իմ կարծիքով պետք է դրանցից ազատվել։ Համոզված եմ, որ կարող ենք դրանցից ազատվել։

Ինչու՞ է քեզ թվում, որ խանգարում է: Իսկ եթե չե՞մ ուզում ազատվել... Իմ կարծիքով, պետք չէ կոնկրետ այս հատկանիշից ազատվել:

Դու փորձել ես ուղղակի մարդկանց ծաղրելու ցանկությանդ վրա բռնանալով զսպել քեզ։ Բայց եթե կարողանաս ուղղակի ազատվել այդ ցանկությունից, ապա կհասկանաս, որ դու այդպիսով բնավ էլ չես կորցնում քո եսը։ Հնդհակառակը՝ փոխված բնավորությունդ ավելի է քոնը դառնում։ Չէ՞ որ դու ես այն ստեղծել և ոչ թե այն ձևավորվել է հանգամանքների բերումով։

Ինչի՞ց որոշեցիր, որ փորձել եմ զսպել ինձ: Դու չարաչար սխալվում ես: Դա զսպելով չէր ստացվել: Այդ արդյունքին ես հասել էի Աստծո օգնությամբ: Երկար ժամանակ չէի ծաղրում մարդկանց: Այդ ընթացքում իմ կյանքը շատ միապաղաղ էր, բայց միևնույն ժամանակ շատ հանգիստ: Հիմա որ հիշում եմ, մի քիչ ափսոսում եմ, որ այլևս այդպիսին չեմ, նորից դարձել եմ հին Բյուրակնը, բայց մյուս կողմից, սիրում եմ դժվարություններ: Ու ամենացավալին այն է, որ գիտեմ, որ Աստված ուզում է, որ ես փոխվեմ, բայց ես Նրան դեմ եմ գնում: Չգիտեմ, երևի մի մեծ դաս պետք է լինի ինձ, որ նորից ուզենամ մարդկանց չծաղրել, չնայած չէի ուզենա այդ գնով ազատվել այդ հատկանիշից:
Ուզում եմ Viki-ին էլ պատասխանել

Բայց երևի թե ինքս կփոխեի իմ օբյեկտիվ կարծիք կազամելը և զգայուն լինելը...

Կարո՞ղ ես բացատրել, թե դրանք ինչու են թերություններ: Ես էլ նույն հատկանիշներից ունեմ (չնայած ոմանք կասեն, թե առաջինը բացակայում է ինձ մոտ), բայց դրանք բնավ թերություններ չեմ համարում: Թե՞ հոգեկանիս հետ ինչ-որ բան այնպես չէ

[Ուլուանա]

Ես էլ դրանք թերություններ չեմ համարում։
Վիկի, իսկ ինչու՞ ես համարում, որ օբյեկտիվ կարծիք կազմելը վատ է։ Սկզբում, երբ կարդացի, ինձ թվաց, թե սխալ եմ կարդացել, այսինքն՝ սուբյեկտիվի փոխարեն օբյեկտիվ եմ կարդացել, բայց հետո տեսա, որ չէ, հենց օբյեկտիվ ես գրել։ Այդ դեպքում իրոք զարմանալի է...

[dvgray]

հատկանիշներ, (բնավորության) գծեր ... Սրանք խողովակներ են , որոնցով մեր մեչի մատերիան կատարում է էներգիայի փոխանակություն արտաքին աշխարհի հետ.
Մատերիան կարելի է ավելացնել, նվազեցնել, նույնիսկ հասցնել որակական փոփոխուտյան ենթարկել, բայց խոգովակներին հեռացնել և արավել ևս դրանք փոխարիներ նորերով, դա անհնար է. Կրկնում եմ, մենք "Արարիչ" չենք. Կարելի է միայն այն խոգովակները, որոնք մեզ պետք չեն , չօգտագործել (տարբեր ձևեր կան - խցանել, բերանը փակել և նաև չհետևել նրանց "տեխ" վիչակին ու թոգնել "փչանան").
Այսինքն արհեստականորեն բռնանալ այդ խողովակի վրա, և դա անել հետևողականորեն.
Եթե դա հետևողականորեն անեն գենետիկորեն կապակցվաց մի քանի սերունդներ (ասում են 7 սերունդ), ապա այդ խոգովակը կժանգոտի,վերչնականորեն կքայքայվի, և նրա կողքին կառաչանա (տեղ կբացվի) ուրիշը , նորը ..Այսինքն նոր հատկանիշը.

