Հա՛, Հեմինգուեյը… ո՞նց ասեմ… պահի գրող ա: Այսինքն, եթե էդ պահին գրքում նկարագրվող հոգեվիճակներից մեկը չես ապրում, պարզապես չես ըմբռնի. շատ չոր կլինի: Էդ մարդն ուղիղ ոչինչ չի ասում: Չորով նկարագրում է ամեն ինչ, տողատակինը ոչ թե պետք է հասկանաս, այլ զգաս: Եթե նման բան երբևէ չես ապրել, չես զգա: Ֆիեստայի դեպքում ինձ մոտ այդպես էր: Առաջին անգամ կարդալիս շատ չոր թվաց, իսկ երկրորդ անգամ արդեն հարազատ էր, որովհետև կերպարներն ինձ ծանոթ էին իրական կյանքից…
Ի դեպ, կարծում եմ, էս գրառումներն արժե ավելի նորմալ թեմա տեղափոխել
Մեջբերել
Էջանիշներ