Էսօր ձախլիկների միջազգային օրն էր: Իսկ ես էդպես էլ չհասկացա` իրականում աջլիկ եմ, թե ձախլիկ, քանի որ ընդհանուր առմամբ երկու ձեռքերս էլ գրեթե հավասարաչափ օգտագործում եմ: Ասում են` ի ծնե ձախլիկ եմ եղել, բայց շատ վաղ տարիքից` երևի մոտ մեկ տարեկանից, պապիկս ինձ աջլիկ է դարձրել` մատիտն անընդհատ ձախ ձեռքիցս վերցնելով ու աջիս մեջ դնելով: Համենայնդեպս, ես ինձ չեմ հիշում որպես լիարժեք ձախլիկի։ Գրել սկսել եմ աջով, շատ բնական ու ինքնաբուխ ձևով, երբևէ խնդիր չեմ ունեցել էդ հարցում: Գործողությունների մեծ մասի դեպքում ինձ համար տարբերություն չկա՝ աջ ձեռքով կանեմ, թե ձախով, բայց որոշ գործողություններ ավելի հարմար է ձախով անելը, որոշ գործողություններ՝ աջով։ Աջ ձեռքս, հավանաբար գրելու շնորհիվ, ավելի ուժեղ է, օրինակ, ծանրություն բարձրացնելու, ուժ գործադրելու համար աջս ավելի հարմար է, բայց, օրինակ, ձավարեղեն մաքրելը, որևէ բան կլպելը, ասեղ թելելը և այլն, միշտ արել եմ ձախով` առանց նույնիսկ դրա մասին մտածելու: Երբ հայտնաբերեցի, որ էդ բոլոր գործողությունները ձախով եմ անում, որոշեցի փորձել աջով անել, զգացի, որ մի քիչ անսովոր ու անհարմար է, բայց կարծես սովորելու հարց էր. մի քիչ անելուց հետո արդեն լրիվ հարմարավետ էի զգում:
Ձախ ձեռքով նկարում եմ համարյա նույն կերպ, ինչ աջով, ու ընդհանրապես արվեստում ու ձեռագործում թեև հիմնականում աջով եմ գործում, բայց շատ դեպքերում ո՛ր ձեռքս էդ պահին ազատ է լինում, նրանով էլ անում եմ էդ պահին անհրաժեշտ գործողությունը, ու առանձնապես տարբերություն չեմ զգում հարմարավետության տեսակետից: Ձախով գրել էլ եմ կարողանում, բայց ավելի վատ։
Մեծ տղաս ի ծնե ձախլիկ է. ծննդյան հենց առաջին ամիսներից ձախ ձեռքի նկատմամբ ակնհայտ առավելություն է դրսևորել, դե, մենք էլ, բնականաբար, չենք միջամտել, թողել ենք, որ ինչպես հարմար է, էնպես էլ օգտագործի իր ձեռքերը: Ու էդպես մեծացել է` միշտ ամեն ինչ ձախ ձեռքով անելով: Մինչև վերջերս համոզված էի, որ գոնե իրեն հաստատ կարելի է իսկական ձախլիկ համարել, բայց մի քանի ամիս առաջ, երբ դրսում միասին գնդակ էինք խաղում, նկատեցի, որ գնդակը միշտ աջ ոտքով է տշում: Առաջին անգամ որ տեսա, մտածեցի` երևի պատահականություն էր, բայց համ էլ որոշեցի մի քիչ էլ հետևել, ու պարզվեց, որ բոլորովին էլ պատահականություն չէր. ամեն անգամ էլ աջով էր հարվածում գնդակին: Զարմացած իրեն ասեցի դրա մասին, ասեց, որ չէր էլ նկատել ու երբևէ չի մտածել, թե որ ոտքով է հարվածում:
Մի խոսքով` էսպիսի խառը աջլիկաձախլիկային վիճակներ:
Էջանիշներ