Մի հարց այլ կարծիք ունեցողներին.
Օրինակ - Հայերիս բնորոշ հատկանիս կարելի է համարել հարմարողականությունը.
Ինչպես ե՞ք մտածում, կարելի ե դրանիծ ազատվել - այսինքն լինել մի վիճակում, որ դա չի լինի մեր բնական ռեակցիան (կրկնում եմ - ԲՆԱԿԱՆ) երբ գտվենք համապատասխան իրավիճակում.

[otar]

1) արտաքինը
2) կուզենայի ավելի ուշ հավատալ ու ամբողջ սրտով նվիրվել ընկերներիս...
3) կուզենայի ավելի խելացի լինել
4) կուզենայի այսքան պնդաճակատ չլինել...
շարունակելի

[Lionne_en_Chasse]

Մի աֆորիզմ կա , որը ես շատ եմ սիրում ՝ Si ce que tu veux dire est moins beau que le silence, tais-toi ! -Եթե այն, ինչ պատրաստվում ես ասել ավելի վատն է քան լռությունը ..., ուրեմն լռիր ! Լռությունը երբեմն ասվածից գերադասելի է ու օգտակար : Բայց թե չխորանանք ( բան էր, հիշեցինք )

Ես էլ կուզեի անրադառնալ Բյուրակնի գրառմանը
Բյուր գիտես, ես նույնպես ունեմ մի բնավորության գիծ, որը թերությունների շարքում է և ես դա շատ լավ գիտակցում եմ, ավելին, շաաատ հաճախ տուժվում դրա երեսից:.....հպարտությունն է...: Միշտ ցանկացել եմ ազատվել դրանից, բայց ցանկությունից այն կողմ ոչինչ չեմ ձեռնարկել : Որովհետև դա իմ էությունն է, ( ոչ թե էությանս մի մասնիկը ) :
Բայց ինձ բռնացրել եմ նաև մի մտքի վրա, որ իմ էությունը ( թեկուզ և ինձ ցավ պատճառող) ինձ դուր է գալիս : Գիտակցում եմ, ցանկանում եմ ,.... բայց ինչ-որ տեղ նաև չեմ ցանկանում ազատվել: Էստեղ գիտակցականի ու զգացմունքների կռիվ կարծես գնա : ՈՒ ոչ մեկը չի զիճում , արդյունքում ոչինչ էլ չի փոխվում :
Երևի նույն էլ քեզ մո՞տ է

[Viki]

Ես էլ դրանք թերություններ չեմ համարում։
Վիկի, իսկ ինչու՞ ես համարում, որ օբյեկտիվ կարծիք կազմելը վատ է։ Սկզբում, երբ կարդացի, ինձ թվաց, թե սխալ եմ կարդացել, այսինքն՝ սուբյեկտիվի փոխարեն օբյեկտիվ եմ կարդացել, բայց հետո տեսա, որ չէ, հենց օբյեկտիվ ես գրել։ Այդ դեպքում իրոք զարմանալի է...

