Սրտիցս մի էջ...

[Esmeralda]

Թախծախոսություն

Սրտիս ձյան փայլը կուրացնում է ինձ
Ու ստիպում կրկին աղերսել կյանքից
Փրկության հյուլե, որ արևանամ…

Բայց կաթիլացած թախծալուր հոգիս
Թախծոտ խաշամն է տրորում սրտիս,
Եվ ես ուզում եմ դառնալ թախծասպան…

Սառցկերտ աչքեր հեռու անցյալում
Եվ սոսկալի վախ հենց այդ աչքերում…
Սիրտս քամում է այդ հեռուներից մի բուռ ողբ, կական…

Տրորում են իմ ավազը ծովում,
Ավազ՝ լոկ կյանքիս խոր փոշիացում…
Խեղդվի՛ր ավազում, սուզվի՛ր ընդհատակ:

Մեղմիկ քամին է մտքերս ճոճում,
Ու անձրևներ են ուղեղիս տիրում…
Փրկի°ր ինձ կյանքից, թող կյանքից գնամ…

[Աբելյան]

Ն . . . . Ի . . Ի . Ս . .

Դու մահացել ես….
Ես էլ…
Ես եմ քեզ սպանել… Իսկ դու ինձ սիրում ես…
Իսկ ինձ ո՞վ է սպանել…
Տրամաբանական է, որ դու…
Բայց տրամաբանություն էլ է մահացել…
Չէ… մի՛ նայիր այդպես… ես չեմ սպանել նրան…

Ուզո՞ւմ ես` նկարեմ քեզ համար…
Կնկարեմ մի սեղան` երկոտանի` վրան էլ սիրտս…
Ու կգրեմ. «Բարի ախորժակ»…

Չեմ ծաղրում քեզ… Մի՛ կախիր գլուխդ…
Ես ինձ եմ խարազանում…
Այս թղթի կտորը սիրտս է ծակում…
Իսկ հեղինակը դու ես…
Ես քննադատ չեմ… Ես հերոսուհին եմ…
Դու ինձ հերոս ես կարգել…
Իսկ իմ արածն ամենևին էլ հերոսություն չէ…

Ու դու պատաստ ես ինձ թագադրել…
Եվ ինչի՞ համար…
Որ ոչ թե խնդրեմ, այլ հրամայե՞մ` թույլ տաս` քեզ լքեմ…

Ես աստղերն եմ հաշվում, իսկ դու օրերը…
Ների՛ր ինձ, որ աստղերն այսքա՜ն լուսավոր են ու տաք…
Ն . . . . Ի . . Ի . Ս . .

23.09.2006
20:20

էսի ես մի տեղ տեսել եմ

[Esmeralda]

Երջանկության լուսաբաց

Թե ուզեմ տեսնել աչքերիդ փայլը,
Թող որ չտեսնեմ լոկ այն պատճառով,
Որ կուրացել եմ կամ դու ես քնած...

Թե ուզեմ զգալ քո ջերմությունը,
Թող որ ես չզգամ մի պարզ պատճառով.
Ջերմ եմ ավելի կամ դու ես սառած...

Ու թե ցանկանամ շոյել գլուխդ,
Ինձ դա թույլ չտամ լոկ այն պատճառով,
Որ իմ ձեռքերի գորշ սառնությունից հանկարծ չմրսես...

Ու թե երազում տեսնեմ քեզ մի պահ անչափ կարոտած,
Աչքերս բացեմ ու անմիջապես
Զգամ քո ձեռքի հպումն ափիս մեջ:

Ժպտաս ջերմ, տաքուկ և ակնթարթ անց
Ինձ կրծքիդ սեղմես,
Ու այդպես մնանք թեկուզ մինչև լույս....

Եվ թող որ ուզեմ գրկել քեզ ամուր,
Բայց սերս զսպեմ
Լոկ նրա համար,
Որ չխաթարեմ քո քունը անուշ...

