Պատահաբար ՖԲ ընկերներիս ընկերների նկարներից տեսա՝ հայր և որդի, մայր և որդի, մտածում եմ՝ ինչ ծանոթ դեմքեր են: Մեկ էլ պիտակնեռը նայեցի, տեսնեմ՝ իմ համակուրսեցիներն են. արդեն բավականին մեծ տղա ունեն: Ուրախալի է, երբ տեսնում ես համակուրսեցիներիդ երջանիկ ընտանիքները:
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Քանի energizer-ս չկա, բողոքեմ մի քիչ կյանքից
Էնպես եմ ուզում վարդագույն ակնոցներս գտնեմ` կյանքին վարդագույն ակնոցներով նայեմ... տեսնես` ո՞ւր եմ դրել վարդագույն ակնոցներս... ա՜խ, հիշեցի, երբեք չեմ էլ ունեցել նման "հարմարանք", բայց փոխարենը ունեցել եմ օպտիկական ակնոցներ, ինչը ինձ միշտ ստիպել է սթափ ու երբեմն էլ ավելի քան սթափ նայել կյանքին...
Էնպես կուզեի` ռոմանտիկ լինել` քայլել թափվող տերևների միջով և հիանայի "շշուկ ու շրշյունով"... բայց չէ` քայլում եմ տերևների միջով ու մտածում` թու, կոշիկներս փոշոտվեցին...
Էնպես կուզեի` նայել երկնքին ու երազանք պահել` հուսալով, որ այն անպայման կիրականանա... բայց չէ` նայում եմ երկնքին ու մտածում` "էս մեծ արջի համաստեղությո՞ւնը ուր ա կորել"
Էնպես կուզեի՝ հավատալ Ձմեռ Պապիկի գոյությանը, բայց չէէէէ՝ հիմա արդեն ես եմ Ձմեռ Պապիկ դարձել ու Ձմեռ Պապիկի կողմից նվերներ եմ խոստանում եղբորս բալիկներին...
Էնպես կուզեի հավատալ՝ բոլոր մարդիկ լավն են, բայց չէ՝ մեր այժմյան դաժան իրականության մեջ լավ մարդը անգնահատելի շռալություն է...
... մեծանում եմ արդեն...
Էնպես կուզեի՝ փոքր մնալ.... բայց չէ...
Կյանք ա, ամեն ինց պատահում ա... (c) Սուսանիկ
Վերջին զանգս, որը տենց էլ չսիրեցի:
Բայց էս վիդեոն նայելուց հետո զգացի, որ կարոտել եմ ամեն ինչը…
ՀԳ Comedy Club-ը սրա հետ կապ չունի:
Վերջին խմբագրող՝ VisTolog: 26.11.2010, 23:02:
Ընկա ոչ այնքան անցյալի հիշողությունների գիրկը ու սիրտս լցվեց այն բանից, որ մի տեսակ ինձ լքված զգացի: Ուղղակի ժամանակին ունեի մի բան, որը չունեմ հիմա: Մի մասը տենց էլ պիտի լիներ, մյուս մասը չգիտես խի տենց եղավ:
Ասենք, էսօր ունեմ փոխարինող բան, հլը մի բան էլ ավել: Բայց միշտ կարոտում ես այն, ինչ ունեցել ես, որ էլ չունես... թեկուզ դա այնքան էլ լավը չէր:
Մարդիկ չեն փոխարինվում...
Հասկանո՞ւմ եք, երբ կա մի մարդ, նա քեզ հարազատ է դառնում, նա քո մեջ մի խորանարդի նման տեղ է փորում: Տեղ, որտեղ միայն ինքը կարող է տեղավորվել: Իսկ երբ նա էլ չկա քո կյանքում (ամենաախմախ պատճառներով), փոխարենը գալիս է ուրիշ մեկը, որը սակայն ինչքան էլ փորձի չի կարող մտնել նախորդի փորած խորանարդի մեջ ու ստիպված սկսում է իրենը, նորը փորել:
Արդյունքում քո մեջ առաջանում են բազում դատարկ խորանարդիկներ...
Ռեստորան ես մտնում, զռով հանում են կուրտկադ ու մի բիռկա տալով ճամփում են ներքև, էդ պահին մեկը միկրաֆոնը ձեռը հայտարարում ա. "Ալիխանյանների ընտանիքը սիրով շնորհավորում է Ալինա տատիկի 73-ամյակը և ցանկանում ամենայն լավն ու բարին":
Ու հետո մի կիսատկլոր "աչոնիկ" տատիկի պատվին պորտապար ա պարում` շարժելով դախ մարմինը:
Արմանի ու Նառայի ամուսնության տարդարձի առթիվ հնչում է "Պլանավայա" երգը:
Մի ռաբիզ ինսան չոլկայի հետ խաղալով Լեոնտև ա երգում....
Գեղի դիսկածեկայի նմանվող դահլիճում պարողների չոլկանները հակադարձ համեմատական են նրան ուղեղի ծալքերի հետ:
երկրորդ հարկում կախած պլազմեննի ծիլիվըզրի վրայի տպերը չեն պոկում, որ սիրուն ըլնի....
