User Tag List

Էջ 684 684-ից ԱռաջինԱռաջին ... 184584634674680681682683684
Ցույց են տրվում 10,246 համարից մինչև 10,256 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 10256 հատից

Թեմա: Անկապ օրագիր

  1. #10246
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Խոսակցություն իմ ու Դավթի միջև` «Մենք անգլերեն չենք հասկանում» շարքից.

    – Մամա, վաղը Thursday ա՞:
    – Չէ՛:
    – Հինգշաբթի՞:
    – Հա :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  2. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (05.10.2023), John (05.10.2023), One_Way_Ticket (05.10.2023), Sambitbaba (01.02.2024), Smokie (19.11.2023), Աթեիստ (08.10.2023), Նաիրուհի (05.10.2023)

  3. #10247
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հիմնական աշխատանքումս հաճախ կլիենտներ ենք ունենում, որոնք դատարանի կամ "Jugendamt"-ի կողմից են ուղարկված․ դրանք էն զույգերն են, որոնք բաժանման ընթացքում կամ դրանից հետո մեծ կոնֆլիկտային վիճակում են, ու պետությունը ծնողների բարձր կոնֆլիկտայնությունը տեսնում է որպես երեխաների համար վնաս և ուղարկում մեդիատորական կոնսուլտացիաների, որ կարողանան համաձայնության գալ երեխաների հարցով։

    Էստեղ միանձնյա խնամակալության հասնելը հեշտ չի, պիտի շատ լուրջ փաստարկներ լինեն մյուս ծնողի դեմ, առավել լուրջ պատճառներ են պետք ծնողին երեխայի հետ տեսակցելու իրավունքից զրկելը։ Էսպիսի պատճառներ կարող են լինել, օրինակ՝ երեխայի հանդեպ գործած բռնությունը կամ բաց թողնված ալկոհոլիզմը / թմրամոլությունը, որի դեպքում հնարավոր չի հոգ տանել երեխաների մասին։
    Միայն «ինքը լավ չի ազդում երեխաներ վրա», «լավ ծնող չի», «չեմ ուզում էս մարդու հետ այլևս որևէ կապ ունենալ» և այլն բավարար հիմքեր չեն, որ մի ծնողը մյուսին հեռացնի երեխաներից։ Ու ինչքան էլ լավ փաստաբան լինի ծնողի կողքին կանգնած, երբ խոսքը գնում է բարձր կոնֆլիկտայնության մասին՝ երեխաների խնամակալության/տեսակցության թեմայով, "Jugendamt"-ը կցվում է գործին՝ երեխաներին ծնողների կոնֆլիտից պաշտպանելու համար։
    Ու հաճախ դատական որոշման մեջ հատուկ գրված է լինում, որ ծնողները պիտի գնան մեդիատորական/հոգեբանական կոնսուլտացիայի, որ կարողանան երեխաների հարցով համաձայնության գալ։

    Էստեղ պետությունն առաջնորդվում է երեխաների իրավունքների կարևոր կետերից մեկով՝ ամեն երեխա երկու ծնողի հետ կոնտակտ ունենալու իրավունք ունի, անգամ երբ նրանք միասին չեն ապրում, բաժանված են։ Բացառությունները պիտի ծանրակշիռ հիմնավորում ունենան։
    Ու ամեն ինչ արվում է, որ բաժանվող/բաժանված ծնողները coparenting-ի մոդելներ ստեղծեն ու շարունակեն միասին հոգ տանել երեխաների մասին։
    Դրա համար էլ ուղարկում են մեզ մոտ, որ օգնենք երեխաների հետ կապված հարցերում իրար հետ լեզու գտնել։

    Բարձր կոնֆլիկտայնությամբ բաժանվող/բաժանված զույգերը հատուկ թեմա է։ Ու դրա համար լիքը տարբեր որակավորումներ կան (ասենք՝ մեդիատորի որոկավորում), որ լավ կլինի անցնես՝ մինչև սկսես իրենց հետ աշխատել։ Սա ոչ էնքան թերապևտիկ աշխատանք է, որքան «էֆեկտիվ միջնորդավորում»՝ կոնֆլիկտի դեպքում։
    Աշխատանքում սա իմ հիմնական պրոֆիլը չի, երկու կոլեգա ունենք, որ մասնագիտացած են էս հարցում, ու իրենք են հիմնականում բաժանվող/բաժանվածների հետ աշխատում, հատկապես նրանց հետ, որոնք դատական որոշմամբ/"Jugendamt"-ից են ուղարկվում։
    Բայց մեկումեջ ինձ մոտ էլ են էսպիսի զույգեր լինում, ու սա ամեն անգամ մաքուր սթրես է։

    Մեդիացիան էսպիսի զույգերի դեպքում խորհուրդ է տրվում երկուսով անցկացնել, բայց դե երբեմն հնարավոր չի լինում ազատ կոլեգա գտնել, ու մենակ ես անցնում գործի։
    Կարևոր պայմաններից է, որ նպատակները ցածր դնես, ասենք՝ եթե առաջին հանդիպման ժամանակ ձայն չբարձրացնեն մեկը մյուսի վրա կամ վայրկյանը մեկ մյուսին չընդհատեն, արդեն ահագին մեծ քայլ է կոմունիկացիայի հարցում։
    Խնդիրն էն է, որ դատարանի կողմից ուղարկված զույգերի դեպքում հաճախ առնվազն մի կողմը ոչ մի ցանկություն չունի մյուսի հետ բանակցելու, համաձայնության գալու կամ առավել ևս՝ մի երկու ժամ մի սենյակում նստած խոսելու՝ երրորդ կողմի առկայությամբ։ Ու ինչքան էլ փորձես բերել իրենց «ծնող» հարթակի վրա, իրենք մնում են «իրար ատող զույգ» հարթակում։ Վիրավորանքներ, մեղադրանքներ, ատելություն, ու էս ամենի արանքում երեխաները հաճախ զենք են դառնում՝ մեկը մյուսի հանդեպ օգտագործվող, ասենք՝ «էլ երբեք երեխաներիդ չես տեսնի»։
    Լավ է, որ էս երկրում երեխաների իրավունքները լավ պաշտպանված են, ու ամեն ինչ արվում է, որ իրենք երկու ծնողով մեծանան, եթե անգամ ծնողները միասին չեն։

    Բարձր կոնֆլիկտային բաժանված զույգերի մասին դասընթացներում հաճախ եմ լսում էն կարծիքը, որ էսպիսի զույգերի դեպքում սովորաբար կողմերից առնվազն մեկը անձնային խանգարում ունի, ասենք՝ նարցիստիկ անձնային խանգարում։
    Ես ինքս էդ տեսակետին էդքան էլ կողմնակից չեմ, ըստ իմ անձնական դիտարկումների՝ անպայման չի, որ հիմքում կլինիկական պատճառ լինի։
    Ինձ թվում է, ծանր կոնֆլիկտներով ուղերկցվող բաժանումները հիմնականում «երկարատև դիմանալու» արդյունքում են լինում։ Երբ խնդիրները դեռ վաղուց են սկսված եղել, բայց կամ անտեսվել են կամ առանց լուծելու վրաները դեռ նորերը կուտակել, երբ ամուսնությունը գնալով վատացել է, բայց մարդիկ մնացել են իրար հետ՝ ինչ-որ արժեքներից ելնելով, ու դե հետն էլ զգալով, որ «ուղղակի դիմանում են»՝ լիքը բաներ զոհաբերելով։
    Մինչև դանակը հասնում է ոսկորին, ու էլ հնարավոր չի լինում դիմանալ։ Ու էդ ժամանակ ամբողջ կուտակված «դիմացածը» ծանր ալիքով դուրս է հորդում։

