Անկապ օրագիր

[Skeptic]

Հերթական երկարատև դեգերումներից հետո հասկանում ես, որ արտաքին աշխարհը ինչքան սիրուն ա, էնքան էլ խորթ ա ու օտար քո համար։ Ու արդեն ժամանակն ա վերադառնալ հարազատ քարանձավ՝ ածխաթթվով հարուստ օդը շնչելու, ստալագմիտներին պառկած քնել-զարթնելու, դրսի աշխարհի քաղցը քարանձավիդ պատին երբեմն ընկնող ստվերների պատառներով հագեցնելու։

[Smokie]

Շնորհավոր վարկանշիս 5-րդ նիշը: Հիմա իմ արժեքն իսկապես 10000-անոց ա:

Իրականում թվում էր, թե ես արդեն վաղուց չեմ խորանում էդ ամենի մեջ, չնայած էլի առաջվա նման վարկանիշ ստանալուց մաթեմատիկական հաշվարկներ եմ կիրառում ու տվողի մոտավոր վարկանիշն իմանում՝ զուտ հետաքրքրության համար: Ի դեպ՝ վերջին թվերը շատ հետաքրքիր զուգադիպությամբ համընկան:

Ու էլի շարունակում եմ ակումբային բզբզումներս հետաձգել, թվում էր հոգեպես վերադարձել եմ ակումբ, բայց աչքիս չէ՝ էլի սկսել ա ինձ ամեն-ամեն ինչը ձանձրացնել, հետաքրքիր բաներն էլ շարունակվում են հետաձգվել: Չեմ հասկանում ես ինքս ինձ:

[Գաղթական]

Էս 2 դեպքերի միջև կոնտրաստն ուժեղ աչք ա ծակում..

Մեկը 16տ հայ տղա ա Կոռտընբերխից, ով կորել էր ու ում որոնողական աշխատանքներին ոստիկաններն էդքան էլ լուրջ չէին վերաբերվում:
Դե հիմա կարողա ուղղակի տնից էր փախել..
Ծնողներն իրենց հասանելի միջոցներով էին փորձում գտնել:
Ֆբ-ում օգնության կոչեր էին ամենուր տարածում: Ողջ Բելգիայից հեռու-մոտիկ ծանոթ-անծանոթ հայեր էին հավաքվում գնում միանում, իրենց ձևով երեխուն փնտրում:
Վերջում հայրն ինքն էր երեխու դին այգուց գտել ու հիմա էլ էշ մի սատկի գարուն կգա, թե երբ են մարդասպանին գտնելու..

Մեկ էլ էս նորության տակի քոմենթներն էին տպավորիչ՝ ա լյա մի օտարազգ էլ պակասեց...


2-րդ դեպքը տեղի ունեցավ 1-ինի հենց հաջորդ շաբաթ:
Էս անգամ 23տ ֆլամանուհի էր կորողը:
2 օրվա մեջ դին գտան, մի 2 օրից էլ՝ մարդասպանին..

ՈՒ էս 2-րդ դեպքի մարդասպանի կերպարն էլա ահագին շոկային..

Ինքը 38տ նախկին կալանավորա:
2004-2008թթ 4.5տ գաղութում ա եղել՝ գողությունների, ՃՏՊ խախտումների + բռնաբարության համար:
2016թ.-ին ինքը նոր զոհի ա բռնաբարում ու ստանում 2.5ամիս նախնական կալանք:
2017թ.-ի սկզբին՝ դատավորի որոշմամբ, ինքն ազատ ա արձակվում՝ նոր բռնաբարության առթիվ դատարանի որոշմանը դրսում սպասելու:
Հետագայում էդ դատարանը որոշումա իրեն 4տ նստեցնել, ինքն էլ էդ որոշումը բողոքարկումա Բարձրագույն ու փաստորեն նորից ազատության մեջ շարունակում ա սպասել նոր դատի նշանակմանը:
Էդ նոր դատի նշանակումն ահագին ուշանալով էնքան ա ձգձգվում, որ նոր էս տարի պիտի տեղի ունենար..
ՈՒ էդ արանքում ինքը բնականաբար նորից ա որոշում բռնաբարության գնալ, պռիտոմ՝ Անտվերպենի էն հատվածում, որտեղ ծանր հանցագործությունները դժվար ա հազվադեպ համարել, բայց, տարօրինակ զուգադիպությամբ, մինչև հիմա ոչ ոքի մտքով չի անցել էդտեղ գոնե մի հատ տեսախցիկ տեղադրել:
Մի խոսքով՝ ինքն ընտրումա հերթական զոհին, օրը ցերեկով հեծանիվից քաշում վայր ա գցում ու փորձում բռնաբարել:
Բայց էս անգամ զոհը մի քիչ պարապած ա հանդիպած լինում ու սկսումա ուժեղ պաշտպանվել:
Դե ինքն էլ ներվայնանում ա, ծառի տակ գցած մի տռուբի կտոր վերցնում ու դրանով ծեծելով ա 23տ աղջկան սպանում:
Հետո էլ դին բրդում գցում ա կողքի կանալը ու գնում գործերով...


