Դասականը մոռացվում է

[Հակոբ Գեւորգյան]

Դասականը իհարկե չի կարող մոռացվել, բայց դա փաստ է որ մարդկանց շատ քիչ տոկոսն է կարող լսել դասական և ընկալել, քանի որ դասականը ամենաբարդն է, իսկ մարդկանց մեծ մասը բարդություններ չեն սիրում, և իրենց համար ավելի մատչելի է լսել թեթև ժանրի երաժշտություն, քան դասական: ես ինքս շատ եմ լսում և սիրում դասական, լսում եմ օպերաներ, Վերդի, Պուչինի, Տիգրանյան(Անուշ), շատ սիրում եմ Մոցարտի ռեքվիեմը:

Հարյուր եւ մեկ տոկոս համակարծիք եմ Ձեզ հետ։ Ես էլ քիչ առաջ լսում էի Հայդնին… Դասականի, կամ ավելի հին՝ Բառոքի նման երաժշտությունը երբեք չի մոռացվի։

[ars83]

Ըստ ձեզ դասական երաժշտության մոռացվելը ինչի հետ է կապված?

Այլ երաժշտության պրոպագանդայով, իմ կարծիքով։

Դասականը ձեր լասած երաժշտության քանի տոկոսն է կազմում?

Ավելի քան 90։

Ինձ գրավում է դասական ստեղծագործությունների թեմաների բազմաձևությունը։ Վերցնենք, օրինակ Բեթհովենի 3-րդ դաշնամուրային կոնցերտի միայն առաջին մասը՝ http://www.youtube.com/watch?v=At-dDw7sZRg ,
http://www.youtube.com/watch?v=q2MTh...eature=related
Երաժշտական թեմայի այսպիսի հարուստ երանգներն ու բազմաձևությունը չափազանց գեղեցիկ է, ըստ իս։

Կարելի միայն ասել «բրավո» մեծ հանճար Բեթհովենի հասցեին

[MetalFan]

Հարցը սխալ է տրված այն առւմով,որ դասականը երբեք էլ չի մոռացվել,ւ չի էլ մոռացվի....Դա միգւցե միայն Ձեր շրջապատից է,որտեղ չկան նման մարդիկ..

[Sunny Stream]

Տարվել եմ Օգինսկու "Հրաժեշտ հայրենիքին" պոլոնեզով

[Լուսաբեր]

Հարցը սխալ է տրված այն առւմով,որ դասականը երբեք էլ չի մոռացվել,ւ չի էլ մոռացվի....Դա միգւցե միայն Ձեր շրջապատից է,որտեղ չկան նման մարդիկ..

Միանգամայն համամիտ եմ Դասականը հենց իր անվամբ ու իմաստով հուշում է, որ չի կարող մոռացվել...

[Հայկօ]

Միանգամայն համամիտ եմ Դասականը հենց իր անվամբ ու իմաստով հուշում է, որ չի կարող մոռացվել...

Հայտնի, բայց կեղծ ու ճոռոմ միտք է: Ամեն ինչ էլ մի գեղեցիկ օր մոռացվում է՝ սկսած «դասական» գրքերից, վերջացրած «դասական» երաժշտությամբ: Գործեր են եղել, որ իրենց դարաշրջանում դասականից էլ դասական էին համարվում, իսկ հիմա օղաբլիթի անցք են: Այստեղ հարցը ոչ թե «Կմոռացվե՞ն, թե ոչ»-ն է, այլ «Ե՞րբ կմոռացվեն»: Լավ գործերը՝ մի քիչ ուշ, թույլ գործերը՝ շատ ավելի շուտ: Բայց որ մի օր Բեթհովենին էլ են մոռանալու, Ռեմբրանդտին էլ, Շեքսպիրին էլ՝ հաստատ է:

[*e}|{uka*]

Հայտնի, բայց կեղծ ու ճոռոմ միտք է: Ամեն ինչ էլ մի գեղեցիկ օր մոռացվում է՝ սկսած «դասական» գրքերից, վերջացրած «դասական» երաժշտությամբ: Գործեր են եղել, որ իրենց դարաշրջանում դասականից էլ դասական էին համարվում, իսկ հիմա օղաբլիթի անցք են: Այստեղ հարցը ոչ թե «Կմոռացվե՞ն, թե ոչ»-ն է, այլ «Ե՞րբ կմոռացվեն»: Լավ գործերը՝ մի քիչ ուշ, թույլ գործերը՝ շատ ավելի շուտ: Բայց որ մի օր Բեթհովենին էլ են մոռանալու, Ռեմբրանդտին էլ, Շեքսպիրին էլ՝ հաստատ է:

Համաձայն չեմ: Մեծություններ կան, որ սերնդափոխանակության հետ մեկտեղ ակտուալ են մնում ...Այսինքն իրենք արդեն կոնստանտ են դարձել :

[Լուսաբեր]

Հայտնի, բայց կեղծ ու ճոռոմ միտք է: Ամեն ինչ էլ մի գեղեցիկ օր : Բայց որ մի օր Բեթհովենին էլ են մոռանալու, Ռեմբրանդտին էլ, Շեքսպիրին էլ՝ հաստատ է:

Չեն մոռացվելու, քանի կանք մենք` ես, դու ու էլի ինչ-որ մեկը...

[Morpheus_NS]

Համաձայն չեմ: Մեծություններ կան, որ սերնդափոխանակության հետ մեկտեղ ակտուալ են մնում ...Այսինքն իրենք արդեն կոնստանտ են դարձել :

Ժամանակի հարց է... Ամեն ինչն էլ մոռացվում է:

[Հայկօ]

Համաձայն չեմ: Մեծություններ կան, որ սերնդափոխանակության հետ մեկտեղ ակտուալ են մնում ...Այսինքն իրենք արդեն կոնստանտ են դարձել :

Քանի՞ սերնդափոխության հետ մեկտեղ: Մենակ չասես՝ անվերջ-անսահման-հավետ: 5122 թ-ին ինչ ասես՝ կարող է դասական համարվի, բայց ոչ՝ Բեթհովենը: Իր ու իր ժամանակակիցների տվյալները լինելու են միայն ամենափոշոտ թանգարաններում:

Չեն մոռացվելու, քանի կանք մենք` ես, դու ու էլի ինչ-որ մեկը...

Միանշանակ մոռացվելու են: Չմոռացվող բան չկա: Շատ «դասականներ», ում աստվածացնում էին 19-րդ դարում և ում մասին գրում էին նույն բաները, ինչ այսօր էստեղ են գրվում, արդե՛ն իսկ կիսամոռացված ու խղճուկ գոյություն են քարշ տալիս: Գիտե՞ս ինչու: Որովհետև միշտ էլ դասականին փոխարինելու եկող դասական կա: Ու Հոմո Սափիենսն էլ քարացած գոյացություն չէ, այլ մշտափոփոխ ու հեղեղուկ երևույթ, ում կուռքն այսօր X-ն է, վաղը՝ Y-ը:

Ինչ ուզում եք՝ ասեք, բայց ցանկացած ստեղծագործություն կապված է իր ժամանակաշրջանի հետ: Իսկ երբ անցնում-մոռացվում է ժամանակաշրջանը՝ կոնտեքստը, ստեղծագործությունը դառնում է անիմաստ, կամ, լավագույն դեպքում, կորցնում է իր նշանակության առյուծի բաժինը: Ու մոռացվում է:

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Ժամանակի հարց է... Ամեն ինչն էլ մոռացվում է:

+լիքը :

[Լուսաբեր]

Գիտե՞ս ինչու: Որովհետև միշտ էլ դասականին փոխարինելու եկող դասական կա: Ու Հոմո Սափիենսն էլ քարացած գոյացություն չէ, այլ մշտափոփոխ ու հեղեղուկ երևույթ, ում կուռքն այսօր X-ն է, վաղը՝ Y-ը:

Այսինքը ըստ քեզ,միշտ փոխարինողներ են լինելու...Հետաքրքիր է այսինքը սենց հասկացա,որ մեր իմացած դասականներն էլ փոխարինված դասականեր են:Էլ ինչումն է խնդիրը,խի՞ ենք դրա մասին մտածում:Ոնց մենք ենք ընկալում հիմա մեր ունեցած,ընդունած դասականներին,այնպես էլ մեզնից հետո են ընդունելու փոխարինման եկած դասականերին:Մի փոքր խճճված գրեցի,բայց ինձ թվումա կհասկանաք:

[Հայկօ]

Այսինքը ըստ քեզ,միշտ փոխարինողներ են լինելու...Հետաքրքիր է այսինքը սենց հասկացա,որ մեր իմացած դասականներն էլ փոխարինված դասականեր են:Էլ ինչումն է խնդիրը,խի՞ ենք դրա մասին մտածում:Ոնց մենք ենք ընկալում հիմա մեր ունեցած,ընդունած դասականներին,այնպես էլ մեզնից հետո են ընդունելու փոխարինման եկած դասականերին:Մի փոքր խճճված գրեցի,բայց ինձ թվումա կհասկանաք:

Հա, բայց իրենք էլ նույն դասականները չեն լինի: «Դասականության» գաղափարն անմահ է, «դասականը»՝ ոչ: Կերպարվեստ միշտ կլինի, իմպրեսիոնիզմ՝ ոչ: Երաժշտություն միշտ կլինի, սիմֆոնիա՝ ոչ: Գրականություն միշտ կլինի, պիես՝ ոչ: Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն. դրանց փոխարեն ա՛յլ բաներ կլինեն (ռուսի ասած՝ սուրբ տեղը դատարկ չի մնում): Եվ այո՛, մեր իմացած դասականներից շատերն էլ «փոխարինած» դասականներ են: Քանի՞ արվեստագետ գիտես, որ «հինը մերժելու» կոչ է արել: Քանի՞ նկարիչ գիտես, որ պնդել է, թե ամեն ինչ պետք է մոռանալ ու նոր ոճ ստեղծել: Նոր ոճով գրել: Նոր ոճով բեմադրել: Շա՛տ են, չէ՞: Վաղն իրենց էլ են փոխարինելու:

[Տատ]

Երաժշտություն միշտ կլինի, սիմֆոնիա՝ ոչ: Գրականություն միշտ կլինի, պիես՝ ոչ: Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն.

Ի՞նչ ես խոսում, Հայկօ: Ո՞նց թե պիես չի լինի: Ձևը կփոխի, լեզուն, բայց պիեսը կմնա:

Ինչպես և կմնան այն ստեղծագործությունները, որոնք խորը մարդկային զգացմունքներ են բորբոքում: Անկապ ժամանակից, անկապ դրանց կլասիֆիկացիայից՝ դասական թե ուրիշ, անկապ ոճից:

Դու իզուր ես համեմատում իմպռեսսիոնիզմն ու օպեռան, ի՞նչ կապ ունեն դրանք:
Բայց «Սեվիլսկիյ Ցիրյուլնիկ»ն ու Լուի Արմստրոնգը համեմատի, դրանք երկուսն էլ կշարունակեն դիպչել մարդկանց սրտին, այսինքն՝ չեն մոռացվի:
Շեքսպիրն ու Հարրի Պոտերը ինձ համար համարժեք են, քանի որ ազդում են զգացմունքներին:
Բիթլզը դասական է՞: Համարյա: բայց այդ անունը չի փրկի նրանց, այլ իրենց անմահական զգացմունքային ազդեցությունը:

[Morpheus_NS]

Կոչ եմ անում բոլորին դիտել «Էքֆիլիբրիում» ֆիլմը: Հնարավոր է չէ՞ նման իրավիճակ ստեղծվի

[*e}|{uka*]

Հա, բայց իրենք էլ նույն դասականները չեն լինի: «Դասականության» գաղափարն անմահ է, «դասականը»՝ ոչ: Կերպարվեստ միշտ կլինի, իմպրեսիոնիզմ՝ ոչ: Երաժշտություն միշտ կլինի, սիմֆոնիա՝ ոչ: Գրականություն միշտ կլինի, պիես՝ ոչ: Իմպրեսիոնիզմը, սիմֆոնիան, պիեսը, բալետը, օպերան կմոռացվեն-կկորչեն. դրանց փոխարեն ա՛յլ բաներ կլինեն (ռուսի ասած՝ սուրբ տեղը դատարկ չի մնում): Եվ այո՛, մեր իմացած դասականներից շատերն էլ «փոխարինած» դասականներ են: Քանի՞ արվեստագետ գիտես, որ «հինը մերժելու» կոչ է արել: Քանի՞ նկարիչ գիտես, որ պնդել է, թե ամեն ինչ պետք է մոռանալ ու նոր ոճ ստեղծել: Նոր ոճով գրել: Նոր ոճով բեմադրել: Շա՛տ են, չէ՞: Վաղն իրենց էլ են փոխարինելու:

Հա, համաձայն եմ ամեն էպոխա իր դասականներնա կերտում, քարե դարում դասակաները ուրիշ են եղել, միջնադարաում ՝ուրիշ, 20-ականներին՝ հին մնայուն դասականներին գումարվել են նորերը, ընթացք միշտ էլ կլինի, բայց կան արժեքներ, որոնք սերնդեսերուն փոխանցվելու են: Կարողա՞ մի հիսուն տարի հետո երաժշտական ուսումնական հաստատություններում Բախի տեղը տռալի- վալի նվագեն
Շատ արվեստագետների, երաժիշտների, որոնք մենք հիմա դասական ենք համարում մի կես դար հետո կարող է այդ շարքից միայն երկուսի անունը մնա, այդ ժամանակ էլ պարզ կլինի, ով էր շատ դասական, ով էր քիչ դասական :