Ի՞նչը կուզենայիք փոխել ձեր մեջ

[dvgray]

Ո՞վ ասեց։
Դուք չարաչար սխալվում եք։ Եթե ձեզ մինչև հիմա չի հաջողվել ձեր անձի մեջ որևէ բան փոխել, դա դեռ չի նշանակում, որ դա հնարավոր չէ։ Ուրեմն կամ այնքան էլ չեք ցանկացել, կամ էլ բավականաչափ ջանքեր չեք գործադրել դրա համար։ Օրինակ, ես իմ մեջ շատ բան եմ փոխել ու դեռ շարունակում եմ փոխել։ Որոշ բաներ փոխելը, իհարկե, շատ դժվար է, երբեմն նույնիսկ անհնար կարող է թվալ, բայց անհնար բան գոյություն չունի։ Ցանկության դեպքում ամեն ինչի էլ կարելի է հասնել։

Խոսքը միայն իմ մասին չէ.
(Կլասիկան բազմաթիվ անգամներ անդրադարցել է այս թեմային.)
Մարդ այն է , ինչ որ կա. Մնացածը ինքնախաբկանք է, հիպնոզ...

Իսկ միգուցե մենք Աստված ե՞՞՞նք

Կարչ ասած - պետք ե կատարելագործել առավելություննեը և... խնամքով ծածկել թերությունները. Սա իմ կարծիքն է.

[StrangeLittleGirl]

Շատ հատկանիշներ մենք ժառանգում ենք մեր ծնողներից, որոնք ձևաորում են մեր խառնվածքը, բայց ուրիշ հատկանիշներ էլ ձեռք ենք բերում կամ կորցնում կյանքի ընթացքում. դրանք ձևաորում են մեր բնաորությունը: Վերջին հատկանիշները փոփոխվում են` կախված դաստիարակությունից, ինքնադաստիարակությունից, միջավայրից և այլն: Մենք չարաչար կսխալվենք ու մեզ կթերագնահատենք, եթե ասենք, թե ոչ մի փոփոխություն անել հնարաոր չէ: Հակառակը, մեզ կգերագնահատենք, եթե ասենք, որ կարող ենք ամեն ինչ փոխել:
Ինչ վերաբերում է ինձ, կարող եմ մի օրինակ բերել: Մարդկանց ծաղրելու շատ վատ սոորություն ունեմ: Այո', ես գիտեմ, որ դա թերություն է, այն էլ շատ լուրջ: Դրա հետևանքները երբեմն շատ տխուր են լինում: Բայց մի՞թե ուզում եմ ազատվել դրանից: Մի ժամանակ շատ էի ուզում ու հասել էի դրան: Բայց այդ ժամանակ ես ավելի շատ նման էի մի կեղծաորի, լարովի խաղալիքի: Հիմա ես գիտեմ, որ դա թերություն է: Գիտեմ, որ դրանով ոչ միայն իմ շրջապատի, հաճախ սիրելի մարդկանց եմ վնասում, այլև ինքս ինձ: Բայց ես չեմ ուզում ազատվել դրանից, որովհետև երբ այդպիսին եմ, ես ես եմ (թող ների ինձ Աստված), ես գիժ եմ

[Արշակ]

Հարգելի Armine, հնարավոր է, որ խելքիս պակասից է, բայց ես ձեր գրառումներից առանձնապես բան չեմ հասկանում։ Կամ էլ… Այնպես որ, կխուսափեմ վիճելուց։
Ավելի լավ է, պատասխանեմ Բյուրակնի գրառմանը։

