Անկապ օրագիր

[Մարկիզ]

Է՜հ։
Քաղցր հիշողություններ։ Հրաշք ակումբը՝ տաղանդավոր ակումբցիներով։ Մեծացանք։

[Adam]

Կարծում եմ՝ Հայկական կինեմատոգրաֆիան (եթե, իհարկե, դա գոյություն ունի) մի հատ շատ մեծ բարիեռ պիտի կոտրի:
Դա լեզվային բարիեռն ա:

Եթե դու ֆիլմ ես նայում (կապ չունի՝ թե ինչ ա այն պատմում, կամ ինչ պերսոնաժներ ա ներկայացնում), ու հանկարծ լսում ես նրանում արտահայտություններ կամ հայհոյանքներ, որոնք հասարակության որևէ խմբի կողմից չեն օգտագործվում, ապա ֆիլմը միանգամից իր բնականությունը կորցնում ա, ու ստեղծում ա կեղծ լեզվամտածողություն: Էլ ֆիլմը դիտելուց՝ դու չես հավատում ոչ պերսոնաժներին, ոչ իրենց խոսելաձևին, ոչ էլ արտաբերված բառերին:

Ի՜նչ հետաքրքիր ու հավեսով կնայվեր, եթե ստեղծվեին հայկական ֆիլմեր, որոնցում կերպարները կխոսեին բնական, ինչպես իրական կյանքում: Դա մի հեղափոխություն կլիներ:

Ֆիլմեր, որտեղ որ հայհոյանքներն ու էմոցիաների տարբեր տեսակի արտահայտումները կլինեին հավատարիմ հասարակության մեջ եռող լեզվամտածողությանն ու լեզվի կիրառմանը:

Ավտոմատ կերպով՝ նույնիսկ դերասանների խա՛ղը կսկսեր արդեն բնական դառնալ ու մրցել աշխարհի լավագույն դերասանական խաղերի հետ:

Ու էդ ամեն ինչը՝ հայերենով՝ առանց վախենալու ցենզուրայից:

Ֆիլմում եթե պետք ա, որ կերպարն օգտագործի քունել բայը, (առանց դրան արհեստական հոմանիշներ տալու՝ վախից որ հանկարծ ազգի ետամնաց մասսան կարող ա դա չընդունի), ապա պետք ա նա դա օգտագործի՛:

Հայ մարդն իրական կյանքում հայհոյելուց կամ սեքսի մասին խոսելուց՝ չի օգտագործում ''շինել'' արտահայտությունը: Դա արդեն իսկ կեղծ ա … ու ես էլ քո ֆիլմին չեմ հավատում, եղբայր:

Դու ինձ ցույց ես տալիս հայ մարդ (կին կամ տղամարդ), որն իրական կյանքում էդպես չի խոսում:

Դու ինչ ա՝ կինոյովդ ուզում ես դաստիարակե՞ս … կամ լեզվամտածողություն փոխե՞ս …

Կինոն դաստիարակելու միտում, ըստ իս, չպիտի ունենա: Կինոն պիտի պատմություն պատմի, ու ինչքան էդ պատմությունը հում ձևով պատմի՝ էնքան իր արժեքն ու բնականությունը կբարձրանա, վերջիններս էլ կնպաստեն դերասանական խաղի մի ահռելի աճի:

Ամերիկացի, կամ ֆրանսիացի կինոդիտողը կինոթատրոնում երբ լսում ա, թե կերպարները ոնց են իրար հայհոյում՝ ինքը դրանից չի ամաչում, կամ սկսում քարկոծել կինոն ստեղծողներին (որտև դա հարիր չի ազգին): Ինքը դրանից հաճույք ա ստանում, որովհետև իրական կյանքում մարդիկ էդպես են խոսում ու դիտողը եկել ա կինոթատրոն՝ անկեղծ պատմվող պատմություն դիտելու:

Եթե քո կերպարը պիտի ասի՝

«Ընենց կքունեի սրան», կամ «Ոռի գյադայա էդ ղախպա ագառկի բալեն»,

դու որպես սցենարիստ կամ ռեժիսոր, կամ՝ դերասան, իրավունք չունես դրանք վերածելու՝

«էնպես կշինեի նրան», կամ՝ «լպիրշ անասունի մեկն է այդ քածի թքածը»:

