-Հաջորդը այս ծառը կկտրվի,հետո մյուսը....,-ասում էին ինքս ինձ ու արցունքերս սեղմում էին կոկորդս:Փակե՛ք աչքերս ,որ չտեսնեմ թե ինչպես են իմ քաղաքի դրախտային բնությունը ավերակների վերածում…Ծառերը,ա՜խ այդ հաստաբուն գեղեցիկ ծառերը,նրանք քաղաքի զարդն էին…Հիմա նրանք չկան,նրանց փոխարեն հին,քանդված տներն են ցցվել…Միակ բանը,որ սիրում էի քաղաքում դա նրա բնությունն էր՝հագեցած կանաչով,թռչունների երգեցիկ ձայնով…Հիմա չկա,ծառերը կտրել են,թվում է թռչուններին էլ սպանել են,որովհետև հիմա ոչ մի հաճելի ձայն չկա:Եթե առաջ այդ ձայները լսելու համար հանում էի ականջակալներս,հիմա ամբողջ օրը կրում եմ՝չուզենալով լսել մարդկանց փուչ բամբասանքներն ու մեքենաների միապաղաղ դռռոցները…
Ինձ համար երկար ժամանակ հարց էր,թե ինչ հիմնավոր պատճառներով են կտրում քաղաքի կես դար ապրած ծառերը:Այսօր իմացա մի շատ հիմնավոր պատճառ՝ մարզպետը փայտամշակման գործարան ունի,փայտը մշակում է ,հետո մեր սեփական ծառերը վաճառում մեր իսկ մանկապարտեզների վրա…Մի հետաքրքիր բան էլ կա ,որ քաղաքացին ուզում է բարձրաձայնի իսկույն անգործ է դառնում և ստիպվսծ է լինում մինչև իր կյանքի վերջ ապրել աղքատություն մեջ՝մի կտոր հացի կարոտ մնալով:Դրանցից մեկն էլ գիտնական է,մաթեմատիկոս,բազմաթիվ թեորեմների բացահայտող,բայց մենք պիտի զրկվենք մեր մաթեմատիկոսից,մեր գիտնականից,որովհետև նա մարզպետի փայտամշակման գործարանի աշխատանքին խփում է....
Փչացած ենք ժողովուրդ,փչացած...
Ծառերը կտրողներն մի օր կկտրվեն,Երկինքն է խոստացել...
Մեջբերել
Էջանիշներ