Սրտիցս մի էջ...

[Esmeralda]

Սիրտս և ուղեղս

«Քնա՞ծ ես...»:
«Հա...»:
«Ես էլ...»:

Կեսգիշերը կաթեց ժամացույցից, եւ ժամացույցը հորանջեց անսովոր հոգնությամբ... Մթությունը լռությամբ թագադրեց փողոցին... Իսկ փողոցը անասելի գորովանքով հպվեց մայթերին... Մայթերի ծառերն էլ ձգվեցին, բայց չկարողացան սեղմվել իրար, որ գոնե չզգան քամու հարվածի սառնությունը... Քամին էլ երկար փնտրեց ինչ-որ մեկին... Չգիտեմ՝ գտավ, թե գնաց՝ ուրիշ տեղ փնտրելու... Բայց այլեւս չերևաց...

«Մրսո՞ւմ ես...»:
«Հա...»:
«Ես էլ...»:

Մի ժպիտ ծնվեց... Իսկ ինչ-որ հեռվում մի լաց-հեկեկանք մահացավ մի կոշտ (կամ գուցե փափուկ) բարձի խորքերում... Սեղանի վրա շարված նկարները փորձեցին ներդաշնակել միմյանց, բայց ամեն տեղ դու էիր... Իսկ դու տարբեր ես... Հիմա գիշերվա սևով զարդարված քո նկարները ներդաշնակորեն նույն երգն են մզզում... Կատարյալ կուրություն է ծնել այս խավարը փակ աչքերիս առջև... Եվ այն, ինչ տեսնում եմ, ես եմ նկարել...

«Տեսնո՞ւմ ես...»:
«Հա...»:
«Ես էլ...»:

Ինչ-որ արձագանք պատեպատ զարկվեց... Հետո լրջացավ, թեթև հառաչեց, ընկավ հատակին... Հատակը դողաց... Հատակին քնած փոշու մի հաստ շերտ փախուստի դիմեց՝ լուռ փնթփնթոցով տեղը զիջելով մտքիս քայլերին... Անսայթաք, փոքրիկ, անգույն զբոսանք... ու ոտնաձայներ... բայց անլսելի փակ ականջներով...

«Լսո՞ւմ ես...»:
«Հա...»:
«Ես էլ...»:

Սարսուռը վազեց ու ինձ փաթաթվեց... Գլուխը դրեց իմ բարձի վրա... Թևս բարձրացրեց և զգուշորեն այնտեղ պահ տվեց վախաջերմաչափ... Կորստի հաբը ինձ խմել տվեց իմ արցունքներով, որ հեշտ կուլ գնա... Ու էլ չեմ հիշում՝ ինչպես փոխվեցի... Հիշում եմ միայն մի տարօրինակ մթնոլորտ իմ մեջ... Հիշում եմ քամի... Հիշում եմ ծառեր... ու մի զգացում, որը զգում է նոր ծնված մարդը...

«Զգո՞ւմ ես...՞:
«Հա...»:
«Ես էլ...»:

Սև շղարշի հետևում պահվեց ամեն ինչ... ու սկսեցի սիրել այն ամենը, ինչ այժմ սև էր դարձել... Ու հարգեցի այն ամենը, ինչ դեռ սպիտակ էր երևում... Հետո դրանք էլ սևացան... Բոլոր արժեքները խեղդվեցին... Բայց աչքերիս բիբն էր սպիտակել. կուրացա... Բայց էլի սիրում էի այդ սև բոլորը... Ու հարգում այն չմնացած սպիտակը...

«Սիրո՞ւմ ես...»:
«Չէ»:
...................................................................
Հ.Գ. Բոլորի կարծիքը հետաքրքրում է...

[Սյունիք]

Խոսքեր չեմ գտնում, ուղղակի ցնցող էր...ԲՌԱՎՈ…

[Firegirl777]

Իրոք հիասքանչ է, ապրես, իրոք ապրես շաաաաաաատ դուր եկավ

[Cassiopeia]

Շնորհավորում եմ և գլուխ խոնարհում… Հիասքանչ էր…

[Ուլուանա]

Գեղեցիկ է գրված, մտքերի ձևակերպումները շատ հետաքրքիր ու ինքնատիպ են։
Բայց ստեղծագործությունը պարունակում է նաև այնպիսի բան, որը, կարծում եմ, միայն հեղինակի համար կարող է մինչև վերջ հասկանալի լինել...