Վերջ: Ես էլ քո կինոյին չեմ հավատում: Ես չեմ հավատում ոչ քո սցենարին, ոչ դերասաններիդ, ոչ էլ պատմածդ պատմությանը:

Ոչ մի հայ մարդ էդպես չի խոսում:
Ոչ մեկ:

Վախենամ՝ Թումանյանը նույնիսկ իրական կյանքում հայհոյած լինի, կամ սեքսի մասին խոսացած լինի՝ ազատ օգտագործելով քունել ու ծծցնել բառերը: Հետո՛ ինչ անենք՝ ինքը Թումանյանն էր … ինքը քունելու կամ ծծցնելու կարիք չի ունեցե՞լ: Կամ մեկին հայհոյելուց, կամ մեկի մասին վատ արտահայտվելուց՝ դրել էդպիսի կեղծ արտահայտություններ ա
օգտագործե՞լ: Հաստատ համոզված եմ, որ չէ:

Անգլախոս հասարակություններում, կամ՝ ֆրանսախոս (ռուսախոս էլ), հլը փորձի՝ կինոյի միջի կերպարին ''son of a bitch, go suck my dick, motherfucker'' բառերն ու արտահայտություններն արտաբերել տալու փոխարեն՝ սուտի ցենզուրային բառեր ու կեղծ արտահայտություններ ասել տուր …

Էն ամենա զսպված գիտությունների դոկտոր պրոֆեսորը նույնիսկ, որ կյանքում էդ բառերը չի օգտագործել, կթողնի ու դահլիճից դուրս կգա: Որովհետև ինքն ուղղակի էդ պատմությանը չի հավատա և վերջ:

Եթե պետք ա, որ դու կյանքից վերցված, ոչ եթերային, ռեալ կերպարներ ներկայացնես,
ուրեմն պետք ա կերպարը հենց էդպես էլ խոսի: Ինչու՞: Որովհետև հայ հասարակության մեջ մարդիկ էդպես են հայհոյում: Ու կինոդիտողը դրանից չպիտի նեղվի … ընդհակառակը՝ դա պիտի ավելի ու ավելի իրեն ստիպի ընկղմվել պատմվող պատմության մեջ:

Բայց հայ հասարակությունը պատրա՞ստ ա արդյոք անկեղծության նման բարոմետրի:

Ախր չէ՞ որ իրենք ամեն ինչ կեղծ են սիրում: Կեղծ դաստիարակություն, կեղծ արժեքներ, կեղծ քաղաքականություն, կեղծ ամոթխածություն, կեղծ սեր, կեղծ սեքս, կեղծ կերակուր, կեղծված ու հավերժ կեղծվող պատմություն …

[Adam]

Մի ուրի՛շ լեզվային նյուանս, որը հայ հասարակության մեջ ինտերակցիոն հեղափոխություն կանի, ու կփոխվի մարդկային հարաբերությունների ամբողջ դինամիկան և, չնայած՝ նյուանսը շատ փոքր ա, ինքը հարաբերություններում մեծ փոփոխությունների կարա հանգեցնի:

Դա civility-ն ա: Կնոջն ու տղամարդուն նեյտրալ դիմելաձևը: Երկու բառ ընդամենը՝ պարոն և տիկին:

14 տարեկան դեռահասը եթե 21 տարեկան մի տղայի (որին ինքը չի ճանաչում) ուզում ա դիմի՝ ապա պիտի Պարոն-ով դիմի: Այլ ոչ՝ «ախպեր, եղբայր, ընկեր, ընգեր ջան» - ով:

Պարոնը դա նեյտրալ դիմելաձև ա, որն առաջին հերթին նշանակում ա՝ հարգանք !! , դիստանցիա (մենք իրար չենք ճանաչում. ես ոչ քո ախպերն եմ, ոչ էլ ընգերդ) , նույնն էլ Տիկինը (նա ոչ քո մորաքույրն ա, ոչ էլ մորքուրդ. վերջիններս ռուսական ետամնաց լեզվամտածողության մասնիկներ են, որոնք կամա, թե ակամա տանում են կոնֆրոնտացիայի ինտերակցիայի մեջ գտնվող անձանց՝ մտցնելով ավելորդ լարում, ես-ին դիպչող անիմաստ «фамильярность» և այլն և այլն):

Սա շատ մեծ հեղափոխություն կլինի հայ հասարակության մեջ, եթե իրար չճանաչող մարդիկ սկսեն իրար փողոցում, հանրային զուգարանում, դպրոցում, ինստիտուտում, թե կինոթատրոնում (7 տարեկան երեխուց բռնած մինչև 90-ամյա տարեց. վերջինս մաքսիմում կարա իրան թույյ տա՝ դիմի էդ երեխուն ''երիտասարդ''-ով) իրար դիմեն Պարոն-ով և Տիկին-ով:

Ախր ամեն ինչ հենց տենց փոքր բաներից ա է սկսում, որ ազգը զարգանում ա …

Բայց արդյո՞ք դա հնարավոր ա:

Է՜՜՜հհհ … ասա՝ ինչ ես դրել տուֆտում: Յանի՝ տանձիդ պետք ա՞ իրանց զարգանալը: Թող չզարգանան, ավելի լավ: Եթե զարգացան՝ էլ համեմատելու բան չի մնա էս աշխարհում՝ տգեղը գեղեցիկից տարբերելու, զզվելին՝ հաճելիից:

Ազատ մի քիչ ժամանակ ունեմ՝ խզբզում եմ էլի անկապ-անկապ: Ինչպես և օրագրի վերնագիրն ա թելադրում:

Լավ եղեք, հոգիներ:

[impression]

Իրականում պատասխանում եմ Ադամի գրածին՝ հայհոյանքների վերաբերյալ։

Համաձայն եմ, որ հայ ժամանակակից կինոյում լիքը թույլ տեղեր կան, ու պետք է դրանք հերթով ու շատ արագ շտկել, եթե ուզում ենք ունենալ կինեմատոգրաֆիա։ Միաժամանակ, ասեմ, որ չեմ ընդունում, ընդ որում, ԲԱՑԱՐՁԱԿԱՊԵՍ չեմ ընդունում հայհոյանքների կիրառումը էկրաններին։ Ես էլ եմ գուցե հետամնաց, բայց, ձեր աչքից շատ չընկնելու համար, ասեմ, որ ըստ իս, ու դա ոչ միայն իմ կարծիքն է, ժամանակին շատ-շատ ենք բանավիճել տարբեր ակումբցիներով ու այլ սովորական մահկանացուների հետ էս թեմայով, հայերեն հայհոյանքը մի տեսակ շա՛տ, չափազանց թունդ ու անդուր է հնչում, անգլերենի մեղմիկ fuck you-ն թարգմանում ես հայերեն ու փշաքաղվում։ Նույն կերպ, ինձ համար բացարձակ ընդունելի չէ անտեղի շատ ու անիմաստ ամեն բառի կողքին դրվող հայհոյանքը, որ խոսքը, իբրև թե սուր դառնա։ Անորան իմ ականջները բռնաբարեց էդ հայհոյախառն դիալոգներով, ու դա ընդհանրապես հաճելի չէր, ոչ էլ արդարացված էր։ Չգիտե՞ս ոնց դիալոգներդ գրես, որ տեղ հասնի, սովորի, հետո գրի, ոչ թե հիշի մանկուց ինչ ես լսել փողոցում, ու որոշի, որ հենց էդպես էլ կկազմես դիալոգներդ։ Իհարկե, ըստ տեսարանների և սիտուացիաների, երբեմն հայհոյանքից խուսափելն իրոք անարժանահավատ է դարձնում սցենարն ամբողջությամբ, ես միայն խոսում եմ ավելորդ ու թունդ հայհոյանքների մասին։

Ժամանակակից հրաշալի գրված ֆիլմեր կան, որ լսում ես, ու բնավ չես լարվում արհեստական դիալոգներից, օրինակ՝ Անհայտ բաժանորդ, որոժ վերապահումներով՝ Սկոչ ընդ վիսկի և այլն։ Բայց հիշեք, որ մինչև մեզ էլ են հայհոյանքները գոյություն ունեցել, ու կինոն էլ է գոյություն ունեցել, սակայն մեր հին ֆիլմերի արժեքը չի ընկնում գեղեցիկ ու շիտակ հայերեն խոսքից։ Աշնան արևում, օրինակ, Աղունը բերանն եկածն ասում էր, բայց առանց հայհոյանքի, բնականաբար։ Դե, դա էլ Հրանտ Մաթևոսյանի և սցենարիստի շնորհքն ու տաղանդն են եղել։ Բայց, կարծում եմ, կարելի է և ՊԵՏՔ է խուսափել կինոյում սուր արտահայտություններից, որոնք թե անդուր են, թե էժանացնում են ֆիլմը։

Իհարկե, ուրիշ պատմություն է "այ դու կեղտոտ կապիկ", "եկ նստիր գիրկս, օ՜ փնթի քած" և այլ թյուրիմացությունները, մանավանդ թարգմանած ֆիլմերում, բայց դա արդեն, ոնց ասեցի, լրիվ ուրիշ պատմություն է։

[impression]

Էսօր մեր հին ակումբցիներից երկուսին եմ տեսել պատահաբար, երբ հիվանդանոցի սպասասրահում նստած էի։ Ու հենց էդ պահին կյանքը անհամացավ։ Առաջ իրար պատահաբար տարբեր փաբերում էինք տեսնում, հիմա՝ հիվանդանոցներում։ Ու խոսակցության հիմնական թեման ակումբն էր, որի շնորհիվ իրար ճանաչում ենք, առանց որի, կապ չունի՝ ակտիվ ենք, թե ոչ այնքան, կյանք չունենք։ Իմ հիմնական շրջապատը ակումբցիներն են, թե ընկերության, թե գործնական առումներով, ու ես շատ ջերմանում եմ դրա գիտակցումից։ Էդ նշանակում ա՝ սա առողջ միջավայր ա եղել, արմատներ ա կարողացել տալ, ու դարձել ա հոր տան պես մի բան, էն որ աշխարհից նեղանում ես, հավաքվում մի քանի օրով գնում ես հարազատ միջավայր։

Հա, մեկ էլ շատ տխրեցի նրանից, որ իմացա՝ Վեստը փակվել ա։ Չնայած, Պրոցեսսն էլ ա փակվել։ Ու էլի լիքը տեղ։ Կարևորը՝ Ակումբը թող չփակվի, էդ կորստի զգացողությունը թող չունենանք։

[Վիշապ]

Եթե ուզում ես վերջապես քայքայել ընկերներիդ առողջությունն ու նրանց օրը փչացնել, ապա քեզ շռայլ նվեր առ ու կիսվիր այդ մասին, ցանկալի է ինքասիրահարված տոնով, խրախճանքը երաշխավորված է։
Ինձ ընդհանրապես դուր է գալիս մարդկանց ամենաթույլ լարերին կպնելը՝ նախանձախնդրություն, կախվածություններ, տարբեր թուլամորթության դրսևորումներ, որոնցից ես էլ ունեմ։ Բնավորություն է, ինչ կարող ես անել։

Բայց էդ սաղ ջհանդամ, կարևորը՝ կարող եմ հանգիստ խղճով ինքս ինձ հայտարարել, որ սույն կյանքում ես որևէ հիմնավոր նյութական պահանջ այլևս չունեմ։
Իմ նման խրոնիկ անբավարարվածությամբ տառապող սրիկայի համար սա այն նշաձողն է, որից հետո կարելի է միայն անկումներ սպասել, ու ես հաշտ եմ այդ մտքի հետ։

Հա, ուրեմն վերջերս հերթական հոգնատանջ աշխատանքային օրվա վերջում րոպեական պոռթկման մեջ վերջապես պարգևատրեցի ինքս ինձ՝ առա բաղձալի աստղադիտակը։
Տե՜ր Աստված, գիտության ու տեխնիկայի զարգացման թերևս ամենագնահատելի ու երջանկացնող ձեռքբերումներից։

Թարսի պես օրեր շարունակ երկինքն անընդհատ մշուշոտ էր, էրեկ մի փոքր եղանակային բարելավումից օգտվելով նկարեցի երկնքի ամենահայտնի ու հեշտ օբյեկտներից՝ Օրիոնի միգամածությունը, թերևս մի քիչ փնթի ու արագ:
Չգիտես ինչու, տգետս կարծում էր, որ սա հեռավոր գալակտիկա է, այնինչ մեզ ահագին մոտիկ աստղագոյացման տիրույթ է, այստեղ են ծնվում աստղեր, հավանաբար ներգալակտիկական սեքսից հետո։

Ճիշտն ասած, ես էլ եմ ինձ նախանձում, շատ ստոր, գարշելի նախանձով։

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[One_Way_Ticket]

Գնացել էի Գերմանիա մեքենա գնելու։ Ավելի ճիշտ՝ տանելու, գործարքն արդեն կնքած էր։

Վայրէջք Ֆրանկֆուրտում։ Չսիրեցի ես էդ օդանավակայանը։ Տարածքով՝ մեծ, սնվելու կետերի քանակով՝ փոքր, հասկանալիությամբ՝ անհասկանալի։ Բայց լավն այն է, որ հենց օդանավակայանում արագ գնացքների կայարան կա։

Տրամադրվել էի վագոն-ռեստորանում ընթրիք անել։ Վագոն-ռեստորանն իմ մոտ ռոմանտիկ ասոցացիաներ է առաջացնում, Ռուսաստաններում գնացքով ճանապարհորդելիս սիրածս տարրերից էր։ Կայարանում հատուկ նայեցի, թե վագոն-ռեստորանը պլատֆորմի որ հատվածում է կանգնելու, որ միանգամից տեղ զբաղեցնեմ։ Կարող էի չանհանգստանալ․ ողջ ճանապարհին ոչ մի պահ բոլոր սեղանները զբաղված չէին։ Դե տեղացիներն իմ պես հարիֆ չեն, միկրոալիքային վառարանում տաքացրած խուժան ուտելիքի համար եքա փող տան։

Հաջորդ առավոտ Կիտցինգեն քաղաքում էի։ Դիմավորեց dealership-ի երիտասարդ աշխատողը, երևի 20-25 տարեկան, գնացինք ժամանակավոր համարներ գրանցելու։ Անգլերեն շատ չէր խոսում, մի քիչ բարդ բան եթե ուզում էր ասել, գուգլ-թրանսլեյթ էր անում։ Տեղի ծնված-մեծացած գերմանացի, ուզում է Համբուրգում ապրել, էնտեղ մեքենաներ վաճառել։

Նստում եմ ղեկին, քշում դեպի տուն։ Ոչ չեռեզ Լեհաստան ու Լիտվա, Գերմանիայի հյուսիսից Լատվիա գնացող նավ կա։ Կիտցինգենից բավական մոտ է յոթերորդ ավտոբանը, որն էլ ինձ պետք է։ Գերմանական ավտոբաներին մեծամասամբ արագության սահմանափակում չկա։ Ամենաշատը 194 կմ/ժ տեսա սպիդոմետրի վրա։ Ուզում էի սիմվոլիկ մինչև 200 սեղմել, էն էլ մեկը դեմս կտրեց։

Նավահանգստում չեկինին մեկնեցի ավստրալիական անձնագիրս։ Աշխատողը հարցրեց՝ կարո՞ղ է հայ եմ։ Ասում է՝ կոլլեգան իրեն ասել է, որ յան-ով վերջացող ազգանունով մարդիկ հայ են։ Հետո կոլլեգան էլ մոտեցավ, մի քանի բառ խոսեց։

Հիմնականում լատվիական համարներ էին նավ բարձրացող մեքենաներին։ Հաջորդ տեղում՝ լիտվական ու էստոնական։ Ավելի քիչ՝ գերմանական, ու հատ ու կենտ դեսից-դենից։ Իմինից բացի ժամանակավոր համար չտեսա։ Նավի վրա զգացվում էր, որ շատերի համար դա պարբերական ուղևորություն է։ Աշխատակազմը առանց դժկամության ռուսերեն է խոսում, դե 60 տարեկան լիտվացի դալնաբոյշիկի հետ ուրիշ ինչ լեզվով պիտի խոսեն։

Նշանակետը Լատվիայի արևմուտքում գտնող Լիեպայա քաղաքն է։ Հենց հեռախոսս ցանցը բռնեց, SMS եկավ, տրամադրությունս բարձրացավ, սիրում եմ Լատվիա վերադառնալ։ Ջարդուխուրդ եղած փողոցներ, պանելային շենքեր, ես ստեղ ինձ ավելի լավ եմ զգում, քանի ստերիլ Գերմանիայում։ Քանի որ հետ գալս զատիկի տոների հետ համընկավ, որոշեցի միանգամից Ռիգա չգնալ, մի քիչ էլ Լատվիայում ճանապարհորդել։ Մարդիկ ստեղ ուրիշ են։ Նույնիսկ տուրիստական տեղերում հետդ լատիշերեն են խոսում, ու պարզվում է՝ ես արդեն կարող եմ բավական երկար ու ոչ շաբլոն երկխոսություններ վարել։ Ռիգայում միանգամից անգլերենի են անցնում, ահավոր ներվայնացնում է։

[Վիշապ]

Հաճախորդը դիմել է օգնության` իր նոր նախագծի մեջ անսպասելի տարբերությունները հասկանալու համար:
Ցույց է տալիս հնի ու նորի համեմատությունը՝ որտեղ տարրերի անուններն ու չափերը ակնհայտորեն տարբեր են ու պնդում է՝ «I can guarantee you, it's the same configuration»:
Պարզվեց, ընդամենը տարրի անունն էր փոխել, որն իր կարծիքով ոչինչ չպիտի փոխեր, այնինչ մեր «խելացի» ծրագիրը որոշ դեպքերում տարրերը նախագծի մեջ դասավորում է ըստ այբենական կարգի, և անվան փոփոխությունը բերում է ֆիզիկական փոփոխության, որն իհարկե պրոբլեմ է, պետք է ուղղել։

Մտածում եմ, որ որոշակի դեպքերում անունն էլ է կոնֆիգուրացիայի մասնիկ: Օրինակ եթե կարծում եք, որ ասենք Արևի անունը լիներ Արեգ, ապա մոլորակի վրա ոչինչ չէր փոխվի, ապա մի փոքր երկար մտածեք:
Առնվազն մի բայթ ինֆորմացիա կավելանար սույն օբյեկտի բոլոր նշումներում ու հիշատակումներում, եթե թողնենք սուբյեկտիվ դատողությունները՝ լեզվամտածողություն, ֆլան-ֆստան:
Իսկ եթե լիներ՝ Ճաճանչապայծառափայլատակություն, ապա չի բացառվում, որ հայերս մնայինք հեթանոս, ու Հռոմից Կեսարիա ժամանած Գրիգորն այլ ճակատագիր ունենար։ Ասում եմ՝ չի բացառվում։

***

Վերջերս James Webb-ի միջոցով հայտնաբերած գերհեռավոր ու գերհսկա (գիրության հետ չշփոթել) գալակտիկաները, որոնք մեծ պայթյունից ընդամենը 300-350 միլիոն տարվա տարիք ունեն (ըստ գիտության, I have no fucking idea), շփոթեցնում են մեր նոբելյան մրցանակակիր գիտնականներին, որովհետև նման վաղ ժամանակներում նման չափերի գալակտիկաներ պիտի գոյություն չունենային ըստ մեր ֆիզիկայի ու մաթեմատիկայի։
Դեռ գիտնականները դժվարանում են նոր փաստը մարսել ու վերանայել գիտելիքները, որովհետև՝ «I can guarantee you, it's the same configuration» վիճակ է։
Որոշ համաձակներ նոր վարկածներ են առաջ քաշում՝ բազմատիեզերքի մեջ մեր ու մեկ այլ տիեզերքի բախման վիճակ, բաբախող տիեզերքի մեջ նախորդ տիեզերքի մնացորդներ և այլն․․․

Կարելի է գուշակել, որ մեծ պայթյունի կողմնակիցները մոտ ապագայում ծաղրվելու են այնպես, ինչպես ներկայումս՝ հարթ երկրի կողմնակիցները։
Բայց մտքովս երբեք չէր անցի, որ գիտական հոդվածների տակ մեկնաբանություններում կսկսեն Այնշտայնին ու Հաբլին ապուշ անվանել, օ՜ ժամանակներ, օ՜ բարքեր․․․

