Անկապ օրագիր

[Meme]

երանի չիմանայի կարոտն ինչ է...

երանի իմանայի, որ երկար ժամանակ չեմ կարողանալու գրկել քեզ պապ...


ուզում եմ փոքր լինեմ, ու նորից ատամնաբուժարան հասնելիս, ձեռքս բռնես ու ասես.
- մի վախեցի, բալես, ես կողքտ եմ...

իմ էդ վախս անցավ պապ, բայց չգիտեի, որ վախեր են լինելու, որոնք ավելի ուժեղ էն ատմնաբուժարանի ցավից...
ուզում եմ ժամանակս կանգ առնի, որ չհասկանամ ինչ է կատարվում շուրջս...

գրկի ինձ պապ, գրկի ու ասա.
- լավա լինելու բալես...
ուզում եմ ոչ թե նայեմ քեզ ու մեջս տակնուվրա լինի, անզորությունից, այլ հասկանամ որ դու իմ, ես քո կողքն եմ...



կարոտել եմ քեզ պապ...

[Meme]

Քանի օր է ակումբում եմ ու, մի տեսակ դատարկվել է....
չկա առաջվա ակտիվությունն ու հետաքրքիր նյութերը ...
Այ թե ինչ է ժամանակը....

[ivy]

Երեկ իրիկունը զանգեցի, որովհետև խոստացել էի, բայց հեչ չեմ սիրում մեր հեռախոսազանգերը։ Գիտեմ, որ լավ ընկեր լինել չեմ կարող․ օգնող՝ ինչքան ուզես, բայց ընկեր՝ չէ։
Ամիսներ շարունակ սատարում էի իրեն, որ դուրս գա ճգնաժամային վիճակից․ էդ ընթացքում մտքումս թե իրեն էի հայհոյում, թե ինքս ինձ, որովհետև հաճույքով չէի անում, ինչ անում էի, բայց չանել չէի կարող։ Ահա և ամբողջ տարբերությունը ընկերոջ և պարզապես օգնողի միջև։
Երեկ վերջապես լավ լուր ուղարկեց։ Հետն էլ գրել էր․ «Էս սաղ քո շնորհիվ ստացվեց, քեզ մերսի շատ, առանց քեզ ես չէի դիմանա ստեղ, ամեն առումով»։
Հետո, երբ խոսում էինք հեռախոսով, զգացի, որ լիքը վերլուծել է իր սխալները և ուզում է հասկանալ, թե ինչու էր հայտնվել էդ վիճակում, և ինչ պիտի անի, որ էլ չկրկնվի նույնը։ Նենց ոգեշնչված էր, թեթևացած և հույսով լի։ Ուրախացա իր համար։
Բայց մի բան հուշում է, որ սա վերջը չէր։ Հավատ չունեմ իր ողջամտության հանդեպ։ Գուցե և ունենայի, եթե ընկեր լինեի։
Երբեմն ուղղակի ուզում եմ, որ մարդիկ հեռու մնան ինձնից՝ իրենց պրոբլեմներով․ իմ աշխատանքն ինձ լրիվ հերիք է։ Ես չունեմ էդ մարդկանց կարիքը և կուզենայի, որ իրենք էլ իմը չունենան։

[Յոհաննես]

Էս տարին դաժը 2016-ից քաք տարի էր,բայց էդ հեչ, երեկ նեթֆլիքսը ակտիվացրել եմ ու էդ ինձ երջանկացրեց ու ես ինձ բավարարված զգացի

[Skeptic]

Մի ժամից ավել ներքին պայքարից հետո որոշեցի գրել։ Սովորաբար ներս գցելը մոտս գերազանց ա ստացվում, բայց սա էդ դեպքը չէր, փաստորեն։ Իսկ Ակումբից բացի, ուրիշ տեղ չունեմ գրելու։ Ու էսքանով հանդերձ, չեմ էլ կարող ուղղակի ձևով գրել, այլաբանություն պետք ա օգտագործեմ։
Անապատով գնում եմ, ավելի ճիշտ՝ ինքս ինձ մի կերպ քարշ տալիս. հոգնած, ծարավ, արևահարությամբ, մի խոսքով՝ տարածված սցենար։ Հեռվում օազիս ա նշմարվում՝ նորից կլիշե։ Հասնում եմ բաղձալի ավազանին, ձեռքերիս երկու ափով անհագ խմում։ Էդպիսի անուշահամ ջուր երբեք չեմ խմել։ Կարծես դրախտում լինեմ։ Վայելում եմ պահը։ Ձեռքերս սուզում եմ երկրորդ անգամ, ու երբ փորձում եմ խմել, ջուրը փոխակերպվում ա շիկացած ավազի, բերանս ու կոկորդս վառում եմ։ Հասկանում եմ, որ առաջին կումն էլ էր միրաժ, բայց զգացումը ավելի քան իրական էր։ Հետո անապատը արագ պատվում ա թանձր, գնալով խավարող մշուշով (ալեգորիան էստեղ ավարտվում ա), ու երազիս վերջին տեսարանը ամենակուլ վանտաբլեքի անվերջ թվացող մի քանի ակնթարթ են։ Ու երբ վեր եմ թռնում, տագնապի պատճառը ոչ ավազն ա, ոչ մշուշը, ոչ էլ վանտաբլեքը։ Երանի ավազանից ըմպելու դրվագը հավերժ լիներ, ինչքան էլ որ պատրանք էր։

Իսկ իրական կյանքում, աշխատանքս չհաշված, մեկ էլ մի հատ կարևոր գործ ունեմ անելու՝ կարևոր մարդու խոստացած, որի դեդլայնը մոտենում ա, իսկ ես դեռ կեսն էլ չեմ արել։ Պետք ա աշխատել դրա վրա, ոչ թե լիալուսնին նայել կիսաանջատված։ Սոլիպսիստական «ապոկալիպսիսի» մասին մտքերն էլ են ժամանակի ու նյարդերի զուր կորուստ, էդ արտահայտությունը նույնիսկ ծիծաղելու ա։ Ի վերջո, ապոկալիպսիսը արդեն տեղի ա ունեցել երեսուն տարի, երկու ամիս ու քսաներեք օր առաջ, էնպես որ ամեն ինչ թույն ա։

[StrangeLittleGirl]

Ի՜նչ հավես ա, երբ էս դիսկրիմինացիոն ու տոքսիկ աշխարհի խնդիրները լուծելու պատասխանատվությունն էլի կանանց վրա ա ընկնում։ Մտածում եմ՝ ակադեմիայում էլ չլինե՞ր «կանանց մրցաշար» ոնց որ շախմատում ու այլ մարզաձևերում։ Էլի կգային որոշ տղամարդիկ, կխոսեին «թուլիկների մեջ լավ զգալու մասին», բայց իրանք հո չէի՞ն իմանա, թե կուլիսների հետևում ինչ ա կատարվում։
Ակադեմիայում կանանց պակասի պատճառների մասին երբեք չես իմանա, մինչև էդ ամենն ուղիղ դեմքիդ չշպրտվի։ Շուտով մեզ մոտ ասիստենտ պրոֆեսորի տեղ ա իջեցվելու, ու չնայած դիմելու եմ, շատ լավ գիտեմ, որ չեմ անցնելու, որովհետև երկու հիմնական մրցակիցներս տղամարդիկ են։ Իսկ արդյոք հանձնաժողովը խտրակա՞ն որոշում է կայացնելու։ Իհարկե ոչ։ Ընտրելու է լավագույն թեկնածուին, ու այդ լավագույնը տղամարդ է։ Ամեն ինչ արդար է, չէ՞։
Դե հիմա գնանք դետալների մեջ։ Գնահատելիս հաշվի են առնելու, օրինակ, տպագրությունների ու համագործակցությունների թիվը։ Վերջերս Անգլիայից մեկը գրել էր մեզ, Դանիայում համագործակցող էր փնտրում։ Իմ ու տղամարդ կոլեգայիս անունները տրվեցին իրեն, բայց ինքը նախընտրեց մենակ տղամարդ կոլեգայիս պատասխանել, չնայած իմ մասնագիտական պրոֆիլը շատ ավելի էր համապատասխանում նրան, ինչ ինքը փնտրում էր։ Ըհը, մի տպագրություն ու մի համագործակցություն կավելանա իր սիվիում, իսկ ես նույնիսկ շանս չստացա։
Սրանից մի շաբաթ էլ հայտնաբերեցի, որ գրանտ ստացողների սեմինարին մեր ամբիոնը նույն տղամարդ կոլեգաս է մեր ամբիոնը ներկայացնելու։ Ինչու՞ ոչ ես։ Որովհետև ինձ նույնիսկ չեն էլ ընդգրկել էն մեյլի մեջ, որտեղ հարցնում էին, թե ով կուզենա ներկայացնել, չնայած, որ մեր ամբիոնից միակ մարդն էի, որ միանգամից երկու աշնանային գրանտ էր ստացել։ Իսկ մարդկանց մեծ խմբի առաջ ելույթ ունենալ նշանակում է նոր կապեր հաստատել, ճանաչելի լինել որպես մասնագետ, հետևաբար պոտենցիալ նոր համագործակցություններ, նոր գրանտներ, նոր տպագրություններ։
Էսքան ժամանակ ես ընդամենը մի մագիստրոսական թեզ եմ ղեկավարել ու ևս երկու հոգի են դիմել, որ իրենց ղեկավարեմ, չնայած որ ուսանողները բավական գոհ են իմ դասավանդումից։ Ու ովքե՞ր են էդ երեքը։ Երկու հայ և մի արաբ ուսանողուհի։ Իսկ տղամարդ կոլեգաս, չնայած ինձնից քիչ է դասավանդել, ավելի շատ թեզեր է ղեկավարել։ Ու մի քանի այլ տղամարդ կոլեգաներ ղեկավարել են թեզեր էնպիսի թեմաներով, որոնք հենց իմ նեղ մասնագիտական ոլորտներն են։
Տղամարդ կոլեգաս նաև նորածին երեխա ունի, բայց առաջվա տեմպով աշխատանքը կատարում է։ Էսպիսի ճոխություն ես չեմ կարող ինձ թույլ տալ, որովհետև կանանց դեպքում կա՛մ-կա՛մի, ոչ թե և՛-և՛-հարց է (ու թող համարձակվի նորածնի մայրը նույն չափով աշխատել՝ երեխային հոր մոտ թողնելով, տեսեք ոնց հազար կողմից վատ մոր համբավ կվաստակի)։
Մի համագործակցային պրոյեկտի մեջ եմ, որտեղ տղամարդ շեֆս ա ինձ ներքաշել։ Էդ պրոյեկտում բոլորը տղամարդիկ են, ամեն հարցով շեֆիս հետ են խոսում, ամեն մեյլ իրեն գրում, չնայած որ շեֆս հազար անգամ ասել ա, որ ինձ հետ կապվեն, ես եմ պատասխանատուն։
Տղամարդ կոլեգաս նաև բավական մտերիմ հարաբերությունների մեջ է մեր ամբիոնի տղամարդ ավագ գիտաշխատողների հետ, հետևաբար եթե երկուսս էլ նույն մարդուց ռեկոմենդացիա ուզենք, վստահաբար իմն ավելի վատը կլինի։ Ես էլ մեր ամբիոնի կին աշխատողների հետ եմ շատ մտերիմ։ Ուղղակի մեջները ավագ գիտաշխատող չկա։
Դե էսքանից հետո արի ու մի ուզի «թուլիկների մեջ լավ զգալ», որովհետև տղամարդկանց հետ ոտք դնելու համար պիտի է՛լ ավելի շատ ճռռաս, է՛լ ավելի շատ ջանք թափես ու է՛լ ավելի շատ մարդկանց քամակ մտնես։ Ու ես հաստատ գիտեմ, որ եթե մի օր ինչ-որ երկրորդական համալսարանում մշտական աշխատանք գտնեմ կամ ընդհանրապես ակադեմիան թողնեմ, լինելու ա ոչ թե նրա համար, որ ես ավելի պակաս խելացի եմ կամ պակաս եմ աշխատել, այլ որովհետև հնարավորություններն իմ դիմաց փակ են էղել։ Բայց անունը դնելու են «թուլիկների մեջ լավ զգալ»։ Ու եթե ուզում եմ իմ ուզած համալսարանում մշտական աշխատանք ունենալ, պիտի մի քանի անգամ ավելի շատ աշխատեմ, ընդհանրապես խաչ քաշեմ երեխա ունենալու մտքի վրա։ Ու էսքանից հետո քվոտաներին անու՞ն են դնում։
Քվոտաների մասին շատերն ասում են՝ ուզում եք, որ ձեզ ծիծիկների համա՞ր գործի ընդունեն։ Բայց, գրողը տանի, մեզ ծիծիկների համար պատժում են։ Ու դեռ մի բան էլ ասում են՝ բա պիտի պայքարեք, ստերեոտիպները կոտրեք, բա ուզում եք թուլիկների մեջ լավ զգա՞լ։

Գրառումս մեջբերման ու քննարկման ենթակա չի։

[Յոհաննես]

Նոր Չուկ հոպարը ինձ տուգանեց թեմայից դուրս գրառման համար,դե սկզբից մոտս ցանկություն առաջացավ արդարության ու հավասարության իմ իրավունքը պահանջել,բայց մի կտոր մտածեցի ու ջոգեցի,որ յանս տարելա դե մեր Ակումբնա,ինչ մի ընկել ենք ֆիլան֊ֆստան ու մի քիչ էլ բեֆանենք անում,իտոգում մոռացա ինչ էի ուզում ասեի,բայց էդ կարևոր չի ու ասենք բնականա էլի,որ լիքը հարցերում մարդիկ կարան չհասկանան իրար ու դաժը բշտեն զմմյանս,դե հա այ մարդ նորմա,խի՞ եմ դրան լրջություն տալիս։
Լավ հա,ո՞նց եք,ախպեր լուրջ դզեց,մեկ մեկ պետքա գալ ստեղ ու մտքովդ ինչ անցնի գրես մի քիչ դնջնաս ու կարենաս հանգիստ սրտով խորը շունչ քաշել,երևի էս գրառումը պետքա էն կենցաղ֊սպասարկման բաժնում գրեի,որ օրինակով ցույց տայի իմ մեթոդներից մեկը։
Հիմա բայց դզումա չէ՞,սաղս տարբեր տեղ լռված ենք հով ու ասենք ի՞նչ եք անում հենց էս պահին։Տենց բաներ,եկեք օբշի վիդեոչաթ անենք

[Chuk]

Երկակի ստանդարտների մասին խոսողներին երբեմն պարզապես պետք է ուշադիր անալիզ անել կատարվածն ու մտածել սեփական օբյեկտիվության աստիճանը բարձրացնելու մասին: Դա օգնում է, օրինակ, չտուգանվել:

[Ուլուանա]

Պատահում է` ֆեյսբուքյան ընկերներիցդ մեկի գրառման տակ քեզ անծանոթ մեկի ինչ-որ մեկնաբանությունից հետաքրքրված` մտնում ես նրա էջ` տեսնես` ով է, ինչացու է: Վրա-վրա կարդում ես գրառումներն ու մեկնաբանությունները, նկարներն ես նայում, կլանված` չես էլ նկատում, թե ոնց ես մի ստատուսից մյուսին, մի նկարից` մյուսին անցնում: Վերջը էնքան ես ուսումնասիրում, որ արդեն ահագին լավ պատկերացում ես կազմում էդ մարդու հայացքների, արժեքների, նախասիրությունների, ճաշակի, ընտանիքի ու ընդհանուր կերպարի մասին, մեկ-մեկ էն աստիճանի է հարազատանում, որ քեզ արդեն թվում է, թե հազար տարվա ծանոթներ եք, ուզում ես նույնիսկ մեկնաբանություն գրել նրա ինչ-որ գրառման կամ նկարի տակ, մեկ էլ հանկարծ գիտակցում ես, որ էս մարդն իսկի քո գոյության մասին չգիտի...

[Վիշապ]

Հլը որ չեմ հասկանում էն՝ թեկուզ չափից դուրս հաճախ ինքնաթիռով տեղ գնացող ուղևորներին,
որ նստում են լուսամուտի մոտ ու միանգամից փակում լուսամուտը որ զբաղվեն իրենց գրքով, կոմպյուտերով, ֆիլմով, կամ էլ քնեն (էս մի բանին նախանձում եմ)։
Նույնը, որ ասենք մեքենայով անցնում ենք սիրուն տեղերով, ու ուղևորներս կամ իրար հետ զավզակում են ինչ-ոչ անկապ թեմայից, կամ էլ քնած են։
Մտածում եմ, որ հնարավոր ա, որ ես պրիմիտիվ եմ, պրիմիտիվ սիրահարված, վերևից կարոտած նայում եմ ամպերի քուլաների արանքից պսպղացող Խաղաղ օվկիանոսին, ու կյանքի ու ամեն ինչի իմաստը սկսում ա լղոզվել․․․

[One_Way_Ticket]

