Մի-քիչ դրականից...
Ես առհասարակ չեմ դադարում զարմանալ երեխաների վրա, երբեմն էնպես են սովորեցնում կամ էլ հակադարձում ու արտացոլում, որ մնում ես ապշած։
Ես տանը մի զվարթություն աղջիկ ունեմ, կամ կարելիա ասել քայլող տոն- ուրախություն, ով դեռ 3տ.ը չի բոլորել։ Վերջերս ինձ ասեց.
- Մամ,արի մեր հետ թռվռա ձեր անկողնու վրա։
- Չէ բալես։
- Ինչիիի?
Ես էլ օրվա վերջ, կիսահոգնած, մի հատ էլ պիտի ասեի մի արեք կընկնեք և այլն, էս անգամ մերժեցի ու ասեցի' չեմ կարող, ես մեծ եմ։
Քիչ անց, թռվռալը ավարտելուց հետո, միացրեց մի ռոբոտ, որը լույսերը միացրած, ձայներ արձակելով ձեռքերը դեպի վեր կարծես պարումա։ Բարձրացավ աթոռին ու հրահանգեց հորն ու եղբորը.
- Հիմա, բարձրացնում ենք ձեռքերը ու պարուուում ենք։
Ես առաջինը սկսեցի պարել, մեկ էլ արագ դեպի ինձ ասումա.
-Չէ', դու չես կարող պարել, մի արա։
Շատ զարմացած հարցրեցի,թե ինչու.
- Դու մեծ ես,դու չես կարող։
Զարմացած մնացի մի պահ հակադարձումից, հետո համոզեցի, որ կատակել էի, թե չէ իսպառ կզրկվեի նրա կազմակերպած խնջույք- խրախճանքներից))
Հետո հիշեցի էկզյուպերիին <<Փոքրիկ իշխան>> ու էլի զարմացա...
Էջանիշներ