Անկապ օրագիր

[Նորմարդ]

Վսյո վերջ…
Փակում եմ ակումբի, տրավիանի օդնօկլասնիկի-ի պատուհանները, անջատում եմ հեռախոսս, բոլոր մեսենջեռներս ու ինջ նվիրում եմ աշխատանքին, աշխատանքն էլ ինջ եմ նվիրում, էսօր մինչ ժամը 18:30 անհասանելի եմ …
Մի հատ մաքրություն ա պետք անել ուղեղումս, անկապ մտքերս դասավորեմ իրանց տեղերում զա օդնո էլ գործ կանեմ
Լավ ես գնացի

[Chuk]

Ժամանակին տնից դուրս էի եկել, որպեսզի հանկարծ չուշանամ, նստել էի տաքսի: Զագս էի շտապում, Արտակն ու Վերան սպասում են: Հո սենց բանից էլ չեմ ուշանալու: Բայց ուշացա: Մեքենան հաջողացրեց մի քանի մանր-մունր խցանումների մեջ ընկնել ու քանի-որ ասել էի շտապում եմ, որոշեց կարճ ճանապարհով գնա, ինչն էլ երկարացրեց ճամփան:

Ակամա սկսեցի հիշել... դպրոց, ապա 10րդ դասարան, ապա համալսարան, աշխատանք, հետո էլ բանակ: Որտե՞ղն ասես, որ չեմ ուշացել: Անգամ բանակում հաջողացնում էի ասենք ճաշից ուշանալ: Ու թվում է, թե ճակատի գիր է, որովհետև եթե ասենք 8:30 պետք է համալսարան հասնեի ու տնից դուրս էի գալիս 7:00-ին, մեկ է, 8:50-ից շուտ տեղ չէի հասնում, չնայած 15-20 րոպեյվա ճանապարհ էր... Մի բան պիտի լիներ, կամ մեկին պիտի տեսնեի, կամ չգիտեմ: Բայց ուշանում էի:

Ճակատագի՛ր... Չեմ հավատում ախր այդ ճակատագիր կոչվածին: Ուրեմն ի՞նչ, կանխատեսված է, որ հա պիտի ուշանա՞մ: Չէ, տենց չի: Իրականում ընդամենը կամք ու ժամանակը լավ հաշվարկել է պետք: Զանգում է ընկերս. «Արտ, քեզ շտապ տեսնել է պետք, կարող ես 10 րոպեից լինես Բարեկամության մետրոյի մոտ»: Ուզում եմ ասել՝ Հա: Հետո հասկանում եմ, ու ասում. «Չէ, 15 րոպեից»: Գնում եմ: Հասնում եմ ճիշտ ժամանակին ու ուրախ ժպիտը դեմքիս սպասում եմ ուշացող ընկերոջս: Փաստորեն ճակատագիր չէ: Մնում է նույն կերպ շարունակել... Իսկ ի՞նչ է, այդքան կամք չունեմ, որ շարունակեմ: Փոփոխությունների շրջան է, ես պատրաստ եմ

հ.գ. Հեշտ է մեղքը գցել ճակատագրի, բախտի, իրադարձությունների վրա: Բայց դա իմ ոճը չի:

[unknown]

1շաբաթ 5 օր է տնից դուրս չէմ գալիս,նենց անսովորա չեմ գնում ընկերներիս մոտ,չեմ զանգում ոչ մեկին,իսկ երբ ինձ են զանգում ալարում եմ պատասխանեմ նրանց հարցերինՀետս մի բան են չի,ինքս ինձ չեմ ճանաչումԲայց ինչը ստիպեց ինձ դառնալ եսպիսին,կամ ով՞,չէ ավելի շուտ ինչը՞,բայց միգուցե…Չգիտեմ էլԱմեն ինչ խառնել եմ իրար,չեմ կարողանում մտքերս ի մի բերեմ

[Janita Hero]

Ուզում եմ մի բան գրել, մեջիս անհասկանալին դուրս հանել, բայց չգիտեմ էլ թե ինչ……
Զզվում եմ չոր ու ցամաք մարդկանցից …

[Kuk]

Ուզում եմ մի բան գրել, մեջիս անհասկանալին դուրս հանել, բայց չգիտեմ էլ թե ինչ……
Զզվում եմ չոր ու ցամաք մարդկանցից …

Հա, էդ չորերը լավը չեն, ես էլ եմ սոչնի սիրում

[Goga]

Ոնց որ նորից կրկնվի նույն պատմությունը պարծենում էի, ինքս իմ մեջ մտածում, որ եթե նման վիճակում հայտնվեմ, արդեն գիտեմ ինչ եմ անելու, բայց հիմա… Չէ, այս անգամ շուտ կսթափվեմ
Հ.Գ. Ասում են, սովորում են սեփական սխալների վրա, իսկ ես արդեն մեկ անգամ սխալվել եմ այդ հարցում, այնպես որ չփորձես

[ivy]

Էս քաղաքում փոշի կա: Ինքը նստում է հագուստին, լցվում է աչքերը, ավիրում մազերը, բայց դա ոչինչ, տանելի է. անտանելին այն է, որ ինքը մտնում է մարդկանց ուղեղը: Կինո Մոսկվայի դիմաց հսկայական սարդ է ապրում, այնքան սարսափելի, որ եթե ասեն՝ գիշերները կենդանանում ու ման է գալիս քաղաքով, չեմ զարմանա: Իրեն տեղադրողի ուղեղում էլ է հաստատ փոշի լցվել: Մի քիչ կանգնեցի, նայեցի ահռելի միջատին, հետո անցա, գնացի իմ ճամփով, իսկ բոլոր լավ ու բարի մտքերս մնացին սարդի երախում: Հետո էլ ասում ենք՝ ոնց եղավ, որ էս քաղաքում սնկի պես աճում են դեպրեսիվ ու ճնշող մտքերը, որոնք մեծ հաջողությամբ հանձնվում են թղթին: Փոշի կա էս քաղաքում, կեղտոտ փոշի: Այն շնչողին, եթե դեռ լավատես է, հերոսի կոչում տվեք: Իմ քաղաքը չի:

[Janita Hero]

Էս քաղաքում փոշի կա: Ինքը նստում է հագուստին, լցվում է աչքերը, ավիրում մազերը, բայց դա ոչինչ, տանելի է. անտանելին այն է, որ ինքը մտնում է մարդկանց ուղեղը: Կինո Մոսկվայի դիմաց հսկայական սարդ է ապրում, այնքան սարսափելի, որ եթե ասեն՝ գիշերները կենդանանում ու ման է գալիս քաղաքով, չեմ զարմանա: Իրեն տեղադրողի ուղեղում էլ է հաստատ փոշի լցվել: Մի քիչ կանգնեցի, նայեցի ահռելի միջատին, հետո անցա, գնացի իմ ճամփով, իսկ բոլոր լավ ու բարի մտքերս մնացին սարդի երախում: Հետո էլ ասում ենք՝ ոնց եղավ, որ էս քաղաքում սնկի պես աճում են դեպրեսիվ ու ճնշող մտքերը, որոնք մեծ հաջողությամբ հանձնվում են թղթին: Փոշի կա էս քաղաքում, կեղտոտ փոշի: Այն շնչողին, եթե դեռ լավատես է, հերոսի կոչում տվեք: Իմ քաղաքը չի:

Դրա համար եմ Հեռո
Ես էլ երեկ տան փոշիներն էի հավաքում ու մտածում, որ կյանքում ես ընդհամենը մեկ թշնամի ունեմ, նրա մասին դու նոր հանգամանալի նկարագրեցիր
մտածում էի, որ անպայման ակումբում պիտի ասեմ դա, են էլ դու ասեցիր, էլ չեմ ասի գործս ահակին թեթևացրիրապրես

[Մանոն]