Հ.Գ. ստեղծագործություններիցս հնարավոր է հանդիպած լինեք ԵՊՀ-ի ինֆորմատիկայի և կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետի մասնաշենքում՝ ստեղծագործական անկյունում…

[rainbow]

Քո յուրաքանչյուր ստեղծագործություն նոր տոն է, շնորհակալ եմ պարգեված յուրաքանչյուր երկի համար

[Vive L'Armenie]

ԱՆՁՐԵՎԻ ՄԵՂԵԴԻՆ

Անձրևի կաթիլ, էլի մի կաթիլ,
Նույն տեղում ահա մի երրորդ կաթիլ,
Խելագարվում եմ անձրևի նման ,
Անձրևի նման կաթիլ առ կաթիլ...
Հ. Սարուխան

Անձրևը կարծես մի հրաշալի մեղեդի է հյուսում քամու ջութակի վրա: Այդ մեղեդու ելևէջները հասնում են իմ ականջին, և ես ակամա նույն երգն եմ հյուսում իմ աչքերով այտերիս վրա:

Աչքերս` ծրարված հիացում,
Եվ դու ես հասցեատերը...
Պ. Սևակ

Ես նստած եմ ծովափին, նամակ եմ գրում քեզ ավազի վրա: Գալիս է ծովի հերթական ալիքը: Գուցե նա՞ կարողանա իր հետ տանել ու քեզ հասցնել իմ այս նամակը: Իսկ անձրևը չի դադարում: Գիտե՞ք՝ անձրևը միայն մեղեդի չի հյուսում առանց բառերի: Եթե կարողանաս «կարդալ» անձրևը, կգտնես բոլոր հարցերիդ պատասխանները: Դու ես իմ բոլոր հարցերի պատասխանը, քանզի անձրևի ամեն կաթիլում ես հեշտությամբ կարդում եմ անունդ ու միաժամանակ փնտրում քո հասցեն,որ նամակ գրեմ: Իսկ հասցեդ չկա... Իսկ դու կարդո՞ւմ ես անունս՝ նայելով անձրևի կաթիլներին: Անձրևի կաթի՛լ, իջի՛ր ու «խմի՛ր» թախիծն աչքերիս, որ ձեռքն է դրել իմ բախտի վրա, իջի՛ր, վերցրո՛ւ կարոտն աչքերիս, որ կարողանամ առաջս տեսնել, քանզի կարոտը ստիպում է, որ ես անվերջ, անընդհատ շրջվեմ ու նայեմ հեռու անցյալիս, որ վերհիշեմ քեզ ու հիշողությամբ հագեցնեմ կարոտս... Բայց անհնար է...
Ես ավազի վրա գրում եմ անունդ և փարվում կրծքով նրան, որ ալեկոծ ծովի դաժան ալիքը չտանի հեռու հրաշք անունդ, որին փարվել եմ կրծքով, որպեսզի այն հավետ դաջվի իմ փխրուն սրտում, երբեք չջնջվի, որ նայեմ սրտիս ու վերհիշեմ քեզ, որ իմ ուղեղում անվերջ չբոցկլտա տանջող կարոտը:
Անձրև՛, դիմում եմ քեզ(այլ հնար չունեմ), ուզո՞ւմ ես՝ քեզ տամ նրան ուղղված նամակն այս փոքրիկ, որ գրի առնես քո կաթիլներում ու հնչեցնես այն քո մեղեդու հետ, որի ամեն մի հրաշք ելևէջ ինձ հիշեցնում է հեռավոր սիրո մոռացված հեքիաթ, որ հյուսել էինք մենք՝ հենց այդ մեղեդու դյութանքով արբած: Ա՜խ, այդ մեղեդին հավերժ կհնչի իմ ականջներում: Եվ գուցե մինչ մահ այդպես էլ հնչի մեղեդին սիրո...
Մեր սիրուց ծնված ամեն ինչ թաց է, զի ողողված է իմ արցունքներով (գուցե նաև քո...): Մեղեդին սիրո ևս շատ թաց է, քանզի լվանում եմ իմ արցունքներով ու զերծ եմ պահում ես աղարտներից, որ այս աշխարհում ամենամաքուր սիրո մեղեդին չաղտոտվի հանկարծ, ինչպես բոլոր մնացածները... Դե վերցրո՛ւ նամակս, անձրև թախծալի...

