Անկապ օրագիր

[Arpine]

Եթե ինքնագնահատականի հարցում մարդը բալանսի մեջ չի, ապա շատ ավելի լավա ունենա ցածր ինքնագնահատական, քան բարձր: Քանի որ էս 2-րդ տիպի հետ դժվար ա, ոչ միայն շփվելը այլև ուղղելը: Չի էլ հասկանում, որ իրա քթից էնկողմ բան չի տեսնում: Իսկ ցածրի դեպքում շատ ավելի հեշտա հասկացնելը և բալանսի բերելը:

[keyboard]

Մարդը, որ մենակա մնում, թե ֆիզիկապես, թե հոգեպես, նենց բաների մեջա իրան հարազատ ու մենությունից ազատող հնարավորություն տեսնում, որ արդեն չի նկատում կցավեցնի, կվիրավորի լիժբը դուրս գա էդ վիճակից, նամանավանդ, երբ իրան քննադատողները շատ են ու մեկ էլ` հարազատ հոգի:
Բյաց դե ես հիմա լավ եմ, ջանդամ թե հարազատ հոգին սատկումա...
Օֆ... գնացի քնելու...

[Ժունդիայի]

Երևանում, պապոնցս տանիքում աղունիկեր կային, ու ամեն անգամ այնտեղ գնալիս բարձրանում էի տանիք, որպեսզի վայելեմ դրանց յուրահատուկ ձայները:
Կարոտ կա մեջս ահավոր էս վերջերս:

[John]

Ոչ մի լավ բան չխոստացող գիշերվա ընթացքում քնելու փոխարեն շատ լավ էջ հայտնաբերեցի, համոզվեցի, թե ինչքան դժվար է բանավիճել Ֆիզաթցու հետ... ու այդ ամենը ընդամենը մի քանի ժամ քնելու փոխարեն...
հ.գ.
չեմ նախանձում ինձ վաղը, դասերի ժամանակ

[Դեկադա]

Մի ժամանակ ամեն առավոտ նայում էի հայելու մեջ: Աչքերիս մեջ, դեմքիս, գիտեի բոլոր ավելացած կնճիռները: Վերջի շրջանում հասկացա մի բան...չեմ նայում: Հիմա ուզում եմ հասկանամ ինչի՞ց ա...մեղքե՞րս են շատացել, ծերանալս չե՞մ ուզում տեսնեմ, թե՞ պարզապես զբաղվածության պատճառով ժամանակ չի մնում...

[Freeman]

Մարդ է՞լ մաքուրով, զուտ սովորելու նպատակներով հասնի ինետ կլուբ, պարզվի սրանք հայերենի ֆոնտերը չունեն:

Տատուս ասած՝ ձեր հերը շուն դառնա

[Նարե91]

Արև-արև, ե՛կ-ե՛կ, զիզի քարին վե՛ր եկ, սև-սև ամպեր հեռացե՛ք, արևին ճամփա տվե՛ք...
Երեկվա փոթորիկին ու ամպամած եղանակին նայելով՝ միակ բանը մտքիս, որ գալիս էր, էս տողերն էին, որը երևի 2 տարեկանից գիտեմ ու մենակ ես չէ, բոլորին ա քաջ հայտնի Ղազարոս Աղայանի էս տողերը... բայց եթե շատերը գիտեն «զիզի» բառն էստեղ ինչ իմաստով ա ասված, ապա ես նոր եմ բացահայտել ինձ համար… Դու մի ասիլ՝ Արցախում մի մեծ քար կա, որի անունը զիզի ա, ու հնում ասում են իբր ժողովուրդը էս քարի միջոցով եղանակ ա փոխել... եթե ուզել են, որ արևոտ եղանակ լինի, բերել ու էդ քարի վրա կրակ են վառել, իսկ անձրևոտ եղանակ ցանկանալու դեպքում ` ջրեր են թափել քարի վրա
բաաաաա... հըմ... իսկ ինձ էլ միշտ թվացել ա զիզին ոչ թե քարի անուն ա, այլ ուղղակի որոշիչ ա՝ քար բառի համար ստեղ պիտի էն պապական խոսքը օգտագործեմ՝ վեկ ժիվի, վեկ ուչիս՛

[Quyr Qery]

Երեկ գրել չէի կարող, մեռած եկել ու քնել եմ, գլուխս պայթում էր ճանապարհից:
Ես` Եվա Բրաունս(Ռուֆ ), կամ Արծիվս, շնորհակալություն եմ հայտնում ամուսնուս կամ Հիտլերին կամ Ասրյանին երեկվա համար: Էլ չեմ դժգոհելու մեր պետությունից, մեր պետությունն իսկական դրախտ է: Ժող շնորհակալ եմ երեկվա համար ձեզ, չեք էլ պատկերացնի ինչքան երջանիկ ու տարբերվող էր օրս, մյուս անգամ հուսամ կհանդիպենք մեզ մոտ: Սիրում եմ շատ:

[Chuk]

Տուֆտա հյուրանոց։ Թղթից պատեր։ Ունիտազի բաչոկը ջուր չի լցվում։ Տաք ջուրը գեյզերով... լավ չի աշխատում։ Սենյակը տաքացնելը դռդռացող պլիտայով։ Ժամացույցը՝ տրակտոր։ Մահճակալը կարճ, սպիտակեղենը քրջոտ, վերմակը բարակ, բարձն ասեղի բարձիկ։ Կողքի մահճակալին խռմփացնող գործընկերս։ Լավ ա, որ գոնե երեխեքն են լավը։ Փորձեմ քնել։

Sent from my HTC Wildfire using Tapatalk

[melancholia]

թող կորչի գրողի ծոցը հոգնածությունը, թախիծն ու զայրույթը: Գարուն էէէէէէ, արև, էներգիա.....ուրախություն ու լիքը հավես բոլորին:

[E-la Via]

Քեզ համար հերթական ֆիզիկական բարդ վարժությունն անելիս, հերթական փակ մկանին հանդիպելիս` սուր ցավ ես զգում ու առաջին մղումդ լինում է դադարեցնել վարժանքը, հրաժավել դրանից: Էդպես էլ անում ես . չէ՞ որ ցավը սուր է, չէ՞ որ այն քեզ համար բարդ է, համառելու, անզգույշ գործելու դեպքում անգամ կարող ես քեզ վնասել:

Հետաքրքիր է, որ այդ սկզբնական ցավը զգալով` մեծամասամբ հրաժավում ենք մեր նախնական մտադրությունից ու նորից անցնում հին ու բարի, մեր կողմից լավ յուրացված վարժություններին, որոնք մեր ուժերի սահմաններում են ու որոնք նեղություն չեն տալիս:

Բայց եթե դու այդ առաջին ցավից ետ չկանգնես, եթե զգուշությամբ սկսես մկանդ ձգել,ցավի ժամանակ կանգ առնել, մի քանի անգամ խորը շնչել ու արտաշնչել, միևնույն ժամանակ ընդունել դրա առկայությունը, ու հիշել, թե ինչի համար ես դա անում ու մի որոշ ժամանակ այն կրկնել, մի քանի օր մի քիչ ցավացող մարմնով ման կգաս, բայց դրանից հետո քեզ համար աննկատ կսկսես ավելի ձիգ կեցվածք, ավելի թեթև քայլք,ավելի ճկուն մարմին ունենալ: Իսկ երբ այդ նոր յուրացրած սահմանն էլ քեզ համար սովորական դառնա, մարմինդ նորի պահանջ կունենա ու կանցնես մեկ այլ վարժության:

Նույնն կերպ վարվում ենք նաև այլ պարագաներում. մեր մտադրություններից, նպատակներից հետ ենք կանգնում ստացած առաջին իսկ հարվածից, հիասթափությունից, ցավից ու նորից սկսում գծել մեր հին ու լավ ծանոթ շրջանը:
Իսկ երբ մի քանի օր քայլում ես գլուխդ կախ, հիասթափության համը բերանումդ, բայց չհանձնվելու համառ որոշմամբ` վաղ թե ուշ սկսում ես յուրացնել անծանոթ, բայց ցանկալի "տարածքը":

Ընդամենը հարկավոր է մի քանի անգամ խորը շունչ քաշել:

Մնալով իմանալիի սահմաններում` ճահճացումից չես խուսափի:

[SSS]

Աչուկները հանդարտ բացեց հետո էլի փակեց...Նորից բացեց ու նայեց աչքերիս մեջ...Սիրտս թռթում էր, մեր առաջին հանդիպումն էր,... Աչքերիս երկար նայելուց հետո իջավ ներքև դեպի քիթս հետո դեպի բերանս, հետո նորից բարձրացավ դեպի աչքերս...Տարօրինակ հայացք ուներ ՞վայ քո արա ,էս իմ մամանա՞ ենթատեքստով...Իսկ իմ սիրտը դեռ անհանգիստ բաբախում էր,տվյալ պահին հաստատ ավելի անմեղ ու անխելք էի քան գրկիս փոքրիկ արարածը.՞տեսնես հավանեց ինձ, տեսնենս էսպիսին էր ինձ պատկերացնում...՞ Աչուկները կրկին փակեց ,հետո բացեց ու ժպտաց...Ասում են թե այդ տարիքում ժպիտն անգիտակիցա լինում, բայց ես վստահ էի ,որ ինձ էր ժպտում...
Պարզապես ուզում էի ասել, որ երջանկությունը վերացական չի, համենայնդեպս ինձ համար, այն ինձ համար այլևս շոշափելի է...

[Quyr Qery]

Իսկ ես զգացել եմ, հա, գիտես, զգացել եմ: Զգացել եմ դավաճանության զզվելի ու սահմռկեցուցիչ մատները` ինձ հպվելիս, զգացել եմ, երբ աշխարհը դառնում էր մի փոքրիկ, չափազանց նեղ ու սահմանափակ շիշ, բայց ոչ այն շշերից որտեղ թղթի վրա ցանկություններ են գրում ու գցում, այլ այն շշերից որտեղ ինչ-որ միջատների են "գերի "պահում փոքր երեխաները: Չես պատկերացնի ինչ զգացի` արյունը երակներումս սառեց, ուղեղիս բջիջները դադարեցրին ինձ ենթարկվել, զգում էի կապույտ երակներիս ուռելը, մաշկիս կաթնագույն դառնալը, հա, զգում էի, թե ինչպես մի րոպեում սրտիս աշխատանքը գերազանցեց ինքն իրեն, էդ անտեր շշի մեջ օդը չէր հերիքում, ոչինչ չէի լսում, չէի էլ հասկանում: Բանից պարզվեց` ես լավ էլ սառնասիրտ եմ, չնայած արտաքինից հեչ էլ էդ տպավորությունը չէ: Չմոտեցա, չխոսեցի, ներակայացում չսարքեցի: Չէ, ուղղակի անցա կողքերովդ ու նստեցի հենց իրենց դիմացինի սեղանիկին: Զգում էի, ինքն էլ էր փշերի վրա, չգիտեր ինչ անի, ինքն էլ չխոսեց` ավելի տպավորություն ստեղծեց թե չի էլ տեսել ինձ: Փոքրիկ, ախր ես քո ամեն շարժումը անգիր գիտեմ, գիտեմ, երբ ինչ ես մտածում, ինչ ես ուզում: Չէ, ես ոչ մի բան էլ չասեցի, հավատա, քո զանգին էլ չեմ սպասի, գուցե զանգես, գուցե և ոչ, էական չի: Բայց հետաքրքիր ստացվեց, մտքիս ծայրով էլ չէր անցնի նման վերջի մասին, ես էլ մտածում էի, թե մեզ ոչինչ չկա խանգարող ու բաժանող, դու էլ էիր այդպես կարծում, այսինքն դու հուսով էիր որ չեմ իմանա խանգարողի մասին ոչ մի անգամ: Անկեղծ ասաց էդ աղջկան վաղուց է չէի հավանում, տեսար, դու էիր փոխարենը հավանել: Հա, հետո ինչ, լացել եմ, ամեն տեսակի հայհոյանք եմ թափել, մեքենադ քիչ էր մնում մասերի բաժանեի, էդ ամենը քեզնից հեռու, քո աչքից շատ-շատ հեռու, հանկարծ չտեսնեիր, որ կարևոր ես ինձ համար, գրողը քեզ տանի, առանց տեսնելու էլ դա շատ լավ գիտեիր: Աչքերս դեռ չեն բաժանվել քո աչքերից, դեռ կարոտում եմ բույրդ: Գիտես, զարմանալուն այն է, որ հիմա կարողանում եմ գրել, ախր դողում եմ, մենակ ծխախոտը պիտի որ օգներ...
Զանգեցիր, ասեցիր, որ չես նկատել, որ ես էդտեղ եմ եղել, որ զբաղված էիր, հյուրեր ունեիր, ու նման հեքիաթներ, որ էդ աղջիկը ընդամենը քո հյուրն էր, ատում եմ քեզ, լսում ես, ատում եմ: Գիտես, վատը էն է, որ հավատում եմ քո ստին, չեմ կարող չհավատալ, որովհետև կկորցնեմ քեզ: Ուղղակի կկորցնեմ:

[keyboard]

Մայրուղու հերթական կիլոմետրին հայտնվեց, հայերեն ասած տռաս հելավ, սիթիի աշխատողը...
Խուժան են էլի, ախր ոնց կարելիա տենց ստորացնել էս ժողովրդին, բայց դե երևի արժանի ենք...
Մարդը վերցրել է անհայտ ծագումնաբանության 3 հավ, ինչե թե ակցիայով նա "հավատարիմ հաճախորդ" է և հավը նրա համար դառնում է կես գին, դրամարկղում նրանից հետո եմ կանգնած, հետը մի երիտասարդ կա: Վաճառողուհին ասում է, որ ակցիայով կարող է մեկ հավը վերցնել, մարդն էլ պատասխանում է,որ գովազդում չի նշվում քանակը, վազելով մենեջերները հավաքվում են և սկսում տգետ հայերենով համոզել ու աստվածացնել խուժաններին, դե իրենց գործն է, պիտի որ անեն, նորմալա, բայց էդ աստիճան?
Էս մարդու համբերությունը հատեց, քանզի մենակ ես էի իր շահերից խոսում, թողեց ապրանքն ու գնաց, հետի երիտասարդը երևի 24-26 տարեկան էր, աբրանքի պես կանգնել նայում էր, մի բան էլ հորը "ենթադրում եմ, որ հայրն էր" ասում է թե ապրանքը վերցրու...
Հա ապեր դու արժանի ես, որ քեզ ստորացնեն, բայց հայրդ իսկսկան տղամարդկություն ցուցաբերեց...
Էնքան ուրախացա էդ մարդու քայլից, որ քիչ էր մնում գնայի բռնեի ու պաչեի, ոգևորվում եմ նման քայլերից, նման մարդկանցով հալալա Ձեզ, մինչև հիմա տպավորությունների տակ եմ...
Սենց բաներ, որ տեսնում եմ, մեջս հավատա արթնացնում ուրեմն դեռ կործանված չենք ուխխխխխխխխխխխխխխխխխխ

Սկսվում է 2րդ սերիան:

Մտնում եմ էլի մեր շքեզագույն խանութներից մեկը, հավաքարարը տատիկիս տարիքի մի կին` փոլիփեդը ձեռին սրփում է հատակը, դե դրսում ցեխ է, խանութի առաջն էլ խոզանոց բնականաբար: Որ տեսա ոնց է թախծոտ աչքերով ամեն ներս մտնողի հետևից վազում, որ հասցնի մաքրի երկոտանի կենդանիների ոտքի տակի ցեխը, քանզի դռան դիմացը փռված դրա նպատակը ունեցող շորի վրայով այծի պես թռնել անցնելով մտնում են խանութ, քիչ էր մնում ձեռքից առնեմ ես սրփեմ:
Շորի վրա սրփեցի կոշիկներիս տակը ու մոտեցա տատիկին, խնդրեցի իր պոլիփեդի շորն էլ էնպես դնի, որ մեկ անգամ ևս սրփեմ կոշիկներիս տակը, նենց ուրախացավ, նենց ուրախացավ, քիչ էր մնում գրկի ինձ ու ամբողջ առևտրիս ընթացքում աչքը վրայիցս չկտրեց: Դուրս գալուց չդիմացավ, մոտեցավ ու ասաց.
-Տղաս, ծնողներիդ շնորհակալություն կհայտնես իմ կողմից, քեզնից դուրս էկածն էլ, քեզնից լավը լինի, Աստված քո հետ բալես...
Դուրս եկա ու մտածում եմ.

"Տատիկ, կներես էլի են այծերին երկոտանի, հավատում եմ, կդառնան մի օր գոնե բանական էակներ..."

Շատ գրեցի, 3րդ սերիան հաջորդ անգամ...

[Nare-M]

Քրոջս դստրիկը (2 տարեկան է) շատ չարաճճի է ու ամբողջ օրը վազվզոցի մեջ է. իսկական սնդիկ: Սա դեռ հերիք չէ, հիմի էլ սկսել է խորամանկել:
Համակարգչին մոտ չեն թողում. դե, հավանաբար, ինչպես բոլոր փոքրիկները՝ համակարգչի մոտ հայտնվելիս, ստեղներին խառը-մառը սեղմելով՝ ամեն ինչ խառնում է իրար: Էս խորամանկը, մորից յոգուրտ ու գդալ է ուզում՝ իբր թե ուտելու համար: Հետո գնում է իր հորաքրոջ աղջկա մոտ, որը համակարգչի առաջ է նստած լինում, ու գդալը պահելով՝ ասում է.
-Նայե խնթում եմ գթայը տա՞ս:
Երբ հորաքրոջ աղջիկը գնում է գդալի հետևից, մեր չարաճճին իր մոտի գդալով սկսում է յոգուրտը լցնել ստեղնաշարի վրա:

Սա էլ փոքրիկ չարաճճու վրեժը