Երբ Ակումբում հին թեմաներ փորփրելուց քո 1-1.5 տարի առաջ արված գրառումները քմծիծաղ ու ժպիտ են առաջացնում, երբ նկատում ես քո գրառումների թերությունները, երբ հասկանում ես, որ ավելի ուրիշ ես, ուրեմն լավ է: Ուրեմն՝ տեղում չես մնացել, մեծացել ես, փոխվել, կատարելագործվել:
Հետաքրքի՞ր է՝ մի տարի հետո էս նույն գրառումս դեմքի ի՞նչ արտահայտությամբ կկարդամ:
Հ.Գ. Ապրես, Ակումբ, ապրես, որ հիմա ես ԵՍ եմ դարձել:
Alphaone (10.01.2014), CactuSoul (10.01.2014), E-la Via (10.01.2014), Lílium (10.01.2014), Smokie (10.01.2014), Vardik! (10.01.2014), VisTolog (10.01.2014), _Հրաչ_ (10.01.2014), Աթեիստ (10.01.2014), ԱնԱիդա (11.01.2014), Անվերնագիր (10.01.2014), Դատարկություն (10.01.2014), Հայկօ (10.01.2014), Նաիրուհի (10.01.2014), Նարե91 (10.01.2014), Ուլուանա (10.01.2014), Վոլտերա (10.01.2014)
Զանգում են հեռախոսիս ու անգլերենով խոսում: Սկզբում զարմացա, հետո ուշադիր լսում եմ, պարզվում է, որ Լոնդոնից են զանգում եւ առաջարկում են սովորել իրենց մոտ MBA: Ասում են, որ տեսել են իմ Թոյֆլի գնահատականը ու սովորելու առաջարկ ունեն` մասամբ կրթաթոշակով: Ես դե ասում եմ, որ ինձ պետք են ծրագրեր, որ ամբողջությամբ փակեն ուսման վարձը, շնորհակալություն եմ հայտնում ու դնում եմ հեռախոսը: Շշմած նստել եմ, մտածում եմ այ մարդ սրանց իմ համարը որտեղից? Հետաքննող լրագրողի բոլոր հարցերն ու պատասխանները պտտվում են գլխիս մեջ, մտածում եմ կարող է էս ռուսները զանգել են ստուգում են անգլերեն գիտեմ, թե չէ: Հետո մտածում եմ ախր նեյթիվ խոսացող էր: Մեկ էլ տատիս գրում է, որ մեր տուն էին զանգել Թոյֆլից, ինձ էին ուզել, ինքն էլ իմ համարն էր տվել: Մի երկու բառ գիտի, բայց այ մարդ ախր տատիս անգլերեն ոնց էր հասկացել?Լրիվ դեմք է էդ կնիկը
Հ.Գ. Լիլ(Նաիրուհի) աչքիս մի օր էսպես Ձեր տուն էլ կզանգեն, պատրաստ եղիր
Եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, փորձիր ինքդ հրաշք լինել…
Alphaone (11.01.2014), CactuSoul (10.01.2014), E-la Via (10.01.2014), Lílium (10.01.2014), One_Way_Ticket (11.01.2014), Smokie (10.01.2014), Vardik! (10.01.2014), VisTolog (10.01.2014), Աթեիստ (10.01.2014), Անվերնագիր (10.01.2014), Արևհատիկ (10.01.2014), Հայկօ (10.01.2014), Նաիրուհի (10.01.2014), Նարե91 (10.01.2014), Նուշություն (10.01.2014), Շինարար (10.01.2014), Վոլտերա (10.01.2014)
չգիտեմ, էն ամենը ինչի մասին ուզում եմ գրել, որ թեմային է համապատասխանում, ու որպեսզի սխալ տեղում չգրել, որոշեցի էստեղ խոսել: ՈՒրեմ, երեկ գիշեր հիվանդ ունեցա ծայրահեղ ծանր վիճակում, տարիքն էլ 63: Դե հասկանալի է, հարազատներ, երեխեք, լաց ու կոծ: Հնարավոր ամենինչն արեցի մինչև առավոտ պահելու համար, իհարկե հարազատներին տեղեկացնելով, որ ամեն րոպեն հրաշքա , եթե ապրի: մի խոսքով, առավոտ սմենս հանձնեցի մյուս բժշկին, ու,,,,,,սիրտս չտարավ տուն գնամ, թեկուզ հոգնած մեռնում էի անքուն ու լարված գիշերից հետո: Կոլլեգաիս ասեցի, արի միքիչ դանդաղեցրու դեղորայքը, թող հանգիստ գնա էն աշխարհ, մեկա ժամերա մնացել, ու տանջվում ա թե հիվանդը, թե հարազատները: Ասեցի, հետո փոշմանեցի, գիշերը երբ պատասխանատուն ես էի, ինչու չարեցի նման բան, որ հիմա էլ խորհուրդ եմ տալիս: Մտածեցի, եթե նույնը կրկնվեր, կանեի՞ չէ, չէի անի, բայց իրականում մտածում եմ , որ պետք էր: Եթե իմ հարազատը լիներ, կուզեի, որ էտ դաժան ընթացքը կարճեցվեր՞ կուզեի, բայց ես երբեք չէի անի:. Ուֆ, աման, չգիտեմ, չիշտը որն է՞, մեկա խեղճը մեռավ, 3 ժամ հետո:
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
Չէի պատկերացնում, որ Լևոն Խեչոյան մահը էսքան ծանր կտանեմ: Ինչ իմացել եմ, տեղս չեմ գտնում:
Նույն զգացողություններն ունեմ, ինչ զգացի, երբ իմացա, որ Հովհաննես Գրիգորյանն է մահացել:
Էն, որ առաջընթաց տեմպերով զգեստներդ էլ պիտանի չեն դառնում, մի կողմ ես դարսում՝ հետո երբևէ դրանց մեջ մտնելու ակնկալիքով, ու էդ անպատմելի հավես աաա :Դ
Տվե'ք ինձ անհրաժեշտ միջոցներ, և ես հենց հիմա կուղևորվեմ Պոլինեզիա:
Էսօր դրսում մի միջահասակ կին իր 2-3 -ամյա փոքրիկին.
– Ասա՛, բալե՛ս, դե ասա՛...
Հետո անցավ իր հետի կնոջը.
-Ա՛ն, լսի՛ ասում ա, լսիիի՛
Նորից կպավ էրէխուն.
- Մեռնեմ ջանիդ, դե ասա, որ Աննա ծյոծյան լսի:
Ի վերջո, էրէխեն զզված էս ներկայացումից, կիսաերգելով՝ ասեց.
-Ո՞վ է սա, ո՞վ է սա... տըն- փե-սա
Դրանից հետո մե քե՜ֆ, մե ուրախություն…
Նորմալ ա… Պարզապես ակնթարթային արագությամբ փոքրիկ Նարեի մանկությունը հիշեցի. էն, որ մամաս ասում էր՝ բալես ասա՛, ես լավագույն դեպքում «Հե՜յ պարոններ, ակա՛նջ արեք, թափառական աշուղին...» տողով էի սկսում, վատագույն դեպքում էլ ՝«Ծիտիկ, ծիտիկ մոտ արի...» -ով:
Եսիմ էէէէ, շատ բան ա փոխվել ու հլը ինչքա՜ն ա փոխվելու: Ցավոտ ա:
Why is the truth always being raped?...because its naked and beautiful.
Ամերիկուհի Լիզզի Վելասկեսը խիստ հազվադեպ հանդիպող սինդրոմ ունի (աշխարհում ընդամենը 2 հոգի ունեն այս սինդրոմից), նրա մարմինն ընդհանրապես զուրկ է ճարպային ծածկույթից ու նա չի կարող քաշ հավաքել: Ընդամենը 29 կգ կշռող աղջկա վիդեոն մի քանի տարի առաջ հայտնվել էր Յութուբում՝ «Աշխարհի ամենատգեղ կինը» վերնագրով, տակն էլ «ինքնասպան եղիր, Լիզզի» կարգի քոմենթներ: Մինչդեռ Լիզզին շատ հետաքրքիր ու ուժեղ անձնավորություն է ու իր TEDx ելույթը իմ տեսած ելույթներից թերևս ամենահզորն է:
Նայել պարտադիր:
I may be paranoid but no android!
Էսօր պատահմամբ (որպես հույր) հայտնվեցի մի ֆորումում` «Հայկական կրթական միջավայր»...ապշեցի:
Լռությու՜ն, լռությու՜ն, լռությու՜ն: Օրվա գրառումը՝ մի գրառում...Եվ ոչ մի ակտիվ անդամ:
Պատկերացնում եմ, եթե այդ ֆորումի անդամները մտնեն մեր ակումբ: Մեր ակումբի ակտիվությունից (չնայած մեկ-մեկ բողոքում ենք, որ ակտիվ չի) ոնց է գլուխները պտտվելու:
Քա վա՜յ, ինչխ խայտառակ եղա...
Ժողովուրդներ ջաներ, հինգ հատ ամպի չափ շնորհակալ եմ էս անպիտան եղանակին էդքան ջերմացնող ու բարի վարկանիշային-կարոտախտային բառերի համար...
Ազնիվ պիոներական, սիրում եմ բոլորիդ, բոլորդ էլ ինձ համար թանկ եք, բոլորիդ ջերմացնող խոսքերն էլ ինձ համար թանկ են ու ինչպես կասեր Սուսանիկի ապեր Տիգրանիկը՝ ՛՛յա՜, խի դու ինՋ հիՍո՞ւմ ես...՛՛
հա՛, մի ուրախացնող բան էլ ասեմ վերոնշյալ պատանու՝ երեքամյա Տիգրանիկի բուռն, հախուռն օրերից... /Տիգրանիկը, ասել իրան՝ ՏիՆգանը, Սուսանիկի փոքր ապերիկն ա/
Տիգրան-Պապու, ինցի ես դու թքել վաննայի մե՞ջ..
Պապու-Չեմ թքել, բալա:
Տիգրան-Ցէ, թքել ես:
Պապու-Չէ, բալես, չեմ արել տենց բան:
Տիգրան-Թքե՛լ ես:
Պապու-Յա՜, չեմ թքել, քեզ ով ա նման բան ասել...
Տիգրան/հպարտորեն/-Վաննա՛ն...
Կյանք ա, ամեն ինց պատահում ա... (c) Սուսանիկ
Alphaone (11.01.2014), Chuk (11.01.2014), E-la Via (12.01.2014), enna (11.01.2014), laro (12.01.2014), Moonwalker (11.01.2014), Smokie (12.01.2014), Vardik! (11.01.2014), Նաիրուհի (12.01.2014), Նուշություն (12.01.2014)
հա, շատ հավես ենք քլնգում ինչ պատահի ու ում պատահի
բայց էդ ամենով հանդերձ գոնե մի պահ պետք ա հիշել, որ մենք էն ազգն ենք, որ արդեն եսիմ քանի տարի ա տառապում ենք մի քանի ավազակների ձեռը, իսկ էդ ընթացքում թուրքերը /թուրքերն ով են վաբշե/ դառնում են հզոր արդյունաբերական զարգացող երկիր, վրացիները /դեբիլ տուտուցներ/ ունեն սիրուն մայրաքաղաք, զարգացող զբոսաշրջություն ու շատ ավելի ժամանակակից ու ազատ երիտասարդություն, քան մենք ենք
բայց հա, մենք առաջինն ենք քրիստոնեություն ընդունել, երբ մենք գիր ու գրականություն ունեինք, ձեր եվրոպացիները դեռ ծառերի վրայից չէին իջել: է հա բայց իջան չէ՞ մարդիկ, ԻՋԱ՛Ն, բա մե՞նք ինչ ենք անում ափռ-ցփռ խոսելուց բացի
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Alphaone (12.01.2014), CactuSoul (12.01.2014), Claudia Mori (17.01.2014), E-la Via (12.01.2014), enna (12.01.2014), keyboard (16.01.2014), laro (12.01.2014), Lílium (12.01.2014), Ruby Rue (12.01.2014), Skeptic (12.01.2014), Vardik! (12.01.2014), _Հրաչ_ (12.01.2014), Աթեիստ (12.01.2014), Անվերնագիր (12.01.2014), Արէա (12.01.2014), Մինա (14.01.2014), Նաիրուհի (12.01.2014), Ռուֆուս (12.01.2014), Վահե-91 (12.01.2014), Վոլտերա (12.01.2014)
Երբ հոգնած կոպերս բացում եմ, ու արևի շողը ընկնում է դեմքիս, ակամաից ժպտում եմ, ու թվում է էլ կյանքում չկա բարդություն: Բայց ամեն անգամ մոռանում եմ գնահատել ու շնորհակալություն հայտնել կյանքին հենց այդ անհոգ ու ջերմ պահի համար: Կյանքը միայն մռայլ գույներով չի լցված, ու միայն տխուր մեղեդիներ չեն հնչում մեր ականջին, միայն չարությամբ լցված աչքեր մեզ չեն նայում ու արևը հազվադեպ չի, որ շողում է մեր հոգնած կոպերին:Ուղղակի այսօրվանից ուզում եմ գնահատել ու ապրել այն ջերմ պահերը, որոնք կորցնում ենք առօրյա խառնաշփոթի մեջ:
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
...
Էս պահին, որ դեպրեսված նստել եմ ու տեղս չեմ գտնում. իր հարսանիքն է: Վստահ եմ, որ ինքն էլ կամ դեպրեսված նստել, տեղը չի գտնում, կամ թատրոն է խաղում, թե ամեն ինչ լավ է, թե երջանիկ է, թե... Իրենից շատ կնոջն եմ խղճում:
Իր համար մի անգամ հետս կռիվ էին անում: Հա, ուսանող էի, մի աղջիկ մեր մտերմությանը ռոմանտիկա էր վերագրել ու էկել, ասում էր, որ ես շանս չունեմ, ինքը «ատբիծ» կանի:
- Խնդիր չկա, - ասել էի ես ու քմծիծաղ տվել:
Դոդիկ աչոնը չգիտեր մի գաղտնիք, որ ինքն աշխարհում միայն ինձ էր վստահել: Չգիտեր, որ իրեն հակառակ սեռը բնավ չի ձգում ու մենք կատակով անգամ այս կամ այն տղայի համար վիճում էինք, քննարկում, թե որ մեկիս նախապատվություն կտա (երբեմն էդ կատակները հանկարծ կտրուկ ցավի ստվեր էին բերում դեմքին, մի անգամ չդիմացավ, ասեց, որ կուզեր աղջիկ ծնվել ու մենք ընկերուհիներ լինեինք, էդ դեպքում էս «վեճերը» հավասարի վրա կլինեին ու ակնհայտ չէր լինի, թե ում տղան նախապատվություն կտար):
Իսկ էսօր ինքը կուլ գնաց ծնողների ճնշմանը, ինքը համարձակություն չունեցավ ընդունելու ինքն իրեն ինչպիսին որ կա ու ծնողներին ասելու, որ ինքը բնավ էլ նրանց երազած որդին չէ: Ինքը գնաց ծնողների ընտրած աղջկա ձեռքը խնդրելու, ինքը խաբեց, նվաճեց էդ աղջկա սիրտն ու կյանքում չի կարողանա փոխադարձել նրա սիրուն: Նախկին մտերմությունը մաղձի ու խորշանքի է փոխակերպվել, առաջ հարգում էի, իսկ հիմա անգամ չեմ կարողանում գտնել հարգանքի այն ամենագերադրական հականիշը, որ կբնութագրի հիասթափությունս:
Ինքն էլ էն լավ ընկերը չի, ում երկար տարիներ իմ համար մեկ ընկերն էի համարում, հարգում էի ու սիրում, ինքն արդեն ջնջվել է, ես հազվադեպ եմ մարդկանց ջնջում, բայց ջնջում եմ վերջնական...
Էսօր իր հարսանիքն է, ու ես սգում եմ իր մահը...
"Մաման-ծաղկաման",- ասացի ես, երբ տեսա մեր կոմունալները
Կյանք ա, ամեն ինց պատահում ա... (c) Սուսանիկ
Ի՞նչ կա չկա Հայաստանում: Ցու՞րտ է: Ձեզ մի քիչ ջերմություն ուղարկեմ
Մեջս թմբրած մի նյարդ նվվաց :Ոչ մի նորություն, ինձ վաղուց հայտնի ճշմարտությում էր ստատուսիդ պատասխանս, բայց հավանաբար շատ հին ճշմարտություն էր, ասենք դիտմամբ մոռացված ճշմարտություն, որ ցավոք սրտի դեմ դիմաց կանգնեց իր ամբողջ մերկությամբ ու այլադակությամբ:
Այո պարոնա'յք, ես զգացմունքային հաշմանդամ եմ ու մտերիմներ չունեմ իրական կյանքում:
Տրամադրությունս ցածրից էլ ներքև սողաց, գրողը տանի:
Քո աչքերն ինձ կանչեցին, ու ես հլու վեր կացա…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