Մեջբերում Ներսես_AM-ի խոսքերից
Ժամանակին ամեն բան ասելւց առաջ մտածում էի տվյալ պարագայում դա արժի ասել, թե՞ ոչ։ Էս վերջերս հայտնաբերել եմ, չգիտես ինչու, ես սկսել եմ միշտ ասել այն ինչ մտածում եմ դիմացինի մասին առանց մտացելու արժի դա ասել թե ոչ։ Շատա նգամ ասում եմ հետո մտածում որ ավելի լավ կլիներ չասեի։ Մի քիչ հակասականա, մի կողմից լավա երբ ինչ մտածում եմ ասում եմ, մյուս կողմից էլ վատա, որ շատ հաճախ չափը կորցնում եմ ու մարդուն վիրավորում (չնայած ճիշտնեմ ասում)։

Հիմա սա լավա՞ ըստ ձեզ։ Թե՞ էլի կամաց կամաց աշխատեմ հետ փոխել։
Անկեղծությունը դա ողջունելի է, բայց երբ այն վերածվում է անտակտության ,( ոչ մի դեպքում չվերցնեք Ձեզ վրա) դրա վրա արդեն արժե ուշադրություն դարձնել : Պարզապես կան պահեր , երբ լռությունն ավելի գերադասելի է անկեղծ խոսքից : (ըստ իս)