    Մնում է հույսը, որ էդ ալիքը ժամանակի հետ թափը կկորցնի, ու մարդիկ կկարողանան երեխաների հարցերով շփվել իրար հետ։
    Բայց դե էն դեպքերն էլ քիչ չեն, որ ատելությունը էդպես էլ չի նվազում, ու նույնիսկ բաժանումից տարիներ հետո մարդիկ նույն մեղադրանքներով են լցված լինում միմյանց հանդեպ։ Ինչ կոնսուլտացիա, ինչ մեդիացիա․․
    Ու թե ինչ է լինում երեխաների հետ էդ ամենի արդյունքում, էդ էլ երեխաները կիմանան։
    Ինչպես էստեղ հաճախ ասվում է՝ վնասը բաժանման փաստը չի, այլ բաժանման ձևը։

  4. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (07.10.2023), Freeman (07.10.2023), Աթեիստ (08.10.2023), Բարեկամ (07.10.2023), մարդ եղած վախտ (08.10.2023), Նաիրուհի (08.10.2023)

  5. #10248
    ուրիշ! erexa-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    07.09.2010
    Հասցե
    Տիեզերքից դուրս!
    Գրառումներ
    1,131
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես վանքում եմ, աշխատում: Մեր վանքում ամենաերիտասարդ աշխատողը ես եմ, մյուսները` 40+, 50+, 60+, 70+, իսկ ամենատարեցը՝ 90-ամյա Անի տատին: Դուք ճիշտ եք, կարդում 90-ամյա Անի տատը գալիս է, աշխատանքի շաբաթը 1 կամ 2 անգամ: Ուսապարկը ուսին, հավեսով գալիս ա, աշխատանքի, կարծես երիտասարդ աղջնակ լինի և ո՛չ թե տարեց կին: Երևում ա, շատ ա, սիրում վանքում աշխատելը: :Խառը գործեր ա, անում: Ապրանքների վրա գին ա, կպցնում, ինչ-որ արկղներ ա, քարշ տալիս, երբեմն էլ, հեռախոսով ա, խոսում, iphon-ով էլի: Ընդմիջումներին` մյուս աշխատողների հետ թեյ ա, խմում և ուրախ զրուցում, երբեմն էլ, վանքում փոքր խմբով աղոթքներ են, անում, էդ աղոթքներին ա, մասնակցում: Բավականին թեթև ա, շարժվում, ես իրեն չէի տա 90 տարեկան, այլ մի 70: Դե իսկ ժպիտն էլ, միշտ դեմքին: Էնքան թեթև ու ուրախ ա, երբ տեսնում եմ, իրեն տրամադրությունս կտրուկ բարձրանում ա: Շատ դրական էներգետիկա ունի, 90-ամյա կոլեգաս: Ուղղակի ապշած եմ:
    Վերջին խմբագրող՝ erexa: 07.10.2023, 20:14:
    ''Life is like a piano, the white keys represent happiness and the black show sadness. But as you go through life's journey, remember that the black keys also create music.''

  6. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.11.2023), enna (07.10.2023), ivy (07.10.2023), Sambitbaba (01.02.2024), Smokie (19.11.2023), _Հրաչ_ (08.10.2023), մարդ եղած վախտ (08.10.2023), Նաիրուհի (08.10.2023), Ուլուանա (07.10.2023)

  7. #10249
    Մշտական անդամ kitty-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2011
    Գրառումներ
    170
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    «Ո՞նց եղավ, որ դու սենց ստացվեցիր»։
    Հարցը հռետորական չէր։
    Խմած ժամանակ հռետորական հարցեր չկան։
    Մարդը նայում է աչքերիդ (հենց աչքերիդ, ոչ թե ճակատի կենտրոնի էն կետին, որին նայելով կարող ես ձևացնել, թե հայացքդ փախցնելու խնդիր չունես) ու ասում՝ պատմի, կետ առ կետ, ասա՝ ո՞նց սենցը դարձար։ Հարցնում է պահանջկոտ, ագրեսիվ, հարձակվողական։ Դիստանցիա ու սուբորդինացիա պահելու հավես չունի ճիշտ էնպես, ոնց դու՝ իրեն տեղը դնելու կամ խորհրդավոր երևալու։
    Խմած ժամանակ խաղի կանոններն ուրիշ են։
    -Չգիտե՞ք՝ ինչ միջավայրում եմ մեծացել։
    -Գիտեմ, դրա համար ասա՝ էդ միջավայրից ո՞նց սենց դուրս եկար։
    -Զուգահեռ իրականություն ունեի։

    ***
    Ես սկսեցի «Ակումբ»-ը կարդալ 11 տարեկանում, գրանցվեցի՝ 12-ում։ Մերոնք չէին հասկանում՝ էդ ինչ ընդվզում է կյանքիս դեմ։ Էդ ինչի՞ց եմ ենթադրում, թե դպրոցս վատն է, ինչի՞ համեմատ է վատը։ Չգիտեին, որ մի տեղ եմ, ուր մեծ ձյաձյա-ծյոծյաները աշխարհի բանն էին քննարկում՝ երկար տեքստերով ու ես կարդում էի դրանք ագահ, տագնապային, մեծամասամբ՝ ոչինչ չհասկանալով։ Ամենաուժեղ նապոռով բացվել էր ծորակը ու ես բաժակ էի՝ որի միջից ինֆորմացիան ճիշտ լցվածի չափով դուրս էր թափվում, բայց փոխում ամեն բան։ Մերոնք չգիտեին, որ անվերահսկելի լայնացող մի ճեղք է բացվել, որից երևացող աշխարհից բան չէի հասկանում, բայց ողնաշարով էի զգում՝ սա իմինից լավն է։

    11 տարեկանում սկսվեց մրցակցությունը, որում ես միշտ պարտվելու էի։ Սկսվեց ինքնաքննադատությունը՝ ո՞նց են էս մարդիկ մտածել ու գրել բաներ ու բառեր, որոնց գոյության մասին գաղափար անգամ չունես։ Ինչի՞ ոչինչ չես հասկանում էն տեքստից, որին մեկ ուրիշը կարծես թե շշպռող մի պատասխան է տվել․ ուրեմն հասկացել է։ Դու՝ չէ։

    Ու 11-ում ես սկսեցի մրցակցել մարդկանց հետ, որոնք ինձնից մի 2-3 անգամ շատ էին ապրել։ Դա իմ լիգան չէր։ Ու ես անընդհատ պարտվում էի։

    ***
    -Գիտեմ, դրա համար ասա՝ էդ միջավայրից ո՞նց սենց դուրս եկար։
    -Զուգահեռ իրականություն ունեի։
    -Պատմի։
    -Եթե սա ղեկավարի պահանջ ա, ուրեմն՝ գնամ։ Շեֆի հետ ընկերություն չեն անում։ Եթե բաժակ կիսողի ցանկություն, ուրեմն՝ չէ, Ձեր գործը չի։

    ***
    «Ակումբ»-ն իմ կյանքում է՝ ուղիղ կյանքիս կեսի չափ։ Հիմա հաճախ եմ գալիս էստեղ՝ միայն օրագրերը կարդալու։ Աշխարհի մասին քննարկումներն էլ հետաքրքիր չեն։ Վստահ չեմ նույնիսկ, որ կան։ Բայց չեմ ուզում կորի առեղծվածը, չեմ ուզում կարդամ, ու հանկարծ պարզվի, որ հասկանում եմ։ Հիմա հպարտ եմ ինձնով ճիշտ էնքան, ինչքան շնորհակալ եմ «Ակումբ»-ին․ էստեղ ունեցածս էմոցիաները կարող էին ինձ հուսահատության հասցնել, բայց ճախրել սովորեցրին։

    ***
    -Պատմի։
    -Եթե սա ղեկավարի պահանջ ա, ուրեմն՝ գնամ։ Շեֆի հետ ընկերություն չեն անում։ Եթե բաժակ կիսողի ցանկություն, ուրեմն՝ չէ, Ձեր գործը չի։
    -Սա մարդու խնդրանք ա, ով էլ չի կարողանում հասկանալ։ Ես գիտեմ, ախր, որտեղից ես դու։ Ո՞նց սենցը դարձար։ Դու հասկանո՞ւմ ես գոնե, որ ասֆլատը ջարդած, մեջից դուրս եկած էն խոտն ես, որը աճելու ոչ մի տրամաբանական հիմք չունի։
    -Չե՞ք ուզում էդ առիթով լավ կենաց ասել։
    Վերջին խմբագրող՝ kitty: 19.11.2023, 20:20:
    Ես մոլորվեցի ու հոգնեցի ներքև տանող աստիճանով բարձրանալուց...

  8. Գրառմանը 18 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.11.2023), Cassiopeia (19.11.2023), enna (20.11.2023), Freeman (19.11.2023), ivy (19.11.2023), John (19.11.2023), One_Way_Ticket (19.11.2023), Quyr Qery (22.11.2023), Sambitbaba (01.02.2024), Smokie (19.11.2023), _Հրաչ_ (19.11.2023), Աթեիստ (19.11.2023), Անվերնագիր (20.11.2023), Արէա (20.11.2023), Հայկօ (20.11.2023), մարդ եղած վախտ (19.11.2023), Նաիրուհի (20.11.2023), Ուլուանա (21.11.2023)

  9. #10250
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հելենան անբուժելի հիվանդություն ունի, որի արտահայտումներից մեկը էպիլեպտիկ նոպաներն են, հատկապես՝ սթրեսային իրավիճակներում։ Նոպաները թեթև են անցնում ու կարճատև են (դեղորայք է ընդունում), բայց Հելենան չի կարողանում հարմարվել դրանց հետ։ Հելենան 12 տարեկան է ու արդեն տարիներ շարունակ բժշկական հսկողության տակ է։
    Հելենայի մոտ բազմաթիվ վախեր կան, մեծամասամբ՝ սոցիալական իրավիճակներում։ Հատկապես վախենում է դպրոցում էպիլեպտիկ նոպա ունենալուց։ Փորձում է խուսափել վախ առաջացնող իրավիճակներից, չի ուզում դպրոց գնալ։
    Հելենայի ծնողները բաժանված են։ Առաջին հանդիպմանը եկել էր մոր հետ։ Թերապևտիկ օգնության դիմելու պատճառը՝ վառ արտահայտված վախեր։

    Դարակումս երեք տարբեր ապակիներով ակնոցներ կան՝ գունավոր, մուգ ապակիներով ու օպտիկական-թափանցիկ։

    Դնում եմ գունավոր ապակիներով ակնոցը։
    Սիստեմիկ թերապիայի գունավոր ակնոցով նայելիս՝ փորձում եմ ամբողջ ընտանեկան համակարգը մանրակրկիտ հասկանալ։
    Բաժանված-բաժանվող-բարձր կոնֆլիկտային ծնողների երեխաների մոտ առաջացող հիվանդությունները հաճախ երեխայի կողմից՝ ծնողներին իր հիվանդության շուրջ միավորելու-հաշտեցնելու անգիտակից մղումն է։ Ախտանիշը կարող է ծառայել համակարգի ֆունկցիոնալությանը։Դրա համար կարևոր է նայել, թե ինչ գործառություն ունի հիվանդությունը, ինչպիսին կլիներ (ընտանեկան) համակարգը առանց դրա։ Երկար խոսում եմ նաև մոր հետ՝ երեխաների ու նախկին ամուսնու հետ հարաբերությունների մասին։ Հաստատ անհրաժեշտ կլինի հորն էլ հրավիրել զրույցի։
    Հելենայի առաջ տարբեր չափսերի ու գույների փայտե ֆիգուրներ եմ դնում, պիտի իր ընտանիքի անդամների ու իր համար համապատասխան ֆիգուրներ ընտրի և շարի սեղանին․ պիտի նայել՝ որ կերպարը ինչ տեսքի-չափսի է, ով ում կողքին է կանգնած, որ մեկի հայացքը ում է ուղղված։ Հետո Հելենան կարող է շարժել իր ֆիգուրը՝ ըստ այդմ, թե որտեղ կուզեր իրականում կանգնած լինել․ պիտի նայել,թե ինչպես է իր կերպարի տեղաշարժումը ազդում ամբողջ համակարգի վրա։ Հելենայի սիմպտոմատիկայի համար էլ կարելի է մի առարկա ընտրել ու ընդգրկել համակարգի մեջ․ ինչ դեր ունի դա հարաբերությունների մեջ, ինչ կլիներ, եթե հանեինք համակարգից։
    Ինչպե՞ս են Հելենայի վախերն ու հոգեկան ծանր վիճակը «դրականորեն» ազդում համակարգում հարաբերությունների վրա։ Լավացնո՞ւմ է դա բաժանված ծնողների հաղորդակցումը։ Կա՞ իրականում սիմպտոմատիկան հեռացնելու ցանկություն։

    Գունավոր ակնոցը հանում եմ, դնում եմ մուգ ապակիներովը։
    Հոգեվերլուծական ակնոցով պիտի նայել, թե Հելենան ինչպես է ազդում ինձ վրա, ինչ զգացմունքներ է մոտս առաջացնում։ Ինչ բառեր է օգտագործում խոսելիս, ինչ բառեր չի օգտագործում։ Ոնց է ձայնը, հայացքը, միմիկան փոխվում իմ տված հարցերից։ Ե՞րբ է լռում, ի՞նչ է փորձում ինձ ասել իր լռությամբ։ Ո՞նց եմ ես ազդում իր վրա։ Մեր հարաբերությունները ու իրար վրա փոխադարձ ազդեցությունը թերապևտիկ աշխատանքի կենտրոնում է։
    Ի՞նչ ներքին պատկերներ ունի Հելենան։ Ես կսկսեմ մի պատմություն, իսկ ինքը պիտի շարունակի այն։ Կա՞ր պատմության մեջ մոր կերպար, ինչպիսի՞ն էր կերպարը։ Պիտի նայել, թե ինչ վախեր է իր հետ բերում մայրը։ Ինչքանո՞վ է նա իր վախերը փոխանցում իր երեխային ու ազդում նրա ներքին պատկերների վրա։
    Հելենան մի գոյություն չունեցող կենդանի է նկարում, ու հետո պատմում նրա մասին։ Իրականում իր մասին է պատմում։

