Ես համաձայն եմ ՈՒլուանայի հետ:
Ես համաձայն եմ ՈՒլուանայի հետ:
ես օրագիր ունեցել եմ 10-րդ դասարանից սկսած, բայց սիստեմատիկ գրառումներ չէի անում, ինչն էլ ստտիպեց հետագայում կարդալ, և ծիծաղել ինքս ինձ վրա, այնուհետև այրեցի ողջ գրածներս:
Եթե բախտից հաջողվեց փախչել ուրեմն դա քո բախտը չէ
Երբեք ոչինչ այրած չկամ։ Եթե գրածներիցս որևէ բան ուզում եմ վերացնել, պարզապես պատռում եմ շա՜տ մանր կտորների ու նետում աղբարկղը։Մի տեսակ չեմ սիրում այրել...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իսկ ես մի անգամ նույնիսկ նկար եմ այրել, չնայած որ սրտիս վրա ծանրացել էրUluana-ի խոսքերից
Երբեք ոչինչ այրած չկամ։ Եթե գրածներիցս որևէ բան ուզում եմ վերացնել, պարզապես պատռում եմ շա՜տ մանր կտորների ու նետում աղբարկղը։
Եթե բախտից հաջողվեց փախչել ուրեմն դա քո բախտը չէ
Ես վեցերորդ դասարանում եմ օրագիր պահել: Հետո դադարեցրեցի, վորտև չէր ստացվում ամեն օր գրել: Բայց հոգեբանները կարծում են, որ օոագիր պահելը շատ օգտակար ա, որտև բոլոր բացասական էմոցիաները արտահայտվում են օրագրում ու դուրս գալիս մարդու
միջից: Փաստորեն օրագիրը նաև հոգեբանի դեր ա կատարում:
Բոլորս գլխում ունենք որոշ մտքեր, հոգում որոշ զգացմունքներ, որոնց մասին չգիտեն մյուսները։ Հաճախ լինում են դեպքեր, երբ ուզում ես կիսվել, ինչ որ մեկի հետ, բայց համոզված ես, որ չեն հասկանա, նույնիսկ կիսվելու դեպքում, երբեմն չեն լսում, կամ ձևացնում են, որ լսում են, բայց իրականում իրենց միտքը չգիտես թե ուր է։ Այստեղ օգնության է գալիս օրագիրը։ Օրագրին կարող ես պատմել այն ամենը, ինչ չես պատմում ոչ մեկին։ Օրագրին պատմելուց, համոզված ես, որ նա քեզ լսում, հասկանում է և երբեք ուրիշին չի պատմի քո ասածները։
Բոլորովին վերջերս սկսեցի թղթին հանձնել սրտիս խոսքերը լօլ, շատ ուշադիր և հետաքրքրությամբ լսում էր։ Հավատացեք օգնեց։ Ծանր պահերին գրելով, կարծես հոգիս թեթեվացնում եմ։
Իհարկե հնարավոր է սխալվում եմ, բայց կարծում եմ ցանկացած մարդ օրագիր պահելով հույս ունի, որ կգա մի ժամանակ, երբ նրա օրագիրը կկարդա մի մարդ, որը ամբողջովին կհասկանա այն։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 19.08.2006, 16:01:
Այո...Ցավոք սրտի շատ ժամանակ է, երբ մարդ ձևացնում է, թե ուշադրությամբ լսում է քեզ, բայց իրականում տարված է իր մտքերով, կամ էլ մտածում է «երբ կլինի վերջացնի...»: Դա շատ վիրավորական է, երբ մարդիկ այդպես են անում, ավելի լավ է ասեն, որ ցանկություն չունեն քեզ լսելու, քան այդպես անեն: Չէ՞ որ դու բացում ես այդ մարդուն քո սրտի ամենախորքում ընկած բաները, վստահում ես նրան, համարում ես նրան ընկեր, որ կարող է, միգուցե, ինչ-որ խորհուրդ տալ, չնայած միայն լսելն էլ մի մեծ բան է…
Շատ լավ եմ հասկանում քեզ. իմ հետ էլ է պատահել, երբ չկար ոչ մեկը, ում կարող էի բացվել, և այդ ժամանակ բացվեցի թղթին և իրոք օգնեց, քանի որ երբ ամեն ինչ քո մեջ ես պահում ավելի ծանր ես ապրում…
Շատ անգամ է միտք ծագել, որ օրագիր սկսեմ լրացնել, բայց ամեն անգամ եղել են պատճառներ… Վախեցել եմ, որ օրագիրս կարող է կարդալ այն մարդը, ով չէի ցանկանա, որ կարդար…Այդ պատճառով երբեք օրագիր չեմ պահել, իսկ երբ ցանկություն է եղել բացվելու, ապա մի թղթի վրա կամ Microsoft Word էջում գրել եմ, այնուհետև պատրել կամ delete եմ տվել, որ անցանկալի մարդիկ հանկարծ չկարդան
Моя религия очень проста, моя религия - доброта.
(c)<<The Dalai Lama: Kindness, Clarity and Insight>>
http://www.buddhism.am
Ես ժամանակ առ ժամանակ հենց այդպես էլ անում եմ։Չնայած հետաքրքիր կլիներ ունենալ օրագիր և երկար տարիներ անց գտնել այն, բացել ու սկսել կարդալ, զգալ, թե ինչ էի զգում մի քանի տարի առաջ
Էհ... ինչեր ասես որ չեն տեսել այդ էջերը...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Պոետի բացած թեմայի վերնագիրը ,որ տեսա ժպտացի,ասի մեղսի...
մի կարգին գրեցի,բայց,,իմացաք ինչ եղավ,հիմա որ սխալներ լինի չնեղանաք, սպանեք էլ չեմ ստուգի:
Օրագիր ունեցել եմ,հիմա էլ կարծես ունեմ,բայց թարգել է ինձ լսելուց:
Տասներեք տարեկանից պահել եմ,ընդհանրապես սիրել եմ մտքերս նվիրել թղթին,լիներ անձեռնոցիկ ,թե թաշկինակ:Հիմա այդ բնավորությունը չունեմ,նոր սկզբունքեր եմ երկնել,նոր գաղափարներ եմ ընդունել:Այն ժամանակ,երբ մի գիժ միտք էր անցնում ուղեղովս, հանձնում էի օրագրիս,ու տեղում դոփում,այդպես է չէ,երբ մի բանը երկու անգամ է անցնում մտքովդ,հոգնեցուցիչ է,իմ մոտ համենայն դեպս,ձանձրացող եմ էությամբ,հարազատ արարքները չէ
Բայց շատ լավ բան է տալիս հիմա իմօրագիրը ,երբ կարդում եմ,,մի ձևի համով,քաղցր բան ես զգումլեզվիդ վրա,անցյալդ ես տեսնում ,կամ ժպտում կամ արտասվում..քեզ ավելի լավ ճանաչում .չէ ,լավ բան է օրագիր պահելը:
Այ,հիմա ,բայց վաբշե չեմ հասկանում օրագիր ինտեռնետային տարբերակները,,,քիչ չի մտել է մեր առօրյան,մեկ էլ մեզ ուզում է հոգով գրավել...
Հետաքրքիրը հետաքրքիր է, բայց ահավոր ցավոտ: Երբ հին օրագրերս բացում եմ, մի տեսակ տխրում եմ, ափսոսում, որ այդ ամենն անցել է, ինչքան էլ ներկայիս կյանքն ավելի լավը լինի: Չնայած հին օրագրեր կարդալը մի շատ մեծ առավելություն ունի. դու տեսնում ես, թե ինչպիսին էիր անցյալում, ինչ նոր հատկանիշներ ես ձեռք բերել կամ հները կորցրել է, ինչքանով է դա լավ կամ վատ:Չնայած հետաքրքիր կլիներ ունենալ օրագիր և երկար տարիներ անց գտնել այն, բացել ու սկսել կարդալ, զգալ, թե ինչ էի զգում մի քանի տարի առաջ
Ես անհիշելի ժամանակներից եմ օրագիր պահում, բայց ոչ բոլորն են մինչև հիմա պահպանվել, որովհետև զայրույթի պահերին մի քանիսը կրակի զոհ են դարձել:
Իմ օրագիրն իմ անբաժան մասն է: Ուր գնում եմ, հետս տանում եմ: Այստեղ էլ եմ գրում, բայց, ցավոք, տարիներ անց եթե բացեմ, հաստատ այն ոչ մի պատկերացում չի տա, թե ինչ եմ արել Գերմանիայում, որովհետև մեծ մասը Երևանի մասին է:
Ես իմ օրագիրն ամբողջությամբ ոչ ոքի չեմ վստահի: Առանձին հատվածներ գուցե, այն էլ իմ սեփական ձայնով պետք է կարդամ, որպեսզի ընթացքում էլ խմբագրեմ: Դա օգնում է հարաբերություններ պարզելիս: Նախորդ գրառումներից մեկի մեջ գրել եմ, որ մի անգամ ընկերուհուս համար կարդացել եմ, թե ինչ էի մտածում նրա մասին, երբ նեղացել էի: Դա օգնում է թյուրիմացություններից խուսափելուն:Իհարկե հնարավոր է սխալվում եմ, բայց կարծում եմ ցանկացած մարդ օրագիր պահելով հույս ունի, որ կգա մի ժամանակ, երբ նրա օրագիրը կկարդա մի մարդ, որը ամբողջովին կհասկանա այն։
Չնայած ամենասկզբում դրա համար չէր, որ սկսեցի օրագիր պահել, բայց որ շարունակում եմ պահել, պատճառներից մեկն էլ հենց դա է: Ինքս փակ մարդ եմ, թույլ չեմ տալիս, որ մարդիկ ինձ շատ մոտենան, դրա համար իմ ներսում կատարվածն օրագրում եմ գրում:Հաճախ լինում են դեպքեր, երբ ուզում ես կիսվել, ինչ որ մեկի հետ, բայց համոզված ես, որ չեն հասկանա, նույնիսկ կիսվելու դեպքում, երբեմն չեն լսում, կամ ձևացնում են, որ լսում են, բայց իրականում իրենց միտքը չգիտես թե ուր է։
Էս թեման չէի նկատել…
Օրագիր պահում եմ,որտեղ գրառումներ անում եմ ամիսը մեկ-երկու անգամ…
ես ունեմ օրագիր վորի մեջ նշումեր եմ անում ամեն օր , և իմ կարճ աղոտքը անում Աստծուն , հանձնելով Նրան իմ վաղվա օրը …
Վա՜յ, ես էլ ունեմ այդպիսի օրագիր, բայց հիմնականում դա առանձին է, չնայած մեկ-մեկ մյուսի մեջ էլ եմ աղոթքներ գրում:
ուրախ եմ, որ դուել ես նման կերպ վարվում , երանի բոլորը գիտակցեին, թե ինչքան կարևոր է երբ մարդ հաղորդակցվոմ է իր ԱՐԱՐՉԻ հետ և նրա հույսը , միայն Աստծուց է
Ճիշտ է, ինձ համար էլ է հաճախ ցավոտ, բայց իմ օրագրերում քիչ են այնպիսի պահերը, որոնց համար ափսոսամ, որ արդեն անցել են: Կան, իհարկե, բայց շատ չեն: Ինձ համար էլ է հետաքրքիր ժամանակ առ ժամանակ դրանք վերընթերցելը, կարծես գեղարվեստական գիրք կարդամ: Բայց հիմնականում այդ գրքի գլխավոր հերոսուհին ինձ ջղայնացնում է, երբ կարդում եմ, որովհետև պարզորոշ կերպով տեսանելի են դառնում իմ այն ժամանակվա բոլոր թերությունները, գործած սխալները, հիմիկվա տեսանկյունից հաճախ սխալ, նյարդայնացնելու աստիճանի հոռետեսական, ոչ հասուն մտածելակերպը: Ինձ թվում է ուրիշ ոչ մի ձևով հնարավոր չէ նկատել սեփական անձիդ մեջ տեղի ունեցած փոփոխությունները, այն էլ այդպես աստիճանաբար: Որքան էլ լավ հիշողություն ունենանք, որոշ մանրուքներ մեր աչքից հաստատ վրիպում են, երբ փորձում ենք ուղղակի հիշողությամբ վերականգնել անցյալի մեր կերպարը: Ես, օրինակ, շատ լավ հիշողություն ունեմ, բայց մեկ-մեկ երբ կարդում եմ իմ ասյ կամ այն ասածի կամ արածի մասին, երբեմն ուղղակի ապշում եմ, թե ոնց կարող էի այդ պահին նման բան ասել կամ անել, քանի որ հիմա հաստատ այդպես չէի վարվի:
Ես էլ եմ շատ վաղուց սկսել, բայց իմ բոլոր օրագրերն էլ պահպանվել են, պատռելու կամ վառելու սովորություն երբեք չեմ ունեցել, համ էլ պատճառ չեմ ունեցել: Բայց իմ օրագիրը երբեք իմ անբաժան մասը չի եղել, մենակ մի անգամ եմ հետս տեղ տարել, էն էլ այդպես էլ էդ օրը մեջը բան չգրեցի, հիշում եմ:Ես անհիշելի ժամանակներից եմ օրագիր պահում, բայց ոչ բոլորն են մինչև հիմա պահպանվել, որովհետև զայրույթի պահերին մի քանիսը կրակի զոհ են դարձել:
Իմ օրագիրն իմ անբաժան մասն է: Ուր գնում եմ, հետս տանում եմ:Օրագիրս հետս որևէ տեղ տանելը մի տեսակ անապահով էի համարում, ես այդ առումով չափազանց զգույշ եմ միշտ եղել, չնայած որ տանը վախենալու բան չունեի: Բայց բա որ դրսում եղած ժամանակ որևէ մեկը հանկարծ կարդա՞ր:
Ես էլ ոչ մի դեպքում ամբողջությամբ չէի վստահի, մի քանի անգամ միայն հատվածներ եմ կարդացել ընտանիքիս անդամների համար, որոշ զվարճալի կամ զավեշտական դեպքեր: Ես էլ էի ընթացքում խմբագրում:Ես իմ օրագիրն ամբողջությամբ ոչ ոքի չեմ վստահի: Առանձին հատվածներ գուցե, այն էլ իմ սեփական ձայնով պետք է կարդամ, որպեսզի ընթացքում էլ խմբագրեմ:
Իսկ ես սկզբում փակ մարդ էի, երևի նաև դրա համար սկսեցի պահել, չնայած երևի ավելի շատ մորս համոզելը նպաստեց. ինքըն էլ էր ժամանակին պահել ու ինձ համոզում էր, որ ես էլ պահեմ: Դե, սկզբում գրում էի ուղղակի առօրյա, անհետաքրքիր բաների մասին, կարծես պարականություն կատարելիս լինեիՉնայած ամենասկզբում դրա համար չէր, որ սկսեցի օրագիր պահել, բայց որ շարունակում եմ պահել, պատճառներից մեկն էլ հենց դա է: Ինքս փակ մարդ եմ, թույլ չեմ տալիս, որ մարդիկ ինձ շատ մոտենան, դրա համար իմ ներսում կատարվածն օրագրում եմ գրում:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