Անկապ օրագիր

[Ungrateful]

Նստած մտածում եմ՝ անկապե՞մ, թե՞ քնեմ…
Մտածեցի, էլի մտածեցի, հետո մի քիչ էլ մտածեցի... Էդ ընթացքում հաց կերա, մի քանի հատ ծխեցի, գնացի խանութ, հետ եկա տուն, մի քանի ալբոմ քաշեցի, մի քանի ալբոմ լսեցի, զանգեցի, զանգ ստացա, վերջապես կողմնորոշվեցի ու որոշեցի անկապելը հետաձգել և քնել:

Հ.Գ. Փաստորեն, անկապեցի:

[*e}|{uka*]

Սեղմում ես ատրճանակի ձգանը, ճտտում ա: Էլի ես սղմում, էլի ա ճտում: Արդեն թվով երկրորդն ա, կարելի՛ ա էլի սեղմել, կարելի՛ ա դադար տա: Բայց մատը նորից անում է իր սև գործը ու ձգանը հետ գնալով նորից լսվում է չսպասված ճտտոցը: Բա հետո՞, միգուցե չորրորդում լինի կա՞մ հինգում, միգուցե և վեցում:Հաստատ հինգում ա: Մի հատ էլ ճըըըըըըըտ.. կանգ ես առնում, բացում ես պատյանը: Հա էլի իրոք հինգում էր:Եվս մեկ ճըըըըըըտոց ու ,որ չորրորդը լիներ արդեն ամեն ինչ վերջացած կլիներ արագ և ընդմիշտ...

[E-la Via]

Անկապս, ախր հեչ անկապ չես… Դեռ մի բան էլ հակառակը՝ ամենակապավորն ես :

Եկել եմ գիտես ինչ ասեմ??? Ուրախ եմ... Ու գիտես ինչի համար??? Նվերի…
Ընդհանրապես ես ավելի շատ սիրում եմ նվիրել, նախորք քեզ հարազատ մարդու համար մտածել ու որոշել, թե ինչ կարելի է նվիրել, ի՞նչը նարն ամենից շատ կուրախացնի ինչպե՞ս մատուցել նվերդ: Իսկ ամենալավը այն է, երբ տեսնում ես, թե դիմացինդ որքան է ուրախանում այդ նվերով: Դիմացինիս ուրախությունն էլ հենց դառնում է իմ նվերը:
Բայց այս վերջերս, չգիտես ինչի, ընկերներս որոշել են մեկը մեկի ետևից ինձ յուրահատուկ նվերներ մատուցել… Ու բոլորն էլ նախապես մտածված ու էնքան անսպասելիորեն մատուցված, որ չես պատկերացնի ուրախությանս աստիճանը… Ես էլ չէի պատկերացնի…
Բայց հաճելի է, շատ հաճել…

Ամբողջ սրտով շնորհակալ եմ ձեզ:

[Chuk]

Քաղաքակում խավար էր ու ցուրտ: Ձմեռ էր: Միապաղաղ ու տաղտկալի: Բոլորը մրսում էին, բոլորի մտքում տխուր մտքեր էին, բոլորն ասես կուրացել էին: Միայն Կրթության ու գիտության նախարարությունում էր, որ ընդհանուր միապաղաղությունը խախտվել էր. նախարարության աշխատակիցներն ասես զգում էին մոտեցող ՄԵԾ իրադարձությունը: Նախարարի աշխատասենյակի անգամ փակ դռնի հետևից զգացվում էր դուրս հորդալ ցանկացող էներգիան:

Դուռը ճռռալով բացվեց: Եվրոպական հարյուրլամպանի ջահով լուսավորված սենյակում նստած էր ԻՆՔԸ՝ Կրթության և գիտության նախարարը: Անգամ հարյուր լամպերի վառ լուսավորությունը չէին խամրեցնում նրա՝ այդ պահին երկնային արեգակի պես փայլող գլուխը: Եվ ասաց նախարարը.
- Ժամանա՛կն է օգտագործել ժամանակակից տեղեկատվական տեխնոլոգիաները:
- Այո՛, նախարար, - հրճվեցին աշխատակիցները:
- Պետք է ցրել մթությունը, պետք է լուսավորել բոլորին, թող լու՛յս լինի, թող լինի՛ յութուբ:

Եվ եղավ յութուբ՝ http://www.youtube.com/armeduchannel



հ.գ. Ալիքի մասին կարդացեք նաև այստեղ:

[ars83]

Ֆատում, էլի, ֆատում, հո զոռով չի: Երևանից Վիեննա թռչող ինքնաթիռս ուշացավ, ու ես բաց թողեցի Վիեննա-Երևան չվերթս: Տոմսս փոխեցին, հիմա էլ դարձավ Վիեննա - Մյունխեն - Ժնև: Հոգնած, քրտնած նստած եմ, իսկ դիմացի խանութում մի աղջիկ փոշեկուլով վաճառվող հագուստի փոշիներն ա սրբում. ինչ օյինբազ են էս խանութները: Էս էլ պատմեմ, գնամ, տենամ՝ որտեղ մի հատ ափֆելշտրուդել կա, ուտեմ: Զվարթնոցում կանգնած ենք նստեցման հերթին դարպասի մոտ, լուսատախտակին գրած ա՝ Վիեննա: Նստեցման կտրոնները ստուգող աղջիկը հերթով բոլորի հարցնում ա՝ Երևան - Վիե՞ննա: Ես հասկանում եմ, որ կարող ա Վիեննայից բացի ուրիշ տեղ թռչող մարդ եկած լիներ, կանգներ էդ հերթում, բայց ենթադրել, որ մեկնողը չիմանար, թե որ քաղաքից է մեկնում, դժվարանում եմ:

[Shah]

բարև օրագիր էսօր էլ բողոքվեմ էլի )) մի օր Jarre-ի հետ խոսելուց մի արտահայտություն լսեցի` "մշակութային շոկ", ես սկզբից չհասկացա (ասենք մշակութային շոկ ինչպե՞ս են ապրում, ենթադրեցի փողոցում հարբած մարդ տեսնելով, որը "բո" ա անում պատի վրա) բայց հիմա հասկանում եմ.
երեկ իրիկունը բոլոր կանոններին ու պրինցիպներին հակառակ հրավեր ընդունեցի գարեջուր խմելու տեղական տավեռնաներից մեկում. բացի էն որ հայացքներ էի որսում "դու ստե ինչ ես անում"-ին նման, ես տեսա թե ոնց են մարդիկ մի շիշ գարեջրից հետո լավանում ու վատանում միառժամանակ ու էդ վիճակով ինձ հրավիրող հերոսները սկսեցին իրար ասել էն ինչ մտածում էին, սկզբից մի քիչ հեռվից գալով, բայց հետո, չէ, լավ էլ բացվեցին ու ըստ հավանականության երկար էին դիմացել... )) ես չէի սպասում որ ինձ կարողա ձրի պանիր առաջարկեն էդ օրը, դրա համար մի քիչ հետո հաշիվս փակեցի ու գնացի տուն պահպանված տրամադրությամբ մի քիչ "ակումբեցի" ու քնեցի... էսօր դեռ երկուսն էլ չեն եկել... սպասում եմ տեսնեմ իրար հետ ոնց են խոսալու)) խնդալս գալիս ա երեկվա վրա...

[paniaG]

Ժամը 12-ին հաց ուտել.... քնել 3-ին, 4-ին... առավոտը 8.3-9.00-ի փոխարեն 9.30-10.00 աչք բացել....ուշանալ....
Որ էն տարիքում էի, երբ ստիպում էին 9-ին գնաի քնեի, երազում էի՝ երբ եմ անելու ինչ ուզեմ, երբ ուզեմ, ոնց ուզեմ....
Էս չէ՞ր ուզածս....մեկը ասեր «հավաքի քեզ»....մեկը ստիպեր...մի բան ստիպեր....թե էդ անտեր նաուշնիկներՍ խի՞ փչացան....բա էն անիմաստը, որ ինձ ասումա. «Տենց մի արեք էլի նեռվերիս ազդումա»...իմ նեռվերին էլ քո բիրուզովի գլխաշորնա ազդում ԴԱԽ

[Ungrateful]

Աշխարհը մի կողմ, ես մի ուրիշ կողմ … Եվրոպայում ծտերն են մեռնում, Թունիսում իրար են մորթում, Աֆրիկաներում երկրաշարժներ, տո էլ եսիմ որտեղ ջրհեղեղներ: Իսկ ինձ մոտ 2011-ը սկսվել է այնպես, ինչպես չի սկսվել գիտակից կյանքիս ոչ մի տարի: 11-ի /դեռ/ առաջին երկու շաբաթր առանձնացան ահավոր ու անչափ հաջողություններով ու հաճելի դեպքերով: Էն աստիճանի անսահման, որ արդեն զգուշանում եմ: Օտար ա մի տիպի, անծանոթ ու դա վախեցնում ա:
Ես ատում եմ տաքսիները: Սիրում եմ մետրոն... Մետրոներում միշտ հանդիպում են սիրուն աղջիկներ ու այլ հետաքրքիր, կամ էլ տարօրինակ դեմքեր: Մետրոյով երթևեկելը միշտ հետաքրքիր է անցնում: Այնտեղ միշտ տաք ա, գեղեցիկ ա ամեն ինչ, ձայնն ա հաճելի, հոտը: Ստորգետնյա քաղաք ա: Ինչևե, ամանորյա օրերին հարգելի պատճառներով տեղափոխվում էի տաքսիներով: Սակայն սա էական չի...
Քանի-քանի մարդ է ուրախանում ամանորին... Իսկ քանի՞ մարդ է 11-ի ամանորը հիշում, ինչպես զզվելի երազ:
Սենց մի դրվագ`
Մուժիկ, «ջանդամուգյոռ» ռայոնում ա ապրում , հող ա մշակում, բերք ու բարիքով ա ապրում: Ընտանիքի տեր ա, ունի Ջորի (մեքենա), որն սովետի ժամանակներով գրոշներով է գնել: Բայց այն, մինչ այսօր իրեն հավատարիմ ծառայում ա: Ամանորի կողմերը, օրինակ դեկտեմբերի 28-ին, հավաքում է ընտանիքը, որոշում գնալ եղբոր մոտ, «քաղաք տեղ» նոր տարի նշել՝ համ ավելի հաճելի ընտանեկան մթնոլորտ, համ էլ երեխեքը կուրախանան… Կանիստրներով բենզինը լցնում է, հավաքվում են, նվերները ու պահածոները վերցնում, ճամփա են ընկնում:
Գալի հասնում են Երևան, էն ակնկալիքով, որ կվերադառնան հենց ամսի 1-ին, քանի որ իրենք էլ են պատրաստություն տեսել, հյուրեր պիտի ընդունեն, բամբասելու տեղիք հո չե՞ն տալու հարևաններին:
Գալիս ա տարին, դիմավորում են, քեֆ են անում… Ձյաձը սթափ նստած սոված հայացքով նայում ա սեղանի վրա դրված ու լցրած բաժակին, չի խմում` վաղը պիտի լավ լինի, պիտի քշի 200 կիլոմետր ճամփա կտրի: Ջանդամ, կարևորը ընտանիքն ա, ուրախանում են: 2-ի կողմերը քնում է, բաց թողելով այնքան սիրված Թաթայի համերգը: Կեսօրին ընկնում են չամփա, հետ են վերադառնում... Երևանից դեռ դուրս չեկած, ճանապարհին հենց դեմ դիմաց 200-210 կմ/ժ արագությամբ սև ջիպ ա գալի, շոֆեռը թուլլա` ուռած, խմած, ծակված, քաշած... Մառախուղ ա ճամփին, գիշերն էլ հենց ձյուն ա եկել: Հենց այդ գիշերը, առաջին ձյուն: Մուժիկը ջորին քաշել, կանգնացրել ա, բենզինն ա վերջացել... Գնում ա բենզին բերի: Թուլլեն 8-եր անելով գալիս, կորցում ա կառավարումը, դուրս ա գալիս ճամփից՝ էդ ընթացքում իր հետ «տանելով» խելոք կանգնած ջորին… Գյադեն էլ չկա: Բիձու ընտանիքից ո՞վ ա ողջ, ո՞վ մեռած՝ պարզ չի: Ինքն էլ, բիձեն՝ բենզինով կանիստրեն ձեռը սառած մնացել ա ճամփի մյուս կողմում...
Դե ասա, ո՞վ ա մեղավոր էս հորինված դրվագում: Գյադե՞ն, գյադեն սառույցին ա գրվել: Գյադու հե՞րը, ով «ծղոտներում» անուշ քնած ա իր քաձերի հետ, թեժ ամանորից հետո… Թե՞ բիձեն, նրա համար, որ հենց էդ վայրում էր կանգնեցնել ավտոն:
Ինչի՞ տոնական օրերին չկանգնեցնել մեքենան գառաժում ու տեղափոխվել տաքսիներով: Լավ, հասկանում եմ, որ որոշների հագով չի երթուղային տրանսպորտը, կամ մետրոն... Բայց տաքսիները դեռ էդ համբավը չունեն, չէ՞… Իմ հիշելով, ժամանակին ամենա թանկ բանը առողջությունն էր ու կյանքը, ի՞նչ ա, դրանց կուրսը դոլլարի պես իջել ա՞... Եթե մարդ չի մտածում իր մասին, իր՝ ում սիրում է բոլորից ավել, ինչի՞ մտածի նրանց մասին, ում խբելու ա ու անիմաստ սպանի, էլ չեմ ասում էդ անիմաստ սպանվածների հարազատների: Մյուս կողմից՝ մեքենան տունը թող, համ խմի, համ ուրախացի՝ վերջում էլ նստի թող վարպետը քեզ տեղ հասցնի... Չգիտե՞ս, որ եթե դու չես խբում՝ ոնց էլ լինի քեզ են խբելու:
Ոչ միլիոնանոց ջիպն ա փրկելու, ոչ ցեցը կերած ջորին, ոչ խմածությանդ աստիճանը, ոչ մեղավորությունդ, ոչ անմեղությունդ, ոչ էլ քո Ով լինելը…
Ամեն դեպքում՝ տարիս սկսել է իդեալական, վախենալու ու զգուշանալու չափ իդեալական: Ինձ ու բոլորին մաղթում եմ նույն տեմպով շարունակություն ու տարվա ավարտ:
Հա, ու առաջին տողի ջրհեղեղներին ու սատկող ծտերի վրա մի կենտրոնացեք, աշխարհի վերջ չի լինելու՝ ասում են, սերժը իրան էլ ա հեռացրել:

[Kita]

ոնց եմ զզվում էս տարվանից: Ասենք լավ նապաստակի պետքը չեմ, բա այ կատու խի էլի?

[Մանուլ]

Մարդիկ երևի հաճույք են զգում, երբ դիմացինին կոտրում են, հուսահատեցնում են: Կամ էլ ուղղակի սովորություն է դարձել: Իսկ դու կոտրվում ես, ինչքան էլ որ վստահ լինես ուժերիդ վրա: Միգուցե չե՞ն գիտակցում, թե դիմացինը ինչ կզգա դրա հետևանքով:
Չեն կարող ինչ-որ ոգևորող խոսք ասել, լեզուները չի պտտվի:
Դե ուրեմն լռե՛ք, լա՞վ...

[My World My Space]

Էրեկը լավն էր....
Գնալուց առաջ մտածում էի, որ հներին խառնվելը մի քիչ անհարմար ա լինելու.... չնայած էդ հների մեծ մասին անհատապես բավականին մոտ եմ.... բայց կասեր Իմպոն` իրանց էգրեգորը.....
Ու դա է նաև պատճառը, որ էսքան տարբեր անհատականություններ մի են լինում, հավաքվում են ոչ թե մի արժեքի շուրջ, այլ ստեղծում են իրենց մասնահատուկ արժեհամակարգը....ուր միջավայրն ամենքից ա կախված, ամենքից մի լուսավոր մասնիկ ա կրում, ու էդ լուսավոր մասնիկների միացմամբ ծնված լույսը ձգում ա ուրիշ թիթեռների....

Ու էդ թիթեռներից մեկը էսօր մտածում ա` ինքը հի՞ն ակումբցի ա, թե՞ նոր.....

[Գալաթեա]

Ուհու, իսկապես լավ էր էրեկը
Մարդկության պատմության մեջ ամենախոխմա առևտրով:
Տան ամեն անկյունում ռաստ եկող ծանոթ ու հարազատ դեմքերով, ժամանակ առ ժամանակ տարբեր սենյակներից լսվող կիսահիստերիկ կչկչոցներով, բուխարիի՝ հնում մոռացված տաքությունով ու ճտճտոցով, սեղանի շուրջ նստած չորս հոգանոց կոմբինացիայով, ցուրտ սենյակում կիրառվող տաքացնող ակտիվ ակցիաներով, դանակով փրթած մատով, մկրատով խողխողած ձեռքի ափով, մաքսիմում 10 հոգանոց սեղանի շուրջը նստած 25 հոգով, աթոռային անկումներով, շրջանաձև կենացներով, իմ փչացրած աշխարհի ամենամուտիլովշիկական խաղով ու էլի ծիծաղով:

Լավն էր շունչը: Ծխախոտահամ ու տաք:

Գնացի ամաններս լվամ

[Դեկադա]

Վերջի շրջանում գրեթե բոլոր սոց. ցանցերում ավելացել են ինքնագովազդները: Յուրաքանչյուրը ոք գործ ծավալելով առաջինը մտածում ա հասարակությանը տեղյակ պահել: Ռեյթինգ: Բնական եմ համարում: Մանավանդ էս դարում ու ՏՏ-ների զարգացման էս տեմպով ավելի հարմար տարբերակ չես էլ մտածի: Ուղարկվում են մինիմում հարցեր մաքսիմում թեստեր: Եվ յուրաքանչյուրի կողմից պատասխանված հարցի կողքին ավելանում ա պլյուս-մինուս նշանը: Ըստ այդմ էլ մոտավոր հաշվարկվում ա թե նախաձեռնված գործը մոտավոր ինչ առաջընթաց կունենա: Բայց իրենք միշտ մոռանում են որ.
Վիճակագրությունը նման է կարճ շրջազգեստով աղջկա, որը ցույց է տալիս ամեն ինչ, բացի գլխավորից:

[Ծով]

ժո'ղ , էս ինչ դժվար բան ա հիվանդ լինելը էս օտար ամայի ափերում...
մեկը չկա, մեկը, որ զանգես ասես վատ եմ, արի ինձ չայ տուր, էնքան վատ եմ, որ տեղերիցս չեմ կարող վեր կենալ...
նենց չի, որ էդ մարդիկ չեն գա, բայց մեկա լեզուդ չի ֆռում, ջիգյար չկա...
էս ամեն ինչի հետ պիտի սկայպով մամայիդ տուֆտես իբր շատ լավ ես, դաս ես անում, դաժե մի րոպե ժամանակ չես կարող գտնել սկայպը միացնել...
սաղ հեչ...կնեղանան էլ, գիտես? բա ինչ զանգես գցես պանիկայի մեջ առավոտից մինչ իրիկուն քեզանով ապրող մամայիդ...
սենց...հեն ա..կնոպկեն սեղմել եմ, չայը եռաց...դե արի քո մեջ ուժ գտի վեր կաց գնա բաժակդ, լցրու, հլը պլյուս շաքարավազ լցրու ու խմի...
հաց ուտելու մասին խոսք էլ չկա...էսօր չկերանք...
ինչ ասեմ....էնքան վադ եմ, որ չեմ կարող ասել լավ եմ...տաք տեղերիկի մեջ փորձենք գիրք կարդալ...
ամեն ինչի կարող եմ դիմանալ..մենակ թե սենց բաներ չլինի էլի...սենց հիվանդանալ, բան..մենակ ենք, ախպեր, թեյ տվող չկա...ջերմաչափն էլ ուժ չկա թափ տալու....յախք...

[CactuSoul]

Գինի եմ խմում Պոստի վրա Սեղանիս էլ 2 հատ «տարոսիկ» կա (դե, կոնֆետներ, էլի). գործընկերներիցս երկուսն էսօր մաղարիչ են անում. երեխա են ունեցել: Մի տեսակ… կայֆ ա:


Հ.Գ.
Պատկերացնում եմ՝ Միկայի աղջիկն ի՜նչ հրեշտակ ա լինելու…