Նախ շա~տ շնորհակալ եմ... Ամեն դեպքում ինձ համար հաճելի է այն փաստը, որ դու հոգեբանորեն մոտեցար իմ պատասխանին` վերջինս թերություն չհամարելով:

Ինձ այն երբեմն շատ է խանգարում... Հատկապես երբ շա~տ եմ սկսում աչք փակել այն մարդկանց սխալների վրա, որոնց համար սխալ թույլ տալը սովորույթ և բնավորության գիծ է դառնում: Ոչ ոք անթերի չէ, բայց... Գոնե պետք է փորձեն շտկել սխալները: Այսինքն միշտ այդ օբյեկտիվ կարծիք կազմելու պատճառով փորձում եմ ներել, արդարացնել, փորձում եմ դիմացինի տեսանկյունից նայել... Բայց պահ է գալիս, որ պետք է քննադատորեն նայել, ոչ թե ներողամիտ...

[StrangeLittleGirl]

Այդ դեպքում կարելի է օբեկտիվ կարծիք կազմել, բայց քննադատաբար մոտենալ: Ամեն դեպքում, ներելը լավ բան է:

[Armine]

Արմինե, իմ նախորդ գրառումներից մեկում ես Ձեզ, ինչպես նաև Ձեր տեսակետը քիչ թե շատ պաշտպանողներին խնդրեցի ներկայացնել թերություն բառի ձեր սեփական ընկալումը։ Բայց դուք դա չարեցիք։ Լավ, այդ դեպքում ես ասեմ, թե ինչ եմ հասկանում այդ բառն օգտագործելով։ Ճիշտն ասած՝ դժվարությամբ եմ պատկերացնում, որ այդ բառը կարելի է ուրիշ իմաստով էլ ընկալել, բայց եթե դուք ուրիշ իմաստ գիտեք, խնդրեմ, կավելացնեք։ Այս թեմայում արած իմ սկզբնական գրառումներից մեկում ես ասել էի, որ կան թերություններ, որոնք մեզ են խանգարում, կան թերություններ էլ, որոնք ուրիշներին՝ մեր շրջապատի մարդկանց են խանգարում։ Այստեղից պարզ երևում է, որ թերություն ասելով՝ ես նկատի ունեմ մարդու այն հատկանիշները կամ սովորությունները, որոնք որևէ կերպ խանգարում կամ վնասում են և՛/կամ տվյալ թերությունն ունեցող մարդուն, և՛/կամ նրան շրջապատող մարդկանց։ Եթե մարդը չի ուզում ազատվել իր այն թերությունից, որը խանգարում ու վնասում է իրեն, ուրեմն այդ մարդը իր իսկ թշնամին է (եթե կարող եք տրամաբանության սահմաններում հերքել իմ այս պնդումը, խնդրե՛մ), իսկ եթե չի ցանկանում ազատվել այն թերությունից, որը խանգարում, վնասում է ուրիշներին, ուրեմն այդ մարդը եսասեր է, միայն իր մասին է մտածում, թքած ունի ուրիշների վրա (նորից եթե համաձայն չեք, հակափաստարկ բերեք)։ Երկու դեպքում էլ եզրակացությունները տվյալ մարդուն, մեղմ ասած, դրականորեն չեն բնորոշում։ Կա նաև մի երրորդ տարբերակ, որի մասին էլի իմ նախորդ գրառումներից մեկում արդեն խոսել եմ. մարդը պարզապես զուրկ է առողջ դատելու ունակությունից կամ գոնե կաղում է դրանից։
Եթե Ձեզ հայտնի է մեկ այլ՝ չորրորդ կամ գուցե նաև հինգերորդ տարբերակ, որի պատճառով մարդը կարող է չցանկանալ ազատվել իր թերություններից, ապա պատրաստ եմ մեծ հետաքրքրությամբ կարդալ դրա մասին։

Ձեր նշած երեք տարբերակից միայն մեկն է, այն էլ ոչ լիարժեք, ցույց տալիս պատճառը, իսկ մյուս երկուսը՝ մարդու որոշման (տվյալ դեպքում՝ չցանկանալու) ձեր գնահատականը:[/QUOTE]