Ամեն դեպքում շատ գեղեցիկ ես գրում։ Չնայած ես միշտ էլ պատկերացնում էի, որ դու գեղեցիկ կգրես...

[Hambik]

Բավական ազդեցուցիչ էր…

այդ ամենը ուղղակի ստեղծագործել ե՞ս , թե՞ իրոք սրտիցդ մի էջ է ?

[քաղաքացի]

Վերջին տողը կարդալուց ինձ հազիվ զսպեցի:
Դու էլ…

[Riddle]

Գեղեցիկ էր գրված, սակայն չեմ կարող ստել, թե այն ինձ հուզեց: Ինձ մի քիչ ավելի հողեղեն, կյանքամոտ գործերն են դուր գալիս:

[kiki]

շարադրանքի մասին խոսք անգամ ասել չեմ կարող...հիանալի էր, պարես ...

բայց իմաստային կողմը այնքան էլ հասկանալի չի, հնարավոր է մի քանի անգամ կարդալուց հետո ամեն մեկը կարող է գտնել "իրենը" ...չգիտեմ, բայց գեղեցիկ էր շարադրված շատ ...

[Լէգնա]

Ան դե ասել եմ ,որ հեքիաթային մտքեր ունես
իսկ ինչու միշտ հարցազրույց

[Esmeralda]

Նախ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել նրանց, ովքեր հայտնել են իրենց կարծիքները....
Իմաստային առումով անհասկանալի լինելու մասին էր հիմնականում ասվում.....
վերնագրին ուշադրություն դարձրեք....
Ստեղծագործության իմաստը, եթե կոպիտ ասեմ, այն է, որ սիրում են սրտով, ոչ թե ուղեղով.... ու անհամաձայնություն սրտի և ուղեղի միջև կա միայն սիրելու հարցում....
Եթե կոնկրետ ինչ-որ միտք պարզ չէ, հարցրեք, մեծ սիրով կփորձեմ պարզաբանել....

Այս ստեղծագործությունը, ինչպես և մնացածները, իմ սրտի էջերից են... այն, ինչ ես զգացել եմ...

[Լէգնա]

Եթե կոնկրետ ինչ-որ միտք պարզ չէ, հարցրեք, մեծ սիրով կփորձեմ պարզաբանել....

Ես վաղը դա կպարզաբանեմ

[Լիաննա]

Esmeralda խոսք չունեմ ասելու,հոյակապ էր...

[Esmeralda]

...Հովտաշուշան...

«Ո՞ր ծաղիկն ես սիրում բոլորից շատ»:
«Հովտաշուշան...»:
«Ես քեզ կնվիրեմ աշխարհի ամենասքանչելի հովտաշուշանը»:

Այդպես էլ չնվիրեցիր...

Թերթում եմ հիշողություններիս հաստ գիրքը և ահա մի էջում տեսնում եմ չորացած հովտաշուշան... Այն հովտաշուշանն է՝ քո չնվիրածը: Կարդում եմ նրա մաշված թերթիկները, շնչում եմ նրա մտքերը բոլոր ու հասկանում եմ նրա հմայքը, մեղմիկ շոյում եմ ես բույրը նրա... Ու նորից թերթում գիրքն այն հաստափոր... Փնտրում եմ էլի հովտաշուշաններ, որ չես նվիրել...
Մեղմ ձյուն է գալիս իմ մտքերի մեջ: Մաքրում եմ օդը ես իմ ուղեղի, որ լի է աղտով, լի է մտքերով այն մասին, որ ես հավերժ լքված եմ, անգութ խաբված եմ...
Ու ես թերթում եմ էջը աչքերիս, որ չտեսնեմ քեզ...
«Տո՛ւր ձեռքդ, միասին անցնենք փողոցն այս»:
«Ո՛չ, ես չեմ կարող... Ձեռքերս լի են հովտաշուշաններով, որ չես նվիրել...»:
Մենք անցանք փողոցը՝ ձեռք ձեռքի տված: Ու հենց այդ ժամանակ թաղեցի աչքերս հոգուդ օվկիանում ու... Ես կուրացա... Իմ կուրությունը քեզնով է լեցուն...
Իմ սառույց-սիրտը հալվել է քո սեր-հովտաշուշանի ծաղկմամբ: Բայց հեղուկները միշտ պնդանալու, բյուրեղանալու հատկություն ունեն... Ուղեղս ցնդել, գոլորշացել է, էլ չի աշխատում... Բայց դու լա՛վ հիշիր՝ բոլոր գազերն էլ, թեկուզև ոչ շուտ, բայց խտանալու հատկություն ունեն:
Հովտաշուշաններով լեցուն այս բուրաստանը՝ իմ մենաստանը, հին մեղեդի է հյուսում զեփյուռի ջութակի վրա:
«Սիրո՞ւմ ես լսել ջութակի նվագ»:
«Ես քեզ եմ սիրում...»:
«Ամեն ինչ կյանքում անցողիկ է, ջա՜ն...»:
Այս օրն էլ անցավ: Նրան չեն կարող պահել իր տեղում ամենազորեղ բազուկներն անգամ:
Լուսնի վրա նստել եմ ես ու դիտում եմ անկումը այն չքնաղ աստղի... Ու երազանք պիտի պահեմ, որ նվիրես հովտաշուշան հենց այս ժամին... Այն կգտնեմ հիշողության այս հաստ գրքում տարիներ անց...
Սիրում եմ քնել ես անուշ քնով, տեսնել երազներ... Երազներ գունեղ, որ լիացած են հովտաշուշանով ու մի ջերմ օդով, որ կոչվում է սեր... Միայնությունս վերագրում եմ ես ռոմանտիզմին... Արցունքներս վերագրում եմ հուզվող լինելուս... Իսկ տխրությունս համարում եմ մի սովորություն... Միայնակ, տխուր մարդ եմ ես հիմա... Ու համարում եմ դա սովորական, քանզի արդարացում եմ դրան հորինել ...
Սիրում եմ քայլել այս փոքրիկ այգում, փնտրել ծաղիկներ, հատկապես հիասքանչ հովտաշուշաններ... Սիրում եմ կարդալ նրանց թերթերում ճակատագիրս... Սիրում եմ նրանց անվերջ հավատալ, քանզի ասում են նրանք միայն լավը... Պոկում եմ միայն նրա ցողունից, ասում՝ սիրում է... Սիրո ծաղիկ ես... քեզ շատ եմ սիրում...
«Ինչո՞ւ ես անընդհատ դու թախծում... սերս... Խավար է իջել քո լուռ աչքերին...»:
«Իսկ դու փորձե՞լ ես ցրել խավարն այդ...»:
«Բայց ես չգիտեմ՝ ի՞նչ զենք է ինձ պետք»:
Միայն ժպտացի... Ինչո՞ւ չասացի, որ լոկ մի ծաղկի բույրի վեհությունից այս մթությունը լուռ կնահանջի, ու իմ հոգում կիշխի լույս-խնդությունը... Եվ սպասումի ուղեկիցը այն հանգիստ կթողնի տառապող սիրտս...Արբած է կարծես, այդ չքնաղ ծաղկի անչափ հմայքից իրեն կորցրած...
Դիտում եմ վախճանն այրվող երկնքի ու արտասվում եմ... Կարծես չգիտեմ, որ սոսկ կրկնությունն է այն հավերժության, որ մենք ապրել ենք... Ու զրուցում եմ այն ամենի հետ, ինչ դեռ արթուն է... Աղոտ տեսնում եմ կերպարանքը քո՝ ձերքիդ բազմաթիվ...
«Արթնացի՛ր, այսօր կարևոր օր է...»:
«Ինչո՞ւ արթնացրիք... Նա ուզում էր նվիրել ինձ... հովտաշուշան…»:

[Ուլուանա]

Շատ գեղեցիկ ես գրում։