    Աչքերս հոգնում են մուգ ապակիներից, հանում եմ, տեղը դնում թափանցիկ օպտիկակակ ակնոցը։
    Վարքային թերապիան իր առջև կոնկրետ դրված խնդիր է տեսնում՝ վառ արտահայտված վախեր, որը ծանր ազդեցություն է թողնում Հելենայի սոցիալական ու առօրյա կյանքի վրա։ Մինչև մնացած հարցերին անցնելը պիտի 12 տարեկան երեխայի վրա ծանրացած խնդիրը հնարավորինս արագ թեթևացնել։
    Մոր ու իր հետ համատեղ զրույցի ժամանակ որոշում ենք սկսել Skills-Training-ով։ Պիտի ակտիվացնել Հելենայի բոլոր ռեսուրսները ու հմտություններ զարգացնել մոտը՝ իր հիվանդությունը իր կյանքին հարմարեցնել կարողանալու համար։ Ընդունել, որ իր հիվանդությունը իր մի մասն է, բայց իր անձն ու իր հիվանդությունը նույնը չեն։ Ինքը Հելենան է՝ լիքը ուժեղ կողմերով, որոնք պիտի ակտիվանան ու օգնեն իրեն՝ իր առօրյան ապրել։ Վախերն էլ իր մի մասն են, ու բոլոր մարդիկ ունեն վախեր․ պիտի սովորել «չվախենալ վախերից»։ Այլ զինվել հմտություններով, որոնք կօգնեն իրեն հանգիստ անցնել վախի միջով։
    Վախ առաջացնող իրավիճակներից խուսափելը Հելենայի թշնամին է ու միայն ավելացնում է իր վախը։ Վախի միջով անցնելու ճանապարհը կոնֆրոնտացիան է․ պարբերաբար ու բարդության աստիճանը ավելացնելով անել էն, ինչից վախենում ես։ Կարելի է սկսել մտքում։ Կարելի է անցնել դերային խաղի, ու ընթացքում զարգացնել դիմակայելու հմտությունները։
    Ու նաև մտքերի վրա ենք աշխատելու, թե ոնց են իր մտքերն ազդում իր վարքի ու ինքնազգացողության, ու ոնց կարելի է դրանք կառավարել։
    Հելենան մի ստվարաթղթե պստիկ ճամպրուկ է ստանում ինձնից՝ իր "Skills-Box"-ը, որը կարող է իր ուզած ձևով նկարազարդել / սիրունացնել․ մեջը հավաքելու ենք իր «գանձերը», իր բոլոր հմտությունները ու էն ամենը, ինչ իրեն ուժ է տալու։

    Օպտիկական ակնոցը էդպես էլ թողնելում եմ հագիս, բայց գիտեմ, որ դարակում ուրիշ ակնոցներ էլ ունեմ, ու որ տարբեր ճանապարհներ կան նպատակին հասնելու։
    Իսկ որ Հելենայի մոտ ամեն ինչ լավ է լինելու, դրանում համոզված եմ․ էդքան էներգիա, մոտիվացիա ու էնտուզիազմ հազվադեպ ես տեսնում թերապիայի եկած դեռահասի մոտ։ Ու դա առաջին կարևոր ռեսուրսն է, որը «դնելու ենք» իր փոքրիկ ստվարաթղթե տուփիկում։

    Տարին ավարտում է խորը երախտագիտության զգացումով, որ էս բոլոր մարդիկ ներս են թողնում ինձ իրենց կյանք, թույլ տալիս բռնել իրենց ձեռքը ու միասին ճանապարհ անցնել, միասին ընկնել-վեր կենալ, միասին ուժեղանալ, միասին հասկանալ կյանքը, միասին ավելի լավը դառնալ։

    Շնորհակալ եմ։

  10. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (09.12.2023), John (10.12.2023), kitty (10.12.2023), Quyr Qery (12.12.2023), Արէա (09.12.2023), Բարեկամ (29.12.2023), մարդ եղած վախտ (14.12.2023), Ուլուանա (09.12.2023)

  11. #10251
    Պատվավոր անդամ impression-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.03.2007
    Գրառումներ
    3,724
    Բլոգի գրառումներ
    7
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի սերիալ եմ նայում, կոչվում է Слово пацана, չգիտեմ հայերեն ճիշտ ոնց թարգմանել։ Երևի թե բոլորդ էլ դիտում եք կամ գոնե լսել եք սերիալի մասին, քանի որ բոլոր սոց ցանցերում ամեն երրորդ պոստը էս սերիալի մասին է։ Էնքան ուժեղ էմոցիաներ ունեմ ֆիլմի հետ կապված, որ արտահայտվելու տեղ էի փնտրում, թեև արդեն մի քանի օր է՝ խոսում եմ դրա մասին, տանը քննարկում ենք, բայց միևնույն է, ուզեցի հին ու բարի մի տեղ էլ գրել, մանավանդ, որ հիմա բոլորը քնած են, իսկ ես՝ ոչ։
    Չեմ պատմի, սփոյլ չեմ անի, ուղղակի կուզեի իմանալ, եթե կա ինչ-որ մեկը, ով դիտել է ու ասելիք ունի, գուցե չալարի, թեմա բացի, ես էլ գուցե չալարեմ, գամ քննարկման։ Ուղղակի էնքան ժամանակ էստեղ չեմ եղել, որ թեմա ստեղծելը ինձ հիմա մի տեսակ չթույլատրված արտոնություն է թվում։
    Սերիալում խոսքը գնում է Կազանում գոյություն ունեցող հանցագործ խմբավորումների մասին, որոնց մասնակիցների ճնշող մեծամասնությունը անչափահասներ են։ Կան իրական կերպարներ, որոնց իրական ճակատագրի մասին էսօր կարդացի ու երևի թե շատը հենց էդ պատճառով էլ քունս չի տանում։

    Լինում են կյանքում մանր-մունր տարօրինակ զուգադիպություններ, որոնց վրա այլ դեպքերում գուցե ուշադրություն չդարձնես, բայց նաև լինում է այնպես, որ անգամ անծանոթ երգի բառերից ես կառչում, եթե երգն առնչվում է քեզ էդ պահին հուզող թեմայի, ու փառք տալով ինտերնետին, ընկնում ես փնտրտուքների մեջ՝ ավել ինֆորմացիա ստանալու համար։ Իմ այսօրվա փնտրտուքը Սև դելֆինն էր։
    Չգիտեմ՝ դուք գիտեիք, թե ոչ, բայց Սև դելֆինը աշխարհի ամենադաժան վայրերից մեկն է՝ ի հեճուկս իր ռոմանտիկ անվանը։ Այդպես է կոչվում ամենախիստ ռեժիմի գաղութներից մեկը, որտեղ պահվում են առանձնակի դաժանությամբ հանցագործություն կատարած մարդիկ՝ սերիական մարդասպաններ, բռնաբարողներ, մանկապիղծներ ու անգամ հաննիբալներ։ Սև դելֆինը հայտնի է նրանով, որ էնտեղից դուրս չեն գալիս։
    Մի քանի բան նայեցի Youtube-ում, ու փոշմանեցի, որ նայեցի։ Չեմ ուզում Սև դելֆինի մասին պատմել, Youtube-ի տեղը բոլորս էլ գիտենք, այլ ուզում եմ խոսել էդ զուգադիպության մասին։ Մի քանի օր է՝ ես էդ սերիալով եմ շնչում, ու էսօր մի երգ էր միացրած, որտեղ լսեցի էդ Սև դելֆին արտահայտությունն ու անմիջապես փորձեցի հասկանալ, թե խոսքն ինչի մասին է։ Ես սպասում էի ռոմանտիկ մի բան, բայց գտա աշխարհի ամենադաժան ու տխուր տեղը, որը, տարօրինակ կերպով, թեմատիկ կապ ուներ սերիալի հետ։ Իսկ Սև դելֆինի մասին մի քանի բան նայելուց հետո, երբ որոշեցի, որ էլ վերջ, մոռանում եմ դրա գոյության մասին, ու սկսեցի էլի բութ մատս մարզել սքրոլլի առաջնությունում, մեկ էլ մատս կանգ առավ մի ռիլի վրա, ուր պատմում էին, որ սերիալի հերոսներից մեկը, ով իրական կերպար էր, վերջում հայտնվում է հենց Սև դելֆինում։

    Հիմա հասկանում եմ, որ կասեք՝ ինչ էլ դարդ ես գտել քեզ, գնա ապրի էլի։ Իրականում ես էլ չեմ ընկալում, թե ինչի եմ սենց ազդվել էս ամենից, բայց քանի որ իմ մոտակա ժամերը փչացան, արթուն մարդ էլ չկա՝ հետը շփվեմ, էկա ստեղ։ Ներող կլինեք, դուրս եմ գալիս, դուրս եմ գալիս։
    Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski

  12. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (10.12.2023), enna (10.12.2023), Quyr Qery (12.12.2023), Tiger29 (11.12.2023), մարդ եղած վախտ (14.12.2023), Յոհաննես (10.12.2023), Նաիրուհի (11.12.2023)

  13. #10252
    Պատվավոր անդամ impression-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.03.2007
    Գրառումներ
    3,724
    Բլոգի գրառումներ
    7
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    էկել եմ ձեզ կինոյի շեդևր նվիրելու։ Կոչվում է Padmavaat։ Կյանքում իմ տեսած ամենասիրուն ֆիլմերից մեկն է, թեև Հնդկաստանի արտադրություն է։ Ի դեպ, Բոլիվուդը ահռելի քայլերով առաջ է գնում, ու կան շատ ֆիլմեր, որոնք Հոլիվուդի հետ ոտ կգցեն ու հաճախ կանցնեն։ Պադմավատին հնդկական պատմական ֆիլմ է, պատմում է Պադմավատի թագուհու, իր ամուսնու և սուլթան Ալաուդինի մասին։ Ալաուդինը շատ ամբիցիոզ երիտասարդ էր, ով, անցնելով բոլորի վրայով, ի վերջո դառնում է սուլթան։ Նրա միակ նպատակն է իր հարեմ բերել Պադմավատի թագուհուն, քանի որ քուրմն իրեն ասել է, որ, եթե Պադմավատին իրենը լինի, ապա Ալաուդինի անունը կանցնի անգամ Ալեքսանդր Մակեդոնացուց, հակառակ դեպքում նրա անունը կմոռացվի։

    Քանի որ հնդկական ֆիլմերի մեծ մասը մոտ երեք ժամ է տևում, սա էլ բացառություն չէ, բայց խորհուրդ եմ տալիս դիմանալ առաջին հատվածին, մինչև Պադմավատին դառնա թագուհի, դրանից հետո ամեն կադրով հիանալու եք։ Այս ռեժիսորը ոնց որ աշխարհի ճաշակը ժառանգած լինի։ Բնականաբար ինչ հնդկական ֆիլմ առանց երգ ու պարի, բայց երդվում եմ, արվեստի գործ են էս պարերը։ Դեկորացիաները, բեմադրությունը, հագոստները, զարդարանքը, խոսք չկա ուղղակի։ Մի հատ նայեք ու հետո ֆիլմը նայեք, եթե դուր գա, էլի կինոներ կասեմ, որ հաստատ արժի բաց չթողնել։





    Պատմությունն ինչ-որ տեղ Տրոյայի հերոսամարտն է հիշեցնում, էլի կռվախնձորը սերն է, պաշարված ամրոցում սիրահարներն են, ովքեր մինչ մահ դիմակայելու են Ալաուդինին (մեռնեմ ես դրա խարիզմային)։
    Վերջին խմբագրող՝ impression: 19.12.2023, 19:58:
    Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski

  14. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (19.12.2023), Varzor (20.12.2023), Աթեիստ (02.01.2024), մարդ եղած վախտ (20.12.2023), Նաիրուհի (22.12.2023)

  15. #10253
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Ճապոնիա

    Մտածեցի՝ գրանցեմ այս ամիս Ճապոնիա կատարած 17-օրյա ճամփորդության այն դիտարկումներիցս, որոնք ինձ համար բացահայտումներ էին։ Ճամփորդությունս ներառում էր 6 քաղաք՝ Տոկիո, Կիոտո, Հակոնե, Հիրոսիմա, Նարա, Օսակա։ Ընկալումներս, բնականաբար, չեն հավակնում լինել բացարձակ ճշմարտություն, ընդամենը անձնական դիտարկումներ են։

    Եվ այսպես,

    • Ճապոնիայով չի կարելի փողոցում քայլել և ուտել։

    • Տրանսպորտում չես կարող նստել հղի կանանց, ծերերի և հիվանդների համար հատկացված նստարանին, նույնիսկ եթե այդ պահին այդպիսի մարդ չկա վագոնում։ Եթե փորձես, մի որևէ խստադեմ, կոստյում-փողկապով միջին տարիքի ճիշտ-ճապոնացի քեզ՝ բարբարոսիդ նկատողություն կանի՝ իրավունքի և տանտիրոջ վստահությամբ։

    • Ճապոնիայի մետրոյի գնացքներում կան վագոններ միայն կանանց համար։

    • Տրանսպորտի մեջ ընդունված չէ (նաև՝ չի կարելի) խոսել, ո՛չ միմյանց հետ, ո՛չ հեռախոսով։ Նաև բարձր ձայնով մի բան նայել կամ լսել։ Մարդաշատ վագոնոի, համակ լռություն է՝ ամեն մեկն իր հեռախոսի մեջ, ականջակալներով կամ առանց։ Միջքաղաքային գնացքներում հեռախոսով խոսելու համար դուրս են գալիս երկու վագոններն իրար կապող փոքրիկ հարթակը և այնտեղ խոսում, ցածր ձայնով։

    • Ճապոնացիները գրված և չգրված օրենքներին ինքնակամ կապկպված են․ դա իրենց ճիշտն է, իրենց ներքին հարմարավետությունտ, կենսաձևը, և վրդովվում են, երբ դու այդպիսին չես դրսևորվում։ Նրանք չեն հանդուրժի, եթե դու ընդունված կարգը խախտելու ազատություն ցուցաբերես։ Դա, ըստ իրենց, ոչ թե ազատություն է, այլ քաոս,անարխիա։ Նրանք ոչ միայն չեն ուզում, որ դու, քո այդ ազատությամբ, փոխես իրենց կարգերը և նոր կարգ հաստատես, այլև ընդունված կարգի խախտումից ընկնում են ներքին դիսհարմոնիայի մեջ։ Մի օր հյուրանոցի հեռուստացույցով ռոք-ջազ էր (ի դեպ, հյուրանոցների հեռուստացույցները հեռարձակում են միայն ճապոներեն հաղորդումներ), իսկ այդ ռոք-ջազի հեղինակը համարձակ արտաքինով (գունավոր մազեր ու համարձակ հայացք) մի կրքոտ ճապոնացի երիտասարդ էր։ Ամուսինս, որ ջազի երկպագու է և սիրողական գիտակ նկատեց, որ թույլ էր, կուլմինացիա չկար, այսինքն, եղած կուլմինացիան թույլ էր ու չէր հասնում էմոցիաների գագաթնակետին, ու պատճառը, ասաց, իրենց այդ ներքին անազատությունն է՝ չտրվելու քաոսին, իսկ դասավորված, կարգուկանոնային ներաշխարհով ջազ չես ստեղծի։ Ճապոնացիները, քանի որ փնտրում են ներքին խաղաղություն ու հանդարտություն, մերժում, խուսափում են կոնֆլիկտի հնարավորությունից, այդ պատճառով էլ ներքին բախումներ նրանց հատուկ չեն, իսկ հզոր ստեղծագործությունը, ասաց, ստեղծվում է ներքին բախումից։

    • Ճապոնացիների հաղորդումներն ու գովազդները պրիմիտիվ տեսք ու համատեքստ ունեն, համենայնդեպս այն հիմնական հաղորդումները, որոնք մենք կարող էինք տեսնել մեր այցելած տարբեր քաղաքների հյուրանոցների հեռուստատեսութամբ։ Ճապոնական ազդանշաններն ու զգուշացման նշանները նմանապես զվարճալի մանկական և/կամ հումորային տրամադրությամբ էր (ամուսինս սիրում էր այդ նշանները ու հերթով լուսանկարում)։

    • Ճապոնիայի փողոցներում համարյա չկան աղբամաններ և նստարաններ։ Դրանք հանվել են 90-ականներին կարծեմ՝ ահաբեկչական անվտանգության նկատառումներով։ Եթե մոտդ աղբ է առաջանում, ստիպված ես պահել մոտդ, մինչև կգտնես, թե որտեղ գցել (պատահել է՝ մի քաղաքից մյուսն եմ աղբի տոպրակը հետս ման տվել)։ Բնակչները իրենց աղբը լցնում են, ավելի ճիշտ՝ կոկիկ դասավորում են թափանցիկ տոպրակների մեջ (պարտադիր թափանցիկ, հավանաբար դարձյալ անվստանգության նկատառումներով) և դնում փողոցներում՝ հատուկ հատկացված տեղերում, որտեղ ժամ է գրված, պարզ չէր՝ աղբահավաքման, թե աղբը դնելու ժամերը։ Հավանաբար երկրորդը։

    • Ճապոնիայում բնակելի թաղամասերի մայթերը շատ նեղլիկ են, կարելի է ասել՝ համարյա չկան․ փողոցից առանձնանում են սպիտակ ներկած գծանշանով, և լայնությամբ հազիվ մի մարդ կարող է տեղավորվել (քայլել), այսինքն, եթե երկու մարդ միասին են, ապա հնարավոր է միասին քայլել մեկը մյուսի հետևից, ոչ կողք-կողքի։ Նմանապես, բնակելի թաղամասերի փողոցներն էլ են նեղլիկ, և համապատասխանաբար ավտոմեքենաներն են նեղլիկ, փոքրիկ ու քյութ արտաքին դիզայնով, թեև ներսից սովորական մեքենայի տարողությունն ունեն։ Ինչպես ամուսինս նկատեց՝ սովորական սեդանները, էլ չասած four wheel drive-ները այստեղ չեն էլ նայվի։

    • Մայթերի նեղլիկությունը հանգեցնում է բակերի բացակայության, տան մուտքերը նույնիսկ շեմք չունեն համարյա՝ մեկ-մեկուկես քառակուսի մետր հազիվ, որն ամիջականորեն միանում էնեղլիկ մայթին այնպես, որ ըստ էության նրա մասն է կազմում։ Ու չնայած դրան, փոքրիկ շեմքերը կոկիկ հարդարված են կավե ծաղկամաններով բույսերով և կենդանիների արձանիկներով (բու, նապաստակ), և այդ դեկորային համադրությունն աննկարագրելի կոկիկ է, խնամված, մաքրեմաքուր ու, ըստ իս, տաքուկ բնակեցվածության ոգեղենություն է հաղորդում տանտիրոջ կեցությանը։

    • Ճապոնացիները արտակարգ մաքրասեր են և կոկիկ․ այդպիսին նրանց կեցությունն է՝ էություն դարձած, առօրյա համապատասխան-կոկիկ միկրո և մակրո շարժումներով դրսևորվող այնպես, որ նրանց մոտ կարծես ոչինչ չի կեղտոտվում, թափթվում և ոչինչ դուրս գալիս իրենց հսկողության սահմաններից։

    • Ճապոնացիները լավ են հագնվում։ Լավ ասելով նկատի ունեմ՝ որակով, ճաշակով, և հիմնականում դասական ոճի։

    • Ճապոնացիները պատրաստակամ են և օգնող։ Եթե որևէ հարցով մոտենաս կամ օգնություն խնդրես, ամեն ինչ թողած, ինչքան էլ որ քեզնով զբաղվելն այդ պահին անպատեհ լինի, ամեն ինչ կանեն իրապես արդյունավետ լինելու համար ։ Վարվում են այնպես, ասես իրենց համար են անում, նույնիսկ երևի ավելին։

    • Ճապոնացիները աշխատում են կենտրոնացած, մանրակրկիտ և որակով։ Ամեն ինչն են այդպես անում։

    • Ճապոնացիները անգլերեն չեն խոսում կամ համարյա չեն խոսում։ Որոշ երիտասարդներ լսածից գլուխ հանում են քիչ ու միչ, խոսելը՝ դժվարանում, բայց ոչ երիտասարդներն առհասարակ անտեղյակ են։ Դրանով հանդերձ, Ճապոնիայում տեղաբնակների հետ հաղորդակցվելը խնդիր չէր։ Հեռախոսում գուգլ-թարգմանչը այնտեղ ձեռքի գործիք է, գումարած՝ խոսացողի առոգանությունը և մարմնալեզուն։

    • Ճապոնացիների թարգմանած անգլերենը զվարճալի է և անսովոր։ Ցուցանակները հիմնականում չեն թարգմանվում, բայց երբեմն, եթե ակնկալվում է տուրիստական այց, անգլերեն տարբերակը նույնպես գրում են, և երբեմն, հասկանալու համար, պիտի փորձես ճապոնացու պես մտածել, որ գլխի ընկնես, թե ինչ նկատի ունի։ Օրինակ, hand-made jazz ցուցանակը ըստ երևույթին live jazz-ն է (ջազ-ակումբում կամ սրճարանում), կամ օրինակ, խանութում սովորական ջուր էինք փնտրում ու չէինք գտնում, քանի որ սովորական ջրի տեսք ունեցող շշերի վրա գրված էր natural mineral water, ինչն, օրինակ, Ավստրալիայում նշանակում է հանքային ջուր (հենց այդպես էլ գրված է մեր հանքային շշերի վրա), բայց խմելուց հետո պարզվեց, որ սովորական ջուր է․ mineral-ը նրանց մոտ, ըստ երևույթին, լեռնմային աղբյուրի ջուրն է (ինչն Ավստրալիայում գրում են spring water)։

    • Ճապոնացիները հավատում են տարօրինակ բաների, ինչը եվրոպացիները սնահավատություն կկոչեին։ Օրինակ, տների դռների, դարպասների կամ աղբամանների մոտ կարող ես տեսնել թափանցիկ պլաստիկ շշեր՝ ջրով լցված։ Ըստ ավանդույթի, դա արվում է կատուներին վանելու համար։ Կատուներին, ինչպես ճապոնացիներն են կարծում, հանկարծակիի է բերում արևի խաղերի ատացոլանքը ջրի մեջ, որից փախչում են։

    • Անհասկանալի է, թե ճապոնացիները կրոնի տեսակետից ինչի են հավատում։ Նրանք երկու կրոնի հետևորդներ են՝ սինտոիզմ (իրենց առաջնային կրոնը, որը եկել է շատ հնուց) և բուդդայականություն (որը ներմուծվել է Չինաստանից վեցերորդ դարում)․ ոմանք հետևում են մեկին, ոմանք՝ մյուսին, իսկ ոմանք էլ՝ երկուսին էլ, քանի որ այդ կրոնները ոչ միայն չեն հակասում մեկը մյուսին, այլև ինչ-որ տեղ լրացնում են։ Սինտոյական սրբավայրերը միանգամից ճանաչում ես փայտե պարզ մուտքային դարպասից, որն ընդամենը չորս փայտ է՝ երկուսը ուղղահայաց, և երկուսը՝ հորիզոնական, ուղղահայացների գլխին։ Իսկ ներսում փոքրիկ տնականման սրբարաններ են՝ զանգով և կողպված դռնակով կամ պատուհանիկով, որոնց հետևում սինտոյական ինչ-որ ոգի է, որի կերպարանքը չես տեսնում, քանի որ այն անտեսանելի և անըմբռնելի և սուրբ է այնքան, որ չի ցույց տալիս իր տեսքը մարդկանց։ Այցելուն հնչեցնում է զանգը և աղոթում ոգուն։ Իսկ բուդդայական տաճարների ներսում բուդդայի արձան է, դրսում՝ կլոր, մեծ ծխաման, որտեղ անուշաբույր խունկ են վառում և աղոթում։ Երկու տաճարներում էլ ընդունված է փայտե տախտակների վրա ցանկություններ գրել և կախել, կամ «բախտ» քաշել հատուկ դարակներում դրված թերթիկներից։ Կտեսնես նաև, որ մարդիկ այդ «բախտի» թերթիկներից ոլորում և կապում են ստենդի վրա ամրացրած պարաններին․ դրանք այն թերթիկներն են, որոնք բացասական բախտ էին գուշակում, իսկ կապելու դեպքում՝ դրանք չեզոքացնում ես։ Ըստ էության, ճապոնացիները հավաքում են ոգիների, որոնք դուրս են իրենց հսկողությունից, բայց կարող են միջամտել իրենց կյանքին։ Օրինակ, ճապոնացին իր տան պարտեզի ձևավորման մեջ քարեր կներառի (քարային պարտեզները ընդհանրապես հատուկ մշակույթ են Ճապոնիայում՝ հնուց եկող), և կարող է մի մեծ ու գեղեցիկ քար դնել ինչ-որ դիրքում ՝ հավատալով, որ այն կկասեցնի չար ոգիների մուտքը իր տուն։

    • Ասում են՝ ճապոնացիները տառապում են միայնակությունից։ Ճամփորդությանս տևողության ընթացքում զուտ արտաքինից ու մակերեսային շփումներով մարդկանց ուսումնասիրելով՝ դժվար էր դա նկատել։ Բայց միայնակ ճաշող մարդկանց հաճախ կարող ես տեսնել, թեև ճաշողներն էլ միայնակությունից դեպրեսված դեմքեր չէին, միայնակությունը, երևի, սովոր կենսաձև է, ու միայնակ ճաշելը ինչ-որ ռեստորանում կարծես սովորական երևույթ էր՝ կին, թե տղամարդ, գործից հետո կամ ընդմիջմանը (դատելով պաշտոնական հագուստներից) մտնում են մի տեղ, այդպես միայնակ ճաշելու։ Իսկ այ երեկոյան ռեստորաններում, նրանք, ովքեր միայնակ չեն ճաշում, զրուցում են ականջ ծակող անսովոր բարձր աղմուկով ու ծիծաղով, մի ծիծաղով, որից, զգում ես, որ մեծագույն հաճույք է զրնգում․ երևի թե լիցքաթափվում են այդպես։ Ըստ կարգի, այդ ժամերին այդ բարձրագորգոռ աղմուկը ոչ միայն կարելի է, այլև ցանկալի։