Շրջում եմ խանութում ու նայում խայտաբղետ խաղալիքներին: Ի՞նչ գնեմ այն փոքրիկ աղջնակի համար, որը 5 տարեկան է ու` դատապարտված…Սարսռում եմ…գլխուղեղի քաղցկեղ…Արդեն հասցրել եմ տանը լացել կարեկցանքից, անզորությունից…Բայց որոշել եմ զսպել մեջս փոթորկվող ծանր զգացումներն ու գնալ տեսության…Գուցե գնդակ վերցնեմ…Այս տիկնիկն էլ վատը չէ…Բայց կանգ եմ առնում գունավոր մատիտների մոտ, առանց երկար մտածելու վերցնում նաև մի նկարչական ալբոմ ու դուրս գալիս խանութից:
Դանդաղ եմ գնում…Դժվար է: Անցյալ անգամ, երբ գնացի, չկարողացա անգամ մի բառ փոխանակել հետը:
Էլի սևուկ աչիկներով հետևում է ինձ, տանը հավաքված բարեկամներից փախչում է` այս ու այն կողմ նետելով նվերները: Ուզում է անցնել կողքովս…Առանց բառ ասելու մեկնում եմ տոպրակը:
_Սա ի՞նչ է:
_Ինքդ նայիր,_ անտարբեր ձևանալով ասում եմ ես:
Բացում է ու զարմացած նայում երեսիս:
_ Դու կարողանու՞մ ես նկարել:
Գլխով եմ անում` ինչ-որ կոկորդս խեղդող բան փորձելով կուլ տալ:
_Կուզե՞ս միասին նկարենք:_Խոստումս հիշելով ու ինձ ձեռքս հավաքելով ասում եմ ես: Հիմա էլ նա է գլխով անում:
Նկարում եմ…իսկ նա փոքրիկ մատներն անվարժ շարժելով ներկում է: Մերթ-մերթ ինձ է հպվում ու ժպտում …Ես էլ եմ ժպտում: Ասում են հիվանդ երեխաներն ավելի շատ բան են հասկանում քան իրենց հասակակիցները: Ու այդ պահին ինձ թվում է, թե լրիվ կարդում է մտքերս…Բայց չեմ թեքում աչքերս նրա թախծոտ ու ժպտացող հայացքից:
_Գիտե՞ս ինչ եմ պատասխանում, երբ հարցնում են, թե ինչ է եղել ճակատս,_հարցնում է հանկարծ:
_Ի՞նչ: Նայում եմ վիրահատությունից մնացած խոր հետքերին:
_Ասում եմ, որ դրսում խաղալիս եմ ընկել,_լուրջ-լուրջ պատասխանում է:
_Ճիշտ ես անում, բա ի՞նչ: Այս անգամ թաքցնում եմ աչքերս….
_Իսկ քեզ ո՞վ է նկարել սովորեցրել: Վա~յ, տես` փղի կնճիթը կարմիր ներկեցի...
Ու ո~նց է կչկչում…. Ծիծաղի վրա հայրն ու մայրն աչքերը լայն բացած ներս են վազում…Հասկանում եմ, որ վաղուց չեն լսել մանկան լիաթոք ծիծաղը…
Արդեն ուշ է, մայրն ուզում է պառկեկցնել քնելու: Իսկ նա ձեռքս բաց չի թողնում:
_Ուզում եմ ինքը քնացնի ինձ,_ցածրաձայն մրմնջում է փոքրիկը:
Զգույշ հանում եմ շորերը:
_Գլխարկս չհանես,_ ասում է խորհրդավոր:
_Չեմ հանի, իհարկե:
Ծածկում եմ վերմակով ու ասում. «Ուզու՞մ ես հեքիաթ պատմեմ»:
_Չէ,– մեծավարի ասում է երեխան,_ուզում եմ մեր նկարած այն նկարը պատից փակցնես: Վաղը տատիկիս կնվիրեմ:
Պոկում եմ ալբոմի էջն ու մեխից կախում: Մինչև շրջվեցի` քնել էր…Մե~ծ վերմակի տակ կծկված` մի փոքրիկ մարմին, մի` գունավոր աշխարհ…Համբուրեցի զգույշ ու փոքր-ինչ խաղաղված դուրս եկա սենյակից, ասես մեկ ժամվա լիարժեք կյանք պարգևած լինեի այդ տանջված փոքրիկին: Բարի գիշեր պզտլիկ: Մինչ հանդիպում չգիտեմ` երբ, չգիտեմ` որտեղ….

[Selene]

Ու ամեն անգամ, երբ մի չնչին պատճառից սիրտդ նեղվում է, սկսում ես մտածելը, թե էս աշխարհում ամենադժբախտն ես Անգամ եթե պատճառ էլ չկա, ուղղակի ոչ ամեն ինչն է ընթանում այնպես, ինչպես դու կուզեիր, սկսում ես տխրել իսկական էգոիստ լինես ոնց որ
Նման էգոիստական մտքերով լիքը բացել էի, որ օրագրի հերթական էջս լրացնեմ գուցե /եթե իհարկե մյուս անգամների պես ուղղակի չբացեմ, կարդամ մյուս գրածներն ու լուռ փակեմ, գնամ/ ու.. կարդացի Մանոնի գրառումը
Արցունքներս գուցե մի կերպ զսպեմ հիմա, բայց հոգուս ցավը չեմ կարող... Գոնե փոքրիկներից նման ահավոր հիվանդությունները հեռու մնան...
Էլ երբեք չեմ դժգոհելու ոչ մի բանից…

[lili-4]

Շրջում եմ խանութում ու նայում խայտաբղետ խաղալիքներին: Ի՞նչ գնեմ այն փոքրիկ աղջնակի համար, որը 5 տարեկան է ու` դատապարտված…Սարսռում եմ…գլխուղեղի քաղցկեղ…Արդեն հասցրել եմ տանը լացել կարեկցանքից, անզորությունից…Բայց որոշել եմ զսպել մեջս փոթորկվող ծանր զգացումներն ու գնալ տեսության…Գուցե գնդակ վերցնեմ…Այս տիկնիկն էլ վատը չէ…Բայց կանգ եմ առնում գունավոր մատիտների մոտ, առանց երկար մտածելու վերցնում նաև մի նկարչական ալբոմ ու դուրս գալիս խանութից:
Դանդաղ եմ գնում…Դժվար է: Անցյալ անգամ, երբ գնացի, չկարողացա անգամ մի բառ փոխանակել հետը:
Էլի սևուկ աչիկներով հետևում է ինձ, տանը հավաքված բարեկամներից փախչում է` այս ու այն կողմ նետելով նվերները: Ուզում է անցնել կողքովս…Առանց բառ ասելու մեկնում եմ տոպրակը:
_Սա ի՞նչ է:
_Ինքդ նայիր,_ անտարբեր ձևանալով ասում եմ ես:
Բացում է ու զարմացած նայում երեսիս:
_ Դու կարողանու՞մ ես նկարել:
Գլխով եմ անում` ինչ-որ կոկորդս խեղդող բան փորձելով կուլ տալ:
_Կուզե՞ս միասին նկարենք:_Խոստումս հիշելով ու ինձ ձեռքս հավաքելով ասում եմ ես: Հիմա էլ նա է գլխով անում:
Նկարում եմ…իսկ նա փոքրիկ մատներն անվարժ շարժելով ներկում է: Մերթ-մերթ ինձ է հպվում ու ժպտում …Ես էլ եմ ժպտում: Ասում են հիվանդ երեխաներն ավելի շատ բան են հասկանում քան իրենց հասակակիցները: Ու այդ պահին ինձ թվում է, թե լրիվ կարդում է մտքերս…Բայց չեմ թեքում աչքերս նրա թախծոտ ու ժպտացող հայացքից:
_Գիտե՞ս ինչ եմ պատասխանում, երբ հարցնում են, թե ինչ է եղել ճակատս,_հարցնում է հանկարծ:
_Ի՞նչ: Նայում եմ վիրահատությունից մնացած խոր հետքերին:
_Ասում եմ, որ դրսում խաղալիս եմ ընկել,_լուրջ-լուրջ պատասխանում է:
_Ճիշտ ես անում, բա ի՞նչ: Այս անգամ թաքցնում եմ աչքերս….
_Իսկ քեզ ո՞վ է նկարել սովորեցրել: Վա~յ, տես` փղի կնճիթը կարմիր ներկեցի...
Ու ո~նց է կչկչում…. Ծիծաղի վրա հայրն ու մայրն աչքերը լայն բացած ներս են վազում…Հասկանում եմ, որ վաղուց չեն լսել մանկան լիաթոք ծիծաղը…
Արդեն ուշ է, մայրն ուզում է պառկեկցնել քնելու: Իսկ նա ձեռքս բաց չի թողնում:
_Ուզում եմ ինքը քնացնի ինձ,_ցածրաձայն մրմնջում է փոքրիկը:
Զգույշ հանում եմ շորերը:
_Գլխարկս չհանես,_ ասում է խորհրդավոր:
_Չեմ հանի, իհարկե:
Ծածկում եմ վերմակով ու ասում. «Ուզու՞մ ես հեքիաթ պատմեմ»:
_Չէ,– մեծավարի ասում է երեխան,_ուզում եմ մեր նկարած այն նկարը պատից փակցնես: Վաղը տատիկիս կնվիրեմ:
Պոկում եմ ալբոմի էջն ու մեխից կախում: Մինչև շրջվեցի` քնել էր…Մե~ծ վերմակի տակ կծկված` մի փոքրիկ մարմին, մի` գունավոր աշխարհ…Համբուրեցի զգույշ ու փոքր-ինչ խաղաղված դուրս եկա սենյակից, ասես մեկ ժամվա լիարժեք կյանք պարգևած լինեի այդ տանջված փոքրիկին: Բարի գիշեր պզտլիկ: Մինչ հանդիպում չգիտեմ` երբ, չգիտեմ` որտեղ….

Դժվար է անտարբեր լինել հիվանդների նկատմամբ, առավել ևս, երբ այդ հիվանդը երեխա է, այն էլ անբուժելի հիվադ երեխա: Կարդալուց հետո սրսուռ անցավ մարմնովս, գուց և պատճառներից մեկը նաև այն է, որ ճանաչում եմ երեխայի ծնողներին...
Այս պատմությունը երևի կարելի է տեղադրել մեկ նոր էջում, որտեղ կարելի կլինի ոչ միայն քննարկել այս ցավոտ թեման, այլև հնարավորության սահմաններում օգնության ձեռք մեկնենք և' երխային, և' նյութական օգնության կարիք ունեցող ծնողներին:

[Մանոն]

Այս պատմությունը երևի կարելի է տեղադրել մեկ նոր էջում, որտեղ կարելի կլինի ոչ միայն քննարկել այս ցավոտ թեման, այլև հնարավորության սահմաններում օգնության ձեռք մեկնենք և' երխային, և' նյութական օգնության կարիք ունեցող ծնողներին:

Շնորհակալություն lili-4 ջան, մոդերատորները իրենք կորոշեն: Իրոք ցավոտ թեմա է:

[Janita Hero]

վերջին միավորներս ջնջվեցին այն միավորներս, որոնք վաստակել էի այս գրառումից՝

-Սա էլ որերորդ անգամ ն է հավատքով աղոթում եմ ու ժամ էլ չի անցնում ստանում եմ պատասխանը
-դե զուգադիպություն ա էլի՜
-Չէ, Աստվածաշունչը հավանականության տեսությունն ուսումնասիրողների համար չէ……

Ես հավատում եմ

բա

[Kuk]

Էս վերջերս ով չի ալարում, հետս կռիվա անում Ակումբում
Տեսնես` ինչի՞ցա Կարողա՞ ավատարս փոխեմ, անցնի, հը՞..
Աչքիս ավատարիս վրա են գալիս հա, երևի մտածում են` ես եմ սպանել էս Ամուրիկին, որ բերեմ դնեմ ավատար..

[Երկնային]

Ինտերնետում մի հոդված աչքովս ընկավ` «Հրաշք գրկախառնություն» վերնագրով…

Նկարագրված էր երկվորյակների առաջին շաբաթը: Ծնվելուց հետո երկվորյակներից ամեն մեկին առանձին տեղ էին պահում: Բայց այնքան թույլ էին, որ բժիշկը նույնիսկ հույս չուներ, որ ողջ կմնա նրանցից գոնե մեկը: Բայց բուժքույրը հիվանդանոցի կանոնը խախտեց, ու երկվորյակներին մի ինկուբատորի մեջ տեղափոխեց:

Հաջորդ առավոտյան բժիշկը տեսավ, որ գիշերվա ընթացքում երկվորյակներից մեկը, որն այնքան թույլ չէր, ինչքան մյուսը, գրկել էր քույրիկին: Դրանից հետո երկուսի մոտ էլ սրտի աշխատանքը կարգավորվել էր ու մարմնի ջերմաստիճանը նորմալացել…

ինչու՞ են մարդիկ մոռանում, որ կյանքի ամեն վայրկյան կարելի է հրաշք ապրել, եթե սիրում ես…