Չքնաղ է, ուղղակի խոսքեր չեմ գտնում... Ցնցող է
Չքնաղ է, ուղղակի խոսքեր չեմ գտնում... Ցնցող է
Esmeralda (21.07.2016)
Մի էջ էլ առանց քեզ...
Եվ դեռ պիտի շնորհակալ լինեմ, որ չխեղդվեցինք այդ ժպիտների արցունքներում... Անմտության անձրև էր տեղում մեր միջև... Եվ ինչ-որ վախեցած հայացքներ հենակետ էին փնտում, բայց միևնույն ժամանակ վախենում միմյանց հպվելուց... Մենք այնքա՜ն հեռու էինք... Բայց քո ստվերը համարյա դիպչում էր ինձ... Եվ այդ շոյանքից խելագարված՝ սիրտս իրեն մոլորակ էր զգում... Հայացքս ուզում էր ձեռքերով ամուր բռնել քեզ ու գոնե մի քանի վայրկյան ապրել այն զգացումի գրկում, որ կոչվում է հանգստություն... Բայց ես խեղդեցի իմ մեջի բոլոր այն վայրկյանները, որոնք պտտում էին քո մասին հիշողության անիվը... Ամուր փակեցի ափս... Որ չմատնեմ ինձ... Ու նայեցի քո ափին. բոլոր հույզերս սկսեցին հույսոտ լռությամբ թափառել փակված ափիդ ելքերի շուրջը... Բայց դու խեղդեցիր ամեն ինչ... Անվերջ ժպիտներ տեղացին... Պատերը դանդաղ էին շարժվում... Ես հայացքով ներքև էի ձգում նրանց... Իսկ դու կոխկռտում էիր իմ հայացքը փակ ափիդ խավարով... Սակայն հայացքս կամաց-կամաց ըմբռնեց, որ չպիտի փնտրի այն, ինչ կարևոր չէ... Եվ սկսեց խոսել այն մասին, ինչ կարելի էր... Բոլոր հայացքներիս կազատեի իրենց պարտականություններից, եթե միայն կարողանայի որսալ այն, ինչ քո հայացքն էր անհանգիստ արտաբերում... Բայց թոթովախոս անցյալը մի քանի շշունջ տեղաց ականջներիս լռությանը, ու ես ներկեցի պատերն իմ մտքերով... Անասելի մութ էր տարածվել մեր հայացքերի միջեւ, որոնք այդպես էլ թողեցին այն բացը, ուր նետվել էր անցյալի մի ողջ գարուն... Եվ վաղաժամ թոշնած գարնան բույրը վերածվեց գարշահոտի, որ լի էր կեղծավորության միամտությամբ... Ու քո դավաճանությունը, մեղքի զգացումից խեղդված, մի չխոստացված բարև նետեց իմ շփոթված աչքերի խոնավությանը, որը գոլորշանալով ամպերի ստվար շերտով կիտվեց աչքերիս գլխավերևում՝ մռայլելով կեղծավոր ժպիտիս ցոլքը...
Քայլերիս քամուց ցրվեցին ամպերը... Իսկ դու ուղեկցեցիր ինձ քո կեղծ անտարբերությամբ... Ես էլ իմ հերթին անտարբերություն հագա ու ջանալով ետ չնայել՝ շտապեցի այնտեղ, ուր պիտի լինեիր դու... Իսկ փակված դռները կողպեցին կեղծավորության բոլոր լուսամուտները... Եվ հայացքս գետնին՝ մինչև հիմա լալիս եմ...
Հ.Գ. Այս ստեղծագործությունն իր մեջ պարունակում է մի սովորական երևույթ, որին հավանաբար մեծ մասդ ականատես եք լինում, մասնակցում...
Հետաքրքիր է... որևէ մեկը կկարողանա հասկանալ, թե որ երևույթի մասին է խոսքը....
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Ընդամենը 10%ով համոզված եմ, որ խոսքը երազի մասին է....
Եթե մի փոքր հուշեիր.... Խոսքը մարդկանց մասին է, չէ???
Չէ.... երազ չկա... իրականություն է... այդ դեպքն ինձ հետ պատահել է.... ես պարզապես "ճոխացրած" ներկայացրել եմ այդ միջադեպը.... որ տևել է ընդամենը երկու րոպե... կամ ավելի քիչ....Syune-ի խոսքերից
Հուշեմ.... ինչպես հուշեմ....
լավ մի թեթև ներկայացնեմ....
դա կապված է մի տղայի հետ... և առօրյայի պատահականության շնորհիվ մենք հայտնվեցինք այդ տեղում... մենք այնքա՜ն հեռու էինք (40սմ), բայց նրա ստվերը համարյա դիպչում էր ինձ... մենք երկու րոպե պարզապես ստիպված էինք կանգնել այդպես... կանգնել... իրար չնայելով, "չնկատելով"... ժպիտները թաքցնելով.... կեղծելով....