Շատ հատկանիշներ մենք ժառանգում ենք մեր ծնողներից, որոնք ձևաորում են մեր խառնվածքը, բայց ուրիշ հատկանիշներ էլ ձեռք ենք բերում կամ կորցնում կյանքի ընթացքում. դրանք ձևաորում են մեր բնաորությունը: Վերջին հատկանիշները փոփոխվում են` կախված դաստիարակությունից, ինքնադաստիարակությունից, միջավայրից և այլն: Մենք չարաչար կսխալվենք ու մեզ կթերագնահատենք, եթե ասենք, թե ոչ մի փոփոխություն անել հնարաոր չէ: Հակառակը, մեզ կգերագնահատենք, եթե ասենք, որ կարող ենք ամեն ինչ փոխել:
Ինչ վերաբերում է ինձ, կարող եմ մի օրինակ բերել: Մարդկանց ծաղրելու շատ վատ սոորություն ունեմ: Այո', ես գիտեմ, որ դա թերություն է, այն էլ շատ լուրջ: Դրա հետևանքները երբեմն շատ տխուր են լինում: Բայց մի՞թե ուզում եմ ազատվել դրանից: Մի ժամանակ շատ էի ուզում ու հասել էի դրան: Բայց այդ ժամանակ ես ավելի շատ նման էի մի կեղծաորի, լարովի խաղալիքի: Հիմա ես գիտեմ, որ դա թերություն է: Գիտեմ, որ դրանով ոչ միայն իմ շրջապատի, հաճախ սիրելի մարդկանց եմ վնասում, այլև ինքս ինձ: Բայց ես չեմ ուզում ազատվել դրանից, որովհետև երբ այդպիսին եմ, ես ես եմ (թող ների ինձ Աստված), ես գիժ եմ

Նախ, եթե ճիշտ հասկացա, դու ասում ես, որ ժառանգական հատկանիշներից ազատվել հնարավոր չէ։ Շատ դժվար է։ Բայց համոզված եմ, որ հնարավոր է։ Ես ինքս պայքարում եմ ծնողներիցս ժառանգած մի շարք բացասական հատկանիշների դեմ և արդեն տեսնում եմ որոշակի արդյունքներ։
Ինչ վերաբերվում է մարդու հատկանիշների վերը բերված ծագումնաբանական դասակարգմանը (ժառանգական, այս կյանքի ընթացքում ձեռք բերած), ապա, իմ կարծիքով, բացի դրանցից, կան նաև հատկանիշներ, որոնք մեր սեփականն են (հենց քո ասած «երբ այդպիսին եմ, ես ես եմ»-ը) ու մենք դրանք մեզ հետ ենք բերել նախկինից՝ նախկին կյանքերից։ Ընդ որում, այդ հատկանիշները հիմնական մաս են կազմում։ Իհարկե, համոզված եմ, որ աթեիստներն ու կիսաաթեիստները վերջին ասածներս հիմարություն կպիտակեն ու բացասական կտրամադրվեն մնացած բոլոր ասածներիս նկատմամբ։ Ինչևէ, ամեն դեպքում կարծում եմ, որ մենք մեր բնավորության, հատկանիշների տերն ու տնօրենն ենք։ ՈՒ ցանկության դեպքում կարող ենք կատարելագործվել՝ ազատվել հին վատ հատկանիշներից ու ձեռք բերել նոր, լավ հատկանիշներ։ Հո իզու՞ր չի Քրիստոսն ասել. «Կատարյալ եղեք, ինչպես ձեր երկնավոր հայրն է կատարյալ»։ Քրիստոսն անիմաստ, անիրականանալի պատգամներ չէր տա։ Իսկ կատարելագործվելու, ավելի լավը դառնալու ձգտում չունեցողները կարող են շարունակել ինքնախաբեությամբ զբաղվելը։

Բյուր, հիմա անցնեմ մարդկանց ծաղրելու քո բնավորությանը։ Ճիշտ է, մեր բնավորության շատ գծեր մեզ վաղուց հարազատ են դարձել, մենք սովորել ենք դրանց միշտ մեր հետ լինելուն։ Դրանք նման են մանկության մաշված խաղալիքներին, որոնցից չենք ուզում ազատվել՝ չնայած հիմա խանգարում ու իզուր նեղություն են տալիս մեզ։ Բայց իմ կարծիքով պետք է դրանցից ազատվել։ Համոզված եմ, որ կարող ենք դրանցից ազատվել։
Դու փորձել ես ուղղակի մարդկանց ծաղրելու ցանկությանդ վրա բռնանալով զսպել քեզ։ Բայց եթե կարողանաս ուղղակի ազատվել այդ ցանկությունից, ապա կհասկանաս, որ դու այդպիսով բնավ էլ չես կորցնում քո եսը։ Հնդհակառակը՝ փոխված բնավորությունդ ավելի է քոնը դառնում։ Չէ՞ որ դու ես այն ստեղծել և ոչ թե այն ձևավորվել է հանգամանքների բերումով։

[Viki]

Դժվար է բնավորության գծերից ինչ-որ բան կտրուկ փոխել, քանի որ այն ձեռք է բերվում տարիների և փորձի, ինչու չէ նաև շփումի հիման վրա: Բայց երևի թե ինքս կփոխեի իմ օբյեկտիվ կարծիք կազամելը և զգայուն լինելը... Իհարկե գալիս է մի պահ, երբ համարյա թե համոզված եմ, որ դադարել եմ ամեն ինչ սրտին մոտիկ ընդունելու երևույթը, բայց...

