Ընկերուհի ջան

, դու իմ գրածը կարդացի՞ր սաղ, չհասկացա՞ր ինչ էի ուզում ասել:Լավ,մի հատ էլ ասեմ,դժվար չի:
Եթե ասում եմ,որ իմ(ու յուրաքանչյուրի) կյանը չնչին է,համեմատած մեր ժողովրդի հարատևության հետ,դա չի նշանակում, որ ես ապրելու իմաստ չունեմ: Տենց որ մտածենք, ուրեմն գոյամարտերում իրենց կյանքերը զոհաբերած տղերքը,ինչ ա, քաղաքացիական կյանքում հեչ անելու բան չունեի՞ն, մեռնելու մեջ էի՞ն զբաղբունք գտե՞լ: Ուղղակի էտ մարդիկ իսկական մարդ էին, ու,մոռանալով իրենց ունեցած նպատատակները(չկասկածես,որ հաստատ կունենային) , գիտակցաբար մեռան մեզ համար,որ մենք ապրենք հիմա: Ու հիմա,եթե պետք լինի, մենք պիտի նույն կերպ վարվենք,որ մեր էրեխեքն էլ կարողանան ապրել, ոչ թե վախկոտի նման մեր կյանքի համա դողանք, կամ հենց մեր առյուծների արյան գնով ազատագրված հողը, հրաժարվենք պաշտպանել:
Մեզ հետո դրա համար չեն ներելու մեզանից հետո եկողները:
Էս էր իմ ասածը: Ես չասեցի, թե մեկ ա ինձ համար:
Էջանիշներ