Ով ա ասում, որ Ռեմարկն է գրել։Ֆոտոն-ի խոսքերից
«Հարյուր տարվա մենություն» ը Գարսի ա Մարկեսն է գրել:Հետո, անպայման չի, որ բոլոր վետերանները պատերազմից հետո դատարկության զգացում ունենան, գոնե ոմանք պատերացմի ընթացքում ուզեցել են հաղթել ու վերադառնալ հայրենիք, իրենց ընտանիքի ու սիրելիների մոտ:
Ուղղակի կարճ գրելու ու բոլորի նյարդերը իմ հակաՀեմինգուեյյան գրառումով չքայքայելու համար որոշեցի Մարկեսի անունը չտալ, ենթադրելով, որ առանց այդ էլ պարզ է։
Ֆոտոն (25.08.2009)
«Հաղթական կամարը» Ռեմարկի ամենաուժեղ գործը չէ, ըստ իս։ Ընդհանրապես ուրիշ ոճով է գրված և, ինչ որ տեղ, ինձ Հեմինգուեյ է հիշացնում։
Հը'մ, շատ հետաքրքիր է, որովհետև մոտավորապես նույն ժամանակահատվածում կարդացել եմ «Հաղթական կամարը», հետո՝ «Ֆիեստան»: «Հաղթական կամարը» դուրս շատ էր եկել, «Ֆիեստան»՝ չէ: Ավելի մեծ տարիքում կարդացել եմ «Երեք ընկերը»: Նույն «Հաղթական կամարն» էր, բայց արդեն դուրս չեկավ. մեծացել էի: Հետո նորից կարդացել եմ «Ֆիեստան»: Ինչքա˜ն բան չեմ հասկացել 14 տարեկանում, երբ առաջին անգամ կարդացել էի այն: Լավ էր՝ ֆայմեցի, նորից կարդացի, այն էլ՝ բնագրով:«Հաղթական կամարը» Ռեմարկի ամենաուժեղ գործը չէ, ըստ իս։ Ընդհանրապես ուրիշ ոճով է գրված և, ինչ որ տեղ, ինձ Հեմինգուեյ է հիշացնում։
Մենակ ծերունին ու ծովն ինչ արժի))) Վոննեգուտի «Թայմքուեյք» վեպի նախաբանում հետաքրքիր միտք կա)))
Էռնեստ Հեմինգուեյը 1952-ին «Լայֆ» ամսագրում հրատարակեց մի երկար կարճ պատմություն, որը կոչվում էր «Ծերունին ու ծովը»: Այն մի կուբացի ձկնորսի մասին էր, ով ութսունչորս օրվա ընթացքում ոչինչ չէր բռնել: Երբ կուբացու կեռիկը շատ մեծ մարլին է ընկնում, նա սպանում է ձկանն ու կապում իր նավակի երկայնքով, բայց նախքան կարողանում է այն ափ հասցնել, շնաձկներն ուտում են ամբողջ միսը՝ թողնելով ձկնորսին միայն ոսկորները:
Ես Քոդ հրվանդանի Բարնսթեյբլ գյուղում էի ապրում, երբ պատմվածքը հրատարակվեց, ու հարցրեցի հարևան առևտրական ձկնորսին, թե ինչ է նա մտածում դրա մասին: Հարևանս ասաց, որ հերոսն ապուշ էր: Անհրաժեշտ էր լավագույն կտորները կտրել ու դնել նավակում ու մնացած կմախքը թողնել շնաձկներին:
Միգուցե Հեմինգուեյի մտքի շնաձկները քննադատներն էին, որոնք տաս տարվա ընթացքում այնքան էլ չսիրեցին նրա առաջին «Գետն անց՝ ծառերի մեջ» պետը, որը հրատարակվել էր երկու տարի առաջ: Որքան ինձ հայտնի է, նա երբեք չխոստովանեց դա: Բայց մարլինը կարող էր այդ վեպը եղած լինել:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Jarre (15.02.2010), StrangeLittleGirl (26.08.2009)
Իրականում Ռեմարկը հիանալի գրող ա, բայց)))
- Գերմանական տրագիզմին հակառակ՝ ավելի շուտ իմ դիմացի պատը կլացի, քան Հեմմինգուեյի հերոսը
- Որոշ օրիորդների ծնկները վախից թուլանում են, երբ պերսոնաժը մտածում ա «լավ, գնամ էս բուժքրոջը դոմփեմ, մենակ չսիրահարվեմ»
- Ռեմարկի հերոսները դա չեն անում: Համենայն դեպս՝ գլխավոր հերոսները
Նայի, դուք մի փոքր խառնում եք՝ ամեն հերոսին դնելով ձեր կոնտեքստում: Նույն Ջեյն Օստենի հարցում, որի «Հպարտություն ու նախապաշարմունք» վեպն էդքան դուր չեկավ Ֆրեդդիին)))
Եթե ֆենտեզի-վեպում աշխարհը կամ մի ամբողջ աշխարհների շարք փրկելն ա հերոսություն, ապա հաշվի առ, որ նախապաշարմունքների վրա հիմնված աշխարհում, որտեղ նախապաշարմունքներին դեմ գնացող ամեն մեկին «տարօրինակ» ամոթալի խարանն են խփում՝ դնելով մի շարք մտախախտվածների ու անբարոյականների հետ, կամավոր «տարօրինակ» դառնալն ու աշխարհին ապացուցելը, որ ոչ թե դու ես հիվանդ, այլ իրանք, պակաս հերոսություն չի:
Հարպեր Լիի «Սարյակ մի՛ սպանիր» վեպում հերոսներից մեկին ներում են, որ նիգեր կին ունի մենակ նրա համար, որ համարում են ալկոհոլիկ ու վերջին տականք: Իրականում նա ընդամենը կոկա-կոլա է խմում, բայց մարդկանց համար ավելի լավ է հաշտվել իրենց համար անընդունելի վարքի հետ, եթե մարդուն իրենց հայտնի ինչ-որ պիտակ են կպցնում՝ դրանով նրան դասելով հասարակության տականքների շարքը:
Զուգահեռներ տանե՞մ.