[Արշակ]

Դժվար է բնավորության գծերից ինչ-որ բան կտրուկ փոխել, քանի որ այն ձեռք է բերվում տարիների և փորձի, ինչու չէ նաև շփումի հիման վրա: Բայց երևի թե ինքս կփոխեի իմ օբյեկտիվ կարծիք կազամելը և զգայուն լինելը... Իհարկե գալիս է մի պահ, երբ համարյա թե համոզված եմ, որ դադարել եմ ամեն ինչ սրտին մոտիկ ընդունելու երևույթը, բայց...

Այո, համաձայն եմ, դժվար է երկար տարիների ընթացքում ձևավորված բնավորության գծից միանգամից ազատվելը։ Դրա համար հաճախ երկարատև պայքար է պետք։ Հաճախ թվում է, թե արդեն ազատվել ես, բայց հանկարծ մի անսովոր իրավիճակ է լինում, զգոնությունդ կորցնում ես ու զգում ես, որ դեռ լրիվ չես ազատվել։ Բայց կարծում եմ, որ համառ լինելու դեպքում հնարավոր է փոխել սեփական բնավորությունը։

[StrangeLittleGirl]

Նախ, եթե ճիշտ հասկացա, դու ասում ես, որ ժառանգական հատկանիշներից ազատվել հնարավոր չէ։ Շատ դժվար է։ Բայց համոզված եմ, որ հնարավոր է։ Ես ինքս պայքարում եմ ծնողներիցս ժառանգած մի շարք բացասական հատկանիշների դեմ և արդեն տեսնում եմ որոշակի արդյունքներ։

Եթե դու կարող ես փոխել ժառանգված որևէ հատկանիշ, ուրեմն պարզապես այդ հատկանիշի ռեակցիայ նորմայի սահմանները շատ լայն են, իսկ եթե նեղ է, ապա դա հնարաոր չէ փոխել:

Ինչ վերաբերվում է մարդու հատկանիշների վերը բերված ծագումնաբանական դասակարգմանը (ժառանգական, այս կյանքի ընթացքում ձեռք բերած), ապա, իմ կարծիքով, բացի դրանցից, կան նաև հատկանիշներ, որոնք մեր սեփականն են (հենց քո ասած «երբ այդպիսին եմ, ես ես եմ»-ը) ու մենք դրանք մեզ հետ ենք բերել նախկինից՝ նախկին կյանքերից։ Ընդ որում, այդ հատկանիշները հիմնական մաս են կազմում։ Իհարկե, համոզված եմ, որ աթեիստներն ու կիսաաթեիստները վերջին ասածներս հիմարություն կպիտակեն ու բացասական կտրամադրվեն մնացած բոլոր ասածներիս նկատմամբ։

Ես ոչ աթեիստ եմ, ոչ կիսաաթեիստ, ես քրիստոնյա եմ, բայց, կներես, նախկին կյանքերի գոյությանը չեմ հավատում: Պարզապես այդ հատկանիշները մենք ձեռք ենք բերում կյանքի ընթացքում, իսկ եթե կա նաև ժառանգական գործոնը, ապա շատ դժվար է դրանցից ազատվելը (ամեն դեպքում հնարաոր է): Հենց Աստված է մեզ օգնում ազատվել մեր թերություններից, եթե միայն մենք ենք ցանկանում: Ես այդպես բազմաթիվ թերություններից ազատվել եմ:

Ինչևէ, ամեն դեպքում կարծում եմ, որ մենք մեր բնավորության, հատկանիշների տերն ու տնօրենն ենք։ ՈՒ ցանկության դեպքում կարող ենք կատարելագործվել՝ ազատվել հին վատ հատկանիշներից ու ձեռք բերել նոր, լավ հատկանիշներ։

