Չգիտեմ՝ էդ լա՞վ, թե՞ վատ իմաստով: Չնայած՝ էական չի, չգիտեմ, թե իդեալիստը որն ա:Հայկօ-ի խոսքերից
Կարծեմ հենց դո՛ւք եք հագուստին այդքան տեղ տալիս, ու հատուկ համազգեստ հորինում, որի կարիքն ամենևին էլ չկա: Մինչև դպրոց գնալը երեխաները բակում ել են խաղում, մանկապարտեզ էլ են գնում, մեկ էլ հանկարծ ծնողների միտքը փայլատակում է՝ «Երեխային կծաղրեն» ու նման բաներ:Գումարած՝ լուն ուղտ սարքելու որոշ տարրեր: Հասարակ համազգեստը դարձավ անհատականությունը ոչնչացնող դաժան գործիք, երեխայի կամքն ու եսը փշրող մեքենա, հրեշ: Սա (օ՜ սարկազմ) ևս մեկ անգամ ապացուցում է, թե ի՜նչ ահավոր մեծ ու անհարկի նշանակություն է այսօր տրվում հագուստին:
Ես չեմ ասել, թե համազգեստը չարիք է: Չեմ էլ ասել, որ հագուստով չեմ դատում: Այն այնքանով է չարիք, որքան հասարակության կարծիքը: Հետո էլ, ես հենց էդ եմ ասում, ինչ ուզում են, թող հագնեն: Ինչի՞ պիտի երեխան հագնի սևուսպիտակ: Ես, օրինակ, տանել չեմ կարողանում այդ զուգակցությունը, սևն էլ առանձին չեմ սիրում:Հագուստին ուշադրություն չդարձնող, հագուստով մարդու մասին չդատող մարդը ոչ թե կասեր «Համազգեստը չարիք է», այլ՝ «Թող ինչ ուզում են հագնեն՝ լինի համազգեստ, լինի կանաչ զուգագուլպաներ. ինձ համար միևնույնն է»:
Երեխան իրեն հարմար, իր հոգեկան աշխարհին ներդաշնակ պիտի զգա: Չեմ պատկերացնում, որ էդ հագուստը երեխաներին հարմար լինի:
Վերացական է միայն ամբոխին ենթարկվող, սեփական կարծիք չունեցողների համար, որոնց համար, ըստ էության լրիվ մեկ է, թե ինչ հագնեն:Այո՛, շատ բաներ ճիշտ ես ասում, շատ բաների հետ ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց ախր շատ վերացական ու ամպագորգոռ մտքեր են դրանք բոլորը:
Դու հիմա, այսօր, հենց այս պահին, այս սեպտեմբերի մեկին դպրոց գնացող երեխաների համար ի՞նչ ես առաջարկում: Համապատասխան դաստիարակություն արագացված դասընթացներ անցնել ու պայքարե՞լ սովորել: Ենթադրենք՝ ծանոթիդ փոքրիկ երեխային դպրոցում երեկ ծաղրել են, այսօր ծաղրում են ու կծաղրեն իր մի քանի համար մեծ հագուստի համար. դու կարո՞ղ ես այդ երեխային այնպես մխիթարել ու բացատրել ամեն ինչ, որ նա, ընկճվելու փոխարեն, ինքնաարտահայտական վերելք ապրի, ծաղկի ու փթթի արեգակի տակ: Բոլորին կարո՞ղ ես բացատրել:
Իհարկե կարող եմ: Կարողացել եմ ու արել եմ: Որ պատմեմ, ինքնագովություն կլինի:
Ուզում ես ասել, եթե ծնողները մխիթարել կամ բացատրել անկարող են, երեխան պիտի համազգեստ հագնի՞: Էդ դեպքում ծնողներին է պետք «բուժել»:
Եթե փող չունի, համազգեստի համար էլ չունի, ինչպես միշտ ես չեմ ունեցել ու հենց համազգեստն եմ դեսից-դենից հայթայթել:Եվ, ի վերջո, ի՞նչ հագուստի միջոցով ինքնաարտահայտման մասին կարող է խոսք լինել, եթե այդ երեխան անգամ նոր շոր գնելու փող չունի: Հնամաշ, մեծ քրոջ-եղբոր շորը ինքնաարտահայտում կամ ինքնուրույնությու՞ն է:
Ես էլ եմ հագել մամայիս, տատիս, մամայիս տատի, քեռուս, անծանոթի, քրոջ և ինչ պատահի հագուստ: Եթե դրանից երեխան վատ է զգում, պետք է դա էլ բացատրել, երեխան ըմբռնող է, կհասկանա:
Հենց էդ է, որ անգիտակցաբար: Ենթագիտակցորեն ծնողը իբր երեխային պաշտպանում է, դրանով իրեն պաշտպանված զգալով:«Մամայի բալաների», 40 տարեկանների ու երեխաներին գիտակցաբար ճնշող տերթոդիկ ծնողների մասին գրածդ քո թույլատրությամբ համեստորեն կշրջանցեմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