Վարագույր.

[Adam]

Երբեմն ընդամենը մի հասարակ հայացք ինչքան բան կարա փոխի մարդկային հարաբերություններում: Հայացք, որ հազար վիրավորանք ու կռիվ արժի: Հայացք, որ զգաստացնող ա: Հայացք, որ կստիպի դիմացինին մտածել ու խորհել իր ասածի ու արածի շուրջ: Երբեմն շատ ենք տարվում ջղայնությամբ ու վիրավորելու ու հարձակվելու հակումով՝ մոռանալով էդ հայացքի մասին, որն ավելի շատ արդյունավետ կարա լինի ու ներվեր խնայող: Հայացք:

[Adam]

Շախմատ ! Վայ էս խաղը... Ես իր մասին մեր տանը լսում եմ ծնվածս օրվանից: Մամաս՝ շախմատ, ախպերս՝ շախմատ… Ադամ, իսկ դու՞, … ես զզվում եմ շախմատից: Իմ համար դրա նման ձանձրալի խաղ չկա էս աշխարհում: Մամաս ինձ հանդիմանում ա երբեմն ու ասում. «տեսա՞ր, էլի անհամբերությանդ արդյունքն էր էն ինչ եղավ… որ ասում էի շախմատի մեջ խորացի… (շախմատ խաղում եմ, բայց 4-րդ կարգայինի ուժով) … արի հետս մրցումների, - ասում ա: Մամ, չեմ սիրում ես ձեր էդ դինջ շախմատիստների միջավայրը: Ինձ հանգիստ թող: Ես էքստրավագանտ ու խենթ մարդ եմ: Ի՞նչ գրողի տարած շախմատ: «Հա, բայց եթե շախմատ խաղայիր՝ ավելի համբերատար կլինեիր»: Չէ, ոչինչ: Ես սիրում եմ իմ անհամբերությունն ու դրանից բխող բոլոր սխալները: Դա իրա պլյուսներն էլ ունի: Ես կատարյալ չեմ ու չեմ լինի: Ու ինձ դզում ա դա: Չեմ ուզում ձեր շախմատը: Հ.Գ. էս ամեն ինչը մամայիս էի ասում էսօր, երբ վերջը համոզել էր ՝ նստեի հետը մի պարտիա խաղայի (վերջին անգամ 15 տարի առաջ էի խաղացել): Գոնե իրան հաճույք պատճառեցի:

[ivy]

S-Bahn-ում դիմացս նստած ուղևորն ուշադիր զննում էր ինձ, հետո ձեռքը տարավ պայուսակին, միջից մի կիսադատարկ շիշ հանեց, ըստ տեսքի՝ ալկոհոլային պարունակությամբ, ու թե․
- Կուզե՞ս մի կում։
- Չէ, շնորհակալություն։
Երևի մի թշվառ տեսքի էի․ մարդն էլ օգնության ձեռք էր մեկնում։
Էս կիրակիների հանդեպ իմունիտետ է պետք ճարել․ էսօր թվում էր՝ ծակվում եմ ներսից, ու ոչինչ չունեմ՝ էդ անցքերը փակելու։
Վաղը վեց ժամանոց ճամփա է սպասվում․ իսկ ինչ կլինի, եթե ուրիշ մի տեղ գնամ ու դուրս գամ անհայտ մի տարածքում՝ առանց նպատակի։ Երեք օրը հո իմն են․ ինչի չանել ուրիշ մի բան։ Հեռախոսն էլ անջատել։
Գիտեմ, որ չեմ անի․ ես գծագրված, պլանավորված օրացույց եմ կամ նույնիսկ՝ ժամացույց, որն առաջ ու հետ չի ընկնում և ոչ էլ կանգնում։

