Uluana-ի խոսքերից
Իսկ ես լսել եմ, որ բազմաթիվ հետազոտությունների արդյունքում ճիշտ հակառակն է պարզվել։ Հիշում եմ, որ մեր մանկավարժության դասախոսն էր միշտ դա պնդում ու բազմաթիվ օրինակներ ու փաստեր էր բերում։
Ես դժվարանում եմ ասել, թե որն է ավելի մեծ դեր խաղում մարդու ձևավորման գործում՝ դաստիարակությու՞նը թե՞ ժառանգականությունը, իսկ ավելի ճիշտ՝ ինձ համար այս հարցում մի երրորդ գործոն էլ կա. քանի որ ես համարում եմ, որ մարդը մի կյանք չի ապրում, այլ բազմաթիվ կյանքեր (մահից հետո վերամարմնավորվում է նոր մարմնում, այսինքն՝ նորից է ծնվում), հետևաբար, ըստ այդ տեսության՝ մարդը ծնվում է ոչ միայն իր ծնողներից ժառանգած հատկանիշներով, այլև նախորդ կյանքից իր հետ բերած որոշակի հատկանիշներով, որոնք նույնպես զգալի ազդեցություն են ունենում նրա հետագա կյանքում, բայց այդ հատկանիշները, այնուամենայնիվ, էլի ենթակա են վերափոխման, այսինքն՝ դաստիարակության, ճիշտ այնպես, ինչպես ժառանգական հատկանիշները։ Ճիշտ է, վերջին երկուսը շատ ավելի դժվարությամբ են ենթարկվում փոփոխությունների, քան տվյալ կյանքի ընթացքում ձեռք բերածները, բայց ենթարկվում են։ Սա իմ կարծիքն է։ Մի խոսքով, ես համարում եմ, որ դաստիարակության դերն, ամեն դեպքում, խիստ կարևոր է և չպետք է անտեսվի։
Մեջբերել
Հիշում եմ, որ մեր մանկավարժության դասախոսն էր միշտ դա պնդում ու բազմաթիվ օրինակներ ու փաստեր էր բերում։
Ինչո՞ւ:
Ուրեմն այդ երեխայի նկատմամբ անհատական մոտեցում չեն ցուցաբերել։ Մարդիկ տարբեր են, հետևաբար բոլորին ամեն ինչում նույնությամբ դաստիարակելը ճիշտ չէ։ Կան, իհարկե, ընդհանուր մեթոդներ, որ գրեթե նույնությամբ ազդում են բոլորի կամ համարյա բոլորի վրա, բայց քանի որ ցանկացած երեխա նաև անհատ է, հետևաբար նաև անհատական մոտեցում է պահանջում։ Եթե մի երեխայի դեպքում այսինչ մեթոդն անվրեպ գործում է, դա դեռ չի նշանակում, որ նույն մեթոդը նույն հաջողությամբ պետք է ազդի նաև մյուս երեխայի վրա (թեկուզ նույն ընտանիքում)։ Կամ մեկին մի անգամ ասելը բավական է, իսկ մյուսին տասն անգամն էլ է քիչ։
Էջանիշներ