Աղջիկն առողջ սեռական կյանք է վարում՝ անբարոյական է
Տղան երկար մազեր ունի՝ գեյ է
Մարդը հոմոսեքսուալ է՝ անբարոյական է
Մարդը ոստիկանությունում է աշխատում՝ *** է
և այլն, և այլն:
Հեմինգուեյին անցնենք: Մարդը չամաչեց խոստովանել, որ ինքը կորած է. որ ամեն ինչ, ինչին ինքը հավատում էր, ք*ք դուրս եկավ:
Ֆիեստայում ցույց տվեց, որ կորած սերունդն կարող է շատ բան անել ու շատ բան ներել: Բայց տրված է «կյանքը վառելու» դեստրուկտիվ ձգտմանը, մանիային: Ինքնաոչնչացմանը:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
StrangeLittleGirl (26.08.2009), Ֆոտոն (22.09.2009)
Նախ Ֆրեդդին չի ասում, որ Ջեյն Օստինը իրան դուր չեկավ։
Շեքսպիրը հիմա կարդացվում է, որովհետև նրա բարձրացրած խնդիրները հիմա էլ են արդի։
Այդպես էլ Հեմինգուեյի ֆիեստան։ Հիմա նրա նկարագրած «կյանքը վառելու» մեթոդով ապրում են լիքը պատերազմ չտեսած երիտասարդներ։
Հ.Գ. Լավ հլը Օստինը վերջացնեմ, նոր ասեք, որ ինքը ինձ ԷԴՔԱՆ դուր չեկավ
Ֆրեդդի, պատերազմը միշտ էլ կա ու միշտ էլ եղել է, միշտ էլ կլինեն դրա հետևանքները: Կարծեմ այստեղ էի գրել, որ երկրորդ անգամ կարդալուց հետո ավելի հասկանալի էր «Ֆիեստան», որովհետև հերոսներից շատերին իրական կյանքում տեսել էի: Խոսքս հենց պատերազմի թողած հետքերի մասին էր:
Կյանքը շատ մարդիկ են վառում))) խոսքը չի գնում նրանց մասին, ովքեր էմոցիոնալ կամ ինտելլեկտուալ աղքատությունից են դա անում:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
StrangeLittleGirl (27.08.2009)
Բոկաչչոյի Դեկամերոնն ինձ դուր չի գալիս, որովհետև տափակ է, մակերեսային ու ստով լի: Բացի դրանից, Բոկաչչոն այդ սուտը պաշտպանում է ու քարոզում: Այն... տափակ է ու զզվելի:
Իսկ Օստետը երբեք իր ակտուալությունը չի կորցրել: Կարդա «Բրիջիտ Ջոունսի Օրագիրը»: Լրիվ ուրիշ կոնտեքստում՝ նույն բանը:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Հարգելի Ժառ մոռանում եմ միշտ այստեղ պատասխանել, ես ունեմ Հեմինգուեյի հայերեն "Եվ ծագում է արևը" և " Ում մահն է գուժում զանգը"վեպերը` 1985 թ. հրատարակչություն:Թարգմանիչներ`Ռ. Ղազարյան և Հ. Քենդերյան:
Իսկ ես "Կիլիմանջարոյի ձյուներն" ու "Տոն, որը միշտ քեզ հետ է ունեմ", սակայն տեխնիակական պատճառներով ինձ մոտ չէ, հենղ մոտս լինի, կփոխանցեմ:
«Կիլիմանջարոյի ձյուներն» էլ կա հայերեն
Jarre (15.02.2010)
Էկա էս թեման ակտիվացնելու: Ուրեմն ո՞վ էր ասում, թե Ռեմարկն ավելի լավն ա
Էս վերջերս կարդացի Հեմինգուեյի «Հրաժեշտ զենքին» գիրքը: Որ հասնում էի վերջերին, ինչ-որ ծանոթ բան էի տեսնում: Զգում էի, որ նման մի բան էլի եմ կարդացել: Սկզբում հենց Հեմինգուեյի վրա գնացի՝ «Ում մահն են գուժում զանգերը»: Հետո զգացի չէ, էդ չի: Վերջը գտա. Ռեմարկի «Երեք ընկերը»: Հիշում եմ՝ նման վեճ էլի է եղել, հետո համեմատել, տեսել ենք, որ Հեմինգուեյն ու Ռեմարկը ժամանակակիցներ են, ու գրեթե միաժամանակ են նրանց գրքերը հրատարակվել: Բայց կասկածն ինձ խեղդում էր, բռնեցի այս անգամ կոնկրետ երկու գրքերի տարեթվերը նայեցի: Ռեմարկը թխելու բոլոր հնարավորություններն ուներ. «Հրաժեշտ զենքին»՝ 1929թ., «Երեք ընկեր»՝ 1936:
Վայ, փաստորեն Հեմինգուեյին նվիրված թեմա կար
ժող, էս տարի Հեմինգուեյի դոզաս չեմ ստացել: ի՞նչ խորհուրդ կտաք
Հեմինգուեյ կարդալ… ի՞նչ խորհուրդ պտի տանք Բյուր… բայց լավ ես անում որ ակտիվացնում ես թեման…Վայ, փաստորեն Հեմինգուեյին նվիրված թեմա կար
ժող, էս տարի Հեմինգուեյի դոզաս չեմ ստացել: ի՞նչ խորհուրդ կտաք
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