Վիշապի գրառումը մի դեպք հիշեցրեց։
Հոկտեմբերին Ռիգայից Անգլիա էի թռնում։ Ryanair-ով էի թռնում, տեղի ընտրության համար նախընտրել էի չվճարել, ու ստացել էի մեջտեղի տեղ։ Երբ ինքնաթիռը պոկվեց գետնից, նայեցի պատուհանին, ու դեմքիս երևի WOW էմոցիա հայտնվեց։ Աշնանային ծառերը շատ գեղեցիկ էին վերևից։ Իսկ պատուհանի մոտ նստած տիկինը, տեսնելով ռեակցիաս, հարցրեց "առաջին անգա՞մ եք թռնում"։ Հազիվ էի ինձ զսպում, որ չհռհռամ։
P.S. Հետագա զրույցից, ինքը 9 տարի Բիրմինհեմում է ապրում, ու ոչ մի անգամ Լոնդոնում չի եղել։ Ոչ դրա համար ժամանակ չունի, ոչ էլ առանձնապես ցանկություն։

[One_Way_Ticket]

Ավստրալիայում մեր ռուսախոս ընկերակցությունում մի աղջիկ կար։ Ոնց որ ծանոթացել էինք, նորմալ շփվում էինք, բայց ՖԲ-ում ընկերության հայտս մերժեց։ ՕԿ, ոնց ուզում ես, ոչինչ չհարցրեցի, հետագայում աշխատում էի իրենից դիստանցիա պահել։ Իսկ ինքը՝ ոչ։ Նենց տպավորություն էր, որ ընդհանուր հավաքույթին հատուկ գտնում էր ինձ, միանում զրույցին ու առիթի դեպքում մի թարս բան ասում։

Հիմա ստեղ մի աղջիկ շատ նման կերպ է իրեն պահում։ Էլի ՖԲ-ի ընկերության հայտս մերժեց, ու էլի բավական հաճախ սեղանի շուրջ գալիս կողքս է նստում, երբ լիքը այլ ազատ տեղեր կան։ Ու պահի տակ կարող է մի թարս բան ասի։ Եթե էն Ավստրալիայի աղջկա դեպքում տեսականորեն դրվագներ եմ հիշում, որ կարող է իրեն նեղացրած լինեմ, այս դեպքում՝ նիխտ, ոչ, նյետ: Հազիվ եմ ինձ զսպում, որ բաց տեքստով հարցնեմ, թե ինձնից ինչ է ուզում։ Ռոմանտիկ հետաքրքրության դա նման չէ։ Բարեբախտաբար, վերջինիս պակասը չունեմ, շատ լավ գիտեմ, թե ոնց է լինում, երբ աղջիկը յանմ վրադ ուշադրություն չի դարձնում ու "պատահաբար" հայտնվում է կողքդ։ Նման չէ։ Համ էլ աջ ձեռքի միջնամատին մատանի կա, երևի ամուսնացած է։ Արդեն մոտս հոգեբանական ազարտ է՝ հասկանալ, թե ինչն է նման վերաբերմունքի պատճառը։ Եթե Ավստրալիայի աղջկա դեպքում երևի թե արդեն երբեք չիմանամ, այս դեպքում հույսեր ունեմ։

[One_Way_Ticket]

Պորտուգալիայում իսպաներեն խոսելը ոնց որ Լատվիայում ռուսերեն խոսելը լինի։ Բոլորը կհասկանան, որոշները իրենց լեզվով կպատասխանեն, հատուկենտ մարդիկ գուցե կնեղանան, մեկ ու մեջ հետդ զրուցակիցդ իսպաներենի լեզվակիր կլինի։ Կասկածների դեպքում հարցնում եմ․ "Español, English?", ոնց որ Լատվիայում երբեմն հարցնում եմ "по-русски, English?"
Այո, հենց այդ հերթականությամբ։ Անգլերենը վերջին տեղում։ Չնայած որ իսպաներենս դեռ բավական թույլ է։ Առանց այն էլ չափից շատ եմ անգլերենը կիրառում տարբեր երկներում։ Ինձ դուր չի գալիս, որ անգլերենը գրավել է աշխարհը, տենց հետաքրքիր չէ։

[Jarre]

Մեկ մեկ լինում են պերիոդներ, երբ կարծես ինչ որ անսահման ուժ ու իշխանություն ունեցող անձնավորություն երկար տարիներ մշակած իր հարձակման ծրագիրը իրագործում է քո վրա ու օրվա մեջ մոտ 5-6 անգամ պետք է լուծես ահավոր մեծ ու անհաղթարահելի թվացող խնդիրներ, որոնցից ճնշումդ բարձրանում է, սիրտդ սկսում է ահավոր արագ աշխատել ու գալիս են այնպիսի մտքեր, որ եթե հանկած էսօր մեռնես դա միայն հանգստություն կպատճառի քեզ։ Բայց մեռնես ոչ թե ինքնակամ, այլ ուղղակի պատահաբար։ Ինքնակամ սիրուն ու կուլտորական չի, քանի որ կան չավարտված գործեր ու վերցված պատասխանատվություններ այլ անձանց առաջ։ Սիրուն չի տենց անխիղճ կերպով ձևի գցել նրանց։ Դա անխիղճ է, քանի որ մի կողմից չեն կարա մեղադրեն անպատասխանատու լինելու մեջ, բայց մյուս կողմից էլ ջղայնությունից ու մանթոյից գոնե մի րոպե լավ բան չեն մտածի ու չեն ասի քո մասին մեռնելուցդ հետո։ Շատ անդուր մոմենտ ա։ Էդքան տարի սպասես էդ պահին, որ արցունքները աչքերիդ կարդաս ու լսես թե քեզ ոնց են ընկալել մարդիկ, իսկ ստեղ հոպ, լոմկվում ես։ Շատ մանթո վիճակ կլինի։ Առնվազն էդ պատճառով նպատակահարմար չէ։ Թեև մյուս կողմից էլ մտածում ես, որ ամոթ ա էդքան ու էդ ձև ապրելը։ Գոնե առնվազն ամոթից պիտի մեռնես։

Լուծում ես մեկ անհաղթահարելի խնդիր, ուրախությունից սիրտդ սկսում ա ավելի արագ աշխատել, քան երբ խնդիրը չլուծված էր ու ինքդ քո մեջ ուրախությունից ցնծում ես, մինչև մեկուկես ժամ հետո մյուս անլուծելի խնդիրն ա կանգնած դիմացդ՝ քեզ շատ լավ ծանոթ, բայց ահավոր անդուր մարդու կերպարանքով, որը գոռալով, ու ահավոր մեծ պրետենզիայով շտապելով ասում ա, որ հենց հիմա, հենց հիմա պիտի լուծես էդ խնդիրը։ Թող էդ ամեն ինչը ու զբաղվիր ինձանով։ Թող էդ ամեն ինչը ու զբաղվիր ինձանով։ Իսկ իրանով զբաղվելը էն նախորդից մի քանի անգամ ավելի դժվար է։ Ու տենց օրվա մեջ մի քանի անգամ։ Ու տենց երեք ամիս։ Ու դա լրիվ արդյունք ա իմ կայացրած որոշումների (ինչպես միշտ)։ Հետևաբար էդ անսահման ուժ ու իշխանություն ունեցող դաժան ու անխիղճ մարդը դա ես եմ։ ԵՍ։ Ամենազզվելի բառերից մեկն ա իմ համար էդ ԵՍ-ը։

Էդ վիճակը հազար տոննա կոկայինից ավելի ուժեղ ա ազդում օրգանիզմիդ վրա։ Ու դրա հետ համեմատած ծխելը պարզապես առողջարար է առողջությանը ու առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունը պնդում է, որ նման դեպքերում պետք է ծխել տոննաներով։

Երբեք չեմ սիրել խմել կամ թմրադեղեր գործածել։ Ծխելն էլ վեց տարի առաջ եմ սկսել։ Չնայած ամեն օր տասը կիլոմետր վազելուն, առանց որի էս երեք ամիսները հաստատ չէի դիմանա, մեկ ա ծխում եմ, ավելի ճիշտ՝ գոլորշիացնում եմ մեկ տուփ այքոս։ Սիգարետից հազար անգամ ավելի թեթև է։ Եթե առաջ կես տուփ սիգարետ ծխելուց նենց չոտկի օրգանիզմս քրֆում էր ինձ, ապա հիմա շատ տոլերանտ ա վերաբերվում։ Համենայն դեպս արտաքինից։ Այո, այո, սա այքոսի վատ քողազերծված գովազդ է անուղեղ մարդկանց համար։

ՀԳ՝ սա իմ մասին չի։ Ընկերոջս մասին եմ գրում։ Իմ մոտ ամեն ինչ հիանալի է։ Գործերը ահավոր լավ։ Անձնական կյանքը նենց թեթևի մեջ, ելևեջներով, բայց շատ բուռն ու անսպասելի։

[Adam]

Ասի գամ՝ ծիկրակեմ: Կարոտցել էի: Բան չունեմ գրելու: Ցուրտ ա, գնացքում տաք չայ խմելուն բան չի հասնի: Ձյու՜ն եմ ուզում…