Մարդիկ հաճախ բողոքում են բախտի պակասից, բայց ոչ ոք երբեք չի բողոքում խելքի պակասից:
(c) Լարոշֆուկոից ձևափոխված ցիտատ
Մարդիկ հաճախ բողոքում են բախտի պակասից, բայց ոչ ոք երբեք չի բողոքում խելքի պակասից:
(c) Լարոշֆուկոից ձևափոխված ցիտատ
Մոնիտորիս վրայով ճանճ էր զբոսնում... թե էս ձմեռվա ցրտին ճանճը մեր տանն ինչ գործ ունի, բայց փաստորեն ունի.. ասենք հենց էս ցրտին ունի, մեր տանը՝ տաք, դրսում ցուրտ... բայց էդ սաղ հեչ: Տենց էլ չեմ հասկանում, թե ինչի՞ որ մկնիկի սլաքը սպառնալից բերում եմ վրան հեչ վեջն էլ չի, մի հատ չի վախենում: Բռնեցի մի հատ սիրուն աղջկա նկար բացեցի քթի մոտ, ժպտալով նայում էր: Մի հատ ճանճի նկար բացեցի, սկսեց թաթիկով էդ ճանճի գլուխը շոյել.. փաստորեն խելոք ա... բռնեցի, մի հատ սարդի նկար բացեցի... խեղճ հայվանը լեղապատառ թռավ... տեսնե՞ս հիմա ո՞ր անկյունում ա կուչ եկել ու ինձ հայհոյում
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
CactuSoul (09.11.2009), Chilly (09.11.2009), cold skin (09.11.2009), Gayl (07.12.2009), Kita (09.11.2009), Kuk (09.11.2009), murmushka (09.11.2009), My World My Space (03.05.2010), Nadine (10.11.2009), Norton (09.11.2009), Philosopher (09.11.2009), Ribelle (09.11.2009), snow (11.11.2009), Sona_Yar (10.11.2009), Ungrateful (09.11.2009), unknown (10.11.2009), Yevuk (10.11.2009), Դեկադա (09.11.2009), Ժունդիայի (04.05.2010), Լեո (16.11.2011), Մանուլ (09.11.2009), Ուլուանա (09.11.2009), Ռուֆուս (09.11.2009), Սլիմ (09.11.2009), Ֆոտոն (09.11.2009)
լինում են օրեր երբ կյանքը վերջացած ա թվում`ֆիզիկապես- հոգեպես.հոգնում ես, զզվում,հիասթափվում, հուսախաբվում....
... ուզում ես ջնջես`բայց դե էնպիսի ռետինա պետք որ հետք չթողնի:բայց մենք հո գիտենք, որ էտպիսի ռետին չկա`ինքը թողնումա հետքը անգամ աչքին անտեսանելի...
... միակ փրկությունը` էտ ճստլոներն են:Փորձել եք, ինչքան էլ որ ջղայնացած լինեք, հենց գրկում ես մի պուճուրիկի` որն էլ իր թաթիկներով ամուր գրկում է քեզ` կարծես ամեն ինչ նորից ես սկսում...սկսում ես ապրել
Երևա՜ն …
Վա՜յ, մենակ Աստված գիտի մեկ էլ ես թե որքա՜ն եմ կարոտում Երևանը, որ մեկ-մեկ ոնց որ սիրտս մեջտեղից ճաքի, շունչս կտրվի … կարոտը ոնց ա խեղդում ինձ … ոնց եմ սիրում քեզ իմ Երևա՜ն, մենակ ես գիտեմ թե որքա՜ն …ինձ միշտ սպասիր, ես հետ եմ գալու իմ Երևան …
Աստված ջան, ինչի եմ էսքան շատ սիրում ես իմ քաղաքը? ու ինչի եմ հիմա ես էստեղ այլ ոչ թե իմ քաղաքում?
Sometimes one pays most for the things one gets for nothing ...
