Անկապ օրագիր

[Մանուլ]

Էնքան եմ ուզում քո հետ խոսել նենց, ոնց որ ընկերուհիներիս հետ կխոսեի...գոնե կուրսիս ընկերուհիների: Ուզում եմ Զրուցարանում գրել. "Գիտե՞ս` էս ամառվա շոգին ինչ եմ հագել. բարդից գուլպաներ", ու քո գլխի միջից ինքը` , չասի. "Տո ա՛յ Մանուլ, ինձ շատ հետաքրքի՞ր ա` դու ինչ ես հագնում: Ուզում ես մուշտակ հագի, ուզում ես` մուշտուկ":

Ու ես հերթական անգամ ինձ էնքան էլ լավ չեմ զգա, որ ինձ հենց Մանուլ կասես: Չեմ բողոքում, Էլմո (նոր եմ կարդացել բլոգը), ես եմ իմ նիկը Մանուլ դրել:

Ուզում եմ բազմաթիվ մտքերս հօդս չցնդեն, երբ ձեռքս մի իր է ընկնում, որով կարող եմ գրել:

Ուզում եմ 2 տարի առաջվա նման ինձնից գոնե մի 6 տարի մեծերի հետ Դուք-ով խոսել: Ժամանակին Գալի ու Ռուֆի հետ էլ էի Դուք-ով խոսում:

Ուզում եմ հենց հիմա` գիշերվա կեսին, միացնել կոմպս` Սիմպո վան Զյումին, ու էս ամեն ինչը հեռախոսիս նոթերի փոխարեն Անկապ օրագրում գրել: Քնել եմ ուզում:

Ուզում եմ նախավերջին ցանկությունս գոնե առավոտյան իրականացնել: Հենց այսպես` առանց խմբագրման: Ու եթե դու հիմա կարդում ես, ուրեմն ցանկություններիցս մի քանիսից մեկը իրականացրի:


Խմբագրում:

Երեկ մոռացա ասել, որ քեզ սիրում եմ:

[Kuk]

Բարև ակումբցիներ: Լավ եք չէ՞: Ի՞նչ, արդեն չէ՞ Էս ինչ հանգիստ ա ակումբը, քունս տանում ա արդեն, քանի օր ա չեմ քնում. երևի կոմպս միացրած թողեմ ակումբը բացած, որ քնեմ Չուկ, ինչ անհետաքրքիր մարդ դուրս եկար, թե ասա Ոտերի՞ն ինչի արգելափակեցիր, խոսու.. գրում էր էլի իրա համար: Որ ինձ լսես, մի հատ բաժին կբացես իրա համար առանձին, որ մենակ ինքը տեսնի, մեկա ակումբում լիքը տեղ կա գրելու
Ժող, ակումբը կողքից էնքան հետաքրքիր ա, իզուր էլ գրանցվել ենք, եկեք ինձ լսեք, բոլորով արգելափակվենք: Բա ո՞վ գրի Հա, կողքից նայում էի, հետաքրքիր, զվարճալի, հաճելի, տհաճ, անհետաքրքիր, ձանձրալի, տխուր, մի խոսքով՝ ամեն ինչ կա ակումբում: Ամենազվարճալին Չուկի էն անշնորհակալ գրառումն էր: Գալաթեա՞ Է ես ախր միշտ էլ ասել եմ՝ Չուկի գործն ակումբում անշնորհակալ ա: Գալաթեա ասեցի, հիշեցի, Լիլի Գրքասերն էի կարդում, ափսոս չէի կարողանում թեմայում ստիպել, որ ավելի հաճախ գրի, բայց դե ռեալում հո կարողանում էի: Ասելիքներս հավաքվում էր, հենց հանդիպում էինք էնքան էի խոսում, գլուխները տանում էի, քիչ էր մնում Չուկը փոշմաներ, որ արգելափակել էր Հա, հանդիպել ասեցի, հիշեցի (հիշողությունս լավ ա չէ՞, մի բան ասում եմ, մի բան հիշում եմ), շնորհակալ եմ նրանց (անուններ չեմ տալիս հեսա կերևա, թե ինչի), ովքեր պարբերաբար զանգահարում էին և տեղեկացնում գաղտնի (այ սրա համար անունները չտվի) և ոչ գաղտնի հանդիպումների մասին
Լավ, հլը որ էսքանը, չէ լավ սպասեք մի բան էլ ասեմ, նոր. որ արգելափակված ժամանակ ակումբում էի լինում, մեկ էլ էդ պահին ինչ որ մեկը մեկ ուրիշի միջոցով ինձ բարև էր փոխանցում, մոտս նենց տպավորություն էր, ոնց որ ես բռնել մի որոշ ժամանակով մեռել եմ, հոգիս էլ ֆռֆռում ա մի տեղ, որտեղ անունս ա շոշափվում, ուզում եմ խոսամ, բայց ձենս չի լսվելու Էն «Ուրվականը» (Գոռ ջան) ֆիլմի մեջ, որ Սեմը իրան մեջտեղից ճղում ա, չի ստացվում Դեմի Մուռին ասի, որ իրան սիրում ա
Հա, մեկ էլ Աստղի խիստ դեմքով գրառումը, ամեն արգելափակվելուցս հետո, որ մտնում կամ ինձ ա մեղադրում, կամ արգելափակողին, կամ էլ ում հետ վիճելիս արգելափակվել եմ, իրան
Լավ, շատ գրեցի, հերիք ա..

[Սլիմ]

Էս վերջերս ինչ անիմաստ բանի մասին ասես մտածում եմ, պատկերացնում եմ ոնց եմ մահանում, պատկերացնում եմ քեզ, երևի կհանգնես էն սև շալվարդ մանր սպիտակ գծերով ու սև սառոչկադ, որ իրար հետ առանք: Տեսնում եմ որ լացում ես, ոնց եմ ատում ինձ էտ պահին , որ իմ պատճառով էս լացում: Մոտենում ես , ձեռքս էս բռնում, ու քեզ հատուկ նրբությամբ սկսում ես համբուրել սառած մատներս: Հետաքրքիրա ,որ էլ ոչ ոք ինձ էտ ժամանակ չի հետաքրքրում: Տեսնում եմ ոնց ես հուսահատված ու չգիտես էլ ինչպես շարունակել, չէ որ փլվեցին պլանները ու մնացիր մենակ, էլի մենակ: Ինչքան էիր հոգնել մենակ մնալուց, ասում էիր ,որ ես էլ չլինեի , չէիր իմանա ինչ անել: Ու էտ պահին ոնց եմ ուզում քեզ գրկել, ու էտ պահին ոնց չեմ ուզում չապրել, ոնց եմ սկսում սիրել կյանքս, քեզ:

[Cassiopeia]

Էսօր գրառումներս ոնց թարմացնում եմ, նոր գրառումների թիվը 666 է դառնում

[Նարե]

վախենում եմ, գիտակցում եմ, որ այդքան ուժ չունեմ……

[Jarre]

Այսօր քայլում եմ ու փողոցում առատորեն թուք չխնայողների փոխարեն ես եմ ամաչում։ Բավականին մտածելուց հետո անգամ, միևնույնն է չկարողացա հասկանալ, թե փողոցում թքելու կայիֆը որնա։

Հետո հիշեցի ամենակարևոր փաստը. «Երբ մենք ունեինք մշակույթ, մնացած ազգերը դեռ ծառերի վրա էին»։ Երևի դա՞ է պատճառը, որ ամբողջ աշխարհում մենք թքելու մենաշնորհ ունենք ու մեր՝ ուղտի թքին ոչ մի բանով չզիջող թքով ենք ողողում մեր սիրած քաղաքների փողոցները։

Հետո հիշեցի, որ մենք 301 թվականից ընդունել ենք քրիստոնեությունը, իսկ Քրիստոսը թքովել էր բուժում։ Երևի դա՞ է բարոյական իրավունք տալիս թքելուն նման սրբությամբ ու սկզբունքայինորեն վերաբերվել։

Ու այստեղ հասկացա. Փաստորեն հայերը՝ աշխարհում առաջին քրիստոնյա ազգը, թքում է, որ բուժի աշխարհը։ Երևի Մայքլ Ջեքսոնին էլ հենց այս երևույթն է ոգեշնչել գրելու Heal the World՝ «Բուժենք աշխարհը» գլուխգործոցը։

Ու սա գիտակցելով, ուղեղումս ամեն ինչ իր տեղը ընկավ, ջղայնությունս անցավ, հանգստացա, հոգոց քաշեցի ու մեկ անգամ ևս հային հատուկ հպարտությամբ ուրախացա ու մտածեցի. «Արա՛, էլի մենք՝ հայերս ենք, որ մտածում ենք աշխարհը բուժելու մասին»։ Ու միանալով տասնամյակներ (մի գուցե հարյուրամյակներ) տևող համազգային հայկական ակցիային, իմ լուման ներդերցի աշխարհը բուժելու գործում, և մինչև տուն հասնելը որքան, որ կարողացա թքեցի....

Եկեք միանանք ու բուժենք աշխարհը, մեր փոխարեն դա ուրիշ ոչ մեկը ի վիճակի չի անելու։

[Մարկիզ]

Վաղուց չէի եկել այստեղ…
Ի՜նչ իմաստուն տողեր են կորչում էհ… Որպեսզի չկորչեն, բռնենք անկապանանք մի քիչ: Բողոք չի, բան չի: Հա, ինչ պետք է ասեի…

Իմ առօրյայից մի օրինակ բերեմ. Իմ պացիենտները շատ են սիրում թմրամիջոցներ, ալկոհոլ, հոգեմետ դեղորայք: Էդ մարդիկ իրենց վարքով, պահվածքով դա անընդհատ ցույց են տալիս, չեն թաքցնում: Հիմա` ի?նչ, որ կանգնեմ ասեմ. «Դուք ալկոհոլից կախյալություն ունեք, դուք ալկոհոլային խմիչքներն շա՜տ-շատ եք սիրում, կամ դուք, պարոն թմրամոլ, հերոին եք սիրում: Իհարկե, սիրելու պատճառը դուք ինձնից լավ գիտեք, դուք տառապում եք կախվածությամբ: Դուք` ալկոհոլից, իսկ դուք` հերոինից», էս մարդիկ պետք է նեղանա՞ն ինձնից, կոնֆլիկտ ստեղծե՞ն ու ես դառնամ «պրովակատո՞ր»: Լավ էլի… Դեռ դա քիչ չէ, մի հատ էլ մեր բաժնի վարիչը (փաստորեն, մոդերատորն էլի) կամ մեր շեֆը (ադմինը) պետք է կանգնի ինձ ասի. « Չի կարելի, քեզ հայտարարում եմ նկատողություն»… Բա դա հնարավոր բան ա՞:

Հիմա ասելս ինչ ա: Փաստ է, որ այստեղ տարբեր մարդիկ տարբեր նախասիրություններ ունեն: Ես էլ եմ այս ֆորումի անդամն ու բնականաբար ակումբցիներից շատերին ճանաչում եմ իրենց գրառումներից, ներֆորումային վարքագծից և այլն ու փաստել, որ այդ մարդկանցից մի քանիսը շատ են սիրում զզվելի բաների մասին պատմություններ, ընդհանրապես վիրավորական չէ: Սիրում են, գրում եմ, որ սիրում են: Մեկը գերադասում է տխուր ու մելամաղձոտ գրառումներ կարդալ, ինչ-որ մեկն էլ սիրում է, ճիշտ է՝ զզվելի, բայց հումորային, թեկուզ մի քիչ տափակ, բայց կարևորը՝ «բացող» գրառումներ ընթերցել: Ճիշտն ասելը մե՞ղք է… Ես՝ ինքս էլ եմ սիրում նման գրառումներ կարդալ:

Համ էլ ես խոսք եմ տվել, որ անտեղի կոնֆլիկտներ չեմ ստեղծելու կամ անտեղի կծողական-կպնողական գրառումներ չեմ կատարելու…

Մեկ ա, ես մնում եմ իմ կարծիքին:

[dvgray]

մարդիկ /լավ մարդիկ / սխալվում են ինֆորմացիայի պակասից:
վատ մարդիկ / / սխալվում են դիտավորյալ:
…
հիմագ : մարդիկ կարծում են թե մենակ մենք ենք թքող, մրող, ծախող, խմող… ու եսիմինչող: մինչև աչքս չտեսավ, որ զտարյուն իռլանդացիք ինչեր են անում էթիկայից դուրս մասով… որ մեկը պատմեր, չէի հավատա կասեի գեղեցկացնում է:
…
չէ… մարդիկանց ազգերի բաժանելը շատ ավելի արհեստական է, քան մարկանց բաժանումը ըստ սոցիալական խմբերի, դաստիրակության, վերջին հաշվով մակարդակի…
…
օրինակ մեր Ջիվանը կարող է նստել Պիտեր Գաբրիելի կողքին ու միասին նույն երաժշտությունը նվագել: Սա մի մակարդակ է: ու ստեղ ամեն-մեկը միացնում է իրա բնությունը, իրա արտաքին աշխարհը, որը դարերի ընթացքում դառել ա ներաշխարհ:
…
հզոր բան ա մարդկությունը միասին:
…
բաժանված սահմաններով մարդկությունը մենակ խղճալու ա արժանի: Ինկատի ունեմ բնության կողմից
…
հզոր բաներ են եղել մարդկային մեծ խառնարանները՝ Հռոմը, Փարիզը, Կոստանտնապոլիսը… հիմա այն քաղաքը, որտեղ ապրում եմ՝ Տորոնտոն:
190 ազգ ապրի մի տեղ, ու երբևէ չլինի ոչ մի ազգային, կրոնական, սոցիալական կոնֆլիկտ: Հզոր մարդիկ են կառուցում ու ղեկավարում սենց երկրները:

[Second Chance]

Ոնց չեմ սիրում, որ մեր տուն հյուր են գալիս ու նստում են կոմպի մոտ միանգամից: Միացնում են այդ ադնակլասնիկը ու գնաց....: Իբր եկել են մեզ հյուր մեզ տեսնելու, շփվելու, բայց կարողա եկած պահից նստեն կոմպի դիմաց ու գնալուց նոր վեր կենան: Ու նույնիսկ այն մարդիկ որոնք իրենց տանը անլիմիտ ինտերնետ ունեն: Ես ուղակի ապշում եմ: Լուրջ չեմ հասկանում ու ահավոր նյարդայնանում եմ դրանից: Ու ամենավատն այն է, որ չգիտեմ ինչպես ասեմ, որ դա գեղեցիկ չէ ու կոպիտ ասած շնորհք չէ: Դուրս է գալիս, որ եկել են մեր տուն զուտ դրա համար: Հա դե մեկ մեկ էլ շրջվում են. « բա հետո ինչ կա չկա...», ցրված հայացքով ու նորից շարունակում…
Գիտեմ որ դա «ինադու» չեն անում, բայց արդեն շատ վատ բնավորություն է դառնում: Ցավալի է, որ ինտերնետն այդ աստիճան կտրում է մարդուն իրական կյանքից : Ամեն բանի կախվածությունը վատ է, իսկ սա գնալով ավելի ու ավելի լայն շրջաններ է ընդգրկում, մարդիկ դառնում են վիրտուալ ու չէն կարողանում արդեն ճիշտ գնահատել իրական կյանքի իրավիճակները: Ցավալի է...
Չգիտեմ բռնեմ ինտերնետն անջատեմ իրանց գալուց, թե ինչ անեմ

[Kuk]

Էսօր նենց անկապ օր էր, գրեմ էլի անկապ օրագրում: Նախապես ասեմ, որ անկապ բաներ եմ գրելու, ով ավելորդ ժամանակ չունի, թող չկարդա, լուրջ՝ անկապ ա
Ուրեմն առավոտյան գնում եմ Կրկեսի մոտ գտնվող Մամուլի շենք՝ մարդ պետք ա տեսնեի, բայց պայմանավորված չէի, պետքա սպասեի ու չգիտեի, թե ինչքան: Դեռ Նալբանդյան փողոցում էի, մի աղջիկ մոտեցավ, մոտ 23-25 տարեկան.
-Կներեք, այստեղ ապծեկա որտե՞ղ կա:
-Ուղիղ գնացեք մոտ 30 մետր՝ աջ կողմում: Հենա, երևում ա գրվածը՝ Դեղատուն:
-Չէ, ինձ տենց ապծեկա պետք չի, էն որ ակնոց են ծախում, տենց ա պետք:
Ծիծաղս կարողացա զսպել, նույնիսկ մտքով չէր անցնի, որ ծիծաղելու ցանկություն կարող էր մոտս առաջանալ:
-Ախ Դուք օպտիկա՞ նկատի ունեք:
-Հա էլի, տենց ակնոցի ապծեկա:
-Էդ դեպքում փողոցն անցեք, մի հիսուն մետրից աջ կողմում կտեսնեք, հետո եթե մի հիսուն մետր էլ գնաք, դիմացի մայթում էլ կա, կտեսնեք:
-Վայ մեռսի շատ:
-Խնդրեմ:
Շարունակեցի ճանապարհս, ոտքով գնացի մամուլի շենք, դիմացը մի տեղ կանգնեցի, գիտեի՝ երկար եմ սպասելու: Երեք ժամ սպասեցի, արևը մի կողմից էր խանգարում, անկապ հարցերով դիմող քաղաքացիները՝ մյուս կողմից: Թարսի նման նենց ժամ էր, որ արևն ուղիղ կենտրոնում էր, ստվերի տակ կանգնելու ոչ մի շանս չունեի: Երեք տարբեր մարդիկ մոտեցան մոտ տասը րոպե ընդիմջումներով.
-Կներեք, չէիք ասի՞ մամուլի շենքը որն ա:
-Էս ա,-ձեռքով ցույց էի տալիս:
Հետո մոտեցավ մի տղա.
-Բարիօր ախպերս, ստեղ ինչ որ զինվորական ակադեմի կա, կարողա՞ իմանաս՝ որ մասն ա:
-Չէ, չգիտեմ:
Գնաց:
Մոտեցավ մի աղջիկ.
-Բարև Ձեզ, ստեղ բանակ որտեղ կա՞:
-Ի՞նչ:
-Բանակ էլի, զինվորական բանակ:
Էլի ծիծաղս զսպեցի, փաստորեն էսօր բավականին զուսպ էի.
-Տեղյակ չեմ:
Սա էլ գնաց:
Մոտեցան երեք հաստավիզ, կլինեին տենց 24-28 տարեկան.
-Բարիօր ցավդ տանեմ,-մեկը ասեց, երեքն էլ շտապեցին ձեռքով բարևել,-ախպերս ստե Արշակունյան փողոցը որնա՞:
-Էս ա Արշակունյաց պողոտան,-ցույց տվեցի պատի վրա մեծ, հայերեն տառերով գրվածը՝ Արշակունյաց 2:
-Հաա, ախպերս ինչ որ ախռանի դբռոց կա ստեղարենք, ուրդեա՞, կարողա՞ իմանաս:
-Չէ, չգիտեմ:
-Լավ ցավդ տանեմ, մեռսի բռատ ջան:-էլի երեքով արագ-արագ հաջող արեցին ու գնացին:
Էսքանով ավարտվեց, տենց էլ չտեսա նրան, ում տեսնելու համար գնացել էի, բայց պատկերացրեք՝ դժգոհ չէի: Հետաքրքիր էր Մենակ թե շատ հոգնեցի

[Մարկիզ]