[Վիշապ]

Կուզեի, որ այս 4 հազար բոտերը աստիճանաբար սկսեին գրել սովորել, ու դրանցից մի քանիսը վերամբարձ բարբաջեին քաղաքականությունից, գիտությունից, փիլիսոփայությունից, երաժշտությունից, սթեյքից, հոգեբանությունից․․․ սեքսից էլ չէր խանգարի:
Կուզեի բոտերի հոգեբանությունն հասկանալ ու պարզել, թե ինչով են բոտերն ու մարդիկ իրարից տարբերվում: Ես իմ ու բոտի տարբերությունն այլևս չեմ հասկանում, մանավանդ այն պահերին, երբ լուռումունջ թերթում եմ ակումբի էջերը...

Մի՞թե այս բոտերը ոչինչ չունեն քննարկելու, մի՞թե այսքան ինտերնետն ընթերցելիս սրանցից ոչ մեկի մոտ բանականության առկայծումներ չեն դրսևորվում, բոտերի էվոլյուցիան պիտի որ այսքան դանդաղ չլիներ:
Հա, հասկացա, սրանց ծրագրավորողները «մոռացել» են բանականություն ծրագրավորել, կամ՝ գոնե բնազդ, չեն ֆայմել: Կուզենայի այս բոտերի ծրագրավորողներին տեսնել, ինձ թվում է, ձանձրալի տիպեր են՝ դետերմինիստական, կանխատեսելի էություններ:
Սարդերը գիտեն, թե որտեղ սարդոստայն հյուսել, իսկ այս սուբյեկտները չգիտեն, թե ուր ուղարկել իրենց բոտերին:

Ես չեմ ուզում Սամի օրագիրը կարդալ, Լիոնի վերլուծություններն էլ չեմ ուզում:
Սիրտս բոտի սարքած բորշչ է ուզում, անպայման բոտ կովի մսով:
Աներևակայելի անհամ, սևուսպիտակ բորշչ, ու ես այն կուտեմ քայքայված ալյումինե գդալով ու ընթացքում կնայեմ ակումբի ճաղավանդակներից դուրս, որտեղ 4 հազար ակտիվ բոտեր աննպատակ թրև են գալիս:

[My World My Space]

Ո՞վ որոշեց, որ հավաքարարն այսուհետ մաքրուհին ա։
Ու խեղճ Մաքրուհիների կարծիքը հարցնող էղա՞վ։
Էրեկ տղերքից մեկին զանգ ա գալիս, վերցնում ա, ու.
- Բարև Ձեզ, իքս ապահովագրական ընկերությունից Մաքրուհին ա Ձեզ անհանգստացնում, Ձեր ապպան երկուշաբթի լրանում է։
- Այ քույրիկ ջան, ձեր մոտ ուրիշ աշխատող չկա՞, որ էդ գործը քեզ են դավերյա արել․․

Հ.Գ. Խեղճ Մաքրուհի
-

[impression]

Մեր կյանքը կինո է։ Ես կինո շատ եմ սիրում։ Հատկապես՝ կոմեդիաներ, թրիլլերներ ու դետեկտիվներ։ Բայց իմ կյանքի կինոն մի ախմախ դրամա է ստացվել, ու ինչքան էլ փորձում եմ էս հիմար սցենարին համուհոտ տալ հումորներով ու կատարվածին չնախատեսված ռեակցիա տալով, տակից դուրս գալով կամ չգալով, մեկ է, էն կարմիր գիծը (դուդուկի սաունդթրեքով) մնում է նույնը՝ ախմախ դրամա։ Եթե մի քիչ ազնիվ լինեի ինքս իմ հանդեպ, կասեի՝ ախմախ մելոդրամա, բայց ես էդքան անկեղծ չեմ։ Ու ինձ հա թվում է, թե ես սխալ տոմս եմ վերցրել ու ուրիշի կինոն եմ նայում, չեմ ուզում ընդունել, որ սա է, էսքանն է նախատեսված։