Եթե ինչ-որ մեկը մի 10 տարի առաջ ինձ ասեր, որ ես էս ձևի ֆուտբոլի երկրպագու եմ դառնալու, չէի հավատա: էն ժամանակ ֆուտբոլի իմաստը չէի հասկանում: ֆուտբոլը իմ համար ինչ-որ անհասկանալի սպորտաձև էր, որտեղ 22 հասուն, գեղեցիկ, սեքսուալ () տղամարդ վազում էին գնդակի հետևից, որ գոլ խփեին: Չէի հասկանում ֆուտբոլ նայող ու երկրպագող մարդկանց, մարդկանց ում համար ֆուտբոլը կյանքի մի մասն էր: Համոզված էի, որ իմ հետ նման բան չի կարա լինի: Բայց ոնց ասում են` ինչից փախնում ես գլխիտ ի գալիս:
Հիմա ամեն ինչ հակառակն է: Արդեն 9 տարի է ես էլ եմ ֆուտբոլ նայում, որից 8-ը Լիվերպուլի երկրպագու եմ: Առաջին հայացքից սիրահարվեցի էս թիմին. Հետո սիրահարվածությունս դարձավ սեր, ու հիմա սերս պինդ պահելով շարունակում եմ ապրել: Ապրում եմ են ամենով, ինչ կատարվում է Լիվերպուլի հետ, առանց իրանց արդեն օրս չեմ պատկերացնում:
Ու հիմա շատերը ինձ չեն հասկանում, չեն հասկանում թե ոնց կարող եմ լացել կամ ուրախանալ ֆուտբոլի պատճառով:
Ու միշտ ինքս ինձ կրկնում եմ Բիլլ Շանկլիի այն խոսքը որ, “Некоторые считают, что футбол - дело жизни и смерти. Они ошибаются: футбол гораздо важнее.”
Հ.Գ. Պապ ջան մերսի, մենակ քո շնորհիվա, որ հիմա ես էլ եմ ապրում Մեծն Ֆուտբոլով:
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 10.11.2009, 14:30:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Մարկիզ (11.11.2009)
Նոր «հնություն» էի կարդում, ակամա փորձեցի գտնել էս հարցի պատասխանն ինձ համար.
Կհարցնեի՝ ո՞նց եսVisTolog-ի խոսքերից
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
սիրում եմ ակումբը, չգիտեմ ինչի հենց հիմա ցանկացա գրել, կարող ա ուղղակի էս քանի օրը ինձ միտեսակ վատ եմ զգում, մի վիրտուալ տեղ է, որ մտքովս չի անցել էստեղից ինձ ջնջել, դե երևի չեմ էլ կարող
մի բան էիի ուզում գրել, ռեալում հետս մի բան ա պատահել, որ նորից էս վերջերս եմ սկսել դրանում մեղավոր զգալ …
միտեսակ հիմա թեթևացած եմ զգում, թեկուզ ում որ թվարկածներիս մեջ նշել եմ, չի զգա , բայց հանգիստ եմ արդեն …
Sometimes one pays most for the things one gets for nothing ...
Ribelle (12.11.2009), snow (11.11.2009), Ungrateful (11.11.2009), Ուլուանա (11.11.2009), Ֆոտոն (11.11.2009)
Տարօրինակ է, բայց բոլոր սմս-ները նույն գինն ունեն: Եվ նրանք, որտեղ գրված է “Ես քեզ սիրում եմ”, “Էլ չեմ ուզում քեզ տեսնել”, “Կարոտել եմ”, “Ախչի, բա իմացար երեկ ինչ եղավ ” “Մամ, տուն գալուց յոգուրտ որ բանան կբերես”, եվ շատ-շատ ուրիշներ: Բոլորը նույն գինն ունեն: Երևի դա սխալ է, կամ ճիշտ, չգիտեմ: Սմս գրել չեմ սիրում: Ավելի լավ է զանգեմ:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Երեկ ուզում էի ուղղակի աչքերս շատ պինդ փակել ու բարձրաձայն գոռալ, բայց աչքերս չգիտեմ ինչի այնքան լայն էին բացվել ու ավելի շատ էի տեսնում,քան ուզում էի, ու ձայնս ընդամենը հա-ի, չէ-ի, չէ, այ մարդ, կարգին եմ, ով պիտի նեղացնի, դու ոնց ես-ների համար էր: Միսթր փրեզիդենթ, քո պատճառով իմ ընկերների մեծ մասը երկրում չէ, իսկ մնացած մասը որոշում է գնալ: Գուցե օգնես ինձ համոզել նրանց մնալ: Պատկերացրու, որ համոզել եմ, որ մնան գոնե մինչեւ նոր տարի: Նրանք գիտես, սպասում են աշխատանքի պատասխանի ու անվերջ օրները վատնում են ու գիտես ուզում են, թե չէ՝ստիպված գնում են: Իսկ ես գործից հետո, երբ հանդիպում եմ նրանց, ընդամենը ուզում եմ նրանց միանալ, թեեւ աշխատում եմ: Ինչից է այդպես… Միսթր փրեզիդենթ, մեր բակի շները…Գուցե ...
Դու, որ ավելի վերեւում ես, օգնիր մենակ մի հարցում, չհավատալ, որ դեռ ամեն ինչ կփոխվի…Ավելորդ փուչիկները խանգարում են ապրել…
Նրանք ուրախանալ գիտեն, ես նրանց հետ մի ամբողջ կյանք եմ անց կացրել, բայց հիմա միայն չեմ կարողանում նրանց օգնել:Իսկ մեր բակի շունը երեկ ինձ ավելի լավ հասկացավ, նա լուռ էր, բայց չգիտես ինչի կողքովս հանգիստ քայլում էր ու հասկանում:
Քո պատճառով ես մենակ եմ մնում քո անտեր մնացած երկրում:Ավելորդ եմ զգում...
cold skin (11.11.2009), Enigmatic (11.11.2009), Farfalla (11.11.2009), Kita (11.11.2009), Kuk (11.11.2009), murmushka (11.11.2009), Nadine (12.11.2009), Ribelle (12.11.2009), snow (11.11.2009), Sona_Yar (11.11.2009), Yeghoyan (11.11.2009), Դեկադա (11.11.2009), Երվանդ (11.11.2009), Մանուլ (11.11.2009)
Նստած եմ երթուղայինում: Վերջում նստած մեկը կանգառում պիտի իջնի: Կողքովս անցնելիս ոտքս տրորեց: Ճիշտ ա, էնքան էլ շատ չցավաց, բայց դեմքս խոժոռվեց, ու մտքումս արդեն փիս-փիս բաներ եմ ասում: Մեկ էլ գլուխը շրջեց, ու ժպիտով`
- Կներեք:
- Ոչինչ
Ու ժպտում եմ: Ամբողջ հոգով եմ ժպտում: Մի վայրկյան առաջվա մռայլ դեմքիցս հետք էլ չի մնացել: Ընդամենը մի բառ` ներողություն (կամ կներես, ինչպես ասում ենք), ու հաճախ էնքա՜ն բան կարող ա փոխվել:
Ինչո՞ւ են մարդիկ վախենում էդ բառն ասելուց:
Վերջին խմբագրող՝ Մանուլ: 11.11.2009, 20:00:
Մի՛ ունեցիր մեծ հույսեր, որպեսզի չունենաս մեծ հուսախաբություններ:
CactuSoul (12.11.2009), Chuk (12.11.2009), cold skin (12.11.2009), Empty`Tears (11.11.2009), Enigmatic (11.11.2009), Kita (11.11.2009), Kuk (12.11.2009), murmushka (13.11.2009), Nadine (12.11.2009), Philosopher (14.11.2009), Ribelle (12.11.2009), snow (14.11.2009), Sona_Yar (13.11.2009), unknown (13.11.2009), Աբելյան (12.11.2009), Դատարկություն (13.11.2009), Երկնային (11.11.2009), Երվանդ (11.11.2009), Շինարար (11.11.2009), Ուլուանա (11.11.2009), Ռուֆուս (11.11.2009), Սլիմ (12.11.2009), Ֆոտոն (12.11.2009)
Ինչքան վատա լինում երբ դու չես կարում մարդու երեսին ասես են ինչին նա արժանիա...մտածում ես որ նա իրեն վատ կզգա,կնեղվի ուրիշների մոտ,իսկ ետ մարդը հարմար առիթ ման գալով փորձում է քեզ նույն վատ դրության մեջ դնել...
Ես այդպիսին եմ,ուզում եմ փոխվեմ,բայց չեմ կարում,չեմ կարում մարդուն վատություն անեմ...անգամ հիմա...
Ես թույլ չեմ...վախկոտ չեմ...բայց չգիտեմ ինչի միշտ ուրիշների մասին ավելի շատ եմ մտածում քան իմ մասին...