[Alphaone]

պաթետիկ գրառում մը
Սահմանամերձ գյուղում դպրոցականները ձեռքով ցույց էին տալիս ադրբեջանական դիրքերն ու ադրբեջանցիների հեռվում երևացող գյուղը: Քիչ հեռու ռմբակոծությունից ծակծկված դարպասի մոտ 4-5 տարեկան աղջիկ էր կանգնած՝ անգլուխ տիկնիկը ձեռքին:
- Եթե խաղաղություն լինի, կկարողանա՞ք ադրբեջանցիներին ներել ու խաղաղ գոյակցել, - հարցրեցի էրեխեքին:
- Մեզնից ու էն գյուղի ժողովրդից շատ ոչ մեկ խաղաղություն չի ուզում, - ասաց դպրոցականներից մեկը՝ ադրբեջանական գյուղը մատնացույց անելով:

Ես մտածում էի, որ սահմանամերձ գյուղի բնակիչները մեր մարզի Վահան գյուղի ժողովրդի պես վրիժառությամբ ու ցավով են լցված, բայց էս էրեխեքը, որ պարբերաբար դպրոցի բակի բունկեր էին վազում ռմբակոծության ժամանակ, կարողանում էին տագնապը հաղթահարել ու կյանքը վայելել, դպրոցի բակում ազգային պարեր պարել, երազել խաղաղ ապագայի ու պատերազմի ավարտի մասին ավելի շատ, քան մենք՝ սահմանից հեռու ապրողներս:
Վերադառնալիս էն զգացողությունն էր, որ էս էրեխեքն իրենց համար գտել են կյանքի իմաստի էն առեղծվածը, որի վրա փիլիսոփաները գլուխ են կոտրում, ու կիսվում են իրենց գիտելիքով՝ բառերով ու նախադասություններով չէ, Կոմիտասի շարանքը սովորեցնելիս ձեռքդ բռնելով, սելֆի անելու ժամանակ ուսերդ գրկելով ու հրաժեշտի երկկողմանի արցունքներով իրենք կյանքիդ իմաստ են տալիս:

[CactuSoul]

Ինքդ քեզ հետ կռիվներում, անկախ ելքից, դու ես որոշում՝ հաղթեցիր, թե պարտվեցիր:
Միշտ էլ կարող ես հաղթող դուրս գալ:

[Յոհաննես]

Ես տենց էլ էս կյանքից գլուխ չհանեցի,ավելի ճիշտ մարդուց

[Varzor]

Հունիսի մեկը շատ լեցուն ու հետաքրքիր անցավ: Ձագուկիս ասած. "պապ, ապրի են մարդը, որ հունիսի մեկը հորինելա` վաղուց իրար հետ սենց չենք զվարճացել":
Դե նրա վաղ մանկության ժամանակվա երազանքներից մեկը ազգային ժողովի բակում խոտերի ու ծաղիկների մեջ խաղալն էր` իրականացրեցինք
Հարցնում էր. "պապ, ինչու մեզ չեն թողում ներս մտնենք ու խոտերի վրա խաղանք?": Ես էլ թե. "բալես, էդ խոտը պետքա` էն ներսի մեծ շենքում լիքը մարդիկ կան նստող, որ էդ խոտը պիտի ուտեն, որ սովից չսատկեն": Ու երեխան էդ մարդկանց անկեղծ խղճում էր. "պապ, մի մտածի, մենք մեր մանկապարտեզի բակից երեխեքով լիքը խոտ կբերենք, որ իրանք սոված չմնան" ...
Ու նույն օրը Կոմիտասի անվան զբոսայգում, երեխան խաղալուց տեսնում է նստարանին նստած մի զույգ, 30-35 տարեկան ու բարձրաձայ ասում է. "յախք" ...
Բոլորս շիվարել ենք. "բալես չի կարելի, ինչու ես նման բան ասում?"
Զույգի տղան էլ, թե. "ինչա եղել բալիկ ջան?"
Ու երեխաս շատ խիստ ու ուսուցողական տոնով պատասխանեց. "Յախք ձեզ, որ արևածաղիկը կերել ու կեղևները թափել եք գետնին: Բա մենք որտեղ խաղանք? Չեք ամաչում? մի քանի քայլ հեռու աղբի աման կա` մեջը լցրեք":
Բնականաբար, եթե էդքան գիտակցություն ունենային, որ կարողանային երեխային պատասխանել, այգին չէին էլ աղտոտի...

