Դասականը մոռացվում է

[Kuk]

Բեր մի քիչ վերլուծենք քո ասածը. գնահատում ես հասարակության ճաշակով ու ասում, որ հասարակության ճաշակը փչացել է. ստացվում է, որ երգը գնահատում ես ճաշակով, իսկ ճաշակը երգով, մի տեսակ աբսուրդ է ստացվում... ես երգը լավն ա, մարդիկ լսում են. վ՜այ մարդիկ սկսեցին էս երգը չլսել, ի՜նչ վատն են մարդիկ ... հա՜, նկատի ունեիր հայերի ճաշակը... բայց որքան գիտեմ ամբողջ աշխարհում ավելի լայն տարածում ունեն մոդեռն ոճերը, ուրեմն ըստ քեզ կնշանակի, որ մոդեռնը դասականից լավն է:
Եվ ընդհանրապես ես երգեր ունեմ գրած, որ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով ու նաեւ այն քիչ մարդկանց, ովքեր լսել են, շատ լավն են, բայց ոչ մեկը դրանց մասին չգիտի: Պատճառը իմ կողմից համապատասխան միջոցներ չձեռնարկելն է: Դու կարո՞ղ ես պնդել, որ դրանք վատն են:

Ապեր, գրածներս վերլուծելու փոխարեն, փորձիր ընկալել դրանք. Ես պարզ ասեցի, նայի, թե քանի տարի է, որ լսվում է Բեթհովենը և համարվում է գլուխգործոց, այսքանը դեռ չմոռացած` փորձիր պատկերացնել, հասկանալ, ենթադրել, արդյո՞ք այդ մոդեռն գործերը այնքան ժամանակ կվայելեն հասարակության համակրանքը, որքան որ նշածս դասականներն են վայելում ու վայելելու են: Առանձնապես սխալ բան չասեցիր. ես երգը գնահատում եմ հասարակության ճաշակով, իսկ հասարակության ճաշակը երգով, քանի որ դրանք առանց միմյանց առկայության, չունեն ոչ մի արժեք: Եվ այս գնահատման և համեմատության մեջ չխճճվելու համար անհրաժեշտ է հաշվի առնել ժամանակի զորությունը, որն իր մեծ ազդեցությունն ունի: Եթե մի գործ 100 տարի հասարակության կողմից գնահատվում է դրական, իսկ մեկ այլ գործ մեկ տարի է գնահատվում լավը, թեկուզ և այդ մեկ տարում ավելի մեծ լսարանի ուշադրության է արժանանում, դա էական չէ, միևնույնն է` ես բարձր եմ գնահատում այն գործը, որը հարյուր տարի պահել է իր դրական գնահատականը, և կարծում եմ, որ այդ մեկ տարին հասարակության ճաշակն է ընկել, ոչ թե այն հարյուր տարվա բարձր վարկանիշ ունեցող գործն է իրեն սպառել: Եվ ահա այս` երկար տարիներ իր բարձր վարկանիշը պահող գործն է, որ համարում եմ դասական և բարձր եմ գնահատում նրա լսարանի երաժշտական ճաշակը:

Իսկ քո երգի մասին ասածդ անհեթեթություն էր. ինչպե՞ս կարող եմ խոսել մի երգի մասին, առավել ևս` գնահատել այդ երգը, եթե այն չեմ լսել:

[*e}|{uka*]

Դե ասենք Ռախմանինովա, Մոցարտը, Շուբերտը եւ այլն...
Ես Արմենչիկ, Անդրե, Թաթուլ չեմ լսում եւ ընդհարապես հայկական շատ քիչ եմ լսում, բայց լսողներին չի կարելի ասել, թե դա վատ է... Ի՞նչ չափանիշներով ես դու երաժշտությունը գնահատում:

