Անկապ օրագիր

[Այբ]

Էսօր խանութում հանդիպում եմ ընկերուհուս, ու քանի որ խանութում հերթ էր, երկուսով իրար հետ ջերմ-ջերմ զրուցում էինք: Ինքը գիտի, որ ես Ակումբի անդամ եմ: Ինչևէ: Հարցեր է տալիս ակումբից և այլն: Ու էն հարցին, թե հաճախ եմ ակումբ մտնում, և ես էլ պատասխանում եմ.
-Համարյա օր չկա, որ ակումբ չմտնեմ: Շատ լավ մարդիկ են էնտեղ հավաքված...
Դու մի ասա, մեր հարևաններից մեկը լսում է, թե ինչ եմ ասում...ինքն էլ գաղափար չունենալով, թե ինչի մասին եմ խոսում ու չգիտես ինչեր մտածելով, զարմացած նայեց ինձ ու ասաց.
-Ակումբներ ես հաճախու՞մ...Բայց ես քեզանից չէի սպասում

Ու դե արի բացատրի...

[Claudia Mori]

Ինտերնետով կարդացի, որ սկայպով անգլերեն պարապող է պահանջվում: Մաթեմիս դասախոսը պարապում էր ընդհանրապես մաթեմատիկա սկայպով աշխարհի տարբեր ծայրերում գտնվող ուսանողների հետ ու գիտեի, որ նման բան կա, բայց մի տեսակ վախով դիմեցի հայտարարությանը: Նախ ես չեմ կարծում, որ անգլերենից շատ ուժեղ եմ, չնայած Թոյֆլը 90 եմ ստացել, բայց որ այստեղ գալուց ինքնաթիռում լսեցի ստյուարդեսայի անգլերենը, հասկացա, որ ես անգլերեն գիտեմ

Ուրեմն ինձ մի երկու էջանոց ամենաբարձր աստիճանի անգլերենի տեստ են ուղարկում, որ սկայպով նախնական պարապունք անցկացնեմ: Ես նստում եմ մեկ օր պարապում եմ, մի քանի բառարանով, ֆորումներով, ընկերներից խորհուրդներ հարցնելով գտնում եմ ճիշտ պատասխանները: Ու էսպես լուրջ նստել սպասում եմ, ոնցվոր Թոյֆլի ժամանակ:

Մեկ էլ սկսեցինք, ես դե հետաքրքիր սկիզբ ու ընթացք էի մտածել: Երկրորդ վարժությունից կանգնացրին, ասացին դուք ընդունված եք, մենք շատ հավանում ենք: Հիշեցի, որ բուհում քննությունների ժամանակ էլ 3 նախադասությունից հետո ասում էին անցի հաջորդ հարցին, ու ես <<լոմկա>> էի ընկնում Վերջում 5 էի ստանում, բայց ասում էի, ախր թողեք էլի պատասխանեմ

Հ.Գ. Ի դեպ մոռացա, ով անգլերեն գիտի ու գործ է ուզում, իրան էլ տամ լինքը, թող դիմի

[LisBeth]

Ուրեմն ոմն մեկը զուգարանին նստած ծխում ա հանգիստ ու իրա գործն ա անում։ Մի նաֆաս, երկու նաֆաս, իրեք նաֆաս, սենց սիգարետը կիսապրծնել, հետույքի աջ կիսագունդը բարձրացնում ա ու դեռևս վառվող սիգարետը գցում ա կոնքի մեջ։ Պայթյունի ձայնը բոլորն են լսում, դաժե երեխեն, որ քիմիայի դասից տուն բերած նյութերը զուգարանում էր թափել ու ջուրը չէր քաշել։ Սեռական օրգանների վնասվածքով ու գանգատուփի կոտրվածով հիվանդը վերակաենդանացման բաժանմունքում կյանքի ու մահվան կռիվ ա տալիս։
– Հա ի՞նչ, – ասում եմ, – ես էլ վատ երազ եմ տեսել։
– Կռիս, – նա զննում ա երեկվա գնածս դանակը, սև շեղբով, 4 մատ երկարությամբ։
– Ասում եմ, բա կռիսները խոսալ չիմանային, իրանք կխոսային ու կհավատային որ դրանից բան ա փոխվում։
– Դու ավելի լավ ա ասա ի՞նչ երազ ես տեսել։
– Մենք շատ էինք, ու մեզ օր ցերեկով սաղի աչքի առաջ բռնաբարում էին։
– Բա՞ դուք,– փակում ա դանակը։
– Դուք չէ մենք, – դանակը ձեռքից վերցնում եմ, կոճակին սեղմում բացում եմ, – մենք շվարած քննարկում էինք դա, մեկն էլ կողքից թե բա. "Ինչի՞ մենք մենք էսքան անհույս, սաղ կորած չի քանի դեռ կա մեկ կամ երկու բարոյական ու կույս անուս"։ Հետո եկան ակտիվիստները, չեմ էլ ջոկում ինչ էր եղել, ծառ էին կտրել, միս էին կերել, թե կարմիր գրքյան կենդանու եղունգին էր մի քար կպել։ Հետո դառավ խառը պոեմ, աթեիզմն էր վերսուս ջիզըս, թե բուդիզմն էր ընդդեմ ալլահ... տենց մի բան։ Ասի, որ ամեն ինչը հենց էս կարգով դժոխք գնա, դուք էլ հետը գրողի ծոց, էսօրվանից չունեմ ես ձեր ը... անհոգ քյալեն։
– Ու...
– Ու գնացի։
Էսօր ավելի քան երբևէ ատում եմ ամեն ինչ... արդարության համար ամեն ինչն էլ ինձ ա ատում, ըստ երևույթի։ Ձեռքս տաքանում ա, ես նայում եմ ցած ու տեսնում եմ, որ հատակին արյուն ա կաթում...

