Հերթական անկապ գրառումը, հերթական փորձը: «Էսպերիմենտ No. 600/191», ստարտ: Քանա՞կ, թե՞ որակ: [REC].
tt #1, op. 32, pesante:Ամենամիայնակ էակն էր նա: Միակն էր. չկար ոչինչ, բացի իրենից, չկային աստղերն ու մոլորակները, չկային արևներն ու լուսինները, չկային լույսն ու ստվերը, Տիեզերքն ինքը գուցե դեռ չկար: Չգիտեր՝ ինչ է ինքը, ինչու է ինքը, երբ է ինքը, չգիտեր՝ ապրու՞մ է, թե՞ ոչ, չգիտեր՝ ապրելը ինչ է: Չգիտեր, որ իր առաջին իսկ շունչը բաժանելու էր լույսը խավարից և սկիզբ էր դնելու գիշերվա ու ցերեկվա անվերջանալի հերթափոխներին, որոնցից միայն յոթն էին իրեն վիճակված տեսնելու:
tt #2, op. 33, morendo:
Ծխախոտի կրակը արյան գույն ուներ...
tt #8, op. 34, maestoso:
Երբ Դիսնեյլենդում նկարվում ես Միկի Մաուսի հետ, ժպտու՞մ է արդյոք Միկի Մաուսի միջի մարդը:
Ի՞նչ գույնի է քամելեոնը, երբ նայում է հայելու մեջ:
Ինչու՞ էին ճապոնացի կամիկաձեները սաղավարտ հագնում:
tt #12, op. 35, dolce:...Եվ ասաց ծերուկ անտառը ամաչկոտ ձնծաղիկին. «Սիրում եմ քեզ...»
tt #18, op 36, furioso:VisTolog-ն այս գրառմանը երբեք շնորհակալություն չի հայտնի: Երբեք:
Մեջբերել
ուզում եմ բոլորին ասեմ…
ուզում եմ քեզ ասեմ… ուզում եմ հետ բերեմ ժամանակը…
Աչքիս՝ ինձ մի հատ լավ սիրահարվել է պետք, որ ես ձեզ հասկանամ, դուք՝ ինձ
:
(Բան չկա, էսօր էլ մի քիչ բողոքմ նրանից
) Բայց ինչ համով բալիկա…
Տնից դուրս գալիս ժամերով հայելու մոտ եք զարդարվում, ինչի՞ համար, որ դուրս գաք ու քաղաքի դեմքը աղտոտեք
Էջանիշներ