[StrangeLittleGirl]

Դանիան աշխարհում լիքը հարցերում ամենապրոգրեսիվ երկրներից մեկն ա։ Դանիան էն պետությունն ա, որտեղ գեյ ամուսնություններն առաջինն են օրինականացվել, որտեղ պոռնոգրաֆիան առաջինն ա օրինական դարձել, որտեղ կանայք առաջիններից են ընտրելու իրավունք ստացել և այլն, և այլն։ Ու վերջին տարիներին Դանիայի՝ ռասիզմին ու նեոլիբերալիզմին զոհ գնալը շատ դանիացիների սիրտը կտոր֊կտոր էր անում։ Ասում էին՝ մենք մեր երկիրն էսպիսին չգիտեինք։ Ես էլ հենց նույն ռասիզմը բավական հաճախ սեփական մաշկիս վրա զգալով՝ ասում էի, որ հաջորդ ընտրությունները որոշիչ են լինելու՝ կմնա՞մ այստեղ, թե՞ ոչ։ Բայց ամենալավատեսական պահերին նաև ասում էի, որ Դանիան բազմաթիվ հարցերում առաջինն է, առաջիններից էր նաև աջ պոպուլիզմին լայն տեղ տալով, ուրեմն առաջինը կլինի նաև դրանից ազատվելով։

Ու իրոք. երեկվա ընտրություններին աջ պոպուլիստական կուսակցությունը խայտառակ պարտություն կրեց, մի նոր ֆաշիստական կուսակցություն ընդհանրապես բավարար չափով ձայն չհավաքեց, որ պառլամենտ մտնի, նեոլիբերալ կուսակցությունն էլ անցողիկ շեմը հազիվ հաղթահարեց։ Արդյունքում՝ ձախ բլոկը ջախջախիչ հաղթանակ տարավ։ Ու Դանիան Եվրոպայում առաջին երկիրը եղավ, որտեղ աջ պոպուլիզմն անկում ապրեց։

Դանիայում նաև մի ավանդույթ կա. ընտրությունների օրը բոլոր կուսակցությունները թեկնածուների ու ընտրողների հետ հավաքվում են մի տեղում, միասին հետևում քվեների հաշվարկին ու քեֆ֊ուրախություն անում։ Էնպես էր ստացվել, որ սոցիալիստները (որոնց, ի դեպ, ձայն կտայի, եթե ընտրելու իրավունք ունենայի) հենց մեր տան կողքն էին իրենց փարթին անում։ Էս կուսակցությունը ժամանակին կոմունիստներից է պոկվել, բայց ահագին ազնիվ սկզբունքներով են առաջնորդվում, ինչը թույլ չի տալիս, որ ոմանք հղփանան. կուսակցությունն առաջնորդ որպես այդպիսին չունի, ունեն նաև ռոտացիոն սկզբունք, այսինքն՝ նույն անձը չի կարող երկու անգամից ավել պառլամենտում լինել։ Ամեն մեկի հեռանալիս ընտրողներն ահագին տխրում են, խնդրում֊աղաչում, որ վերադառնան, բայց օրենքն օրենք է։ Մի կողմից, իրոք ափսոս է, որ ութ տարվա ընթացքում ձեռք բերված փորձն էդպես օդի մեջ մսխվում է։ Մյուս կողմից, երևի էդ քաղաքական գործիչները հենց դրա համար են էդքան սիրված. իմանալով, որ սահմանափակ ժամանակ ունեն, անում են էն, ինչ կարողանում են։

Ինչևէ, մի խոսքով, սոցիալիստները մեր տան կողքն էին իրենց փարթին անում՝ Վեգայում, որը մի համերգային համալիր է ու որտեղ մենք հաճախ ենք համերգների գնում։ Պատմականորեն Վեգան հենց այն շենքն է, որտեղ սոցիալ֊դեմոկրատներն իրենց առաջին հավաքն են ունեցել։ Վեգայի կողքով անցնելիս որոշեցինք մտնել։ Լիքը մարդ, բոլորը մերոնքական դեմքեր, թեև ոչ ոքի չէինք ճանաչում։ Լիքը գույներ, լիքը լեզուներ։ Տարբեր խավերից, տարբեր տարիքի, բայց բոլորին գաղափարախոսությունն էր միավորում։ Ու միասին տոնում էինք աջերի պարտվելը։

Ընդհանուր առմամբ, սոցիալիստների համար իդեալական ընտրություններ չէին. մի մանդատ կորցրեցին։ Բայց Կոպենհագենում հաղթած կուսակցությունն էր, իսկ Նորեբրոյում՝ այն թաղամասում, որից այդքան սարսափում են Դանիայի ռասիստները ու որտեղ ապրել եմ մի տարի ու սիրում եմ լինել ամեն առիթով, ընդհանրապես հսկայական թվով ձայներ էին ստացել սոցիալիստները։ Ու նստում, մտածում եմ, որ մենք՝ գաղափարակիցներս, ահագին շատ ենք ու ապրում ենք նույն քաղաքում, որ դա միայն իմ ակադեմիական ու ինտելեկտուալ շրջանակը չէ, այլ նաև քաղաքի ամենատարբեր բնակիչներ ամենատարբեր զբաղմունքներով ու նիստուկացով։ Ու էն զգացողությունը, որ քաղաքում մենք մեծամասնություն ենք, թեթևացնող է։ Երբեմն գաղափարակիցներ պետք չէ հեռուներում փնտրել, որովհետև նրանք հենց այստեղ են՝ նույն շենքում, դիմացի բակում, կողքի սրճարանում, փողոցներում ու այգիներում։

[Adam]

Չէ… գալիս եմ էլի էն եզրակացությանը, որ մեծամասշտաբ coming out-ը սխալ բան ա: Ակումբն իմ համար հարազատ, գողտրիկ միջավայր ա՝ հիմնականում ինտելեկտով բարձր մարդկանցով լեցուն… դրա համար էլ ինձ թույլ տվեցի տենց բան: Բայց վերջերս քանի որ մտածում էի ընդանրապես outed լինելու մասին շրջապատում՝ ամենքի մոտ, էն էլ՝ չէ: Սխալ ա ու ոչ մեկին խորհուրդ չեմ տա: Նախ՝ կարիերա անելու համար դա ամենասխալ բանն ա: Հոմոֆոբիան լինելու ա քանի դեռ մարդկությունը գոյություն ունի: Իսկ էդ մարդկությանը պիտի խաբել: Իրանց ձեռքում շատ բան կա էսօր ու եթե ուզում ես ինչ-որ մի բանի հասնես՝ պիտի դուր գաս իրանց: Հետերոյի իրանց իմիջը պահող գեյերին նոր-նոր եմ հասկանում: Նամանավանդ կինեմատոգրաֆիայում ու ընդհանրապես՝ շոու բիզնեսում: Պետք ա:

[Varzor]

