Մարդկության հազարամյա պատմության տարբեր դասակարգերի միջավայրերում մշակվել են փոխհարաբերությունների կուլտուրայի որոշակի ձևեր, առանց որոնց հարաբերություններն ինքնին անիմաստ կլինեին արտադրության և կենցաղի, ստեղծագործական աշխատանքի և ընդհանրապես, բոլոր մյուս բնագավառներում: Քաղաքացիական վարվելակարգին հետևելու գլխավոր նպատակը մարդկանց նկատմամբ հարգալից վերաբերմունքն է:
Մարդկանց վարքը կենցաղում, հասարակական վայրերում նրանց բարոյական էսթետիկայի ճշմարիտ չափանիշներն են: Որքանո՞վ են զարգացած այդ չափանիշները այսօրվա մեր իրականության մեջ: Հասարակական վայրերում կա՞ վերաբերմունք հասկացողությունը: Ամիսներ առաջ, երբ Հայաստանում էի ինձ այս հարցը շատ էր հուզել, անկեղծ: Այ օրինակ, ի՞նչ է նշանակում. «Հոպա՜ր, ստեղ պահի իջնենք…» Ու եթե աստված չանի «հոպար»-ը մի պահ մտքերով տարված լինի ու չլսի. «Հոոոոոոո՜, չես լսո՞ւմ, ասում եմ պա՛հի»: Միայն այս տեսարանից արդեն, եթե նույնիսկ հպարտ կեցվածքի տեր մարդ ես, միանգամից գունդ ես լինում: Ի՞նչ է, 100 դրամով վարձե՞լ են երթուղային տաքսու վարորդներին, ի՞նչ վերաբերմունք է սա, կամ արդյո՞ք ափսոս չէ «վերաբերմունք» բառի օգտագործումը այստեղ:
Սա հասարակ օրինակներից մեկն է, բայց նման անհարգալից վերաբերմունքների շատ հանդիպեցի: Ի՞նչն է սրա պատճառը: Չկա՞ ավելի հարգալից բառապաշարով դիմելաձև, թե՞ դա արդեն բնածին գիծ է: Եթե բնածին է, կարո՞ղ է նման մարդը «վերաբերմունք» ունենալ իր ծնողի, հետագայում նաև՝ կնոջ, երեխաների նկատմամբ: Արդյո՞ք հնարավոր է կանխել այս երևույթը:
Դե, հարցաշարը կարելի է շատ երկարացնել, բայց ըստ իս` եկավ ժպտալու պահըվերջակետ
Մեջբերել
Էջանիշներ