Գոնե լռությունը չճնշեր այդպես...
շարունակելի...
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Գուցե երկար բաժանումից հետո տեսնվել եք, կամ արդեն լքել եիք միմյանց ու կրկին հանդիպել եք, և ձեր մեջ նորից արթնացել է սերը... Սակայն չեմ կարծում, որ կռահել եմ...
չէ... սեր չի եղել... մենք պարզապես լավ ընկերներն ենք եղել, բայց շատ կարճ ժամանակ...
Հետո նույնիսկ չէինք բարևում.... համարյա ամեն օր տեսնում ու չէինք բարևում... Այդ օրն էլ այդպես եղավ... մենք տեսանք իրար.... ....վերելակի մեջ...
Վերելակով բարձրանում էինք... ահա թե որն էր այդ երևույթը....
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Վաաայ, ես էլ արդեն եսիմ ինչեր եի մտածում................
Ի՞նչ...
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Դե, տարբեր ծիծաղելի բաներ....
Ն . . . . Ի . . Ի . Ս . .
Դու մահացել ես….
Ես էլ…
Ես եմ քեզ սպանել… Իսկ դու ինձ սիրում ես…
Իսկ ինձ ո՞վ է սպանել…
Տրամաբանական է, որ դու…
Բայց տրամաբանություն էլ է մահացել…
Չէ… մի՛ նայիր այդպես… ես չեմ սպանել նրան…
Ուզո՞ւմ ես` նկարեմ քեզ համար…
Կնկարեմ մի սեղան` երկոտանի` վրան էլ սիրտս…
Ու կգրեմ. «Բարի ախորժակ»…
Չեմ ծաղրում քեզ… Մի՛ կախիր գլուխդ…
Ես ինձ եմ խարազանում…
Այս թղթի կտորը սիրտս է ծակում…
Իսկ հեղինակը դու ես…
Ես քննադատ չեմ… Ես հերոսուհին եմ…
Դու ինձ հերոս ես կարգել…
Իսկ իմ արածն ամենևին էլ հերոսություն չէ…
Ու դու պատաստ ես ինձ թագադրել…
Եվ ինչի՞ համար…
Որ ոչ թե խնդրեմ, այլ հրամայե՞մ` թույլ տաս` քեզ լքեմ…
Ես աստղերն եմ հաշվում, իսկ դու օրերը…
Ների՛ր ինձ, որ աստղերն այսքա՜ն լուսավոր են ու տաք…
Ն . . . . Ի . . Ի . Ս . .
23.09.2006
20:20
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Ինչպես միշտ՝ շատ գեղեցիկ է...
Esmeralda (21.07.2016)
Ան ,էսքան ախորժալի մի գրի էլի
Esmeralda (21.07.2016)
Շնորհակալ եմ կարծիքների համար...
Հ.Գ. Լեգնա՞, էլի սովա՞ծ ես
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Չեմ հասցրել բոլորը կարդամ, բայց առաջինը կարդացել եմ: Դրա մասին հայտնեմ կարծիքս:
Կարծում եմ ոճը հետաքրքիր ես ընտրել, հետքրքիրացնում ա գրածդ: Բայց էդ ոճի մեջ կարող ես ավելի հետաքրքիր պատմություն գրել: Կոնկրետ ինչն ա անհետաքրքրություն ստեղծում ինձ համար, կրկնվող սիրային պատմությունը, նման պատմություններ կարդալով՝ ինձ թվում ա նորից նույն բաներն եմ կարդում, ինչն էր առանձնացնում քոնը մյուսներից ասում եմ, ոճն ա: Իսկ գեղեցիկ նախադասությունները ուղղակի ինձ համար ստեղծված չեն, անիրական են թվում…
Esmeralda (21.07.2016)
Սրտիցս մի էջ...
Մի կարծիք էլ ես ավելացնեմ, եթե կարելի է
Քո ստեղծագործությունները իմ դուրը շա~~~տ եկան և այս խոսքերը զուտ քաղաքավարության կանոններից ելնելով չեմ ասում: Նրանք ինձ հարազատ են ավելի շատ, քան կպատկերացնես:
Բացատրեմ, թե ինչու. ես ինքս շատ եմ սիրում ստեղծագործել, և քո նկարագրած տեսարաններից շատերը ուղղակի ապրում էի պատկերացնելով: Ես նման տեսարանների միջով անցել եմ, ապրել իրական կյանքում և գրել եմ, միայն մի տարբերությամբ` հովտաշուշանի փոխարեն կարմիր վարդ է եղել:
Գիտես, եթե նույնիսկ նոր սեր ես ունենում, եթե երջանիկ ես, միևնույն է նման հիշողությունները միշտ էլ ապրում են քո մեջ, նրանք չեն մոռացվում. հիշվում են`
պարուրելով թախիծ, բայց նաև քաղցրություն:
Esmeralda (21.07.2016)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