Այսօր ակամայից ունկնդիր եղա մի քանի կանանց բակային-տաղավարային զրույցին: Տարբեր կենցաղային ու քաղաքական ասեկոսեներ, բողոքներ որ "մեկա վիճակը լավ չի...", "ավելի վատա դառնում...", "ապրելու տեղ չի..." և այլ նմանատիպ, բացասական երանգավորմամբ նյութեր: Նստած սառը սուրժ էին ըմպում: Ավարտելուց հետո սուրժի բաժակները նետեցին տաղավարից դուրս, գետնին ու սկսեցին արևածաղիկ կեղևազրկել:
Ուզում էի դիտողություն անել, շատ խիստ ու ցուցադրական հայացքով նայեցի դեմքով դեպի ինձ նստած կանանցից մեկին: Հայացքս որսաց, հասկացավ, որ գլխով ցույց եմ տալիս գետնի բաժակները: Տաղավարից դուրս եկավ, մի բաժակը վերցրեց (ըստ երևույթին դա իր խմածն սուրճի բաժակն էր), մի քանի քայլ հեռացավ տաղավարից ու նորից գետնին գցելով ետ եկավ` հայացքով կարծես ասելով, թե "սենց ավելի լվա չէ?":
Դե արի ու սրանց ասա, որ "ձեր նմանների համար ու պատճառով չի կարող լավ լինել, քանզի լավ բանը ամեն մեկին չի հասնում", "դուք եք ավելի վատ դարձնում` հենց նոր էդ արեցիք", "ու լավ կլինի, որ ստեղից հեռանաք` ձեր կարիքը չունենք" ու էլի նման "զայրացած" կշտամբական խոսքեր, բայց դե տեսածիցս հետո հիշեցի, որ "էլի պատը կմնա պատ, կպակասի մի լավ ճակատ..."

[Thom]

Վերջին օրերին ահավոր էմոցիոնալ եմ։ Պատճառը կյանքումս շրջադարձային մի իրադարձության մեկամյակն ա։ Պատճառը դու ես, քո հետ կապված ամեն ինչ։ Շատ քիչ մարդիկ են եղել իմ կյանքում, որոնց հետ ես երբևէ էտքան ազատ ու էտքան լավ եմ եղել, որոնց երբևէ իրոք սիրել եմ։ Դու ամենան ես։ Ու ես էս օրերին քեզ կարոտում եմ որպես մարդ, անկախ սեռիցդ, անկախ մեր հարաբերությունների ընթացքից ու ավարտից։ Ներսումս անընդհատ պայքար էր գնում քեզ գրելու ու չգրելու տարբերակների շուրջ։ Մի պահ որոշեցի թքած ունենալ ամեն ինչի վրա ու գրել։ Բայց դե ինչ գրեմ, ում գրեմ։ Ինչ ա փոխվելու։ Հա, նկարները նայեցի, իմ բաց թողած տեղը գրավածին էլ տեսա, երջանիկ էիր...կյանքով լի, պոզիտիվ ու պայծառ։ Ոնց միշտ եղել ես, էտպիսին էլ հիմա էիր նկարներում։ Գրել էիր, սիրում եք...արդեն։ Շատ շուտ ա, ու էտ շուտ լինելուց իրոք ցավում ա, էտ ցավը ոչ մեկ չի պատկերացնի։ Ես չեմ հաշտվում մարդկային կորստի հետ, դու շատ կարևոր էիր իմ համար։ Բայց դե ինչ արած...
Էնքան լավ ա, որ ամեն ինչ էսպես ա։ Ես չէի ուզի էսքան փոքր տարիքից զրկվել սինգլի ազատ վիճակից, "մենք" մի էտապ էինք իմ ու քո կյանքում, որ վստահ եմ երկուսիս էլ շատ բան ա տվել, շատ ա հասունացրել։ Ես վստահ եմ, որ էտ էտապը պետք ա ավարտվեր դասերը քաղելու, փոխվելու ու հասունանալու համար։ Ես վստահ եմ, որ էս լավագույնն էր մեր համար։ Մեր...? Իմ ու քո։ Ես քեզ շատ եմ սիրել, հիմա եմ հասկանում, որ իմ ամբողջ սառնությամբ ու փակ լինելով հանդերձ ես քեզ սիրել եմ իմ հոգու ողջ խորությամբ, ու ես քեզ միշտ իմն եմ համարելու, թեկուզ անցյալում։ Դու իմ ներսում երբեք չես դառնա օտար, ցավոք ես դրան ունակ չեմ։ Ուզում եմ, որ լավ լինես, երջանիկ լինես, ում հետ էլ, որ լինես։ Ու հիշում ես, թե ես ինչքան լավ էի գիտակցում, որ դու առանց ինձ ավելի լավ ես լինելու։ Անկախ որոշ իրադարձություններից, դու դրան արժանի ես։ Ես քեզ շատ շնորհակալ եմ բոլոր հիշողությունների համար, շատ շնորհակալ եմ ինձ էսքան հասունացնելու ու ինձ փոխելու համար։ Իսկ ես դեռ աճելու եմ, դեռ գնալու եմ առաջ։ Ես շատ բան ունեմ անելու, շատ բան ունեմ բաց թողած։ Հա, ամեն ինչ ահագին դժվար ա, մանավանդ երբ դու չկաս, որ դուխ տաս, որ զանգես ու զզվացնես քո հոգատարությամբ, բայց դե ունեմ էն, ինչ ուզել եմ ու ինչի արժանի եմ։ Չէ, լավ ա, որ դու էս չես կարդա, լավ ա։ Թույլ երևալ չեմ ուզում, համենայն դեպս քո առաջ թույլ լինելու դեպքերը արդեն հերիք են։ Քեզ չեմ էլ խանգարի, էտ ինձ էլ պետք չի։ Հուսով եմ, որ քեզ լավ կնայես ու գոնե մեկ մեկ ինձ կհիշես, ոնց ես եմ քեզ հիշում։ Կարոտում եմ քեզ... երջանիկ եղեք։