[Meme]

ասում են ռիսկը գործի կեսնա, էսօր դրանում համոզվեցի,,,,
քանի տարի կլիներ ուզում էի մազերս ուժեղ կարճացնել, որ իսկապես զգացվի, որ կտրել եմ...
երևի ուզում էի հասկանալ, մնածացների սերը դեպի ինձ...ափսոսանքը...
ու...
էսօր էդ օրն էր...
երկարությանը ու հին դեմքիս ինձ նայողներն են ափսոսում, իսկ ես...
ես ուրախ եմ, կարծես հասա նպատակիս...
մազա էլի՜..կերկարի՜...


հ.գ՝ չեմ ափսոսում.....
նոր կյանքը ամեն ինչով են նորովի ընդունում...երևի

[Alphaone]

Ինքը գիտեր, թե ինչ ասի, որ ես վատ զգամ, գիտեր ինչն ա ինձ ամենաշատը նվաստացնում, տրորում, ցավեցնում... Ասում էր ու ես ցավ էի զգում ոչ թե իր ասածներից, այլ նրանից, որ ուզում էր ինձ հնարավորինս վիրավորած լիներ...

[Claudia Mori]

Ինչքան նախանձ կա բայց էս երկրում... Չես կարող, չի ստացվի, էսի քո համար Հայաստան չի ու չգիտես ինչի բոլորը մտածում են, թե ես ռուսերեն չգիտեմ, էն դեպքում երբ հետս չեն էլ խոսել մեկ բառ... Դե արի ու մի ասա, որ Հայաստանում փող աշխատելը շատ ավելի բարդ բան է, քանի որ էնտեղ ամեն քայլափոխին աշխատանք թափած չէ, ու հայերն ավելի բծախնդիր են, ու որ ես ու իմ երկրում ապրողները իրանցից հազար գլուխ բարձր ենք, քանի որ չեղած տեղից գործ ենք ճարել ու զարգացել ենք Հայաստանում էս դժվար տարիներին ու ես իրանց ասած ոչ զարգացած Հայաստանում իրանցից շատ փող եմ աշխատել... Իրանց թվում է, թե Ռուսաստանում են ապրում, ուրեմն իրանցից էն կողմ կարդ չկա...Էսքանից հետո հասկանում ես, որ ավելի լավ է հիմնականում ռուսների հետ շփվել ու աշխատել, մեկ էլ մի երկու լավ հայերի:

[Meme]

կներես, որ էդքան ուժեղ անկեղծացա, ուղղակի ուզում եմ հասկանաս, որ թանկ ես իմ համար էնքան, որ ոչ մի սև բիծ չեմ կարող տեսնել անունիդ վրա...
ինձանից հասնում էր ցույց տալ, ասել, լաց լինել թեկուզ քեզ համար, որ մեկ չես ...
իսկ կլսես, կամ չէ, արդեն քո որոշումնա...
գոնե խիղճս հանգիստա, որ կեղծավոր չեմ եղել, ժպտացել դեմքիդ ,ու ցույց տվել, որ իմ համար միևնույնն ես, դու ու ընտանիքդ....

հ.գ՝
ափսոս չես կարդալու...

[My World My Space]

Այս օրերին խոհանոցում ամենահաճախ լսվող արտահայտությունը՝ «Ձեռք չտա՛ս/չուտե՛ս, նոր տարվա համար ա»…

[Գալաթեա]

Իվուենց պայծառ ու ավազոտ նկարներին նայելով հասկացա, որ մեռնելու չափ ամառ ու լողափ եմ ուզում...
Ծով, արև ու քյոմուր մաշկս երկու անգամ ավելի շատ սևացած վիճակ:

[Նաիրուհի]

Էսօրվա անկապ, լարված, սթրեսային օրվա սթրեսային շարունակությունը՝ Թոյֆլի գնահատականների սպասումը, ձգված նյարդերը թուլացնելու մի ելք էր թողել։
Իմպոն կգա կպաչի հեսա. էլ ե՞րբ էի ինձ համոզելու, որ «Դեքստերը» նայեմ։

Երկու սերիա նայեցի՝ ծանուցումը եկավ։
Գրողը տանի, առնվազն երեք միավոր ավելի կարող էր լինել. սենց ցածր listening-ից չէի ստացել դեռ, բայց դե reading-ս էլ էսքան բարձր չէր եղել։
Օֆ, մի խոսքով, լիքը անկապ կասկածներից հետո առաջին փորձը համարենք հաջողված. 92։
Ռուֆի ասած՝ հաջորդը թող եռանիշ լինի

[My World My Space]

Ձյո՜ւն, կարմիր ձյուն,
Իմ աղի մանկությո՜ւն…

[Մարկիզ]

Մի քիչ էլ որ էս տեմպերով շարունակվի, ակումբի ակտիվ թեմաներից կմնան միայն օրագրերը (շուտ ընտրություն-մընտրություն ա պետք): Դեռ հներինը կարդացվում է՝ ճանաչում ենք... Թե ես ինչ էի էշ-էշ օրագիր պահում: Էդ ի՜նչ վատ եմ եղել: ))) Հըլը էս «Անկապ օրագիր»-ը՝ ոչինչ, կարգին բան ա, որովհետև էնքան էլ տենց «օրագիր» չի: Ու ընդհանրապես, մարդիկ որ օրագիր են պահել, դրա նպատակը չի եղել, որ օրվա ընթացքում տեղի ունեցածը, այդ պահին մտքին եկած ախմախությունը կամ թեկուզ լուրջ գիտական հայտնագործությունը, նաև հույզերն ու սենծիմենտները մագաղաթի, թղթի կամ տետրի վրա խզբզեն, հետո էլ «կարդացնեն» այն բոլորին: Հակառակը, մարդիկ դա պահել են դոշակի տակ, «պադվալում», «պոլի» տակ կամ «կռիշում», չհրկիզվող պահարանում՝ սաղի աչքից, ականջից ու մյուս զգայարաններից հեռու: Ականջից էլ, հա, որովհետև օրագրեր կան, այնպես են գոռում, ճվում, աղիողորմ լացուկոծ դնում, որ վախից տեղիցս վեր եմ թռնում մեկ-մեկ: Այո, այլ զգայարաններից էլ, որովետև օրագրային գրառումներ կան, որոնք կարծես ըմպանս «խուտուտ» են տալիս՝ առաջացնելով նողկանքի (սրտխառնոցի) նոպա: Այսպիսի գրառումները մարդիկ սովորաբար իրենց անձնական-բրենդային օրագրերում չեն ճպպցնում, այլ քցում են օբշի օրագրեր (ասենք՝ ստեղ), որ իրենցը մի տեսակ չփչացնեն:

Չնայած, հավանական ա՝ ես հիմա սխալվում եմ, նույնիսկ ահավոր եմ սխալվում: Հնարավոր ա...

Մի բան էլ. պառավում ենք, բայց մեր օրագրային գրառումները, փաստորեն նաև մեր օրը, չեն փոխվում:

Եթե հարցեր ծագեն, թե էս ինչի՞ էս անկապությունը գրեցի, պատասխանեմ հիմա՝ բան էլ չէ, ընդամենը մտա ակումբ, ասի մի բան գրեմ ու տենց գրեցի առաջին մտքիս եկած տառը, հետո բառը, հետո նախադասությունը, հետո մյուս նախադասությունն ու այդպես շարունակ:

[Alphaone]

Ռուբիի ու Անուկի գրառումները կարդում եմ ու ուզում ԱՄՆ-ում սովորել մինչև հետաքրքիր դասախոսներ ունենալը միայն իմ մեջ էի փնտրում սովորելու հանդեպ խիստ ընդգծված անտիպատիան, մտածում էի ես եմ էդպիսի աննորմալ, որ ապագայի մաիսն մտածելու ու մասնագիտություն սովորելու փոխարեն կարող եմ բացել անկապ խնդրագիրք ու օրերով խնդիրները լուծել(կամ փորձել լուծել ): Իրենց նկարագրած դասախոսներից եմ ուզում ունենալ

[Ռուֆուս]

Եվս մեկ անգամ հասկանում եմ, թե ինչքան եմ ատում օֆիսային աշխատանքը։ Անկապ ռեպորտներն ու միթինգները, անվերջանալի re-երն ու fwd-ները, cc-ներն ու bcc-ներ, ֆոլոու-ափներն ու սի ըթեչդ ֆայլերը։ Դրան գումարած էջերով քսերոքս, ֆաքս, պրինտը, մշտական բարդակ վիճակներն ու բամբասանքները ու թղթաբանությունը, որը ոչ սկիզբ ունի ոչ վերջ։ Ու ամբողջ օրը աշխատելուց հետո վերջում ուզում ես հետ նայես ու հաճույք ստանաս արածդ գործից ու հասկանում ես, որ արածդ ոչ օգտակար էր, ոչ էլ կարևոր ու վաղը էլի պիտի գաս փակվես քո մի քանի մետր խորանարդ տարածքում ու անիմաստ ճգնես, թե ում համար ու ինչի համար, ինքդ էլ չգիտես։

[Այբ]

Մի քանի օր ակումբ չմտնելը իր դրական կողմերն ունի: Երբ մտնում ես, 400-ին մոտ գրառումներ ունես կարդալու, բայց մյուս կողմից էլ վատ է՝ սովորաբար դրանք լրիվ չես կարդում: