Կուսության ինստիտուտ, վայ քու արա, տենց ինսիտուտ էլ կա? Ինչա? պետք պարապել ըտեղ ընդունվելու համար
Իսկ հիմա լուրջ, ինչ ենք մենք հասկանում կուսություն ասելով, սկեսենք սրանից, եթե ֆիզիկական, ուրեմն ինչ պայմանների դեպքում. ասենք եթե աղջիկը սիրելա մեկին ու տրվել նրան կամ ամուսնացել ու բաժանվել, դրանից հետո էդ աղջիկը կույս չի ու մնաց տունը? և նույն չափանիշներով էլ կխոսենք ասենք Երևանյան լճի մոտ հավաքվողների մասի?ն:
Ցանկացաց մարդ սխալվելու իրավունք ունի, եթե աղջիկը մեկ անգամ սխալվել է, կարծում եմ դա նրա կյանքի վրա գիծ քաշող հանգամանք պիտի չդառնա, իսկ եթե դա պարբերական բնույթ է կրում ուրեմն այդ աղջկան սխալվելը սկսում է դուր գալ:
Իսկ ի?նչ կարծիքի ենք մենք ֆիզիկապես կույս, բայց բարոյապես պոռնիկ մարդկանց մասին, ասենք եթե տղան ամուսնանա մի կույս աղջկա հետ, ով ասենք մի քանի տղամարդկանց հաճույքի գագաթնակետին է հասցրել մեզ հայտնի այլ ճանապարհներով և ամուսնության առավոտը հարևանները կասեն " տեսա?ր Վալոդի կնիկը կույս էր, հալալա հալա, էս դարում հլը նայի ինչ աղջիկա է ճարել` մաքուր, անարատ" կամ ասենք կասեն "Սոնիկի հարսը կույս էր, հալալ էդ կնկան տենսում ես ինչ տղայա դաստիարակել" և սա մեզ համար ընդունելի է? դե իհարրկե ոչ:
Ուղղակի կուսության չափանիշ դնել կամ ունենալ կարծում եմ պետք չէ և առհասարակ դա յուրաքանչյուրի անհատական որոշելիքն է ուրիշ բան է, որ մենք դրանով "փակում " ենք մեր հարևանների, ընկերների բերանը:
Անձամբ ինձ համար բարոյական կուսությունն ավելի կարևոր է քան ասենք ֆիզիկականը, դրա հետ մեկտեղ կիսում եմ կարծիքը, որ մեզանից յուրաքանճյուրի համար հաճելի է գիտակցել, որ դու ես նրա առաջինը և նա` քոնը, բայց եթե իհարկե համոզված ես
Եզրափակեմ, ամեն ինչ ժամանակի պահանջների հետ փոխվում է, սակայն մենք հայ ենք և պիտի մի քիչ զուսպ լինենք, դա հաստատ մեզ գեղեցկացնումա և ոչ ստորացնում: Ամեն ինչն էլ ընդունելի է երբ արվում է բարոյական և չափի մեջ:
Էջանիշներ