[ivy]

Փարիզը փոխվել էր: Ամենուր՝ էլեկտրական ինքնագլդորներ ու մայթերին դրանց վրա սուրացող մարդիկ. երևի Գերմանիայում մի բան գիտեն, որ չեն թույլատրում:

Էյֆելյան աշտարակը՝ պարսպված, պարսպից անցնելու համար՝ օդանավակայանից չտարբերվող անվտանգության ստուգում:
Մոտակայքում աղջկաս նկարել էի ուզում, հուշանվերներ վաճառող մի երիտասարդ մոտեցավ, թե՝ թող օգնեմ: Հրաժարվեցի՝ շնորհակալություն հայտնելով, նա էլ թե.
- Վատ բան չեմ անում, մի վախեցիր:
Նկարեց մի երկու հատ, հետո սկսեց իր հուշանվերներն ինձ վրա վաճառել, հետո էլ տեսնելով, որ ոչինչ չեմ ուզում առնել, ասեց.
- Նկարելու համար վճարիր:
Դե իհարկե... Ձեռքս տարա պայուսակս և մի երկու եվրոյի մանրադրամ հանեցի, փողը վերցրեց ու երկու անգամ ինձ բարձր հայհոյելով՝ հեռացավ:
- Ի՞նչ նկատի ուներ, մամ:
- Շնորհակալություն հայտնեց իր ձևով:

Նոտրդամը՝ վերակառուցման աշխատանքներում:
- Տեսնենք, հույս կա, որ մի հինգ-վեց տարի հետո առաջվա պես կլինի,- ասեց տաքսու վարորդը, երբ հարցրեցի, թե ոնց են ընթանում աշխատանքները:
Մի օր ունեինք՝ մինչև Դիսնեյլենդի մեր հոթել գնալը. ինչքան կարողացանք, շրջեցինք, մի հատ էլ ավտոբուսային տուր վերցրեցինք ու մի երեք ժամ Փարիզով պտտվեցինք: Հավես էր երկուսով: @Adam ջան, մեր հանդիպումը մնաց մյուս անգամ, չհասցրեցի...

Էս արձակուրդին առաջին անգամ է, որ մի շաբաթ անընդմեջ իրար հետ ենք՝ առանց որևէ այլ մարդու, միայն երկուսով ու անընդհատ իրար հետ: Լիքը շփվում ենք ու միասին հետաքրիր ժամանակ անցկացնում. երկուսս էլ երանության մեջ ենք: Անգամ մի հոգի էլ որ ավել լիներ, էս ներդաշնակությունը չէր լինելու: Ինչ էլ լինի, «երկուսը» իմ ամենասիրած համադրությունն է: