Երջանկությունից շունչս կտրվում ա...
ծայրահեղություն ա
Հավատում եմ....
Ավելի ճիշտ...գիտեմ
Իսկ եթե հանկարծ սխալվեմ, մի քիչ էլ ու ինձ չեք տեսնի...համենայնդեպս ո՛չ այստեղ /but not here/ և ո՛չ շուտ.../but soon/
ՄԻակ հույսս, որ հավատում եմ...
code.winՀ.Ն.Ե.Ր.
Տե՛ր, Աստված, շնորհակալ եմ
Եվ ինչ էլ լինի, քո ճանապարհը ես եմ կերտելու,
Չեմ հանդուրժելու ձեռքերդ կապած այս ձեռքերը ստոր,
Դու չես խլանա հոգուս անարատ հույսի երթերում,
Եվ բուժելու եմ վերքերդ դեռ բաց, իմ սի՛րտ, իմ կտո՛ր։
...
2007
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 25.12.2007, 01:34:
Մի ծեր ամուսնական զույգ էր, որ չուներ ոչինչ, բացի Սումգայիթի կոտորածների, գաղթի ճանապարհի դաժան հիշողություններից, որ նրանց ուղեկցում էր տարիներ շարունակ: Չունեին ոչ ոք, բացի մի թոռնուհուց, որ արդեն մոռացել էր իր եսը, որն ապրում էր լոկ տատի ու պապի համար ու չուներ իր անձնական կյանքը: Ծեր էին նրանք, տատը, որ նման էր եթերային մի կծկված անձնավորության, ամեն աստծո օր գնում էր շուկա, կանգնում էր շուկայի մուտքի մոտ մի կույտ տոպրակ դողացող ձեռքերին ու փորձում դրանք վաճառելով ապրուստի գումար վսատակել: Ու ամեն տոպրակ առնողին օրհնում. "Աստված քո հետ, քե մատաղ…": Պապը, չգիտեմ ինչով էր զբաղվում, բայց հազիվ էր քայլում, փայտի օգնությամբ: Սիրված էին նրանք հարևանների կողմից… Բայց նաև հպարտ էին ու իրենց ցավն ու խնդիրները միշտ իրենց ներսում էին պահում… Այսօր, նրանց տան դիմացով անցնելիս, տեսա այն սև ու մռայլ արկղի մի հատվածը… Ո՞վ է լքել այս աշխարհը, չիմացա, բայց ցավը սեղմեց հոգիս, ցավը, որ նրանցից մեկը մնաց մենակ ու հիմա ոչ միայն 90-ականների հայրենիքի ու հարազատների կորուստը պիտի լացի, այլև իր կյանքի ուղեկցի… Ու դեռ ինչքա՞ն նա կկարողանա ապրել առանց իրեն լքած սիրասուն ամուսնու…
Ափսոս 5 հատս դեռ չի լրացելCassiopeia-ի խոսքերից
Մի ծեր ամուսնական զույգ էր, որ չուներ ոչինչ, բացի Սումգայիթի կոտորածների, գաղթի ճանապարհի դաժան հիշողություններից, որ նրանց ուղեկցում էր տարիներ շարունակ: Չունեին ոչ ոք, բացի մի թոռնուհուց, որ արդեն մոռացել էր իր եսը, որն ապրում էր լոկ տատի ու պապի համար ու չուներ իր անձնական կյանքը: Ծեր էին նրանք, տատը, որ նման էր եթերային մի կծկված անձնավորության, ամեն աստծո օր գնում էր շուկա, կանգնում էր շուկայի մուտքի մոտ մի կույտ տոպրակ դողացող ձեռքերին ու փորձում դրանք վաճառելով ապրուստի գումար վսատակել: Ու ամեն տոպրակ առնողին օրհնում. "Աստված քո հետ, քե մատաղ…": Պապը, չգիտեմ ինչով էր զբաղվում, բայց հազիվ էր քայլում, փայտի օգնությամբ: Սիրված էին նրանք հարևանների կողմից… Բայց նաև հպարտ էին ու իրենց ցավն ու խնդիրները միշտ իրենց ներսում էին պահում… Այսօր, նրանց տան դիմացով անցնելիս, տեսա այն սև ու մռայլ արկղի մի հատվածը… Ո՞վ է լքել այս աշխարհը, չիմացա, բայց ցավը սեղմեց հոգիս, ցավը, որ նրանցից մեկը մնաց մենակ ու հիմա ոչ միայն 90-ականների հայրենիքի ու հարազատների կորուստը պիտի լացի, այլև իր կյանքի ուղեկցի… Ու դեռ ինչքա՞ն նա կկարողանա ապրել առանց իրեն լքած սիրասուն ամուսնու…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Ես այնքան եմ ուզում իմ հոգու հետ խաղաղ ապրել.....երբ նա մի բան չի ուզում, իսկ բանականությունս մի այլ բան է ասում......:Հրաշք.......որտեղ ես....արի ու ինձ հանիր այս վիճակից
Չգիտեմ չգիտեմ ...էլ ինչ անեմ չեմ հասկանում, որ տրամադրությունս տոնական դառնա
ստորագրությունս էլ զարդարեցի նույնիսկ ...բատոնածառ էլ դրեցի...
էլի մի բան էն չի չեմ հասկանում
նոր տարի ,նոր տարի...ձմեռ պապիկ...
..
Love has an enemy, but it is already defeated!
տենց ես արել կսպանեմ:
Իյաաաաա 1000 անգամ ասեցի որ չեմ նեղանում էլի քոնն ես պնդում: Ըհ Էսքան մարդու մոտ ասում եմ որ չեմ նեղանումՉԵԵԵԵՄ ՆԵԵԵՂԱԱԱԱՑԵԵԵԵԼ վա՜յ։
Չեմ սիրել ու չէի սիրում Ամանորը,
Չէի սիրում,չեմ սիրել Ձմեռ Պապիին.
-Բա՞ ինչու ես լիքը նկարվել Ձմեռ պապիի դերի մեջ, ավատար դրել, ստորագրություն փոխել,ինչո՞ւ ես խառնված սպասում 12-ի ծնգոցին...
-Լավ եմ արել
Վայ ես էս Internet Explorer-ի ինչն եմ ասել: Ո՞նց են մարդիկ էս անասունության տակ աշխատող բան գրում ես զարմանում եմ: Հերթական անգամ 2 օր ծախսեցի եզությունը բացահայտելու վրա, ու ևս մեկ անգամ համոզվեցի որ դա զիբիլա:
ընդմիշտ Ֆայրֆոքսի յուզեռ Ներսես_AM
Ես էլ ասւմ եմ ես ձմռան մեջ ի՞նչնա պակասում…
Իհարկե Սևակը…
Շատ լավ էր
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Մոդերատորական-տոնական։ Կխնդրեի գոնե այստեղ խուսափել քննարկումերից, մեկնաբանություններից և շնորհակալություններից։ Ձեր օրագրերում ձեզանից բացի դժվար թե էլի նշումներ անողներ լինեն
/Ինձ հետ էլ ա պատահել. փորձենք...
11 օրից բաղկացած երաշտը արդեն չորացրել է կոկորդս ,էլ ուժ չունեմ դիմադրելու ,ծարավե~լ եմ ,սպառվել է համբերությունս...
համբերելն էլ մի բան չի ...
զարյադկես նստում ա
Էս օրն էլ անցավ... մյուսն էլ կանցնի, էն մյուսն էլ: Ի՞նչ կմնա մեզ, չեմ հասկանում: Ընդհանրապես, մեկ-մեկ թվում է, որ բան չեմ հասկանում այս կյանքից: Պատկերացնում եմ, որ չլինեիր... չէ, չեմ պատկերացնում, այպես լավ է: Որքան արագ է պտտվում այս անիծյալ, խենք մոլորակը… Տեսնես կհասցնենք կյանքից, մենք մեզնից մի բան հասկանանք: Չգիտեմ, գնում եմ... Շուտով Նոր Տարի է, ինչ լավ է: Էհ...
Лучше Гор могут быть только Горы.
Իսկ ես երջանիկ եմ: Վեջին հինգ օրը պարզապես հրաշք էր… Ամեն ինչ փոթորկի նման էր:
Հիմա աչքերս լցված են: Չէ՛, տխուր չեմ, վիրավորված չեմ, զայրացած չեմ: Պարզապես երջանիկ եմ:
Ես սովորեցի տեսնել, որ կան ինձ սիրող մարդիկ ու որ նրանք շա՜տ ավելին են, քան ինձ չսիրողները, ու որ նրանք շա՜տ ավելի կարևոր են, և ես պետք է պարզապես զգամ այն ջերմությունը, որով շրջապատված եմ, որն ուղղակի չէի տեսնում ծայրահեղ հուսահատության պահերին:
Հրաշք է, երբ մարդկանց դեմքերին կարդում ես, որ անկեղծ են… Ու այդ անկեղծությունը լավն է, դրական:
Այս տարվա շնորհավորանքները պարզապես անգիր արված խոսքեր չեն, այլ մարդկանց ամենաիսկական ցանկություններ:
Եվ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել բոլոր այն մարդկանց, որոնք իմ կողքին էին ամենածանր պահերին, որոնք ինձ օգնեցին հաղթահարել ամենատարբեր դժվարություններ: Ու նաև իմ այն մտերիմներին, որոնք ինձ մոտ էին օգնություն որոնում, ինձ վստահում: Ուզում եմ երբեք չմոռանալ այս ամենը… Ուզում եմ, որ երբ տեսնեմ, թե ինչպես է մեկն ինձ ատում, թերագնահատում, «կծում», նախանձում, ստորացնում, չկուրանամ, չմոռանամ, որ ավելի շատ են այն մարդիկ, որոնց համար ինչ-որ արժեք ունեմ:
Իսկ ինձ թվում էր, թե հեքիաթները միշտ երջանիկ ավարտ են ունենում…բայց
բայց դեռ հեքիաթս չի ավարտվել
Մենք փոխանակվեցինք մեր ժպիտներով
Ահավոր երջանիկ եմ, վերջ, արդեն գժվել եմ
ցնդել, անհետացել, անէացել , փաթիլացել
Տե'ս, հենց քեզ մոտ եմ, քո կողքին, դե փարվիր ինձ
հ.գ. ամենքիդ
Այս պահին թեմայում են 4 հոգի. (0 անդամ և 4 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
'
Մեջբերել
Էջանիշներ