    • Ճապոնացիները խփնված են մուլտային հերոսների վրա։ Դա մի հսկայական արդյունաբերություն է՝ սերիալների, համակարգչային խաղերի, տիկնիկների, գրքերի (հիմնականում՝ մանգա) արտադրությամբ և լայն սպառումով։ Ամեն մի կերպարը (իսկ դրանք հարյուր-հազարավոր են) մի աշխարհ է նրանց համար, և դրանց գովազդներն ամենուր են։ Դրանք այն աստիճան ժողովրդականություն են վայելում, որ արդեն ոչ թե իրենք են գովազդվում, այլ իրենք գովազդում ինչ-որ մի ապրանք, այսինքն՝ որպես հեղինակություն դրանք օգտագործվում են որպես ինչ-որ բան գովազդելու կամ հովանավորելու միջոց, ընդ որում բավական լուրջ և այդ ինդուստրիայի հետ կապ չունեցող բաներ, օրինակ՝ քաղաքի խորհրդանիշ հանդիսացող տեսարժան վայրը կամ կոթողը։ Որպես օրինակ, Տոկիոյի ամենաբարձր կառույցի՝ Skytree դիտարան-աշտարակի (տուրիստական ամենաառաջնային այցետեղերից) այս տարվա հովանավորը ինչ-որ մի մուլտիկային քյութ կերպար էր, որին, ըստ երևույթին գիտեն բոլոր ճապոնացիները, թեև զբոսաշրջիկները՝ դժվար (կարծում եմ)։ Մենք ավելի բարձր արժեքով տոմսեր գնեցինք, որը ներառում էր աշտարակի մինչև բարձրագույն կետը բարձրանալը, ուր, ինչպես գրված էր, պատկերասրահ կա (իսկ իմ ընտանիքում երկու արվեստասեր ունեմ), մինչդեռ լրիվ հիասթափություն էր, քանի որ այդ այսպես կոչված պատկերասրահը ընդամենը այդ տարօրինակ մուլտային արարածիկի մի քանի պատկերներն էին աշտարակի գագաթի շրջանաձև բոլորվող պատերին։ Ասեմ, որ այդ կերպարիկների խաղալիքները, որոնք, ի դեպ, բավական բարձր արժեք ունեն, ունեն նաև համապատասխան ոչ նյութական արժեք ճապոնացիների կյանքում, քանի որ նրանք ձեռք են բերում և կապվում այդ խաղալիքների հետ։ Այդ խաղալիքները դառնում են նրանց մշտական ուղեկիցը՝ պայուսակից կախված կամ մեջը, իսկ տեսարժան վայրերում հատուկ ստենդներ կան այդ խաղալիքները դնելու և տեսարժան վայրի ֆոնին իրենց ընկերոջը նկարելու համար (այդ ստենդների նշանակությունը սկզբում մեզ համար գլուխկոտրուկ էր, թե ինչ նշանակություն ունեն, մինչև որ տեսանք, թե ինչպես են տեղացիները դրանք օգտագործում – խաղալիքը դնում են վրան, մի ժամ դիրքավորում ու լուսանկարում (միայն խաղալիքը))։ Այս խաղալիքների կերպարները ինչ-որ սերիալների հերոսներ են, որոնց քաջ ծանոթ են ճապոնացիները, և ըստ ընտրության խանդաղատանք են դրսևորում։ Այդ կերպարները մեծ մասամբ կա՛մ սեքսուալ, կա՛մ վայրագ տարրեր ունեն (կամ երկուսը միասին), իսկ երբեմն էլ անցնում են 18+ չափանիշը: Այդ կերպարներից ինչ-որ մեկի թեմայով նույնիսկ ցուցահանդես կար այնպիսի հեղինակավոր հաստատությունում, ինչպիսին Mori Modern Art museum-ն էր, և այցելուներն էլ տարօրինակ հագնված երիտասարդությունն էր (այս դեպքում՝ հիմնականում աղջիկներ)։ Ի դեպ, այդ կերպարները ճապոնական երիտասարդության կյանք են մտել նաև հագուկապի նորաձևության տեսքով։ Փողոցներում, հատկապես Հարաջուկու երիտասարդական թաղամասում հաճախ կարելի է տեսնել այդ կերպարների՝ տարօրինակ-մուլտիկային տեսք ընդունած աղջիկների և տղաների, որոնք ոտքից գլուխ արտառոց հագուկապով են, մազերով և դիմահարդարմամբ։ Ամեն դեպքում, ճապոնացիների հերոսները ինչ բովանդակություն էլ որ ունենան, մուլտային կերպարնեի տեսք ունեն՝ ի հակադրություն արևմտայ միսուարյուն առնական կամ կանացի-սեքսուալ հերոսների։
    Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 29.12.2023, 06:52:

  16. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (02.01.2024), enna (01.01.2024), erexa (29.12.2023), Freeman (29.12.2023), ivy (29.12.2023), One_Way_Ticket (30.12.2023), Հայկօ (21.03.2024), մարդ եղած վախտ (29.12.2023), Նաիրուհի (29.12.2023), Ուլուանա (03.01.2024)

  17. #10254
    Եսիմ
    Յոհաննես-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.02.2014
    Հասցե
    Սլոյի յատաղ
    Գրառումներ
    2,656
    Mentioned
    32 Post(s)
    Tagged
    2 Thread(s)
    Ճապոնական ամեն ինչը զուտ հավայի տուֆտա գովազդա։ Ճապոնացիք էլ տուֆտա ազգ են, 3-4 սորտի դեմքեր են։ (Նենց չի մենք 1-ին 2-րդ սորտ ենք) ու հա Նոլան ձյան Ճապոնացիքի վրով սաղ ասեց էս տարի

  18. #10255
    Հատուկ John-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    05.04.2006
    Տարիք
    32
    Գրառումներ
    5,748
    Mentioned
    5 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ի՞նչ ա պետք երկու ֆուլ թայմ գործի աշխատող, կյանքի ամենաբազմազբաղ պահին ի վերջո վաղուց մտքին էղած ալիքը գործարկող ընտանիքի հորը: Ճիշտ ա. պետք ա նոր մասնագիտություն սովորել: Ու որ ամեն ինչ հնարավորինս խճճված լինի՝ ցանկալի ա դասերը լինեն լսարանում, ոչ թե հեռավար: Դե, ինչ ա մնում անել էդքանից հետո, երբ բալիկն ի վերջո գնաց քնելու, ու չես կողմնորոշվում թրաշվելն ա առաջնահերթ, թե գործ անելը, տնային անելը թե ալիքի համար նյութ պատրաստելը: Մնում ա դիմել հին ու փորձված մեթոդին. բոլոր անհասկանալի իրավիճակներում կարելի ա Անկապ օրագրում դատարկվել ու գնալ: Բիթլզ արժի գնալ:

  19. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (12.02.2024), erexa (02.02.2024), Freeman (01.02.2024), ivy (31.01.2024), Varzor (11.02.2024), _Հրաչ_ (01.02.2024), Արէա (01.02.2024), Բարեկամ (01.02.2024), Հայկօ (01.02.2024), մարդ եղած վախտ (01.02.2024), Նաիրուհի (01.02.2024), Վիշապ (01.02.2024)

  20. #10256
    Հատուկ John-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    05.04.2006
    Տարիք
    32
    Գրառումներ
    5,748
    Mentioned
    5 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես էսօր մինչև էդ անտեր ուղեկցող նամակը չգրեմ ու CV-ս չխմբագրեմ-ուղարկեմ՝ չեմ քնի:

    Էդ ա. ուզու՞մ ես մի բան դառնա, ըհը. օր ու գիշեր վիզ դիր:

    Մեկ-մեկ արտահայտվելու կարիքը ներսից կեղեքում ա հոգիս, բայց վաղուց չունեմ «սվոյ» միջավայր: Էլի թե Ակումբն ա, եթեե դեռ կա. չեմ ջոգում:

    Հա, համը հանում եմ միջակետերի:

    Մի քիչ էլ հավայի ժամանակ ձգեմ՝ չեմ ձգի էլ:

    Մի հատ շախմատ արժի խաղացած՝ մինչև:

    Էսօր Ամուր անունով ուստի հետ եմ ծանոթացել: Չիմացա եզդի ա թե հայ, բայց ասեց «Ապարանի շրջանում կամայական հարց ըլնի՝ արխային զանգի»:

    Լոռի գնալուց առաջ հո արժի զանգել հարցել. «Ձյաձ Ամուր, Ծիլքարի պեռեվալներում ո՞նց ա եղանակը, մերկասառույց հո չի՞»:

  21. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (21.03.2024), ivy (21.03.2024), _Հրաչ_ (21.03.2024), Աթեիստ (21.03.2024), մարդ եղած վախտ (25.03.2024)

Էջ 684 684-ից ԱռաջինԱռաջին ... 184584634674680681682683684

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Շատ անկապ օրագիր
    Հեղինակ՝ Աբելյան, բաժին` Անձնական օրագրեր
    Գրառումներ: 29
    Վերջինը: 14.11.2014, 14:59

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •