Հա, շատ: Չնայած մեկ-մեկ օգնում է (օգնում է հասկանալ, որ որոշ բաներ սահման չունեն):Rammstein-ի խոսքերից
Ախպե՛ր, «հինը հասկանալ», «նորը ընկալել», ճիշտուսխալ... Շատ եք խորացել: Հինը հասկանալու ու վերլուծելու կարիք ունեն միայն լեզվաբան-հայագետները, որոնց ճնշող մեծամասնությունն էլ, համոզված եղեք, շատ լավ գիտի գրաբար ու արևելահայերեն, նույնիսկ հինը այստեղ պաշտպանողներից էլ լավ: Ու հենց այդ իմացողներն են, ի դեպ, ամենաառաջին պնդողները, որ հիմա ուղղագրություն փոխելը անիմաստագույն զբաղմունք կլինի: Իսկ մնացած մարդկանց լեզուն հասկանալ պետք չէ, կիրառել է պետք: Մի բան եք մոռանում. լեզուն նախևառաջ հաղորդակցման միջոց է: Իսկ արդի հայերենը հրաշալի ծառայում է իր այդ նպատակին, վկա՝ այս ֆորումը: Նաև՝ արդյոք տեղյա՞կ եք, թե ինչ սկզբունքով է Մաշտոցը ստեղծել մեր այբուբենը: Մեկ հնչյուն՝ մեկ տառ: Հիմա ինչ սկզբունքով ենք գրում-կարդու՞մ. մեկ հնչյուն՝ մեկ տառ: Իսկ հին ուղղագրությամբ գրելու ու նորով արտասանելու դեպքում ինչ կստացվի՞: Շիլաշփոթ: Լեզուն քարացած օրգանիզմ չէ, հարգելինե՛րս, այն զարգանում ու փոփոխվում է, և զուգահեռ զարգանում ու փոփոխվում են նաև լեզվական կանոնները, նորմերն ու միտումները: Նույն ուղղագրությանն արհեստականորեն կառչած մնալ պետք չէ, որովհետև լեզուն, ի տարբերություն փոշոտ մագաղաթների ու քար սեպագրերի, ապրում է՝ կենդանի է: Ռեֆորմները պիտի ընդամենը հղկեն լեզվի այսօրվա տեսքը, հեռացնեն ավելորդությունները, իռացիոնալությունները, կանոնակարգեն միտումները, զատեն առողջ ադապտացումը վտանգավոր օտարամոլությունից ու մոտավորապես նշեն լեզվի հետագա զարգացման ամենանպատակահարմար ուղին, ոչ թե ազգային-ազատագրական նպատակներ հետապնդեն:
Ի դեպ՝ հետաքրքիր միտք էր: Իսկ ինչու՞ չվերադառնալ սեպագրերին, եթե խոսք եղավ ռեֆորմների մասին: Հին ու բարի սեպագրերն ինչո՞վ էին պակաս: Լավ էլ համապատասխանում էին, չէ՞, իրենց ժամանակվա լեզվին: Կամ, ասենք, պատկերագրերը վերականգնել: Նույնիսկ կարելի է ժայռապատկերների առաջխաղացման աղանդ հիմնել ու քարոզել, որ ծառը արմատից է չորանում, պետք է վերադառնալ դեպի ակնուքները, կորչի բարբարոս սովետական այբուբենը, մենք որ թատրոն ունեինք և այլն:
Մեջբերել
Էջանիշներ