Անցյալ տարի Բերգեն (Նորվեգիա) գործուղվելուց հետս պիտի մեր ամբողջ տեխնիկան տանեի՝ երկու հսկայական լեփթոփ իրենց լիցքավորիչներով ու ականջակալներ։ Ահագին նվնվացի, թե շեֆս էս ինչ եքա առաջադրանք ա տվել ինձ, թե ոնց եմ էս սաղ հետս Օրհուսից Կոպենհագեն հասցնելու, հետո՝ Բերգեն, էնտեղից՝ նորից նույն հերթականությամբ հետ։ Բայց սուսուփուս արեցի։ Հիմա նորից ինձ ուղարկում են Բերգեն։ Փորձեցի մի քիչ բանակցել, որ մենակ մի կոմպ տանեմ, չստացվեց։ Էսօր առավոտը պիտի գնայի լաբից կոմպերը վերցնելու։ Քարտուղարուհին չկար, ինձ լաբի տնօրենը դիմավորեց։ Նայեց կոմպերին, նայեց ինձ, ասեց՝ էսքանը ո՞նց ես տանելու։ Ասեցի՝ ուսապարկով։ Ու սկսեցի հերթով ուսապարկիս մեջ տեղավորել իրերը։ Ասեց՝ մեքենայո՞վ ես։ Ասեցի՝ չէ, հեծանիվով։ Ասեց՝ ծանր ա, ո՞նց ես տանելու։ Ասեցի՝ էլի եմ տարել։ Ու ուսապարկս մոտ տասներկու կիլո տեխնիկայով բեռնված սուսուփուս քշեցի բլուրն ի վեր, կոմպերը տեղավորեցի գրասենյակումս, որ ուրբաթ Կոպենհագեն տանեմ հետս։
Հիմա մտածում եմ՝ ո՞րն էր լավ. որ շեֆս չէ՞ր հասկանում, որ էս կոմպերը ծանր են ու դժվար տեղափոխելի, թե՞ որ լաբի տնօրենը թերահավատորեն էր մոտենում, որ ծանր ու դժվար տեղափոխելի կոմպերը կարամ տեղափոխեմ։
Էջանիշներ