Դեմ չեմ, եթե մենք չկամենանք, չենք կարող վատ հատկանիշներից ազատվել: Բայց եթե կամենանք, հարց է. կարո՞ղ ենք արդյոք: Հենց այստեղ օգնության է գալիս Աստված:

Հո իզու՞ր չի Քրիստոսն ասել. «Կատարյալ եղեք, ինչպես ձեր երկնավոր հայրն է կատարյալ»։ Քրիստոսն անիմաստ, անիրականանալի պատգամներ չէր տա։ Իսկ կատարելագործվելու, ավելի լավը դառնալու ձգտում չունեցողները կարող են շարունակել ինքնախաբեությամբ զբաղվելը։

Կատարյալ կարող ես լինել միայն Աստծո ներկայության մեջ:

Բյուր, հիմա անցնեմ մարդկանց ծաղրելու քո բնավորությանը։ Ճիշտ է, մեր բնավորության շատ գծեր մեզ վաղուց հարազատ են դարձել, մենք սովորել ենք դրանց միշտ մեր հետ լինելուն։ Դրանք նման են մանկության մաշված խաղալիքներին, որոնցից չենք ուզում ազատվել՝ չնայած հիմա խանգարում ու իզուր նեղություն են տալիս մեզ։ Բայց իմ կարծիքով պետք է դրանցից ազատվել։ Համոզված եմ, որ կարող ենք դրանցից ազատվել։

Ինչու՞ է քեզ թվում, որ խանգարում է: Իսկ եթե չե՞մ ուզում ազատվել... Իմ կարծիքով, պետք չէ կոնկրետ այս հատկանիշից ազատվել:

Դու փորձել ես ուղղակի մարդկանց ծաղրելու ցանկությանդ վրա բռնանալով զսպել քեզ։ Բայց եթե կարողանաս ուղղակի ազատվել այդ ցանկությունից, ապա կհասկանաս, որ դու այդպիսով բնավ էլ չես կորցնում քո եսը։ Հնդհակառակը՝ փոխված բնավորությունդ ավելի է քոնը դառնում։ Չէ՞ որ դու ես այն ստեղծել և ոչ թե այն ձևավորվել է հանգամանքների բերումով։

Ինչի՞ց որոշեցիր, որ փորձել եմ զսպել ինձ: Դու չարաչար սխալվում ես: Դա զսպելով չէր ստացվել: Այդ արդյունքին ես հասել էի Աստծո օգնությամբ: Երկար ժամանակ չէի ծաղրում մարդկանց: Այդ ընթացքում իմ կյանքը շատ միապաղաղ էր, բայց միևնույն ժամանակ շատ հանգիստ: Հիմա որ հիշում եմ, մի քիչ ափսոսում եմ, որ այլևս այդպիսին չեմ, նորից դարձել եմ հին Բյուրակնը, բայց մյուս կողմից, սիրում եմ դժվարություններ: Ու ամենացավալին այն է, որ գիտեմ, որ Աստված ուզում է, որ ես փոխվեմ, բայց ես Նրան դեմ եմ գնում: Չգիտեմ, երևի մի մեծ դաս պետք է լինի ինձ, որ նորից ուզենամ մարդկանց չծաղրել, չնայած չէի ուզենա այդ գնով ազատվել այդ հատկանիշից:
Ուզում եմ Viki-ին էլ պատասխանել

Բայց երևի թե ինքս կփոխեի իմ օբյեկտիվ կարծիք կազամելը և զգայուն լինելը...

Կարո՞ղ ես բացատրել, թե դրանք ինչու են թերություններ: Ես էլ նույն հատկանիշներից ունեմ (չնայած ոմանք կասեն, թե առաջինը բացակայում է ինձ մոտ), բայց դրանք բնավ թերություններ չեմ համարում: Թե՞ հոգեկանիս հետ ինչ-որ բան այնպես չէ

[Ուլուանա]

Ես էլ դրանք թերություններ չեմ համարում։
Վիկի, իսկ ինչու՞ ես համարում, որ օբյեկտիվ կարծիք կազմելը վատ է։ Սկզբում, երբ կարդացի, ինձ թվաց, թե սխալ եմ կարդացել, այսինքն՝ սուբյեկտիվի փոխարեն օբյեկտիվ եմ կարդացել, բայց հետո տեսա, որ չէ, հենց օբյեկտիվ ես գրել։ Այդ դեպքում իրոք զարմանալի է...

[Viki]

Ես էլ դրանք թերություններ չեմ համարում։
Վիկի, իսկ ինչու՞ ես համարում, որ օբյեկտիվ կարծիք կազմելը վատ է։ Սկզբում, երբ կարդացի, ինձ թվաց, թե սխալ եմ կարդացել, այսինքն՝ սուբյեկտիվի փոխարեն օբյեկտիվ եմ կարդացել, բայց հետո տեսա, որ չէ, հենց օբյեկտիվ ես գրել։ Այդ դեպքում իրոք զարմանալի է...

Նախ շա~տ շնորհակալ եմ... Ամեն դեպքում ինձ համար հաճելի է այն փաստը, որ դու հոգեբանորեն մոտեցար իմ պատասխանին` վերջինս թերություն չհամարելով:

Ինձ այն երբեմն շատ է խանգարում... Հատկապես երբ շա~տ եմ սկսում աչք փակել այն մարդկանց սխալների վրա, որոնց համար սխալ թույլ տալը սովորույթ և բնավորության գիծ է դառնում: Ոչ ոք անթերի չէ, բայց... Գոնե պետք է փորձեն շտկել սխալները: Այսինքն միշտ այդ օբյեկտիվ կարծիք կազմելու պատճառով փորձում եմ ներել, արդարացնել, փորձում եմ դիմացինի տեսանկյունից նայել... Բայց պահ է գալիս, որ պետք է քննադատորեն նայել, ոչ թե ներողամիտ...

[StrangeLittleGirl]

Այդ դեպքում կարելի է օբեկտիվ կարծիք կազմել, բայց քննադատաբար մոտենալ: Ամեն դեպքում, ներելը լավ բան է:

[dvgray]

հատկանիշներ, (բնավորության) գծեր ... Սրանք խողովակներ են , որոնցով մեր մեչի մատերիան կատարում է էներգիայի փոխանակություն արտաքին աշխարհի հետ.
Մատերիան կարելի է ավելացնել, նվազեցնել, նույնիսկ հասցնել որակական փոփոխուտյան ենթարկել, բայց խոգովակներին հեռացնել և արավել ևս դրանք փոխարիներ նորերով, դա անհնար է. Կրկնում եմ, մենք "Արարիչ" չենք. Կարելի է միայն այն խոգովակները, որոնք մեզ պետք չեն , չօգտագործել (տարբեր ձևեր կան - խցանել, բերանը փակել և նաև չհետևել նրանց "տեխ" վիչակին ու թոգնել "փչանան").
Այսինքն արհեստականորեն բռնանալ այդ խողովակի վրա, և դա անել հետևողականորեն.
Եթե դա հետևողականորեն անեն գենետիկորեն կապակցվաց մի քանի սերունդներ (ասում են 7 սերունդ), ապա այդ խոգովակը կժանգոտի,վերչնականորեն կքայքայվի, և նրա կողքին կառաչանա (տեղ կբացվի) ուրիշը , նորը ..Այսինքն նոր հատկանիշը.

Մի հարց այլ կարծիք ունեցողներին.
Օրինակ - Հայերիս բնորոշ հատկանիս կարելի է համարել հարմարողականությունը.
Ինչպես ե՞ք մտածում, կարելի ե դրանիծ ազատվել - այսինքն լինել մի վիճակում, որ դա չի լինի մեր բնական ռեակցիան (կրկնում եմ - ԲՆԱԿԱՆ) երբ գտվենք համապատասխան իրավիճակում.

[otar]

1) արտաքինը
2) կուզենայի ավելի ուշ հավատալ ու ամբողջ սրտով նվիրվել ընկերներիս...
3) կուզենայի ավելի խելացի լինել
4) կուզենայի այսքան պնդաճակատ չլինել...
շարունակելի

[Lionne_en_Chasse]

Մի աֆորիզմ կա , որը ես շատ եմ սիրում ՝ Si ce que tu veux dire est moins beau que le silence, tais-toi ! -Եթե այն, ինչ պատրաստվում ես ասել ավելի վատն է քան լռությունը ..., ուրեմն լռիր ! Լռությունը երբեմն ասվածից գերադասելի է ու օգտակար : Բայց թե չխորանանք ( բան էր, հիշեցինք )

Ես էլ կուզեի անրադառնալ Բյուրակնի գրառմանը
Բյուր գիտես, ես նույնպես ունեմ մի բնավորության գիծ, որը թերությունների շարքում է և ես դա շատ լավ գիտակցում եմ, ավելին, շաաատ հաճախ տուժվում դրա երեսից:.....հպարտությունն է...: Միշտ ցանկացել եմ ազատվել դրանից, բայց ցանկությունից այն կողմ ոչինչ չեմ ձեռնարկել : Որովհետև դա իմ էությունն է, ( ոչ թե էությանս մի մասնիկը ) :
Բայց ինձ բռնացրել եմ նաև մի մտքի վրա, որ իմ էությունը ( թեկուզ և ինձ ցավ պատճառող) ինձ դուր է գալիս : Գիտակցում եմ, ցանկանում եմ ,.... բայց ինչ-որ տեղ նաև չեմ ցանկանում ազատվել: Էստեղ գիտակցականի ու զգացմունքների կռիվ կարծես գնա : ՈՒ ոչ մեկը չի զիճում , արդյունքում ոչինչ էլ չի փոխվում :
Երևի նույն էլ քեզ մո՞տ է

[Lionne_en_Chasse]

փոխել որևե բան սեփական "եսից" հնարավոր չէ. Կարելի է միայն ծածկել (ասենք թերությունները) . իսկ փոխել կարելի է միայն այն միջավայրը, որտեղ այդ թերությունները ի հայտ են գալիս ,( առավել ևս ,եթե դրանք դարձել են անկարավարելի ).

Դա ուրեմն սեփական "ես"ից զուրկ կամ էլ լավագույն դեպքում շատ թույլ "ես" ունեցող մարդ է , որն ինքն իրեն "կառավարել" չի կարողանում: ՈՒ էտ տեսակ մարդը իրեն թողած դեռ պետք է փոխի թերություններ առաջացնող միջավա՞յրը: (ուժն իր վրա չի պատում, բայց միջավայրի հախից կգա )

(Կլասիկան բազմաթիվ անգամներ անդրադարցել է այս թեմային.)
Մարդ այն է , ինչ որ կա. Մնացածը ինքնախաբկանք է, հիպնոզ...

Ի՞նչ կլասիկայի մասին եք խոսում: էտ անդամներից մի երկու հոգու անունը կասե՞ք
Դուք հիպնոզ բառի բուն իմաստը հասկանո՞ւմ եք
Նման հայտարարություններ անելուց գոնե հիմնավորեք Ձեր պատասխանը

Իսկ միգուցե մենք Աստված ե՞՞՞նք

[Ուլուանա]

Խոսքը միայն իմ մասին չէ.
(Կլասիկան բազմաթիվ անգամներ անդրադարցել է այս թեմային.)
Մարդ այն է , ինչ որ կա. Մնացածը ինքնախաբկանք է, հիպնոզ...

Այո, խոսքը միայն Ձեր մասին չէ, բոլորի մասին է, այդ թվում և իմ, իսկ ես արդեն ասեցի, որ ինձ հաջողվել է (ճիշտ է, մեծ դժվարությամբ) ազատվել իմ որոշ թերություններից։ Այդ դեպքում ես ինչու՞ պիտի իմ սեփական փորձը անտեսեմ ու առաջնորդվեմ Ձեր ասած «կլասիկայի» ինչ-որ վերացական բաներով։ Ես ռեալ ապացույցն ունեմ այն բանի, որ մարդը կարող է փոխել իր մեջ շատ բան, վերացնել շատ թերություններ։

Կարչ ասած - պետք ե կատարելագործել առավելություննեը և... խնամքով ծածկել թերությունները. Սա իմ կարծիքն է.

Թերությունները խնամքով ծածկել կարող եք միայն որոշ ժամանակ, բայց եթե չփորձեք դրանք հաղթահարել կամ գոնե որոշ չափով մեղմացնել, միևնույն է, դրանք վաղ թե ուշ ջրի երես են դուրս գալու և էլի իրենց սև գործն անելու են։ Այդ դեպքում ինչու՞ գոնե չփորձել ազատվել դրանցից։