Անկապ օրագիր

[StrangeLittleGirl]

Էսօր կոլեգաս պատմում էր, թե ոնց իր տղան չի սիրում բասկետբոլի գնալ։
- Երևի գեյ ա,- ասեց,- ինքը վազելու, մրցելու ձգտում չունի, ուզում ա աղջիկների հետ խաղալ։
Հետո պատմեց, որ վերջերս coming out-ի ելույթ ունեցավ, որ աղջիկներն իրեն չեն հետաքրքրում, ուզում է տղայի հետ համբուրվել:
Էս բոլորը պատմեց լրիվ իմիջիայլոց, առանց անհանգստության որևէ նշույլի, որպես լրացում մնացածների՝ իրենց երեխաների սպորտային հակումների մասին: Իսկ հայկական սոց. մեդիայում հարցնում են՝ բա որ քո տղան գա, քեզ ասի՝ գեյ եմ... Ուֆ:

[ivy]

Մեզ մոտ ամառ է. լճերի սեզոնը բացել ենք, ու արդեն երկուսս էլ շոկոլադի գույնի ենք: Հավես է, երբ նստում է գոգիս, իր ձեռքը դնում եմ իմին ու տեսնում, որ լրիվ նույն գույնի ենք՝ էս կողմերի համար շատ մուգ: Երկուսս էլ երբևէ չենք կարմրում արևի տակ, այլ միանգամից մգանում ենք՝ քիչ-քիչ մոտենալով «սևին»: Պապան մեզնից մի քիչ ավելի բաց է՝ թե մաշկով, թե աչքերի գույնով, ու մեր «գունային թիմին» չի պատկանում, հա, դե հետն էլ վառվում է արևի տակ:
Լճեր գնում ենք սովորաբար երկուսով: Բայց անգամ երբ մենակ չենք, այլ մտերիմ ընկերների հետ, միևնույն է մենք «երկուսով» ենք: Ամենուր միասին ենք քայլում՝ իրար ձեռք բռնած ու անվերջ խոսելով: Ամեն ինչ երկուսով ենք անում:

Ինչքան մեծանում է, էնքան ավելի հավես է հետը ժամանակ անցկացնելը: Լիքը բաներից ենք խոսում, ու ամեն անգամ ավելի ընդլայնվում և խորանում են թեմաները: Բացի դրանից, շատ լավ ենք միմյանց հասկանում. ոնց որ իսկականից իրար մի մաս լինենք: Միմյանց հայացքներն ենք միշտ կարդում. երբեմն առանց ոչ մի բան ասելու՝ սկսում ենք միասին ծիծաղել: Կամ առանց ոչինչ հարցնելու՝ հասկանում, թե ով ինչ է էդ պահին զգում: Որ ես եմ իր էմոցիաները լավ հասկանում, դա բնական է, բայց հետաքրքիր է, որ ինքն էլ իմ դեմքն է լրիվ «կարդում», անգամ երբ ինչ-որ մտքեր կամ ապրումներ ունեմ, որոնք էդ պահին ամենևին իր հետ կապված չեն:

Ինձ էնքան կարևոր է իր հետ ամուր կապը: Դե լեզուն էլ էդ կապի միջոցներից է: Մեր երկուսի հայերենը, որ միշտ խոսում ենք իրար հետ՝ անկախ նրանից, թե ով կա մեր կողքին: Երևի իրեն նույնիսկ դուր է գալիս էն, որ մեզ կողքից ոչ ոք չի հասկանում. դա միայն իր ու մամայի աշխարհն է:
Մարդկանց հետ ամուր հուզական/հոգևոր կապերն ինձ միշտ էլ շատ կարևոր են եղել: Բայց դե քիչ-քիչ հասկանում ես, որ էդ կապերը չեն կարող էնքան երկարատև կամ էնքան խորը լինել, որքան դու ես ուզում: Որ կյանքը հոսում է, ու ամեն մարդ էլ իր կյանքով է ապրում... Եվ հնարավոր է մի օր իմ ու իր կապն էլ թուլանա, մեծանալով պոկվի ինձնից և էլ հետաքրքիր չլինի իրեն իմ ու իր աշխարհը:
Ամեն դեպքում մեզ հիմա շատ լավ է միասին, ու արժի վայելել ամեն պահը, իսկ հետոն էլ կբերի էն, ինչ կբերի՝ անկախ բոլոր կանխատեսումներից:

[Բարեկամ]

Վերևի գրառումը մի բան հիշեցրեց։

Տղաս /16 տ․/ վերջերս պատմում էր․

Երբ փոքր էի և առաջին անգամ լսեցի ընկերոջս՝ իր ծնողների հետ տանը անգլերեն խոսելիս, շատ տարօրինակ թվաց։ Իմ մեջ այնպիսի մի պինդ հասկացողություն էր նստած, որ դրսի, ընկերների հետ խոսելու լեզուն պիտի տարբեր լինի ընտանիքում խոսելու լեզվից։ Ոչ ոք, իհարկե, նման բան ինձ չէր ասել կամ հուշել, բայց ինքնըստինքյան դա ինձ մի տեսակ բնական ու տրամաբանական էր թվում․ ընտանիքը, որպես մարդու կյանքում ամենակարևոր մաս, իր հատուկ կարգավիճակը պիտի բնորոշի նաև իր առանձին, ինչ-որ տեղ՝ գաղտնի լեզվով, որը դրսի աշխարհը չի հասկանում, միայն ընտանիքի անդամները՝ միմյանց հետ հաղորդակցվելիս։
Հետաքրքիրն այն է, որ այդ մոդելը այնքան ճիշտ ու վավերական է ինձ թվում, որ մինչև հիմա էլ ամեն անգամ ցնցվում եմ մի թեթև, երբ լսում եմ ընկերներիս՝ իրենց ընտանիքների հետ նույն լեզվով խոսելիս, ինչ մեզ հետ։

[Ուլուանա]

Տեսնես՝ կգա՞ ժամանակ, երբ առողջ ապրելակերպը Հայաստանում էլ մոդա ընկնի։ Մոդա եմ ասում, որովհետև ոնց նայում եմ, Հայաստանի դեպքում միակ հույսը (եթե կա ընդհանրապես էդպիսի հույս) մոդան է։ Իսկ քանի դեռ մոդա չի, ոչ միայն հարգի չի, այլև ծաղրի առարկա է մարդկանց մեծ մասի համար։ Քանի դեռ նույնիսկ իբր կիրթ կանանց շրջանում մեծամասնություն են կազմում «տղամարդու վրայից պիտի ծխախոտի ու ալկոհոլի հոտ փչի», «վարսակի փաթիլներ ուտող տղամա՞րդ. ինչպիսի՜ ղզիկություն. իսկական տղամարդը պիտի չալաղաջ ուտի», կամ՝ «ինչի էդպիսի (վարսակ ուտող) տղամարդիկ էլ գոյություն ունե՞ն (տնից–տեղից հեռու)» մտածելակերպի կանայք, դժվար թե առողջ ապրելակերպը Հայաստանում ընդունելի դառնա։ Կամ՝ «Յա՜խք, մի օր չէի ապրի վարսակի փաթիլներ ուտող ու կալորիաներ հաշվող տղամարդու հետ»։ Ճիշտ է, ինչպե՞ս կարող է իսկական տղամարդը կալորիաներ հաշվել. չէ՞ որ դա կանանց մենաշնորհն է ու զուտ կանացի մանրախնդրություն, իսկ իսկական տղամարդը պիտի վեր լինի նման ճղճիմ բաներից ու պիտի թքած ունենա իր կերած բոլոր կալորիաների ու դրանց հետևանքով վաստակած հղիի փորի վրա։ Նա պիտի տղամարդկային արժանապատվությամբ կրի իր յոթամսական հղիի փորն ու մի երկու մետր շառավղով ծխախոտի ու ալկոհոլի հոտ բուրի (դա կոչվում է տղամարդկային հոտ, գիտեի՞ք)։ Ահա շատ հայ կանանց տղամարդու իդեալը։
Տխուր է ու զզվելի...

Էն որ ուզում ես գլուխդ առնել ու արտագաղթել Հայաստանից, մեկ էլ հիշում ես, որ դու դա արդեն արել ես, ու թեթևացած շունչ ես քաշում։ Էսպիսի դեպքերում է, երբ ինձ լավ եմ զգում Հայաստանում չապրելու գիտակցումից։

[StrangeLittleGirl]

Դանիան մի հատ գարշելի ինտեգրացիայի նախարար ունի՝ Ինգեր Ստոյբերգ։ Պաշտոնավարության ընթացքում ինչ անասուն օրենք ու որոշում ասես անցկացնել չի տվել։ Դրանցից մեկն էլ էն ա էղել, որ եթե փախստական ամուսնական զույգում մեկն անչափահաս ա էղել, առանձնացրել են իրարից փախստականների կենտրոններում։ Ու ասենք էդ զույգերի մեջ եղել են մարդիկ, որոնք երեխա են ունեցել։ Բայց մեկ ա, նախարարի որոշումը որոշում ա, կնոջն ու ամուսնուն առանձնացրել են։

Էս վերջերս լիքը բաներ սկսեցին ջրի երես դուրս գալ։ Պարզվեց՝ իրավական խորհրդատուներն ու օմբուդսմենը զգուշացրել են նախարարին, որ էդ որոշումն ապօրինի ա, բայց չի լսել։ Ու հիմա հսկայական սկանդալ ա պայթել, թե՝ նախարարն իմանալով ապօրինի որոշում ա կայացրել։

Իրա ռասիստ աջակիցները ֆեյսբուքում էջ են բացել ի պաշտպանություն իրա։ Էդ էջում թե՛ պոստերը, թե՛ քոմենթները լրիվ մեծատառերով են։ Ու գրում են, որ Ինգեր Ստոյբերգը փախստականներին պեդոֆիլներից ա փրկում, իսկ մութ ուժերն իրան դեմ են։

Ծանո՞թ ա։

[Գաղթական]

մեր խմբի անմիջական ղեկավարն ասումա՝ ես քո ակցենտը չեմ հասկանում:
բոլորը հասկանում են, իսկ ինքը, չգիտես ինչի, չի հասկանում..

կամ էլ՝ կայֆա դոդ ձևանալը..
միայն ես չեմ, որ իր մոտ նացիստական հակումներ եմ նկատել:

հիմա ինձ կցված տեղամասում հրդեհ եմ հայտնաբերում:
շտապում եմ դեպի պատը ու պոկում ագնետուշիծելը՝ ճամփին հեռախոսը հանելով..
чп-ի ժամանակ, ըստ կանոնակարգի, պիտի անպայման ահազանգես, որ օգնություն գա..

- տարածքում հրդեհ կա (brand): շտապ մարդ ուղարկեք..
- ո՞ւմ անիվնա (band)
- Ռուբեն, բանդ չի՝ բռանդա..
զգում եմ, որ գոռում եմ..
իսկ ինքը՝ նույն հանդարտ տոնով շարունակումա.
- էդտեղ թերթ (krant) կարդալու ժամանակ էլ ունե՞ք..

ի.. ձեռ ե՞ս առնում այ դուռակ՝ կրակը հեսա ինձա հասնում...

շպրտում եմ հեռախոսը..

բայց մի 5-10 րոպեյվա ընթացքում հարայհրոցով վազելով տեղ հասան օգնականները ու հրդեհը բարեհաջող պարտություն կրեց ))


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Բարեկամ]

Կիրակի երեկոյան գնացել էի Տիգրան Համասյանի համերգին։ Անշլագ էր, դահլիճում ազատ տեղ չկար։ Միգուցե մասամբ հայերն էին դրա մեղավորը, բայց ոչ հայեր էլ շատ կային, ու նրանց մեջ մի կին նկատեցի՝ աներևակայելի ծեր։ Այնքան գունատ, անզգացմունք ու անկենդան էր դեմքը, որ ասես ոչ մի առնչություն չուներ այս աշխարհի հետ, ուր ասես սխալմամբ դեռ մնացել էր։ Ծերությունն այդ կարծես անցել էր իր հնարավոր խորության սահմանները, և ինչպես գին չունեցող արվեստի գլուխգործոցն է, հնարավոր չէր այլևս թվով գնահատել։
Երբ դռները բացեցին, մինչ խմբված ամբոխին մուտքի իրավունք տալը, այդ կնոջն ուղեկցեցին դահլիճ։
Համերգին նա նստած էր առաջին շարքում, ես՝ երկրորդում էի։ Մի քանի անգամ հայացքս ընկավ պրոֆիլին․ համակ ուշադրություն էր։ Դժվար էր կռահել՝ զրուցում էր ջազի հետ, թե պարզապես ապրում պահը, միայն ծերունական աննկուն պրոֆիլն էր, որ թեթևակի ցնցվում էր ռիթմով, և ով գիտե՝ գուցե ջազը միակն էր ու վերջինը /ենթադրում եմ՝ առաջինը երբևէ/, որ նա դեռ ուներ ապրելու այս աշխարհում․․․

Լավն էր Համասյանի երաժշտությունը, պայծառ ու լուսավոր, ասես Սարյանի կտավներից պոկված մոտիվներ լինեին՝ տարբեր տրամադրություններով սահող մատների ու ստեղնաշարի արանքով։

[Alphaone]

Էսօր շուխուր ա դրել, թե էսինչ հայկական գինուց կառնես ու անպայման յասաման կքաղես:
Հետո էլ կապրիզա ա անում, թե գինի լցրու, յասամանն առ, արի, սկայպվենք:
Արդեն ութ տարի ա ամեն ամիս ամենաքիչը մի անգամ իրար երկար-բարակ գրում ենք կամ ժամերով սկայպով խոսում, բայց դեռ ոչ մի անգամ կենդանի չենք հանդիպել. ոչ իմ Ամերիկա գնալը ստացվեց, ոչ իր Հայաստան գալը: Ու անընդհատ թեման բարձրացնում էինք, որ կենդանի շփումն ավելին ա, քան օնլայն էսպես սկայպվելը, քանի որ դեմառդեմ երբ խոսում ենք, նույն օդն ենք շնչում, նույն բույրը, նույն սուրճն ենք խմում ու ինչ-որ բան ավելի է մոտեցնում մեզ:
Հիմա դրել, հայկական գինի էր ճարել, երեկ էլ որ յասամաններ էր դրել տանը, գլուխ էր գովում, տվեց ինձ էլ նույն «լաբորատոր պայմաններն» ապահովել ու էսօր արդեն 7d էֆֆեկտով էինք շփվում... բայց համաձայնեցինք, որ էլի էն չի:

[_Հրաչ_]

—Գալիս եմ, քեզ որտեղի՞ց վերցնեմ:
—Փղի մոտ եմ:
—Ի՞նչ փիղ:
—Ի՞նչ փիղ, հացի փուղ, հացի փղի մոտ եմ:

[ivy]

Երբ անընդհատ ուրիշ մարդկանց կյանքի մասին ես լսում, էն էլ էն մարդկանց, որոնք աշխարհի լուսավոր կողմերից ահագին հեռու են, ինչ-որ ժամանակ սկսում ես բթանալ, էլ ոչ մի հուզական վիճակ չի առաջանում, սկսում ես ամեն ինչ ընդունել էնպես, ինչպես կա: Ու կարծես բնական է թվում թե՛ մարդկանց դարդը, թե՛ նրանց տեսած ամբողջ վիշտը, թե՛ որևէ բան փոխելու անհնարինությունը:

Բացի դրանից ինչ-որ պաշտպանական շերտ է վրադ գոյանում, որը քեզ պահում է քո ապահով կետում, քո մի բուռ անիմաստ խնդիրները մնում են քեզ համար աշխարհի կենտրոնը, իսկ մնացածի հոգսը՝ զուտ ֆորմալ աշխատանք:
Ու մի բան էլ է փոխվում. անձնական սահմանները կարծրանում են նաև աշխատանքից դուրս, որ ոչ մի օտար տխրություն հանկարծ ներս չսողոսկի: Դու մնաս քո գտած արևի լույսի տակ՝ անհոգ ու երջանիկ:

Խելոք մարդիկ սա փսիխոհիգիենա են անվանում, շատ կարևոր մի բան: Կարողանալ սեփական տարածքը միշտ մաքուր պահել, ինչ էլ կողքից կատարվի:
Բայց ոնց նայում եմ, սա ուղիղ կապ ունի բթանալու ու անտարբերության հետ:

Ես ինչ էլ գրեմ, գունավոր ու անդարդ է լինելու, ինչպիսին էլ ամենօրյա տրամադրությունս է:
Չափազանց մաքուր եմ պահել տարածքս: Հպարտանալու ոչինչ չկա: Մտածելու՝ լիքը բան:

[Գաղթական]

Անցած տարի էինք միասին նույն աշխատանքային խմբում ու վաղուցա, որ չէինք հանդիպել:
Մեկ էլ եկավ:
Եկավ, որ ասի.
- 12 օրով Հայաստան եմ գնում: ՈՒ, եթե էդպես լավը լինի, ոնց դու էիր պատմում, սրանից հետո միայն էնտեղ եմ գնալու..

Ականջդ կանչի ժնևցի Գևոր:
ո՜նց էր երեխայի պես հրճվում սենց պահերին, երբ մի նոր այլազգի էր մոտը ստացվում «ուղարկել» Հայաստան..
ու ամեն անգամ՝ կարծես ավելի շատ ինքն իր համար քան ուրիշների, արձանագրում էր.
- Մեզնից յուրաքանչյուրը մեր երկրի այցեքարտն ենք...


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[_Հրաչ_]

—Ապե, որ ընձի ասին՝ քեզի ուղարկում ենք լողի, կարող ա՞ սրտովդ չի: Ես էլ ասեցի՝ չէ, նորմալ ա:
—...Լողի՞:
—Դե Լողու մարզ էլի, Լողի էին գործուղում:

Փուղ - 2:

[Chuk]

Մտա սենյակ, գործի տեղի աղջիկներից մեկը մյուսին բացատրում ա.

- Մեծերին ավելի հեշտ են խփում, քան ջահելներին: Օրինակ մամային միանգամից խփեցին, իսկ պապային մի ամիս հետո: Ինձ ոչ մի կերպ չեն խփում:

Զարմացած, կասեի՝ պլշած, հայացքս որսալուց հետո բացատրեց.

- Վիզա, Արտակ, Ամերիկայի վիզա:

[Տրիբուն]

Ասում եմ, քանի Չուկը չկա, կարող ա մի հատ օրգիա կազմակերպենք ? Լակելով, կռիվ ղալմաղալով, քֆուրով, հետտալով պատերի տակ, լացելով ու պաչպռոշտիով ... նենց որ Ակումբի սերվերը գլոբալ բլոկ ընկնի ...

[Տրիբուն]

Ասում եմ, քանի Չուկը չկա, կարող ա մի հատ օրգիա կազմակերպենք ? Լակելով, կռիվ ղալմաղալով, քֆուրով, հետտալով պատերի տակ, լացելով ու պաչպռոշտիով ... նենց որ Ակումբի սերվերը գլոբալ բլոկ ընկնի ...

Ոնց ա ինքնաբացահայտվում Ակումբի պոշլի ու կայֆարիկ մասան Ձեր պատվին մի հատ գեղեցիկ երգ ․․․