Վերջին խմբագրող՝ unknown: 13.11.2009, 15:18:
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Շատ ինֆորմատիվ, հետաքրքիր ու ճշգրիտ բան է վիճակագրական հետազոտությունը: Ինչպես երևի բոլոր բնագավառներում, այնպես էլ բժշկության մեջ նման հետազոտություններն անչափ օգտակար են: Էլ չեմ ասում, թե որքան հետաքրքիր է տեսնել դրանց արդյունքը: Մեծ առումով դա (իմ դեպքում, իմ մասնագիտության հետ կապված) իմ աշխատանքի արդյունավետության «գնահատականն է»: Իհարկե, նույնը կարելի է ասել բոլոր համակարգերի, ոլորտների, մասնագիտությունների, տարբեր երևույթների համար:
Երբ երևույթը դիտարկում ես ժամանակային առումով երկար (օրինակ մեկ տարի կամ թեկուզ երկու տարի), շատ բան է պարզվում: Ամբողջ խնդիրը կայանում է սրանում: Ժամանակը հզոր բան ա:
Ակամայից հիշեցի, թե ինչպես էի կազմում տարբեր երկրների (Անգլիայի, Իսպանիայի, Ֆրանսիայի, Իտալիայի և Գերմանիայի) ֆուտբոլի ազգային առաջնությունների մասին հաշվարկներ, «հետազոտությունիկներ» ամենայն մանրամասնությամբ, երբ ուսանողական տարիներին խաղադրույքներ էի կատարում
Հա… չերկարացնեմ: Փորձե՞լ եք նմանատիպ ինչ-որ բան կատարել այստեղ: Շատ հետաքրքիր պատկեր է ստացվում: Շատ ցայտուն ու հստակ նկարագիր է ստեղծվում շատերիս մասին: Փորձեք տեսնել, թե ով քանի թեմա է ստեղծել և ինչի մասին են, ինչ համար են ստեղծվել դրանք, կոնկրետ ինչ նպատակով են ստեղծվել: Դրանցից քանիսն են «իր» մասին և բոլորի համար, քանիսը՝ բոլորի մասին կամ բոլորի համար և այլն, և այլն…
Իսկ փորձե՞լ եք դիտարկել, թե դրանցից քանիսն են օգտակար կամ շատ ընթերցվող, «չմաշվող», երկարակյաց: Որտե՞ղ են ամենաշատ «շնորհակալությունները», որտեղ են ամենաօգտակար գրառումները, ամենաորակյալ գրառումները, ամենահետաքրքիր կամ ամենածիծաղելի գրառումները:
Այստեղից կարելի է եզրակացնել, թե ով ակումբում ինչ է «փնտրում», ինչ նպատակներ ուներ կամ ունի և այլն ու լիքը հետաքրքիր բաներ:
Շատ հետաքրքիր բան կստանաք… միևնույն ժամանակ… շատ ցավալի:
Հաշվեք, հաշվեք… ու գնահատական տվեք:
Վերջին խմբագրող՝ Մարկիզ: 13.11.2009, 23:07:
Էսօր առաջին անգամ ռիսկ արեցի աղջկաս թուշիկը պաչիկ անել:
Ով խնդրել էր իր տեցը պաչիկ անել, էսօր վերջապես իրականացրեցի խնդրանքը:
էսպես չի մնա
Ambrosine (14.11.2009), CactuSoul (19.11.2009), Cassiopeia (14.11.2009), Chuk (14.11.2009), cold skin (14.11.2009), Dayana (14.11.2009), Enigmatic (14.11.2009), Farfalla (14.11.2009), Norton (14.11.2009), Philosopher (14.11.2009), snow (14.11.2009), Ungrateful (14.11.2009), unknown (14.11.2009), Yeghoyan (14.11.2009), Աթեիստ (14.11.2009), Բարեկամ (14.11.2009), Դատարկություն (14.11.2009), Երկնային (14.11.2009), Երվանդ (14.11.2009), Հայկօ (14.11.2009), Մանուլ (14.11.2009), Մարկիզ (14.11.2009), Նարե (14.11.2009), Ուլուանա (14.11.2009), Ռուֆուս (17.11.2009), Ֆոտոն (14.11.2009)
Սիրում եմ քեզ: Սիրում եմ............
Ու եթե նույնիսկ ասեմ դա հազարավոր անգամներ, միևնույնն է, չեմ արտահայտի այն, թե ինչքան եմ քեզ սիրում:
Ուզում եմ գլուխս դնեմ ուսիտ ու ժամանակը կանգնի, որ էլ ստիպված չլինենք բաժանվել:
Շնորհակալ եմ, որ թույլ տվեցիր հավատալ սիրո գոյությանը:
Սիրում եմ քեզ:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Միշտ ունեցել եմ մեծ շրջապատ, մեծ կռուգ, իչնքան ինձ հիշում եմ` միշտ շրջապատված եմ եղել լավ ախպերներով, շատ մարդկանցով…
Բայց ունեցել եմ ընթամենը 4 ընկեր:
Իրանք եղել են իմ ընտանիքը, ու իմ ամեն ինչը: Հա, հենց ընտանիքը: / մանրամասն ստեղ չեմ խորանա/:
1-ին դասարանում ճանաչեցի ընտանիքիս անդամներին, ու հենց այդ ժամանակվանից սկսվեց մի ընկերություն, որը որ հիմա շատ հազվադեպ ա հանդիպում:
Մինչ այսօր, նենց օր չի եղել, որ օրվա մեծ մասը իրար հետ չլինենք… Թեկուզ եղել էն օրեր որ բոլորով չենք հավաքվել, բայց կգար մյուս օրը, և նորից 1,2,3,4,5….
Մեր մեջ օտար են եղել այնպիսի բառեր որոնցից է օրինակ` Նաղանձ, կեղծավորություն, սուտ… մի խոսքով բարի, ու թափանցիկ ընկերություն:
Ամեն մեկս ունեցել ենք 4 տուն, 4 պրոբլեմ, 4 ուրախություն….
Մոտավորապես 2 օրից, վերջին ընկերոջս տանում են բանակ… Այսօր եմ գիտակցել, որ մնում եմ լրիվ մենակ: Ոչ ոք, ու ոչ մի բան չի կարա փոխարինի իրանց:
3-ը ծառայում են, 1-ն էլ հեսա-հեսա գնում ա.. մնում եմ մենակ ես:
Այսօր, էդ ըկերոջս հաջող անելուց, սաղ կյաքս առաջս եկավ / չնայած իրան տանելու են վաըը չէ մյուս օրը, ու հաստատ վաղն էլ կտեսնեմ, մյուս օրն էլ/ բայց հենց այսօր էդքանը զգացի… մի քանի վարկյանի ընթացքում, անցյալս, ներկաս, ու ապագաի պատկերացումները հայտնվեցին աջքիս առաջ…
Ի՞նչ եմ ես անելու առանց իրանց, ի՞նչ կարող եմ անել ես մենակով, լրիվ մենակով, ո՞վ ա առավոտ զարթնացնելու, ո՞վ ա նեղ պահին հասնելու, ու՞մ եմ ԵՍ հասնելու, ու՞մ հաջողության վրա եմ ուրախանալու ու տխրության ժամանակ ես էլ տխրելու…
Իրոք որ, մենակությունը ճակատագիր ա.. սաղ կյանքում կորուստներս ավելի շատ են եղել, միշտ էլ էտապա եղել որ լրիվ մենակ եմ մնացել…
Մի քանի օր առաջվա ուրախությունս, ու միանշանակ կարծիքս, որ “բանակից ազատվելը ընտիր ա” միանքամից փոխվեց, ու մտածելու տեղիք տվեց…
Ամեն ինչ փոփոխական ա.. ամեն 2-րդը հիմա պոտենցիալ մեջքից խփող ա, դեմքիդ ժպտողը, հետեվիցդ խոսացող ա… ու նենց հաճելի է, որ կան մարդիք, ում աչքերին կարաս նայես, իրա հետ կիսվես, ու վստահ լինես որ ինքը քո հանդեպ պարզ ու մաքուր ա…հենց տենց էլ իմ կյանքն ա եղել ա թափանցիք ու տեսանելի միայն իմ ընկերներին, այդ 4 մարդկանց: Իսկ հիմա, ու՞մ եմ վստահելու, ու՞մ եմ կիսվելու, ու՞մ խորհուրդին եմ վստահելու….
Տո լավ է, կարևորը` 4 հարազատներս, ընտանիքս, ընկերներս` նորմալ վերադառնան, առանց պրոբլեմների ծառայեն… Ես ստեղ, հաստատ իմ ճարը կտենամ:
Տղեք ջան, ձեզ բարի ծառայություն:
Amaru (15.11.2009), Ambrosine (15.11.2009), ars83 (16.11.2009), CactuSoul (15.11.2009), Chilly (16.11.2009), Empty`Tears (14.11.2009), Farfalla (14.11.2009), Kita (15.11.2009), Kuk (14.11.2009), unknown (15.11.2009), VisTolog (14.11.2009), Դատարկություն (15.11.2009), Լեո (15.11.2009), Կաթիլ (16.11.2009), Հայկօ (14.11.2009), Մանուլ (15.11.2009), Մարկիզ (14.11.2009), Նարե (15.11.2009), Փոքրիկ (15.11.2009), Ֆոտոն (15.11.2009)
Այս պահին թեմայում են 5 հոգի. (0 անդամ և 5 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