Ծանոթ բան էր: Նույնիսկ ես ինքս գլուխ չեմ հանում իմ օրագրից: Պատահում է, որ մի հին էջ բացում եմ ու կարդում ու չեմ հասկանում, թե ինչի մասին եմ գրել: Հիշողությանս ինչքան էլ զոռ եմ տալիս, չեմ հիշում:Բացի այդ, վստահ եմ, որ նույնիսկ ամենալուրջ հոգեբանը այն կարդալով չի կարող իմ մասին իմանալ ամեն ինչ: Այ, եթե ամիսներով նստի ու վերլուծի… միգուցե ստացվի: Եսի՞մ:
Ես էնքան քիչ եմ գրել օրագրումս, որ դեռ ոչ մի բան չեմ հասցրել մոռանալԲյուրակն-ի խոսքերից
Ծանոթ բան էր: Նույնիսկ ես ինքս գլուխ չեմ հանում իմ օրագրից: Պատահում է, որ մի հին էջ բացում եմ ու կարդում ու չեմ հասկանում, թե ինչի մասին եմ գրել: Հիշողությանս ինչքան էլ զոռ եմ տալիս, չեմ հիշում:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ես օրագիր պահում էի մինչև նախ անցյալ տարի…
Բայց չեմ կարող ասել,որ սիստեմատիկ պահել եմ…Տարի կար ունեի,տարի կար՝ ոչ,բայց հիշում եմ,որ միշտ ցանկություն էր լինում նոր տարին նոր օրագրով սկսել…
Իննում -տասում խիստ սիրահարված էի ու ամենահետաքրքիրն այդ շրջանի օրագրերն են…
Տխուր ու ուրախ էջերը գրեթե հավասար են,բայց երկուսն էլ ինձ հաճելի են,որովհետև երկու դեպքում էլ իմ սթափ լինելու ունակությունը չեմ կորցրել…
Երբեք չեմ վախեցել,որ ինչ որ մեկը կկարդա…է կարդում է,թող կարդա…
Իմ օրագիրը սեղանիս վրա էր միշտ դրված լինում,եթե հետս դասի չէի տանում,որ լրացնեմիմ չսիրած դասերի ժամանակ…
Հարազատներս,համոզված եմ մատով անգամ չեն դիպչել օրագրիս/կարդալու համար/,բայց եթե նույնիսկ այդպես էլ լիներ,ես թաքցնելու ոչինչ չունեմ նրանցից…
Հիմա օրագիրս չգիտեմ ինչու համակարգչում է, որպես առանձին մի էջ,որը շատ քհազվադեպ եմ բացում և միայն գժված ժամանակ…
ասեմ,որ այդ էջն էլ կոդ չունի և անունն էլ պարզ գրել եմ…օրագիր…
Հետո ինչքան մեծացա գրառումներն ավելի անհասկանալի դարձան և ընդամենը զգացումների փոխանցում,որոնք ես էլ շատ հաճախ չեմ հասկանում…
ուզում եմ ետ բերել այն ժամանակը,երբ ինձ համար տոն էր օրագրում գրառումներ կատարելու պահը…եթե անգամ տխուր էի…
Մի պահ կար, որ ուզում էի օրագիր պահել իքնավերլուծության համար: Բայց չստացվեց: Համբերությունս չէր հերիքում, անընդհատ մտքերս գրելուց ավելի արագ էին թռչում ու վերջում այնքան էին հեռանում, որ էլ հավես չէր լինում կանգ առնելու ու հետ գնալու: Հետո միշտ էլ մոտս ցանկություն էր առաջանում նույնութամբ շարադրելու տեղը գրել, թե ոնց կուզենայի, որ լիներ, կամ էլ ինչ կայֆ կամ զվարճալի կլիներ, եթե այս կամ այն պահին ուրիշ բան լիներ:
Ես էլ...Երբ հին օրագրերս բացում եմ, մի տեսակ տխրում եմ, ափսոսում, որ այդ ամենն անցել է, ինչքան էլ ներկայիս կյանքն ավելի լավը լինի:
Օրագիր պահել եմ Հայաստանում...Գրում էի ամեն օր և ինչ-որ պատահում էր...Բայց այստեղ գալուց 1 ամիս հետո սկսեցի չգրել, որովհետև ամեն անգամ օրագիրս բացելուց հիշում էի Հայաստանում ապրած հիանալի օրերս և տխրում, որ այնտեղ չեմ:
Վերջերս որոշեցի շարունակել օրագիրս, բայց չգիտեմ ինչու չեմ կարողանում... Մոտ երեք տարի է չեմ գրել: Ճիշտն ասած փոշմանել եմ...ու անկախ ինձանից թվում է, թե որ գրեմ էլ, կիսատ է լինելու օրագիրս, իսկ կիսատ-պռատ բաներ չեմ սիրում:
Այնքա՜ն վաղուց օրագրումս բան չեմ գրել… «Ակումբը», կարծես թե, լրացնում է այդ բացը: Չգիտեմ էլ՝ դա լա՞վ է, թե՞ վատ:
Վերջին անգամ Զավրյուշիս Նոր Տարին եմ շնորհավորել՝ ռուսերեն մեջը գրելով «Խրյակ!»: Դրանից հետո հետը չեմ խոսել
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
ճիշտն ասած ունեմ… միհատ TXT ֆայլ… մեջը գրում եմ կայնքիս կրիծիկական պահերին…
կայֆա ստացվում… չե. մարդու չեմ տալիս… մենակ թոռներիս ցուց կտամ…
Իմ օրագիրն էլ էր կոմպիս մեջ.Բայց մի օր ջղայնացա ու սաղ ջնջեցի.
Բայց մեկ մեկ հավեսս տալիս ա ու գրում եմ
Մի երկու տարի ա ինչ սկսել եմ գրել օնլայն օրագրում (թղթային տարբերակ չունեմ ու չեմ էլ ունեցել)։ Գրում եմ ուշ-ուշ, հիմնականում շատ ջղայնացած, շատ տխուր, շատ ուրախ եղած ժամանակ։ Միայն մեկին եմ տալիս, որ կարդա։
Ժամանակ առ ժամանակ հին գրածներս կարդում եմ, հաճելի ա հիշողությունների գիրկն ընկնելը։
Վերջին խմբագրող՝ sh_joy: 08.02.2007, 12:41:
Մարդու հնարավորություններն անսահման են:
Երեկ օրագրերս էի կարդում…
Ըստ երևույթին մամայիս հետ վիճել էի…
Մեծ տառերով գրել եմ…
Ես ինքս ինձ խոստանում եմ, որ մամայիս պատժելու համար էլ երբեք իրա պատրաստած ճաշերը չեմ ուտի
մեռա…
ես որագիր չունեմ. սախ 2ներս մենակ մատյանի մեջ են դնում.
Կյանքի օրագրի մասին չէ՞ր խոսքը…
Kate', իսկ կյանքի օրագիր ունե՞ս…
թե կյանքի մատյան ունես
Re. Oրագիր
Ես էլ եմ գրում, բայց ասեմ, որ չեմ հիշու հեչ ի՞նչ եմ գրել: Հետաքրքիր կլինի կարդալ:
Գրում եմ, ներկայացնում եմ իմ տվյալ պահի հոգեկան վիճակը, զգացողությունները: Հիմնականում գրում եմ այն ժամանակ, երբ ինձ նեղված եմ զգում, միայնակ...
Ոչ ոք մինչև օրս չեր իմանում օրագրիս մասին
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
կյանքի որագիրը որնա՞ են որ կյանքի գնահատականներ ես դնում մեջը՞ ես դրանից չունեմ, բայց ինդ հինգ եմ դնում.
ունես էլի, որ հինգդ դնում ես…
այսինքն օրագիրդ տեսնել, շոշափել հնարավոր չէ, բայց դու այն ունես…
ես կասեի, նույնիսկ ուժեղ էր պատասխանդ…
Հուսով եմ հինգ բալանոց սիստեմն ես աշխատացնում…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