Այսինք, դուք գտնում եք, որ մարդը իր թշնամին է կամ եսասեր է, որովհետև չի ցանկանում փոխվել (վերացնել իրեն կամ շրջապատին վնաս հասցնող սեփական թերություն(ներ)ը): Բայց ինչու՞ չի ցանկանում փոխվել: ՀԻմա կասեք, որովհետև ինքն իր թշնամին է կամ եսասեր է: Բայց ինչու՞ է ինքն իր թշնամին կամ եսասեր դարձել: Ինքն իր թշնամին լինելը կամ շրջապատի հանդեպ եսասեր լինելը հետևանք է, բայց ոչ բուն պատճառ:
Իմ կարծիքով, պատճառները բազմաբնույթ ու բարդ են: Մի անհատ (իսկ քանի մարդ, այնքան անհատ) կարող է/ի վիճակի է հասկանալ մյուսին, զերծ մնալով անհատի մասին գնահատական-հայտարարություններից:

Հարգելի Արմինե, բացի իմ կամ Ձեր մշակած կամ գուցե չմշակած, բայց կամայականորեն հետևած արժեքների համակարգից, բարեբախտաբար, գոյություն ունի նաև համընդհանուր արժեքային համակարգ, որում հաշվի են առնվում բոլորի շահերն ու իրավունքները։ Կան բարոյական նորմեր, որոնք տարածվում են բոլորի վրա, և իմ կամ Ձեր կողմից՝ հայտնի չէ, թե ինչ չափանիշներով մշակած արժեքային համակարգը չի կարող փոխել այն։ Օրինակ, գուցե ըստ ինչ-որ մեկի մշակած արժեքային համակարգի (չեմ ասում՝ Ձեր)՝ առանց պատճառի, այսպես ասած՝ «կայֆի համար» մարդ սպանելը կամ գողություն անելը շատ էլ ընդունելի է, բայց դա երբեք չի կարող ճիշտ համարվել, չէ՞ (հուսով եմ՝ սրան էլ չեք հակաճառի)։ Ուզում եմ ասել, որ կան այնպիսի արժեքներ և իրավունքներ, որոնք իմ կամ ձեր որոշելով չեն, դրանք բոլորի համար նույնն են և այդպես պետք է լինեն։

Մարդասպանությունը թերություն չի (պատկերացնու՞մ եք, մի թերություն ունեմ, կիրակի օրերին ճաշից հետո մարդ եմ սպանում)՝ այլ երևույթ է, որը և որի նմանները սահամանափակել-վերացնելու համար կան համամարդկային նորմեր: Իսկ դուք խոսեք մարդասպանի հետ ու ճանաչեք նրա պատկերացրած ճիշտն ու ներկայացրեք ձեր պատկերացրած ճիշտը:

Եվ, այո՛, եթե ձեր որևէ հատկություն կամ սովորություն ինձ ակնհայտորեն վնասում կամ խանգարում է (եթե, իհարկե, ես հոգեկան հիվանդ չեմ), ապա կարող եմ ասել, որ դա հաստատ ճիշտ լինել չի կարող, դա հաստատ թերություն է, որից պետք է ազատվել։

Իսկապե՞ս:

-ֆրանսիացի, դու քո ամբարտավանությունը քամակումդ պահի այնպես, որ աչքիս չերևա:
-գերմանացի, ռուս, սկանդինավցի, լսարանում, հաց ուտելիս և ընդհանրապես, հասարակական վայրերում ձեր խնչելու սովորութունը վերացրեք:
-չինացի, լողանալուց հետո դու պետք է մաքրես բաղնիքում թողած մազերդ:

Շատուշատ նմանատիպ օրինակներ կարող եմ բերել, բայց ով՞ է ասել, որ այդ մարդիկ պետք է փոխվեն, որովհետև նրանց որոշ սովորութուններ ու հատկություններ անձամբ ինձ խանգարում են:

Ախր, ոչ թե նրանց թերություններն են իրականում ինձ խանգարում, այլ ինձանում եղածը...օրինակ՝ եսասիրությունն ու անհանդուրժողականությունը: Իսկ եթե ուզում եմ, որ նրանք փոխվեն, առաջինը ես պիտի փոխվեմ:

