Բանաստեղծը սա հումոր կընդուներ , փիլիսոփան լուրջ , բայց սերն իր նկատմամբ իրականում մարդու առաջին պարտականությունն է : Ոչ ոք , իհարկե , չի սիրում ինքնահավաններին : Բայց իրեն բոլորովին չսիրող մարդը սարսափելի է :Միայն նա , ով վստահորեն , առանց կոտրատվելու սիրում է իրեն,ի վիճակի է սիրելու ուրիշներին.նայեք ամենահմայիչ, բարի
և պարզ մարդկանց ու դուք կհամոզվեք , որ դա այդպես է : Նրանք այնպես հանգիստ են սիրում իրենց , որ հարկ չեն զգում այդ սերը պահել ոչ մի ինքնահաստատմամբ . նրանց պետք չէ ծածկել թերությունները և չափից դուրս վախենալ ծաղրից ու քննադատություններից : Այդ սերը բնական է , նրանում ոչինչ տանջահարված չէ , դրա համար էլ աննկատ է : Այդպիսի մարդիկ միշտ սիրել են և ապացուցում են , որ սեփական եսի նկատմամբ տածած սերը ոչինչ ընդհանուր չունի ինքնահավանության հետ ու բոլորովին այն չէ , ինչն անվանում են եսասիրություն , եսակենտրոնություն :
Արտահայտեք ձեր կարծիքները
Մեջբերել
*e}|{uka*-ի խոսքերից
/, կամ ուղեղի պարունակությու՞նը, կամ մա՞շկտ : Չէ, դա սեր չէ: Դա սովորական ինքնապահպանման բնազդ է, կամ մի ուրիշ բան: Բայց ոչ երբեք սեր: 
Էջանիշներ