Սիրում եմ ֆուտբոլը: Այսօր ողջ օրը սպասել էի Հայաստան-Բելգիա խաղին: Խաղն սկսվում էր, երբ մի հատ մի քիչ կարևոր խնդիր առաջացավ, որը լուծելու համար պետք է դուրս գայի տնից: Գնացի, եկա: Մոտավորապես խաղի քսաներորդ րոպեն էր… ու հենց տուն մտա, մերոնք գոլ խփեցին: Վերջը, մեր թիմը 2-1 հաղթեց: Ուրախ եմ: Բայց դե սպասվածից քիչ եմ ուրախ: Որովհետև սառը դատողությունը հուշում է, որ մեզ ֆուտբոլ չունենք և մեր թիմի այսօրվա խաղը գլխավորապես պայմանավորված էր հակառակորդի խիստ թույլ մրցելույթով ու այդ ֆոնի վրա մեր տղաների իրենց առավելագույն հնարավորություններով հանդես գալով:

Սառը դատողությունն ինձ հիշեցնում է, որ մի օր մեռնելու եմ: Սառը դատողությունը երևի ձեզ էլ է հիշեցնում, որ մի օր մեռնելու եք: Բայց ի՜նչ կարգին բան ա սառը դատողությունը: Բայց չէ, էհ, էնքան էլ կարգին բան չի: Միշտ տեղի-անտեղի մեջ ա ընկնում սառը դատողությունը, անընդհատ գալիս ա խանգարելու մեր հաճելի, երազային, անիրական մտածմունքներին: Ու, հիմնականում, սառը դատողությունը մեր տրամադրությունը փոխում է դեպի վատը: Շատ քիչ դեպքերում էլ այն վերացնում է մեր տրամադրության ընկճումը: Բայց դրանք այն վիճակներն են, երբ մենք ենք ուզում լինել տխուր: Այսինքն՝ այս առումով էլ լավ բան չի սառը դատողությունը: Անընդհատ խանգարում է մեր այդ պահին ցանկացածին: Բայց սառը դատելը եթե չլինի, մենք չենք կարող ապրել: Հա, ինչպե՞ս կապրենք… Եթե անընդհատ լինենք անիրական, երազկոտ, ուրախ կամ տխուր ու մելամաղձոտ, ինչպե՞ս ենք ապրելու:

Սառը դատողությունն ինձ միշտ հուշել է, որ պետք չէ մարդկանց առաջ բացել բոլոր խաղաքարտերը՝ չլինել նրանց ամենամտերիմը կամ ամենաոխերիմը, որովհետև այս երկուսից ոչ մեկը լավ բան չեն նախատեսում: Ամենամտերիմը ամեն ինչ գիտի և շատ արագ կարող է դառնալ ամենաոխերիմ: Դրա համար մի կայծն էլ է բավական: Իսկ եթե հաշվի առնենք, որ մարդկանց հիմնական մասը ստախոս են, երեսպաշտ, նենգ ու դաժան, ապա ամեն ինչ շատ ավելի վատ կթվա:

Որպեսզի որևիցե անհատի ամենամտերիմը չդառնաս, պետք է կարողանաս հարաբերությունդ պահել ամենանախընտրելի սահմանագծին, ոչ թե դառնաս այդ անհատի երկրորդ եսը կամ որ ավելի անպատվաբեր ու տհաճ է՝ այդ անհատի քառասունութերորդ եսը կամ էլ ինքը դառնա քո եսիմորերորդ եսը:

Ամենաոխերիմը չդառնալու համար պետք է ոխերիմացման պրոցեսում () շակալային (կամ նույնն է ժամանակավոր ու կեղծ առյուծային ) պահվածք չդրսևորես: Պետք չէ մարդուն դաբիտ անել, վերջում էլ կանտրոլնի ճակատին կրակել, գնալիս էլ մի քանի անգամ պիստալետի բռնակով քունքին խփել, հատկապես, որ մեծամասամբ մարդիկ միմյանցից չեն տարբերվում:

Չգիտեմ, ես փորձում եմ այդպիսին լինել:

Հաա՜… Փաստորեն… Այ քեզ բա՜ն: Մտքի ինչպիսի՜ թռիչք: Խոսում էի ֆուտբոլից, սահուն անցում կատարեցի սառը դատողությանը, ապա մարդկային հարաբերություններին:
Էհ, էս անկապ մտքերից պրծում չկա:

[Jarre]

Հավաստ չի գալիս, որ արդեն ուղիղ հինգ տարի է, ինչ ապրում եմ իմ ամենասիրելի մարդու հետ։

Երեք օր առաջ, թեժ աշխատանքյաին օրվա ընթացքում, երբ մի պահ գրասենյակիցս դուրս եկա և վերադարձա, տեսա սեղանիս դրված է նվեր։ Զարմացա։ Բացեցի ու տեսա, որ նրանից է։ Շնորհավորում էր իմ ու իր ամուսնական կյանքի հնգամյակը։

Հինգ տարի է անցել, բայց այս հինգ տարվա ընթացքում մեր սերը, հարգանքը ու նվիրվածությունը իրար նկատմամբ այնքան չէ, ինչքան սկզբում էր։ Այն ավելի է շատացել։

Զարմանում եմ, ինչո՞ւ են ոմանք միշտ ուզում ապացուցել, որ իրական սեր չկա։ Ինչո՞ւ են ուզում ապացուցել, որ իրական նվիրվածություն չկա։ Ինչո՞ւ են ուզում ապացուցել, որ անհնար է իրար հավատարիմ մնալ։ Ինչո՞ւ են ուզում ապացուցել, որ այդպես ապրողը սահմանափակ կյանքով է ապրում.... Չէ որ հենց այս հատկություններն են, որ պետք է զատորոշեն ՄԱՐԴ արարածին։ Ու իմ մոտ հարցա առաջանում. ինչո՞ւ չպիտի այսպես լինի։

Իմ ու իրա համար, իրար սիրելը, նվիրված ու հավատարիմ մնալը շատ հեշտ է։ ԿյանքՍ ես քեզ շա՜տ եմ սիրում, շատ-շատ։ Բայց նպատակս այն է, որ քեզ սիրեմ այնպես, ինչպես դու ինձ....

[Kuk]

Ընդհանրապես չեմ սիրում երթուղայիններից օգտվել, եթե կարճ ճանապարհ պետք է գնամ, աշխատում եմ ոտքով գնալ, երկար ճանապարհի դեպքում տաքսիներից եմ օգտվում, երկար ճանապարհի դեպքում երթուղայինից օգտվում եմ, երբ գումարս չի բավականացնում կամ հարմար չի լինում ավել վճարել: Էսօր շտապում էի, չուզեցա 7-8 հարյուր մետրի համար 600 դրամ վճարել, որոշեցի երթուղային նստել: Նստեցի. հաջորդ կանգառում մի աղջիկ նստեց կողքս, բավականին գեղեցիկ արտաքինով, մի քանի րոպե հետո սկսեց պայուսակը փորփրել, ու զգացի, որ խառնվեց իրար. սկզբում կարծեցի՝ մի բան կորցրել ա կամ մի տեղ մոռացել, հետո քթի տակ ասեց՝ «վայ մամա ջան»: Աչքիս տակով նայեցի, տեսնեմ՝ դրամապանակն ա փորփրում, հերթով դրամապանակի բոլոր գրպանները բացում-փակում, հասկացա, որ գումար ա ման գալիս Առանց վարանելու ասեցի.
-Կարո՞ղ եմ օգնել:
-Վայ գիտեք՝ նենց անհարմար ստացվեց, մոտս 20 հազարանոց ա մենակ
Չգիտեմ՝ իրոք կար էդ 20 հազարոցը, թե չկար, բայց դա էական չի, գրպանիցս հանեցի 200-անոց կոպեկը տվեցի, ամաչում էր վերցնել, իմ տեղն էլ արդեն վճարել էի.
-Չէ, անհարմար եմ զգում, ինչ ամոթ բան ստացվեց
-Ի՞նչ կա ամոթ, բոլորի հետ էլ կարողա պատահել Հաջողություն-տվեցի ու իջա, դուռը փակեցի, ձեռքով արեց ժպտաց
Էլի չեմ սիրում երթուղայինից օգտվել, բայց ուրախ եմ, որ էսօր նստեցի, անհարմար վիճակից հանեցի էդ աղջկան, որտև եթե նույնիսկ 20 հազար ուներ, դա տար, վարորդը հաստատ փնթփնթալու էր: Ափսոս, որ դիմացը մի կին էր նստած, թարս հայացքով նայում էր էդ աղջկան, ոնց որ թե իրա փողից էի տվել էդ աղջկան

[Second Chance]

Վերևի գրառումը կարդացի իմ դեպքը հիշեցի: Շատ դաժան պահ է այդ պահը: Ու ամենավատն այն է,որ 100 դրամի համար չես կարող ասել գիտես արի պայմանավորվենք կտամ ... չգիտես ինչ ասես...
Մի անգամ գործի եմ գնում , ու սովորության համաձայն 2 կանգառ առաջ արդեն պայուսակս բացում եմ, որ գումարը պատրաստեմ: Հիմա ման եմ գալիս դրամապանակս չեմ գտնում: Հիշեցի որ պայուսակս փոխել եմ, ու դրամապանակս մնացել է մյուսի մեջ: Միանգամից վատացա : Քիչ էր մնում մեռնեի, գույնս գցել եմ ու եռանդուն քրքրում եմ պայուսակս 100 դրամ գտնելու հույսով: Բայց արդեն մոտենում է իջնելու պահը: Տեր Աստված ինչ եմ ասելու, ասեմ կներեք մոռացել եմ կգոռգռա վարորդը, կիմանա խաբում եմ: Ու արդեն պատկերացնում եմ մյուս ուղևորների հայացքները... մի խոսքով չեմ կարող բացարտել թե ինչ էի զգում: Ուզում եմ ասել մյուս կանգառում կկանգնեք, բայց համարձակությունս չի հերիքում : Ու հենց այդ պահին դիմացս նստած կինը 200 դրամը մեկնեց ինձ: Չգիտեմ ինչպես իմացավ, չնայած ես նենց էի խառնվել իրար, որ երևի հնարավոր չէր չնկատել: Ասաց - վերցրեք վերցրեք ես ձեր իրավիճակում եղել եմ : Նենց ուրախացա, ամբողջ աշխարհն ինձ տվեցին, որքան երախտապարտ էի այդ կնոջը: Իսկական հրաշք էր ինձ համար: Վճարեցի ,100-ը ետ վերադարձրեցի, որովհետև կարող էի գործի տեղից վերցնել: Ինչ լավ է, որ այդպիսի մարդիկ կան …
Այս դեպքից հետո մանավանդ շատ ավելի ուշադիր եմ լինում, բայց շատ ավելի պանիկյոռ: Հենց պայուսակիս մեջ առաջին հայացքից դրամապանակս չեմ գտնում միագմից շունչս կտրվում է ու խառնվում եմ իրար: Մեկը կողքից նայի կմտածի գիժ եմ: Հիմա աշխատում եմ բոլոր պայուսկներիս մեջ 100 դրամ թողել, որ նման իրավիճակներում խայտառակ չլինեմ ինչ իմանամ էտ պահին տենց բարի մարդ էլ կլինի, որ նկատի ու օգնի:

[Դեկադա]

Տեր Աստված օգնիր ինձ....
Մարդու մեջ ամենից շատ գնհատում եմ դաստիրակությունը, աչքերը, ազնվությունը և.... ինչքան էլ որ զավեշտական կթվա կոշիկները :

Աչքերը` որոնք երբեք չեն խաբում ու թեկուզ և չգիտեն բառացի արտահայտվել համենայնդեպս ուշիմ աչքի համար նրանք միշտ էլ խոսում են:
Դաստիրակությունը` որը տալիս է տիրոջ նկարագիրը ընդհանուր գծերով// չնայած երբեմն դրա տակ կարան շատ «հանցանքներ» թաքնված լինեն:
Կոշիկները..... ինչ էլ հագնես` տեսքը վերջնականի բերում են միայն կոշիկները ու ինչքան այն ճիշտ է ընտրված այնքանով էլ բնորոշվում է նրա տիրոջ թե' դաստիրակությունը և թե' ձևավորված ճաշակը:

..... բայց ամենից շատ գնհատում եմ ազնվությունը կամ գոնե դրա ձգտումը.... Տեր Աստված օգնիր ինձ որ իմ ազնվությունը իմ թշնամին չդառնա....