Եթե նման կարգի երաժշտությունը՝ հոգեհիգենիկ, ինչ որ մեկին դուր է գալիս ,ամեն անգամ բարձրաձայնում է դրա մասին՝խաթարելով իմ նեռվերի անդորրը (որը իմ համար շատ թանկ է), ասելով« ուխ ինչ լավնա», ես էլ իմ կարծիքը արտահայտելով ասում եմ, որ զզվում եմ, դե թող մեկը մի բան ասի, որ ես իրավունք չունեմ իմ կարծիքը բարձրաձայնելու:

Մոտավորապես այսպես կարելի է դիտել հարցին` իմ կարծիքով իհարկե. գերմանացին չի լսում Թաթուլ ու Արամե, բայց հայը լսում է Բախ ու Բեթհովեն: Ի՞նչ ես կարծում, դա ինչի՞ց է: Բախ և Բեթհովեն լսում է աշխարհը, Արամ Խաչատրյան լսում է աշխարհը, բայ ոչ երբեք` Շուշան Պետրոսյան կամ Նունե Եսայան: իսկ այսօր, եթե ուշադրություն դարձնես, ավելի շատ վաճառվում և շրջանառվում են հենց այսպիսի ճղճիմույթունները, իսկ Բեթհովենի և Արամ Խաչատրյանի գլուխգործոցների վրա փոշի է նստում:

Փոշի չի նստի Կուկ ջան, միշտ էլ գնահատողներ կգտնվեն ու չեն թողնի որ փոշոտվի:
Մարդկության երաժշտական գանձարանը այնքան անսահման է, որ դասականը վաղուց զբաղեցրել է իր պատվավոր առաջին տեղերը ու ոչ մեկ , թեկուզ դասական չլսողները, չեն կարող երբեք դիրքափոխություն անել, քանի որ դասականը կոնկուրենցիայից դուրս է :

[Morpheus_NS]

Ապեր, գրածներս վերլուծելու փոխարեն, փորձիր ընկալել դրանք. Ես պարզ ասեցի, նայի, թե քանի տարի է, որ լսվում է Բեթհովենը և համարվում է գլուխգործոց, այսքանը դեռ չմոռացած` փորձիր պատկերացնել, հասկանալ, ենթադրել, արդյո՞ք այդ մոդեռն գործերը այնքան ժամանակ կվայելեն հասարակության համակրանքը, որքան որ նշածս դասականներն են վայելում ու վայելելու են:

Լավ, երկրորդ գործոն բերեցիր՝ կայունությունը ժամանակի մեջ, մնայունությունը.: Հարց. եթե այսուհետեւ, հենց այս պահից սկսած ամբողջ աշխարհը դադարի դասական լսել, ուրեմն դասականը վա՞տն է /մենակ չասես տենց բան հնարավոր չի, ասում եմ՝ ԵԹԵ/:

Առանձնապես սխալ բան չասեցիր. ես երգը գնահատում եմ հասարակության ճաշակով, իսկ հասարակության ճաշակը երգով, քանի որ դրանք առանց միմյանց առկայության, չունեն ոչ մի արժեք: Եվ այս գնահատման և համեմատության մեջ չխճճվելու համար անհրաժեշտ է հաշվի առնել ժամանակի զորությունը, որն իր մեծ ազդեցությունն ունի: Եթե մի գործ 100 տարի հասարակության կողմից գնահատվում է դրական, իսկ մեկ այլ գործ մեկ տարի է գնահատվում լավը, թեկուզ և այդ մեկ տարում ավելի մեծ լսարանի ուշադրության է արժանանում, դա էական չէ, միևնույնն է` ես բարձր եմ գնահատում այն գործը, որը հարյուր տարի պահել է իր դրական գնահատականը, և կարծում եմ, որ այդ մեկ տարին հասարակության ճաշակն է ընկել, ոչ թե այն հարյուր տարվա բարձր վարկանիշ ունեցող գործն է իրեն սպառել:

Ես մի քանի անգամ արդեն ասեցի որ արվեստն արժեվորող մարդն է, չի կարելի մարդուն արվեստով արժեվորել: Երբ հարյուրակմյակներ առաջ շատ նկարիչներ իրենց գործերն էին ստեղծում եւ մեռնում էին աղքատության մեջ, քանի որ չէին կարողանում վաճառել դրանք, նրանք գուցե նույնիսկ գլխի էլ չէին ընկնում , որ դարեր հետո նրանց գործերը անգին կդառնան: Այսինքն այն ժամանակ էլ նրանց արվեստը հավանողներին հնարվոր է, որ անճաշակ էին համարում:

Իսկ քո երգի մասին ասածդ անհեթեթություն էր. ինչպե՞ս կարող եմ խոսել մի երգի մասին, առավել ևս` գնահատել այդ երգը, եթե այն չեմ լսել:

Հենց այս պատասխանիդ էլ ստասում էի...
Ասածս այն էր, որ գուցե հենց քո նույն Շուշան Պետրոսյանի երգերը ամբողջ աշխարհը չի լսել, ուրեմն էլ ինչպես հանրաճանաչությանբ գնահատել երգի լավ կամ վատ լինելը:

[Kuk]

Փոշի չի նստի Կուկ ջան, միշտ էլ գնահատողներ կգտնվեն ու չեն թողնի որ փոշոտվի:
Մարդկության երաժշտական գանձարանը այնքան անսահման է, որ դասականը վաղուց զբաղեցրել է իր պատվավոր առաջին տեղերը ու ոչ մեկ , թեկուզ դասական չլսողները, չեն կարող երբեք դիրքափոխություն անել, քանի որ դասականը կոնկուրենցիայից դուրս է :

Յոժ, իհարկե, չի նստի, բայց պետք չի դասականը համեմատել այս «ռազըվի» երգերի հետ: Հիմա եթե հիսուն հոգի լսում է Թաթուլի «արի ջան արի», և միայն հինգ հոգի է լսում Բեթհովենի «քառասուներորդ սիմֆոնիան», դա հո չի նշանակում, որ Բեթհովենն իրեն սպառել է, ո՛չ, դա նշանակում է, որ խնդիրը ճաշակի հետ է կապված: Եվ ամենակարևորը, որ էդ «արի ջան արի»-ն, վաղը կլինի «գնա յախք գնա» կամ ասենք` «դավայ հլը ստուց» ու գրեթե ամբողջովին կկորցնի իր լսարանը, բայց Մոցարտի սիմֆոնյան միշտ կմնա քառասուներորդը ու միշտ կունենա իր լսարանը: Սա է իմ կարծիքը:

[Morpheus_NS]

Եթե նման կարգի երաժշտությունը՝ հոգեհիգենիկ, ինչ որ մեկին դուր է գալիս ,ամեն անգամ բարձրաձայնում է դրա մասին՝խաթարելով իմ նեռվերի անդորրը (որը իմ համար շատ թանկ է), ասելով« ուխ ինչ լավնա», ես էլ իմ կարծիքը արտահայտելով ասում եմ, որ զզվում եմ, դե թող մեկը մի բան ասի, որ ես իրավունք չունեմ իմ կարծիքը բարձրաձայնելու:

Իրավունք ունես բարձրաձայնելու քո կարծիքը, ասել, որ դեւ զզվում ես, չես սիրում եւ այլն... Բայց երբ այդ մարդկանց անճաշակ ես անվանում, ապա դա վիճելի հարց է եւ անձնական վիրավորանք, ինչի համար պետք է պատասխան տալ:

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Յոժ, իհարկե, չի նստի, բայց պետք չի դասականը համեմատել այս «ռազըվի» երգերի հետ: Հիմա եթե հիսուն հոգի լսում է Թաթուլի «արի ջան արի», և միայն հինգ հոգի է լսում Բեթհովենի «քառասուներորդ սիմֆոնիան», դա հո չի նշանակում, որ Բեթհովենն իրեն սպառել է, ո՛չ, դա նշանակում է, որ խնդիրը ճաշակի հետ է կապված: Եվ ամենակարևորը, որ էդ «արի ջան արի»-ն, վաղը կլինի «գնա յախք գնա» կամ ասենք` «դավայ հլը ստուց» ու գրեթե ամբողջովին կկորցնի իր լսարանը, բայց Մոցարտի սիմֆոնյան միշտ կմնա քառասուներորդը ու միշտ կունենա իր լսարանը: Սա է իմ կարծիքը:

Ինչը որ ես ամենասկզբում էի ասում.

Ինչ վերաբերում է դասական ոճին, ապա ժամանակի առումով ամենակայուններից է եւ մշտապես հասարակության որեւէ մասի սերն է վայելել: Իսկ եթե մի օր դադարի գոյություն ունենալուց, ինչի վրա ես խիստ կասկածում եմ, ապա պետք է ընդունել, որ այն իրեն սպառել է եւ նոր արժեքներ փնտրել. դրանում ոչ մի կատաստրոֆիկ բան չկա:

[Kuk]

Լավ, երկրորդ գործոն բերեցիր՝ կայունությունը ժամանակի մեջ, մնայունությունը.: Հարց. եթե այսուհետեւ, հենց այս պահից սկսած ամբողջ աշխարհը դադարի դասական լսել, ուրեմն դասականը վա՞տն է /մենակ չասես տենց բան հնարավոր չի, ասում եմ՝ ԵԹԵ/:

Ապեր, ասածդ անհեթեթություն է: Չեմ պատկերացնում նման բան, հետևաբար` չեմ կարող պատասխանել նման անհեթեթ հարցի: Եթե ցանկանում ես մասնակցել լուրջ բանավեճի, լավ կլինի խուսափես նման աբսուրդ հարցերից, հակառակ դեպքում` բանավեճը, որպես այդպիսին, չի կայանա:

Ես մի քանի անգամ արդեն ասեցի որ արվեստն արժեվորող մարդն է, չի կարելի մարդուն արվեստով արժեվորել: Երբ հարյուրակմյակներ առաջ շատ նկարիչներ իրենց գործերն էին ստեղծում եւ մեռնում էին աղքատության մեջ, քանի որ չէին կարողանում վաճառել դրանք, նրանք գուցե նույնիսկ գլխի էլ չէին ընկնում , որ դարեր հետո նրանց գործերը անգին կդառնան: Այսինքն այն ժամանակ էլ նրանց արվեստը հավանողներին հնարվոր է, որ անճաշակ էին համարում:

Morpheus_NS, սխալ ես նկատել, ես մարդուն չեմ գնահատում արվեստով, այլ մարդու ճաշակն եմ գնահատում նրա կատարած գործողություններով, տվյալ դեպքում` նրա երաժշտական ճաշակն եմ գնահատում նրա լսած երաժշտությամբ: Մի բան ևս. ես իմ կարծիքն եմ արտահատում և հիմնավորում եմ իմ կարծիքը, այլ ոչ հարյուրամյակներ առաջ ապրած մարդկանց կարծիքը: Նմանատիպ շատ դեպքեր կան պատմության մեջ` կապված արվեստի տարբեր ճյուղերի հետ, և այդ դեպքերը կարող են ունենալ տարբեր պատճառներ և դրդապատճառներ: Ինչո՞ւ սպանեցին Սևակին, ինչո՞ւ Էլվինա Մակարյանն իր տաղանդին համարժեք ճանաչման և համակրանքի չի արժանացել, ինչո՞ւ երեսուն տարի առաջ Հայաստանում Բիթլզ չէին լսում և այլն:

Հենց այս պատասխանիդ էլ ստասում էի...
Ասածս այն էր, որ գուցե հենց քո նույն Շուշան Պետրոսյանի երգերը ամբողջ աշխարհը չի լսել, ուրեմն էլ ինչպես հանրաճանաչությանբ գնահատել երգի լավ կամ վատ լինելը:

Իսկ ինչո՞ւ չի լսել: Ինչո՞ւ ենք մենք լսում Չելենտանո, բայց իտալացին չի լսում Շուշան Պետրոսյան: Չէ՞ որ Շուշան Պետրոսյանը, ի տարբերություն քեզ, չի թաքցնում իր երգերը:

[Մեղապարտ]

alexandreshirinyan.com
Լստք այս երիտասարդին հրաշք է ,կարծում եմ չեք փոշմանի

[dvgray]

alexandreshirinyan.com
Լստք այս երիտասարդին հրաշք է ,կարծում եմ չեք փոշմանի

Մի բա էլ ես տամ, դու նայի ու համեմատի
http://www.youtube.com/watch?v=ehNDL...eature=related

[Morpheus_NS]

Ապեր, ասածդ անհեթեթություն է: Չեմ պատկերացնում նման բան, հետևաբար` չեմ կարող պատասխանել նման անհեթեթ հարցի: Եթե ցանկանում ես մասնակցել լուրջ բանավեճի, լավ կլինի խուսափես նման աբսուրդ հարցերից, հակառակ դեպքում` բանավեճը, որպես այդպիսին, չի կայանա::

Աբսու՞րդ... Դու տեսել ես թե, որ թեմայում ենք ԲԱՆԱՎԻՃՈՒՄ:
Եթե դու կարծում ես, որ ես լուրջ չեմ բանավիճում, թող այդպես լինի, կարող եմ չշարունակել, մանավանդ որ քունս տանում է....

Morpheus_NS, սխալ ես նկատել, ես մարդուն չեմ գնահատում արվեստով, այլ մարդու ճաշակն եմ գնահատում նրա կատարած գործողություններով, տվյալ դեպքում` նրա երաժշտական ճաշակն եմ գնահատում նրա լսած երաժշտությամբ: Մի բան ևս. ես իմ կարծիքն եմ արտահատում և հիմնավորում եմ իմ կարծիքը, այլ ոչ հարյուրամյակներ առաջ ապրած մարդկանց կարծիքը: Նմանատիպ շատ դեպքեր կան պատմության մեջ` կապված արվեստի տարբեր ճյուղերի հետ, և այդ դեպքերը կարող են ունենալ տարբեր պատճառներ և դրդապատճառներ: Ինչո՞ւ սպանեցին Սևակին, ինչո՞ւ Էլվինա Մակարյանն իր տաղանդին համարժեք ճանաչման և համակրանքի չի արժանացել, ինչո՞ւ երեսուն տարի առաջ Հայաստանում Բիթլզ չէին լսում և այլն:

Իսկ ի՞նչիս ելնելով ես գնահատում, նրա լսած երգի հանրաճանաչությամբ ու ժամանակի մեջ կայունությամբ: Չէ՞ որ ցանկացած ժամանակաշրջան ունի իր ոճը եւ կարող է այդ ժամանակաշրջանում ստեղծված գործերը արժեք չունենան ապագայում:
Ասեմ ավելին, ամեն ժողովուրդ, էթնիկական խումբ ունի իր ոճը, որն իրեն ավելի է հատուկ ու հոգեհարազատ, աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում, ուրեմն վատն ե՞ն:
Ես հարցեր եմ տալիս եւ դու խուսափում ես պատասխանից /պետք չի ժխտել/: Գիտեմ՝ դու էլ ես հասկանում, որ ամեն հարցի տակ ծուղակ կա, որոնցից դժվար է խոսափել ցանկացած պատասխանի դեպքում:

Իսկ ինչո՞ւ չի լսել: Ինչո՞ւ ենք մենք լսում Չելենտանո, բայց իտալացին չի լսում Շուշան Պետրոսյան: Չէ՞ որ Շուշան Պետրոսյանը, ի տարբերություն քեզ, չի թաքցնում իր երգերը

Գոյություն ունի մի հասկացություն՝ կոչված մարքեթինգ ու դրանում ներառված մեկ այլ հասկացություն՝ գովազդ: Մեծ լավ գովազդ-մեծ արդյունք: Կամ ինչպես արդեն ասեցի՝ աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում:

Հ.Գ. Հաջորդ գրառմանդ առավոտյան կպատասխանեմ...

Ավելացվել է 2 րոպե անց

alexandreshirinyan.com
Լստք այս երիտասարդին հրաշք է ,կարծում եմ չեք փոշմանի

Երեւում է Վանականը ստանձնել է երիտասարդության շրջանում դասական երաժշտության տարածման ծանր ու անշնորհակալ գործը:

Կամ էլ պայմանավորվածություն ունի ինտերնետ պրովայդերների հետ

Ավելացվել է 9 րոպե անց
Kuk ինչ կարծիք ունես քառյակներիս մասին՝ http://www.akumb.am/showthread.php?t=30261: Հետաքրքիր ա:

[Մեղապարտ]

Մի բա էլ ես տամ, դու նայի ու համեմատի
http://www.youtube.com/watch?v=ehNDL...eature=related

Կարող է չհավատաս բայց հենց հիմա լսում եմ երկուսը միասին, ֆաբտաստիկ զգացողություն է, ես նոր հասկացա որ աշխարհը արարվել է նման կոնտրաստի պայմաններում :
Կեցե դասկան երաժտությունը իր բոլոր դրսևորումներով, սա իրոք աստվածային է պա տահական համադրություն ստացվեց ես ցնցված եմ «ադաջիո» և «օչի չոռնիե» :
Հենց այս պահին ինձ մոտ աշխարհը դարձավ մի քիչ ավելի հասկանալի և ավելի լուսավոր Շնորհակալ եմ քեզանից :

[Kuk]

Աբսու՞րդ... Դու տեսել ես թե, որ թեմայում ենք ԲԱՆԱՎԻՃՈՒՄ:
Եթե դու կարծում ես, որ ես լուրջ չեմ բանավիճում, թող այդպես լինի, կարող եմ չշարունակել, մանավանդ որ քունս տանում է....

Թեմայի վերնագիրն ամենևին էլ կապ չունի հարցի աբսուրդ լինել կամ չլինելու հետ: Եթե այս նույն հարցը տաս քաղաքականությանը վերաբերող որևէ թեմայում, միևնույնն է, դա դիտելու եմ որպես անհեթեթ: Ես չասացի, թե դու լուրջ չես բանավիճում, ուշադիր կարդա. ես ասացի, որ եթե լուրջ բանավեճի ես ցանկանում մասնակցել:

Իսկ ի՞նչիս ելնելով ես գնահատում, նրա լսած երգի հանրաճանաչությամբ ու ժամանակի մեջ կայունությամբ: Չէ՞ որ ցանկացած ժամանակաշրջան ունի իր ոճը եւ կարող է այդ ժամանակաշրջանում ստեղծված գործերը արժեք չունենան ապագայում:
Ասեմ ավելին, ամեն ժողովուրդ, էթնիկական խումբ ունի իր ոճը, որն իրեն ավելի է հատուկ ու հոգեհարազատ, աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում, ուրեմն վատն ե՞ն:

Արդեն խառնում ես ժողովրդականը: Դա այլ թեմա է: Իսկ նշածդ` ապագայում արժեք չունեցողների մասին էլ հենց խոսում եմ, որոնք ժամանակավոր բնույթ են կրում, քանի որ դրանք հեռու են գլուխգործոց համարվելուց: Չէ՞ որ Բեթհովենն ու Արամ Խաչատրյանն էլ են ժամանակին համարվել ժամանակակից, բայց, ունենալով բավականին մեծ լսարան, վերածվել են հավերժ իրենց վարկանիշը բարձր պահող գործեր:

Ես հարցեր եմ տալիս եւ դու խուսափում ես պատասխանից /պետք չի ժխտել/: Գիտեմ՝ դու էլ ես հասկանում, որ ամեն հարցի տակ ծուղակ կա, որոնցից դժվար է խոսափել ցանկացած պատասխանի դեպքում:

Եթե եղել են հարցեր, որոնց պատասխանները չես գտել իմ կողմից կատարված պատասխան գրառումների մեջ, խնդրեմ` շարադրիր դրանք համարակալելով, նույն կերպ համարակալելով կպատասխանեմ դրանց: Առայժմ չեմ հանդիպել որևէ հարցի, որի ետևում ծուղակ երևա: Ես իմ գրառումները հիմնավորում եմ, և այդ` հիմնավորման ճանապարհին չի կարող որևէ հարց ծուղակ հանդիսանալ:

Գոյություն ունի մի հասկացություն՝ կոչված մարքեթինգ ու դրանում ներառված մեկ այլ հասկացություն՝ գովազդ: Մեծ լավ գովազդ-մեծ արդյունք: Կամ ինչպես արդեն ասեցի՝ աշխարհը Կոմիտաս ու Սայաթ-Նովա էլ չի լսում:

Կոմիտասի և Սայաթ-Նովայի մասով արդեն ասացի. մենք էլ չենք կոտորվում այլազգիների ժողովրդական երգերը լսելով: Իսկ ինչ վերաբերում է գովազդ ասվածին. ի՞նչ ես կարծում` Արամ Խաչատրյանն ունեցե՞լ է այդ գովազդը: Այդ գովազդի միջոցո՞վ է նա հասել այդ բարձունքին:

Kuk ինչ կարծիք ունես քառյակներիս մասին՝ http://www.akumb.am/showthread.php?t=30261: Հետաքրքիր ա:

Քառյակներիդ մասին` համապատասխան թեմայում

[dvgray]

Կարող է չհավատաս բայց հենց հիմա լսում եմ երկուսը միասին, ֆաբտաստիկ զգացողություն է, ես նոր հասկացա որ աշխարհը արարվել է նման կոնտրաստի պայմաններում :
Կեցե դասկան երաժտությունը իր բոլոր դրսևորումներով, սա իրոք աստվածային է պա տահական համադրություն ստացվեց ես ցնցված եմ «ադաջիո» և «օչի չոռնիե» :
Հենց այս պահին ինձ մոտ աշխարհը դարձավ մի քիչ ավելի հասկանալի և ավելի լուսավոր Շնորհակալ եմ քեզանից :

Խնդրեմ
…
Լսեք շարունակաբար դասական երաժտություն և կյաքնը իսկապես Վանականի ասածի պես շատ կփոխվի դեպի լավ, ազնիվը, վեհը ու հիասքանչը:
…
Այս պահին շատ եմ տարված Ռախմանինովի և Պրոկոֆևի արվեստով: Անհուն, անհատակ տակառ է վերածվում հոգիտ նրանց լսելուց:

[comet]

Դասական երաժշտություն լսել պետք է սովորել դեռ մանկուց: Կարծում եմ դա դաստիարակության մի էտապ է, որ պետք է անցնել: Բայց դա էն երաժշտությունը չէ, որ կարողանաս ամեն տեղ ու ամեն պահի լսել: Օրինակ ես դասական լսում եմ գիշերը, քնելուց առաջ: Արդեն բնավորություն է դարձել

[Mitre]

Դասական երաժշտություն լսել պետք է սովորել դեռ մանկուց: Կարծում եմ դա դաստիարակության մի էտապ է, որ պետք է անցնել: Բայց դա էն երաժշտությունը չէ, որ կարողանաս ամեն տեղ ու ամեն պահի լսել: Օրինակ ես դասական լսում եմ գիշերը, քնելուց առաջ: Արդեն բնավորություն է դարձել

Պրոկոֆև չլսես , քունդ չի տանի

[ԿԳԴ]

Դասականը իհարկե չի կարող մոռացվել, բայց դա փաստ է որ մարդկանց շատ քիչ տոկոսն է կարող լսել դասական և ընկալել, քանի որ դասականը ամենաբարդն է, իսկ մարդկանց մեծ մասը բարդություններ չեն սիրում, և իրենց համար ավելի մատչելի է լսել թեթև ժանրի երաժշտություն, քան դասական: ես ինքս շատ եմ լսում և սիրում դասական, լսում եմ օպերաներ, Վերդի, Պուչինի, Տիգրանյան(Անուշ), շատ սիրում եմ Մոցարտի ռեքվիեմը: