Անկապ օրագիր

["Green eyes"]

Ով է ասել,որ հրաշքներ չեն լինում:
Հրաշքներ լինում են,ուղղակի պետք է աղոթել,հուսալ, հավատալ, և սպասել,իսկ հետո երբ հրաշքը հայտնվի գրկեք,և բաց մի թողեք:
Ով է ասել,որ լիարժեք երջանկություն չկա:
Երջանկություն լինում է,ուղղակի այն նման է թիթեռի,կարող է աննկատ գա տռնի ձեր ուսին,ուղղակի պետք է այնպես անել, որ չվախեցնել,որ չթռնի,չգնա:
Ով է ասել,որ անկեղծ սեր չկա:
Անկեղծ սեր կա,ուղղակի այն պետք է ման գալ և գտնել:Գտնելուց էլ պահել և պահպանել:Այն նման է բույսի,սկզբից տնկում են,հետո խնամելով մեծացնում են:

Թող մեր բոլորիս կյանքում տեղ լինի և հրաշքների,և երջանկության և անկեղծ սիրո համար:

[ars83]

Մեր ֆուտբոլիստների խաղերի նկարները նայեցի, էնքան լավն էին:
Հավեսս նենց տվեց ակումբի շախմատի առաջնություն կազմակերպելու: Որ գամ, (մայիսի վերջին, հունիսի սկզբին) անպայման կազմակերպելու եմ:
1. d4

[anahit96]

Կուզեի կարդալ մարդկանց մտքերը.Հասկանալ նրանց և օգնել...Թեկուզ միայն քեզ...

[Ժունդիայի]

Նույնիսկ իմ ուրախությունները այքնան միայնակ են երբեմն: Ու երբեմն էլ այդ միայնակ ուրախությունները կարող են դառնալ պաթետիկ: Կարծես թե ձեռքումդ պահում ես մի նվեր, որը փաթեթավորված է ամենաճոխ թղթով, ու չկա մեկը, ում կարող ես ասել, վերցրու, բացիր, սա քոնն է: Չցանկանալով հայտնվել նշածս պաթետիկ իրավիճակում, մի տեսակ զսպվածություն եմ դրսևորում՝ խուսփելով այդ ամենին ողբերգական բնույթ տալ, այդ իսկ պատճառով էլ հազվադեպ եմ նվերների թղթով փաթեթավորում իմ բոլոր զգացմունքները:

[Դեկադա]

Կան մարդիկ, ովքեր դատապարտված են ամբողջ կյանքում տանել մեխի դեր, որոնց գլխին միշտ իջնում է մուրճի հարվածները:

[Էլիզե]

-Սուսանի՛կ, էն ի՞նչ ես նկարում:
-Ե՞ս… ես նկարում եմ անմահական խալաձիլնիկ:
-Ի՞նչ…
-Հա, անմահական խալաձիլնիկ: Ինքը շոր ա ուտում ու մենակ բարի մարդկանց հետ ա խոսում…







հա, ասածս ինչ է՝ էնպես կուզեի՝ անմահական խալաձիլնիկ լինեի ու մենակ բարի մարդկանց հետ խոսեի...

//Էն շոր ուտելու պահն էլ հեչ՝ պաս կպահեի՝ շոր չէի ուտի//

Հ.Գ. Ամառային արձակուրդը թող շուտ գա... թե չէ լրիվ եմ դառնում....

[Shah]

էնտեբբեի օդանավակայանում արդեն մի ժամ էր ինչ սպասում էի, ցուրտ էր, բայց դուրս էի եկել, որ գոնե մի րոպե շուտ տեսնեմ հարազատ դեմքերը. վերջապես երևացին լուսավոր պատուհաններից ու մի քանի րոպե հետո գրկեցի ու համբուրեցի բոլորին, բոլորիս դեմքին պայծառ ժպիտ կար, ամեն ինչ լավ ա. քայլեցինք դեպի մեքենան սկսեցինք մեկս մյուսից հարցնել "վերջին նորությունները", իմ մոտ ամեն ինչ նույնն էր` իրենց մի ամիս բացակայության ընթացքում ոչինչ համարյա թե չէր փոխվել, իսկ նրանք չգիտես ինչի լռում էին Հայաստանից... մի տեսակ հիասթափված էին երևում..

[anahit96]

Եթե ուզում ես լավ մարդուն հասկանալ,տեսնւմ ես,թե ինչքան վատն է նա…

[Դեկադա]

Հաճախ մարդիկ «կարեկցանք» ու «սրտացավություն» են ցուցաբերում անծանոթներին: Մինչդեռ իրենց կողքին կանգնած են իրենց հարազատները, ովքեր քնքուշ խոսքի կարոտ են:

[Ungrateful]

Ուզում եմ ոչինչ չուզել, նեռվայնանալ նրանից, որ էլ ոչնչից չեմ նեռվայնանում ու զարմանալ, որ էլ ոչ մի բան ինձ չի զարմացնում: Մեկ էլ հեչ վատ չի լինի, եթե ալարեմ ալարել ...

[Chuk]

Սենտիմենտալ, արկածային, երկար, դինամիկ սյուժեով, բարու ու չարի չդադարող պայքարով, դժվար, ծանր ու իրական էր: Ու ընդամենը երազ էր: Բայց երևի ժամեր շարունակ:

Ջրհեղեղ էր: Ու աշխարհն անցել էր ջրի տակ: Ուր նայում էիր, միայն ջուր էր: Ու էդ ջուրը պակասելու փոխարեն գնալով ավելի ու ավելի էր շատանում, որտև, պառկած գերանի վրա, լողալով, լացում էի, հասկանալով, որ շատերին եմ կորցրել: Ու արցունքներս կաթիլ-կաթիլ խառնվում էին ընդհանուր օվկիանին՝ ավելի ու ավելի մեծացնելով դրա ծավալը: Առաջին ռեակցիաս էր՝ թողնել անտեր գերանն ու գնալ ջրի խորքը, ինչի՞ս ա պետք կյանքս անտեղի ձգելը, մենակ ու միայնակ: Բայց ինչ-որ ներքին հույս կար, որ կա փրկություն: Փրկություն ոչ թե զուտ իմ կյանքի, այլ որ դեռ տեսնելու, գտնելու եմ սիրելիներիս: Ու լողում էի: Հեռվում տեսա կղզյակ: Ուրեմն այնտեղ է պետք գնալ: Ուղղությունս փոխեցի: Հասա կղզյակին: Հույսի ու թվացյալ փրկության կղզյակին: Ընդամենը մի քանի տասնյակ մարդ էին գտել այդ կղզյակը: Ու... երջանկություն... մեջները շատերն իմ սիրելիներից: Անծանոթներ էլ: Բայց նաև ծանոթներ: Ինքը: Ուրիշներ: Ակումբցիներ կային: Բոլորը շփոթված: Բոլորն արցունքոտված դեմքերով: Բայց համ էլ ուրախ, որ իրար տեսել ենք: Ոչինչ, գրեթե ոչինչ ուտելու, ծածկվելու: Ու հոգատարություն: Մեծ հոգատարություն: Ասես ոչ մեկը չէր մտածում ինքն իր մասին, այլ ամեն ինչ անում, որ կողքինը իրան փոքր ինչ ավելի լավ զգա, այդ վերջին րոպեներին: Վերջին, որովհետև քիչ է մնացել: Զարմանալի էր այդ հոգատարությունը: Զարմանալի էր այդ սերը: Կյանքի ու մահվան ջրբաժանին, կյանքի ու մահվան կռվում: Ու ակամա մտածեցի, որ վերջում, երբ գալիս ա վերջը, մարդիկ ակամա իրենց մոտ են թողնում միայն լավը՝ վանելով վատը:

Մեկը հեռվում, շատ հեռվում ուրիշ կղզյակ տեսավ: Հազիվ որպես կետ էր նշմարվում: Գուցե այնտե՞ղ մի բան գտնենք, ապրելու համար: Բայց ո՞նց հասնենք: Երեք հոգով որոշեցինք լողալ՝ մեզ հանձնելով բախտին: Հրաժեշտը.. արցունքները... հույսը: Բայց լողացինք: Դժվար էր: Ուժաթափվել էինք: Բայց լողում էինք, որտև մեր գնալը միայն մեր համար չէր, այլ կղզյակում մեզ սպասողների համար: Ու լողացինք ու հասանք մյուս կղզյակին: Մի քանի տասնյակ մարդ: Ու էլի կային և ծանոթներ, և անծանոթներ: Ու ահավոր էր: Խայտառակություն: Կյանքի ու մահվան պայքար: Չարություն: Սև գետին, որտեղ արյունն արդեն չորացել էր: Դաժան հայացքներ: Սոված հայացքներ: Ատելություն ու չարություն: Մեզնից մեկին բռնեցին: Չկարողացանք ձեռքներից խլել, մորթեցին մի վայրկյանում, արյունը հորդաց ու հետն էլ մեր արցունքները, որոնք օվկիանի ծավալը գնալով ավելի ու ավելի էին բարձրացնում: Ու փախանք: Էդտեղ մեր տեղը չէր: Փորձեցին բռնել: Ճողոպրեցինք: Փախանք վախկոտի ու անզորի նման: Հուսահատված բայց հուսով, որ շուտով կհասնենք մեր սիրելիներին:

Լողում էինք: Իսկ կղզյակները գնալով փոքրանում էր: Էլ ուժ չկար: Սկզբից կարծում էինք, թե հեռանալու պատճառով են կղզյակները փոքրանում: Հետո հասկացանք սարսափելին: Ջուրն էր շատանում: Երկիրը ամբողջովին պետք է ջրի տակ անցներ: Մեծ էր Նրա զայրույթը: Հասկացա: Որոշել է խորտակել ամեն ինչ: Ու հասկացա, որ ճիշտ է անում, հիշելով սև կղզու մարդկանց: Երբ քո արարածը դառնում է չարության օջախ, ինքդ ես ուզում ոչնչացնես ու ահա երկրորդ ջրհեղեղը:

Ու հասկացա: Մոտ է վերջը: Շուտով էլ չեմ լինի: Ակամա հիշեցի երկրային մի սովորություն. մահացողը կտակ է գրում: Ու կտակեցի: Բայց էդ կտակս ավելի շուտ աղոթքի էր նման: Աղոթում էի, չնայած մանկությունից ի վեր չէի աղոթել: Աղոթքս ստանդարտ ու անգիր արված տողերը չէին, որով աղոթում են միլիոնները՝ իրենց կարծիքով պայմանագիր կնքելով Նրա հետ: Կրկնում բառերն, առանց հասկանալու դրանց իմաստն ու նշանակությունը, առանց հասկանալու խորհուրդն ու մարդկությունը, կորցնելով բարին, բայց խոսելով բարու անունից: Այդ աղոթքիս մեջ չկար «Ամեն»-ն ու «Ալելույան»: Դա կտակ էր, կամ թե կուզեք՝ պատվիրան Նրան:

«Երբ նորից սկսես», - ասում էի, - «Մի սկսիր զրոյից: Հիշի՛ր այս երկու կղզյակները: Չկրկնե՛ս սխալդ: Չստեղծե՛ս այն, ինչ կար սև կղզյակում: Ու հիշիր ԻՄ կղզյակի մարդկանց, հիշիր նրանց հայացքները, հիշիր նրանց հոգատարությունը, ստեղծի՛ր միայն այդ: Ու կլինի սիրուն: Ու կլինի բարի: Ու կլինի հրաշալի: Լսու՞՛մ ես: Չմոռանա՛ս այդ կղզին»:

Զարթնեցի: Շնչառությունս անհանգիստ էր: Տաքությունս՝ նորից բարձր: Քրտնած էի: Փոխեցի շորերս, չորացա, ու նորից քնեցի, չգիտեմ ինչ հերթական երազ տեսնելու համար:

[Հարդ]

Ինչ կայֆ ա, երբ փողոցով քո համար քայլում ես, ու աննդհատ աղջիկների հայացքներն ես վրադ զգում: Մանավանդ վերջերս:

Կա երկու բացատրություն.

-Ինձ մոտ ամեն բան օքեյ ա, հլը մի բան էլ ավել:
-Շիզոֆրենիան է թակել դուռդ, բարեկամ...

[erexa]

Ես զգում եմ իմ դառը ապագան:

[Դեկադա]

21-րդ դար: Զարգացում, Եվրոպա, քայլեր: Շատերը միաբերան գոռում են, որ զարգանում ենք: Իբր հայացքներով, մտածելակերպով: Իբր սովորում ենք չխառնվել այլոց անձնական կյանքին:Սուտ ա: Նստեք մարդկանց կողքի ու լսեք...պարզապես լսեք: Իբր կարողանում ենք հարգել դիմացինի կարծիքը: Իբր մեր կարծրացած ու դարն ապրած տեսակետերը չենք փաթաթում մեր երեխաների վզին: Իբր տալիս ենք ազատություն: Ամբողջ ուժով գոռում ենք «Freedom», իրականում չգիտակցելով արժեքն ու չհասկանալով իմաստը: Իբր սովորում ենք չոտնահարել այլոց իրավունքները: Իբր հարգում ենք: Սովորում ենք ժպտալ: Իբր կա պարզություն: Իբր կա ազնվություն, որը սակայն դրել ենք կշեռքի նժարներին ու սկսել քարեր ավելացնել: Իբր ինտիլեկտ ա զարգանում: Ոչինչ որ գիրք չեն կարդում, բայց դրա փոխարեն սիրային փոքրիկ բրոշյուրներ են կարդում: Դա էլ վատ չի...միանգամից կյանքի դասեր են սովորում: Ընկերներ ենք ձեռք բերում: Կասես « не имей сто рублей, а имей сто друзей»-ը ճիշտ ժամանակին ա հայտնվել… Ոչինչ, որ սպիտակ զգեստի տակ սև կորսետներ են, որոնք էնքան են քիպ ընդգրկել մարմինը, որ հանելուց ձեռքերը ճանկռոտվում են: Մեզ համար ամենի ինչ քիչ ա: Բայց մոռանում ենք, որ ««Кому
мало малого, тому мало всего»:
Ոչինչ, որ փողը արժեքային համակարգեր ա կոտրում, ճակատագրեր ա կործանում: Ոչինչ, որ անունները դառնում են հասարակ գոյական: Ոչինչ, որ մարդկային հարաբերություններում իշխում ա կենդանական բնազդը: Ոչինչ ու ոչինչ...

... Եղիր համբերատար, միայն թե այն քեզ չկործանի:

...Մենք վատն ենք: Համատարած վատն ենք: Բոլորս վատն ենք: Այլապես աշխարհի վերջով չէին վախեցնի:

[anahit96]

Ինչու՞ եմ բոլորին տեսնում սև ակնոցներով:Իսկ դու տեսնում ես միայն վարդագույն ակնոցներով....Ինձ չեն հավատում..Տվեք ինձ նոր ակնոցներ...Ուզում եմ փոխել կյանքս