Իսկ եթե դուք չեք ուզում ազատվել, ապա իմ վերը նշած երեք տարբերակներից ընտրեք ձեզ ամենահոգեհարազատը, դե, այն դեպքում, եթե ձեր կողմից մշակված չորրորդ կամ հինգերորդ տարբերակ չունեք։

Ոչ ինձ, ոչ մարդկանց չեմ դասակարգում ըստ տարբերակների, ոչ էլ նրանց սովորությունները, հատկությունները՝ սև-սպիտակի: Եթե ինձ ինչ-որ բան դուր չի գալիս մեկ ուրիշի մոտ, նշանակում է՝ խնդիր ունեմ ինքս ինձ հետ: Լավ կլինի սեփական խնդիրս լուծեմ՝ ինքս ինձ հետ ունեցած հարաբերութունը շտկեմ, այդ մեկ ուրիշի վրա բռնանալու՝ քո այս սովորությունը ինձ խանգարում է, դու պետք է այն վերացնես, փոխարեն:

[Armine]

Արմինե, ձեր այս գրառումից երևում է, որ արդեն սկսում եք կառչել բառերից։ Իսկ դա խոսում է... էլ չասեմ, թե ինչի մասին, երևի ինքներդ գլխի կընկնեք։ Ուղղակի Ձեզ մի փոքրիկ դաս տալու համար ես էլ Ձեր մի խոսքից կկառչեմ, որպեսզի հասկանաք, որ դա լավ բան չէ։ Տարբերությունը միայն այն է, որ ես կառչելու եմ Ձեր սխալից՝ ուղղելով այն, իսկ դուք կառչել եք մարդու ճիշտ ձևակերպած արտահայտությունից՝ իբր ուղղելով սխալը։
.
Դուք որոշակիորեն շփոթում եք բառն ու խոսքը։ Խոսքը կարող է կազմված լինել ինչպես մի բառից, այնպես էլ բազմաթիվ բառերից ու նախադասություններից։ Հետևաբար, «չարժե Ձեզ հետ գլուխ դնել» արտահայտությունը հանգիստ կարելի է խոսք համարել, իսկ Ձեր ասած 5 թիվը կարող է վերաբերել ոչ թե խոսքին, այլ բառին։
Այնպես որ, նախքան ուրիշի բառերից կամ խոսքից կառչելը բարի եղեք համոզվել, որ տեղին եք կառչում։ Իսկ ընդհանրապես ավելի կուլտուրական և ապահով է ոչ մեկի բառերից չկառչելը։ Բանավիճելիս ընդդիմախոսի բառերից կառչելը խոսում է տվյալ մարդու՝ ավելի լուրջ հակափաստարկի բացակայության մասին։ Վերջը չդիմացա, ասեցի...

Արմինե, ձեր այս գրառումից երևում է, որ արդեն սկսում եք կառչել բառերից։ Իսկ դա խոսում է... էլ չասեմ, թե ինչի մասին, երևի ինքներդ գլխի կընկնեք։

Բարի եղեք պատասխանատվություն կրել զրույցի ընթացքում: Ձեր մտքերը ես չեմ, որ պիտի գուշակեմ: Բան ունեք ասելու` ուղիղ ասեք:

Ուղղակի Ձեզ մի փոքրիկ դաս տալու համար ես էլ Ձեր մի խոսքից կկառչեմ, որպեսզի հասկանաք, որ դա լավ բան չէ։

Նախ, մի փոքր շեղում. մարդիկ ունեն ճղճիմ պատկերացումներ լավ ու վատի մասին, իրենց իրավունք են վերապահում դաս տալու մյուս մարդկանց իրենց պատկերացրած լավ ու վատի մասին...

Բարով կառչեք բառերիցս. նշանակում է՝ ձեր չափով ուշադիր լսել եք ինձ՝ ձեր զրուցակցին, ու հիմա բան ունեք ասելու:

Տարբերությունը միայն այն է, որ ես կառչելու եմ Ձեր սխալից՝ ուղղելով այն, իսկ դուք կառչել եք մարդու ճիշտ ձևակերպած արտահայտությունից՝ իբր ուղղելով սխալը։

Իսկ դուք հաստատ գիտե՞ք, թե ճիշտ եք հասկացել զրուցակցիս արտահայտությունից կառչելու միտումս:

Դուք որոշակիորեն շփոթում եք բառն ու խոսքը։ Խոսքը կարող է կազմված լինել ինչպես մի բառից, այնպես էլ բազմաթիվ բառերից ու նախադասություններից։ Հետևաբար, «չարժե Ձեզ հետ գլուխ դնել» արտահայտությունը հանգիստ կարելի է խոսք համարել, իսկ Ձեր ասած 5 թիվը կարող է վերաբերել ոչ թե խոսքին, այլ բառին:

Խոսքն ու բառը նաև հոմանիշներ են:

«Մի խոսքով չեղավ, եղավ հինգը խոսքով»-ը կատակ-բառախաղ էր, որի երանգը չեք որսացել այն պարզ պատճառով, որ տրամադրված եք եղել «դաս տալու» :

Այնպես որ, նախքան ուրիշի բառերից կամ խոսքից կառչելը բարի եղեք համոզվել, որ տեղին եք կառչում։ Իսկ ընդհանրապես ավելի կուլտուրական և ապահով է ոչ մեկի բառերից չկառչելը։
Բանավիճելիս ընդդիմախոսի բառերից կառչելը խոսում է տվյալ մարդու՝ ավելի լուրջ հակափաստարկի բացակայության մասին։

Երբ զրուցակցի բառերից կառչում են, հարցեր են տալիս բանավեճի ընթացքում, զրուցակիցն արդեն մտածելու տեղիք ունի: Պարզապես, որոշ զրուցակիցներ մտածելու, իրենց նախնական ասածն ամրապնդելու կամ ինչու չէ նաև նոր տեսակետ ընդունելու փոխարեն նախընտրում են խույս տալ բանավեճից ծուռումուռ ճանապարհներով, օրինակ, հարցերը սաստելով կամ «դասեր տալով» :

Վերջը չդիմացա, ասեցի...

Խի՞, զսպում՞ էիք ձեզ: Այ քեզ զավեշտ...

[Լէգնա]

Ծնկաչոք աղերսում եմ Ձեզ,այդպես մի խոսեք էլի ,,ախր,հաստատ իրար աչքերի մեջ նայելով,չէք ասելու այս ամենը,էլ ինչու եք ....
էլ մի շարունակեք էլի,մինչև կարդացի,այս ամենը 100 կաթիլ կապլի էի ուզում խմել, չկար

[Lionne_en_Chasse]

Ծնկաչոք աղերսում եմ Ձեզ,այդպես

Ոնց չեմ սիրում քո էս արտահայտությունը ...
,,

ախր,հաստատ իրար աչքերի մեջ նայելով,չէք ասելու այս ամենը,էլ ինչու եք ....

Պատասխանատու մարդը աչքերի մեջ նայելով էլ կասի

մինչև կարդացի,այս ամենը 100 կաթիլ կապլի էի ուզում խմել, չկար

Է դու ինչո՞ւ ես հուզվում: Եթե զրուցակիցների հեչ պետք չի, ուրեմն դու էլ թեթև տար
Բա արժե՞ առողջությունդ (էլ չեմ ասում կապլիները ) անխնա վատնել էսպիսի մանր բաների վրա
Հիմա էլ քո համար անհանգստանա՞մ

[Ուլուանա]

Բարի եղեք պատասխանատվություն կրել զրույցի ընթացքում: Ձեր մտքերը ես չեմ, որ պիտի գուշակեմ: Բան ունեք ասելու` ուղիղ ասեք:
Խի՞, զսպում՞ էիք ձեզ: Այ քեզ զավեշտ...

Արդեն ասեցի։ Հենց դա էլ ուզում էի ասել և ասեցի։

Նախ, մի փոքր շեղում. մարդիկ ունեն ճղճիմ պատկերացումներ լավ ու վատի մասին, իրենց իրավունք են վերապահում դաս տալու մյուս մարդկանց իրենց պատկերացրած լավ ու վատի մասին...

Իսկ ինչու՞ եք համոզված, որ Ձերը ճղճիմ չի։

Իսկ դուք հաստատ գիտե՞ք, թե ճիշտ եք հասկացել զրուցակցիս արտահայտությունից կառչելու միտումս:

Դուք որոշակիորեն շփոթում եք բառն ու խոսքը։ Խոսքը կարող է կազմված լինել ինչպես մի բառից, այնպես էլ բազմաթիվ բառերից ու նախադասություններից։ Հետևաբար, «չարժե Ձեզ հետ գլուխ դնել» արտահայտությունը հանգիստ կարելի է խոսք համարել, իսկ Ձեր ասած 5 թիվը կարող է վերաբերել ոչ թե խոսքին, այլ բառին:

Խոսքն ու բառը նաև հոմանիշներ են:

Բայց նույնանիշներ չեն, Arm_Lionne-ն այնիմաստով չէր գրել, որով դրանք հոմանիշներ են, այլ մյուս իմաստով, և ձեր՝ Arm_Lionne-ի բառերից կառչելը ցույց է տալիս, որ Դուք կամ միայն մի իմաստը գիտեք, կամ պարզապես անհաջող կերպով ծաղրել էիք ուզում։

«Մի խոսքով չեղավ, եղավ հինգը խոսքով»-ը կատակ-բառախաղ էր, որի երանգը չեք որսացել այն պարզ պատճառով, որ տրամադրված եք եղել «դաս տալու» :

Հավատացեք, ձեզ դաս տալու մտադրություն ամենևին էլ չեմ ունեցել։ Պարզապես Դուք ստիպեցիք։ Իսկ Ձեր ու Arm_Lionne-ի խոսակցության բնույթից դատելով՝ դուք դժվար թե ուղղակի կատակ անեիք, դա ուղղակի տեղին չէր լինի։ Իրար վիրավորլու ժամանակ սովորաբար կատակ չեն անում, որովհետև այդպիսի իրավիճակում պարզ է, որ նման արտահայտությունը չի կարող որպես կատակ ընկալվել, և Դուք դա պետք է որ հասկանայիք։

Երբ զրուցակցի բառերից կառչում են, հարցեր են տալիս բանավեճի ընթացքում, զրուցակիցն արդեն մտածելու տեղիք ունի: Պարզապես, որոշ զրուցակիցներ մտածելու, իրենց նախնական ասածն ամրապնդելու կամ ինչու չէ նաև նոր տեսակետ ընդունելու փոխարեն նախընտրում են խույս տալ բանավեճից ծուռումուռ ճանապարհներով, օրինակ, հարցերը սաստելով կամ «դասեր տալով» :

Արմինե, իմ կարծիքով, Ձեր բանավիճելու ընդունակությունը բավարար չէ Ձեզ հետ բանավիճելը շարունակելու համար։ Դուք արդեն անտրամաբանական բաներ եք ասում, որոնց դեմ որևէ բան ասելն ուղղակի իմաստ չունի։
Եվ ընդհանրապես հենց սկզբից այնպիսի տպավորություն էր, որ դուք մտել եք այս թեմա՝ բոլորին հակառակվելու համար։ Մի խոսքով, վեճը շարունակելու իմաստ չեմ տեսնում այլևս։

[Bonita]

Իմ մեջ կուզենայի փոխել `
որոշ մարդկանց հանդեպ կեղծավորությունը ...
շատ շուտ վիրավորվելը...
մարդկանցից շուտ հոգնելը...