Սա հենց երեկ եմ գրել: Ես բոլորովին այլ նպատակ ունեի, երբ քայլում էի նկարագրված ճանապարհով ու նոթատետրիս մեջ նշումներ կատարում: Ավելացնեմ, որ չեմ օգտագործել «չեմ հիշում» արտահայտությունը: Ինչը չեմ հիշել, չեմ գրել, չեմ էլ նշել, որ չեմ հիշում:
Անանուն
Սա հենց երեկ եմ գրել: Ես բոլորովին այլ նպատակ ունեի, երբ քայլում էի նկարագրված ճանապարհով ու նոթատետրիս մեջ նշումներ կատարում: Ավելացնեմ, որ չեմ օգտագործել «չեմ հիշում» արտահայտությունը: Ինչը չեմ հիշել, չեմ գրել, չեմ էլ նշել, որ չեմ հիշում:
Անանուն
Ի՜, ես ֆրինետով եմ, ինձ մոտ չի բացու՜մ։ Նենց դիր, որ ես էլ տեսնեմ, էլի, խնդրում եմ...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ի՞նչ անեմ: Ոչ մի կերպ չեմ կարողանում ֆայլը փոքրացնել, որ կարողանամ գրառմանս կցել: Ախր սահմանափակումն էլ շատ փոքր թվից է սկսվում: Բայց եթե ուզում ես, էլեկտրոնային փոստով կուղարկեմ:
Բյուր, հուսով եմ որ դեմ չես, որ ստեղծագործությունդ գրառման ձևով ներկայացնեմ, որպեսզի բոլորը կարողանան կարդալ:
Անանուն
Հեղինակ՝ Բյուրակն
Արև է: Ծաղկած բալենու թերթիկներն օրորվելով ընկնում են գետնին: Թեթև քամի կա: Այս ամենին միանում են երեխաների զվարթ ձայները: Ջրափոսերը շատ են, ճանապարհը՝ ցեխոտ: Առաջ եմ գնում: Ձախ կողմիս դարպասի վրա ցուցանակ է փակցված. "Լսողության խանգարումներ ունեցող երեխաների N15 հատուկ դպրոց": Ճանապարհի երկու կողմերում բարդիներ են: Ծույլ շներն արևի տակ պառկած պոչերն են խաղացնում: Քիչ այն կողմ՝ քարի վրա նստած, երկու հասակավոր տղամարդ կյանքի լուրջ խնդիրներն են քննարկում: Սպիտակ թիթեռնիկը պտտվում է խոտերի շուրջ…
Մոտենում եմ հոգեբուժարանին: Մի շուն աղբամանն է քրքրում, իսկ մեղուն կողքի պատի վրա անցք է որոնում, որ միջով անցնի. չգիտի, որ եթե մի քիչ էլ բարձրանա, հանգիստ կարող է պատի վրայով անցնել: Աչքերս լցվում են: Կանգ առա: Հեռվից ոչխարների ձայն է լսվում:
Իսկ դիմացի ծառն այնքան էլ կանաչ չէ. մի քիչ դեղին երանգ ունի: Երևի այդպիսին է, որ այն աշունը հիշեցնի:
Հոգեբուժարանի բակով մի ծերուկ է անցնում՝ ուսին մետաղյա ձողեր: Այգեպա՞ն է, թե՞ պահակ… Կարծեմ այն նստարանի մոտ էինք, երբ արտասվելով փախա:
- Կներես, մենք չէինք ուզում քո ծննդյան օրը փչացնել:
Ես հույս ունեի, որ Մարիան հետևիցս կգա: Վեճի ընթացքում ես ինչ-որ տեսարան էի լուսանկարում: Մեր դասախոսն արագ էր քայլում, որովհետև հասցրեց բոլորից առաջ անցնել և ինձ մոտենալ: Ջրափոսեր այն ժամանակ չկային: Կարծեմ նա չի նկատում, թե չի ուզում նկատել, որ բոլորից առաջ եմ ընկել ու մենակ եմ քայլում: Ասաց, որ պայուսակս դուրը եկել է. կարպետից էր:
Ինչ-որ կենդանու ստորին ծնոտ… թելեր, որոնք ուղեղի նման են կծկվել: Ինչու՞ չեմ ուզում ճանապարհս շարունակել և հիշել այն, ինչ զգացել եմ, երբ հետևում եմ թողել մյուսներին: Բայց դա կարևոր չէ… Արցունքներ, քաղաքը վերևից ու լուսանկարներ…
Վալերիանայի կեղտոտ սրվակ՝ մեջը մեկ հաբ…
- Մա՛մ, ինձ կտանե՞ս մանկատուն… լավ էլի… մա՛մ, մանկատունը ի՞նչ ա:
Ձախ կողմիս ցուցանակը. "N2 օժանդակ գիշերօթիկ դպրոց":
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Իհարկե դեմ չեմ
Շնորհակալություն
Կարդացի։ Կարծես օրագրի մի էջ լիներ, որի ոչ սկիզբն է հայտնի, ոչ վերջը...
Տեսնես ո՞վ ի՞նչ էր արել, որ քո ծննդյան օրը փչացրել էր...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Հենց այդպես էլ կա, օրագրի մի էջ է, բայց մի քիչ հասկանալի դարձրած:
Իսկ ինձ դուր եկավ, իմ գրելու ոճին մի քիչ նման է, ես հիմնականում կարճ նախադասություներով եմ գրում, ու շատ հաճախ եմ բազմակետերն օգտագործում` մի քիչ անհասկանալիություն, գաղտնիություն ու լրացնելու տեղ թողնելով..
Ասում ես երեկ ես գրել, հա՞:
Լավն էր, անչափ անհականալի
Բայց մեկա հոգով էր շատ գրված,
Ամեն բառում ծանոթ մի տխրություն,
Եվ աշխարհում այս մորորած, կորած,
Ումենք տանջող մտքի կախվածություն:
Զգայականն աղքատիկ է, պատկերն ամբողջական չէ:Արև է: Ծաղկած բալենու թերթիկներն օրորվելով ընկնում են գետնին: Թեթև քամի կա: Այս ամենին միանում են երեխաների զվարթ ձայները:
Ընդհանուր առմամբ բացերը, անհասկանալի մասերը շատ էին, որի հետևանքով ընթերցողի մոտ բազմաթիվ հարցեր են առաջանում: Պատկերները գեղեցիկ էին, բնական: Կերպարները թերի էին, չէր հասկացվում, թե ինչ կապ ունեն հեղինակի հետ:
Ներկան ու անցյալն էլ լավ չէր հասկացվում: Ասես խառնվել էին իրար: Ի՞նչ կապ ուներ ստորին ծնոտը, ի՞նչ վալերիանա:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