Ումից: Մի խենթ աղջկանից
Ում: Մի խենթ տղայի
Հասցե: Սիրո խաչմերուկ...

Հնչում է անվերջ անձրևի քնքուշ ու ջերմ մեղեդին,
Այն արթնացնում է իմ մեջ բազմաթիվ հուշեր վերստին,
Տարիներ առաջ աչքերիդ մեջ ես կարդացի մեղմ սեր,
Բայց դաժան կոպերդ իջան, ջնջեցին պատրանքն այդ անհետ:
Շուրթերիդ վրա կարդում էի անվերջ սիրո վեհ խոսքեր,
Բայց այն անձրևի դաժան կաթիլը ջնջում, տանում էր,
Եվ նույնիսկ սրտիդ սիրո պատառներն անհետ ջնջվեցին,
Այն ջնջեց մահը՝ չնայելով իմ աղերսին, լացին:
Եթե հասնի քեզ նամակս այս խենթ, դու չզարմանաս,
Չմնաս ապշած, որ քեզ հիշում եմ այսքան ժամանակ,
Հանձնում եմ նամակս անձրևի հանդարտ, բայց խենթ մեղեդուն,
Ու սպասում եմ, որ կյանքում մեկ օր կտեսնեմ հեռուն,
Ուր արտացոլված է ինձ համար շատ թանկ քո կերպարանքը,
Որ հիմա դարձել է իմ կյանքի միակ իմաստն ու կամքը...

Բառեր չեմ գտնում, որ ներկայացնեմ սրտիս .....հուզմունքը........

[Esmeralda]

***
Այսօր դու սառն ես,
Իսկ ես ուշացա.
Արևը կրկին
Խաղաց մայրամուտ,
Ու ես ձեռնունայն
Տուն վերադաձա…
Ես գրպանիցս
Զգույշ հանեցի
Հորինված արև:
Դու չտաքացար:
Ջրին խնդրեցի,
Որ քեզ ջերմացնի,
Չկարողացավ:
Կրակը այրեց,
Բայց չտաքացրեց,
Օդը համբուրեց,
Ու ինքն էլ պաղեց:
Ես արտասվեցի…


Նրանք ծածկեցին
Քեզ հողի շերտով
Ու ինձ ասացին,
Որ տաք ես հիմա:
Ես ուրախացա…
Տխուր քայլերով
Նրանք գնացին,
Իսկ ես մնացի…
Մթի մեջ կամաց
Արևը ժպտաց.
Առաջին անգամ
Ինձ առավոտյան
Չբարևեցիր…

[StrangeLittleGirl]

Յա, լույս քեզ տեսնողին

[Esmeralda]

Յա, լույս քեզ տեսնողին

Լավ է 9 տարի անց, քան երբեք ))))))

[Esmeralda]

Արևը մայր էր մտել

Երբ երազը տրորելով վազում էի խավարի մեջ...
Որ թանձր էր սաստիկ...
Ու հույս էր տալիս, որ
խենթությունս այսօր էլ երազ է կրկին...
Ոչ ոք չհարվածեց դեմքիս,
որպեսզի հասկանամ,
որ սրանից ավելի արթուն չեն լինում...
Քո քնաթաթախ բարևի ջերմությունից
խանձվեցին թարթիչներիս ծայրերը...
Ու ես գողացա սենյակի անկյուններից
ուղիները խեղդող կարոտիս...
Արևը թույլ չէր տալիս, որ խենթություն անեմ:
...Արևը մայր էր մտել: