Բոյկոտը «սուսուփուս» չի լինում: Եթե մի ինչ-որ հզոր կազմակերպչական ուժով բոլորը լուռ ու մունջ վերցնեն ու մի շաբաթ հաց չուտեն, ու դրա մասին իշխանությունը միայն մի որոշ ժամանակ անց «գլխի ընկնի», ապա դա բոյկոտ չի, այլ դավադրություն:
Բոյկոտը բացահայտ, հրապարակայնորեն ու ցուցադրաբար արվող բողոքն է: Նույն այդ հացադուլը, եթե պիտի բոյկոտ կոչվի, ուրեմն մարդիկ պիտի նստեն հրապարակում կամ կառավարական տան մոտ ու ցույց տան, որ հաց չեն ուտում` ի բողոք որևէ բանի, եթե դա գործադուլն է, ապա էլի պիտի բացահայտ լինի:
Բոյկոտն ունենում է օգուտ այն երկրներում, որտեղ ժողովուրդն է որոշում իշխանությունը, օրինակ՝ Ֆրանսիայում, որտեղ կառավարությունն իսկապես վախենում է ժողովրդի վրդովմունքից: Իսկ այն երկրներում, որտեղ իշխանությունն է որոշում հաջորդ իշխանությունը, այնտեղ բոյկոտը ոչ մի ուժ չունի, ու բոյկոտային իրավիջակներից ի վերջո վախեցած դուրս կգա բոյկոտողը, ոչ թե կառավարությունը:
Մեջբերել
Էջանիշներ