27112010298.jpg
Ռեստորանի ինտերիերը սպանում ա...
27112010299.jpg
իսկ երբ սեղանակիցները որոշում են իջնել ներքև պարելու` կամ մեկը պետք ա մնա սեղանի մոտ, կամ պտի հեռախոսդ զալոգ թողես....
հետո ասում են քյառթերը չեն տարբերվում.....
էս ազգն էնքան շերտավորված ա, որ շերտից շերտ ընկնելուց սիրտդ խառնում ա....
Հ.Գ. Քյառթ ըլնեմ, թե սուԹ եմ ասըմ.....
Վերջին խմբագրող՝ My World My Space: 28.11.2010, 00:41: Պատճառ: Հ.Գ
*e}|{uka* (28.11.2010), A.r.p.i. (28.11.2010), Amaru (29.11.2010), Ariadna (29.11.2010), CactuSoul (29.11.2010), Chilly (29.11.2010), davidus (28.11.2010), E-la Via (28.11.2010), Gayl (28.11.2010), Jarre (28.11.2010), Kita (28.11.2010), Maverick (28.11.2010), Moonwalker (28.11.2010), Norton (28.11.2010), Philosopher (28.11.2010), Rhayader (28.11.2010), Tig (28.11.2010), Yevuk (28.11.2010), Արևածագ (28.11.2010), Եկվոր (28.11.2010), Ժունդիայի (28.11.2010), Ինչուիկ (28.11.2010), ԿԳԴ (28.11.2010), Հայուհի (28.11.2010), Հարդ (28.11.2010), Նաիրուհի (28.11.2010), Ռուֆուս (28.11.2010), Վիշապ (28.11.2010)
"Удо"-ն պատ ա ծակում ժողովուրդ....
երբ ոստիկանության աշխատակիցը ռեստորանում մատուցողուհուն վախացնում ա իրա ուդոյով ինքն էլ վախեցած կողքերն ա նայում, որ հանկարծ ուրիշները չնկատեն դա....
Երբ ԿԳԲ-ի աշխատակիցը ուդոն ցույց ա տալիս, որ ձմերուկը կես գնով առնի....
Երբ բոլորը մտածում են, որ ուդոն ինչ-որ ապահովության զգացում ա բերում, երբ քեզ թույլ ես տալիս անել այն, ինչն առանց ուդոյի չես անի....
Ուրեմն դու մարդ չես.... դու ուդոյիդ կոժուխն ես....
Հիշողություններ: Հիշողությունները ոչ մի լավ բան չեն բերում:
Remember thee! Remember thee!;
Till Lethe quench life’s burning stream;
Remorse and shame shall cling to thee,
And haunt thee like a feverish dream!
Remember thee! Ay, doubt it not.
Thy husband too shall think of thee!
By neither shalt thou be forgot,
Thou false to him, thou fiend to me!
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Ատում եմ տարածությունն ու ժամանակը:Որքան ավելի երջանիկ կլիներ կյանքը, թե չլինեին այդ երկուսը: Ու ես չեմ խաբում: Ճիշտն եմ ասում: Բայց մտքովս նոր մի բան էլ անցավ. աչքիս էդ դրանից, հա՛, հենց դրանից, ես էլ ունեմ:
«Ճիշտ և սխալ արարքների մասին պատկերացումներից այն կողմ մի դաշտ կա: Ես քեզ այնտեղ կհանդիպեմ»:
Rhayader (28.11.2010)
Մի անգամ չեղավ, որ մի բանի հեշտությամբ հասնեիՉէ ես չեմ դժգոհում, ընտիրա , գոհ եմ
Հեշտ տրվի
Полюбить так короля, своровать так миллион
Король +
Այսօր ես առաջին անգամ...
Բայց, իսկականից, առաջին անգամ երևի վերջին առնվազն տաս տարում մի քանի ժամ նստած էի կացարանումս, դուրսը ցուրտ, ձյուն է դրել, ներսը տաք ու... գիրք էի կարդում:Գեղարվեստական գիրք: Իսկական: Էն որ թերթերը թղթից են, է՞, ու կարդալուց դրանք թերթում ես: Տառերից էլ տպագրական ներկի անուշ հոտն է գալիս:
Լրիվ երջանկության համար պակասում էր կոկորդային ուժեղ անգինան ու կիտրոնով տաք թեյը (լրիվ դեժա վյու կստացվեր): Կամ էլ ավելի առողջ տարբերակ՝ մի տոպրակ պաքսիմատ կամ գազար, կարդում ես ու կրծում:
Դե, լիարժեք երջանկության համար, պարզ է, «կացարան» բառի փոխարեն պետք է «տուն լինի»: Но, впрочем, песня не о том...
Վերջին խմբագրող՝ ars83: 28.11.2010, 19:17:
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
*e}|{uka* (28.11.2010), Amaru (29.11.2010), AniwaR (28.11.2010), Ariadna (29.11.2010), Jarre (28.11.2010), Kita (28.11.2010), Kna (03.12.2010), Lianik (30.11.2010), matlev (29.11.2010), Moonwalker (28.11.2010), murmushka (29.11.2010), Rhayader (28.11.2010), Yevuk (29.11.2010), Անտիգոնե (28.11.2010), Էլիզե (28.11.2010), Ինչուիկ (28.11.2010), ԿԳԴ (28.11.2010), Հայկօ (28.11.2010), Ձայնալար (28.11.2010), Նաիրուհի (28.11.2010), Ռուֆուս (29.11.2010)
Աչքտ թեքում ես, կոֆեիտ տերը չես
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Ariadna (29.11.2010), Empty`Tears (29.11.2010), Jarre (29.11.2010), Rhayader (28.11.2010), SSS (29.11.2010), Ungrateful (29.11.2010), Հայկօ (28.11.2010), Ռուֆուս (29.11.2010)
Ընդամենը 40 վայրկյանոց հեռախոսային խոսակցությունը կարող է մարդուն հունից հանել, իսկ խոսակցությունը ընդհատվում է, որովհետև մոտավորապես քառասուներորդ վայրկյանին հեռախոսը կտոր-կտոր ա լինում պատի վրա, ընդամենը մեկ վայրկյանում երակներիդ տրամագիծը քառապատկվում են, կորցնում ես մտածելու ունակությունը, ոտքով հարված պրոցին, մի կես մետրանոց թռիչք, անհաջող վայրեջք գորգի վրա:
Տնեցիքի վայ վույ, ոչինչ չի լսվում ոչինչ չի հասկացվում, օդը չի հերիքում, պետք է դուրս գնալ: Մաքուր օդին սիգարետ ես կպցնում. «հիմար սիգարետդ ռադ արա, թե չէ շնչահեղձ կլինես»: Սիրտդ հիմա կճաքի կամ կանգ կառնի, պետք է տուն գնալ, իրերս իրենց տեղում են, կոմպը արդեն միացած է, մտածում ես ընդամենը մեկ բանի մասին. «ինչպե՞ս հանգստանաս», փորձում ես ֆուտբոլ խաղալ. «գրողի ծոցը կորեք հիմարներ»:
Ուրիշ ճար չկա, պետք է ակումբ մտնել:Արդեն ամեն ինչ հետևում է, փորձիր պահպանել հանգստությունդ, դե իհարկե հեռախոսդ չպետք է հետ հավաքես, որովհետև մի փոքր կայծը կարող է այս քաղցր կյանքի ավարտը նշանակել:
Որ չգրեմ կգժվեմ:
Չարացել եմ, շատ եմ չարացել, չփորձեք տուն զագել, շաաաաաատ մեծ լոնքերով բոլորիդ վրայով կքայլեմ:Հավատացեք բջջայինս ինչքան իմ հանգստության համար չեմ հավաքում այնքան էլ հանուն ընկերության հանուն էն քաղցր օրերի:
Սեր առաջին հայացքից կամ ինչ եմ փնտրում հոգուդ մեջ:
Մարդու արտաքինն ե՞նք մենք սիրում թե՞ հոգին… Մտածում եմ ինքս ինձ ու չգիտեմ ինչ եզրակացնեմ.. եթե հոգին ա կարևոր, ապա ինչի մենք մինչ մեր կեսին հանդիպելը ստեղծում/երազում ենք ինչ որ պարամետրերի մասին` աչքերի գույնը, կազմվածքը, մազերը և այլն ..ու ենթագիտակցաբար վանում մեզնից բոլոր նրանց ովքեր չեն համապատասխանում մեր իդեալներին ու դրանց հոսքի մեջ կորցնելով մերին, մեր միակին..
Եթե մարդու հոգին դուրդ գա դու չես տեսնի նրա տգեղ կազմվածքը, նրա մազերի ոչ_ճիշտ սանրվածքը, նրա աչքերի “սխալ” գույնը… ի՞նչ ենք փնտրում հոգու մեջ. հասկացված լինելու մի անկյուն, երբ կարող ես վստահել նրան, երբ հայացքները մի ուղղությամբ են…
Շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար, որ իմ հետ պատահեց, թե լավի և թե վատի համար...
I love my life and I celebrate it every day...
Վաղը գնալու եմ Ահնիձոր, էն ոնց եմ ուրախացել, թե ասա` սենց ուրախանալու էիր, շուտ կգնայիր, ես էս մշակութային տուրիզմը երբեք չեմ սիրել ու չեմ էլ սիրի, օ, այս տանն ապրել է և այլն, չեմ հասկանում էդ բանը, բայց դե Ահնիձոր գնալու համար մի տեսակ ուրիշ ձև եմ ուրախացել, տենամ հլա էդ Սիմոնը տունը որտե՞ղ ա շինել, որ ժայռն էլ ճաք ա տվել ու չի փլվել
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