Ամեն անգամ ճամփորդելիս միշտ ինչ-որ բան առաջին անգամ է լինում: Անցյալ տարի Լոնդոնում առաջին անգամ ոչ ոք ինձ չճանապարհեց: 2 տարի առաջ առաջին անգամ մենակ մեկնեցի: Այս տարի էլ առաջին անգամ ոչ ոք ինձ չի դիմավորելու: Մեծանում եմ
Ամեն անգամ ճամփորդելիս միշտ ինչ-որ բան առաջին անգամ է լինում: Անցյալ տարի Լոնդոնում առաջին անգամ ոչ ոք ինձ չճանապարհեց: 2 տարի առաջ առաջին անգամ մենակ մեկնեցի: Այս տարի էլ առաջին անգամ ոչ ոք ինձ չի դիմավորելու: Մեծանում եմ
Jarre (07.07.2009)
Վերջապես գտա ... ինչ որ մեկը հասկացավ ինձ ... ընդունեց այնպիսին ինչպիսին կամ ... չգիտեմ միգուցե և եսելեմ սիրում դեռ չեմ կողմնորոշվել ... բայց շատ ուրախ եմ որ նա կա իմ կյանքում ...
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
ոնց որ քթերիս մեջ երկաթի փոշի լինի, ոչ փռշտալա լինում, ոչ էլ էտ երկաթային հոտից ազատվել: Ծնկերիս մեջ էլ հազար հատ ճիճուներ են հավաքվել ու ներսից խուտուտ են տալիս, դրսից քորում ես օգուտ չկա, բա էսօր իմ ճաշն օվա էփելու, երեկ դու էփեցիր, երեկչէառաջին օրը նա, բա էսօր: Սովից դեռ ոչմեկ չի մեռել, լուրջ, եթե մեռնելու լինեին աշխարհի կեսը կոչնչանար, գիտելիքի սովից…
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Չեմ սիրում... չէ զզվում եմ, նողկանք եմ զգում այն մարդկանցից, ովքեր չեն կարողանում ուղիղ նայել աչքերիդ մեջ ու ասել.. վերջ... Էդքան դժվար ա՞..
Չէ դժվար չի, պարզապես նմանները վախենում են դիմացինի քայլից, ավելի շուտ խոսքերից:
... բայց դե ավելի լավ չի՞ ասել իրականը, քան խաբել սեփական անձը` այն էլ շատ ցինիկորեն...
Ինչևէ ... մարդը դերասան է...
Վերջին խմբագրող՝ Դեկադա: 07.07.2009, 21:47:
Թյո՛ւ
Մի՞թե այդքան արագ են մոռացվում
Իմ կատարած բարի գործերը,
Որքան հաճախ են հանդիպում
Իմ նկատմամբ այս ստոր քայլերը:
Մի՞թե այդքան էժան էին
Իմ կատարած բարի գործերը,
Որքան որ ստոր էին
Ձեզնից ստացված պատասխանները:
Կամ՝
Արդյո՞ք բարի էին այն՝
Վերը նշված «բարի գործերը»,
Իսկ միգուցե չափազա՞նց էին,
Քան արժանի էին ձեր «անձերը»:
Լուրջ բան էի ուզում գրեի, սենց ստացվեց
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Անկապա ամեն ինչ , անկապ օրագրի նման անկապ:
Полюбить так короля, своровать так миллион
Король +
Զզվելի օրվա, զզվելի ավարտ... Ուզում եմ գնալ։ Երկրից չէ, երկրագնդից։ ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ։ Գնալու եմ, վաղ թե ուշ։ Երանի շուտ, էլ պահող ոչինչ չկա։ Զուտ իներցիա։ Գնալ... Հեռու...
Իսկ մինչ այդ... Մինչ այդ ստիպված եմ բավարարվել քնով։ Խորը, բայց ցավոք ժամանակավոր։
Վաղը զզվելի օրը շարունակվելու ա... հենց աչքերս բացեմ։ Ես դա հաստատ գիտեմ... ու ոչինչ չեմ կարող անել...
Երեկվա օրը ուզում եմ հիշել կամ շուտ մոռանալ, չգիտեմ, ամեն ինչա խառնվելա, աշխարհս փուլ եկավ գլխիս: Մի քանի վայրկյանում կորցրի ամենակարևոր բանը իմ կյանքում, ինչի հետ էի կապել ապագաս ու ինչով ներկայում ապրում էի, ամեն ինչ անիմաստ դարձավ... Առավոտյան աչքերս բացեցի ու երբ հիշեցի գիշերվա դեպքերը, ոնց էի ուզում արթնացած չլինեի: Չգիտեմ հիմա ոնց ապրեմ, շատ եմ հոգնել պայքարելուց ու ավելի շատ նրանից որ մենակ ես էի պայքարում, ինքը թքած ուներ: Հիմա դատարկ եմ ինձ զգում, ուզում եմ մոռանամ ամեն ինչ, բայց ոչ մի բան չի օգնում... լավ հարբելա պետք երևի, ցրվելա պետք, որ ուղեղս չվառվի, մտքիցս չի գնում, ամեն տեղ կա, ամեն խոսքի մեջ, ամեն երգի մեջ: Ոնց եմ ուզում էլ չզգամ, չհիշեմ, անգամ հիմա ինձ հանգիստ չի տալիս: Ճիշտ էր ասում որ անիծված ենք: Ինչքան եմ կուզեի չճանաչեի , չիմանայի, չսիրեի.... չէ չէ, ցրվելա պետք, մի բան գտնեմ , տեսնեմ ում մոտ կա, մի քիչ լիցքաթափվեմ, սենց չեմ կարա էլ:
Полюбить так короля, своровать так миллион
Король +
"Վաղը զզվելի օրը շարունակվելու ա... հենց աչքերս բացեմ։ Ես դա հաստատ գիտեմ... ու ոչինչ չեմ կարող անել..."
Սեփական փորձից:
Օրը զզվելի է դառնում, երբ նրա վրա նայում ես զզվանքով: Հաճախ զզվանքով նայելու ցանկությունը հիմնավորված է մի շարք պառճառներով, որը մարդ ի վիճակի չի հաղթահարել, բայց որպես կանոն, դրանք քիչ են:
Եթե առանց այդ էլ զզվելի օրվան նայում ես զզվանքով, երկրաչափական պրոգրեսիայով աճում է այդ օրվա զզվելիականությունը: Այն գնալով ավելի զզվելի է դառնում: Առավել ևս վաղվա օրվան նախօրոք զզվանքով նայելը, այն զզվելի լինելը դարձնում է անխուսափելի:
- միջոց, որը հաճախ օգնում է:
Նայել զզվելի օրվան արհամարհանքով, կամ ժպիտով(եթե ստացվի): Օրը հալումաշ է լինում, իսկ օրվա զզվանքը հետ է նահանջում: Դու ավելի վստահ ես զգում քեզ զզվանքը հաղթահարելու գործում ու դա լրացուցիչ ուժ է տալիս օրվան ժպիտով նայելու գործում:
Արդյունքում անխուսափելի զզվելի օրը անցնում է առանց հետևանքների, իսկ գալիք հաճելի օրը ավելի լավ տրամադրություն է ստեղծում:
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 09.07.2009, 11:10:
էսպես չի մնա
սարսափելի շոգը ճնշում էր թե մարմինս, թե գիտակցությունս: Մի րոպե շուտ ուզում էի տան դուռը բացել, ու թակարդի նման հագուստս դեն նետել, կանգնել սառը ցնցուղի տակ, ու թաց մարմնով ընկնել անկողնուն: Քիչ անց մերկ պառկած էի սենյակում ու երեկվանից մնացած տոնական փուչիկը աջ ու ձախ էի նետում: Ու նենց ուզեցի մեկի ներկայությունը: Բայց ես էի ընտրել մենակ մնալ: Չէ մենակ չմնալ, ուղակի իմ ճանաչած մարդկանց ընկերակցությունը չէի ուզում: Բայց էդ մենակ լինելու հետ կապ չունի, իրենց ներկայությունը իմ մենակության հետ կապ չունի:
Լավ ասեմ, ինչ էի ուզում ասել: Զգացի, որ սենյակում մենակ չեմ, մի հատ մեծ ճանճ կար: Ինքը ոչ լավ, ոչ վատ ճանճ էր: Ինքը յուրահատուկ ճանճ էր: Էն ճանճերից, որ հայտնվում են ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամանակին, որ առաքելություն ունեն:
Բայց եդ ամենը հեչ: Մենք ընդհանուր ճակատագրեր ունեինք: Երևի երկուսս էլ նույն ճակատագրով էինք հայտնվել եդ սենյակում: Այ քեզ ճանճ, քանի հոգի կուզեին հիմա էդ տկլոր բուդիկներիս կողքին նստեին, ու քանի հոգի էլ չէին ուզի, բայց դու ես հիմա իմ մոտ: Ու համարյա թե ոչ ոք էլ չէր ուզի, որ դու իր սենյակում լինեիր, բայց ես ուզում եմ: Քո մեջ մի առանձնահատուկ բան կա ճանճ ջան: Դու ենքան յուրահատուկ ճանճ ես, որ ես քեզ նկատեցի, ասել որոշ տղաների <<մաքուրով>>: Ու եթե քեզ դեռ չեմ լխճել, երևի նշանակումա, որ դուրըս գալիս ես: Լավա ինձ քո հետ: Երկու ժամ տևող ֆիլմն էլ ավարտվեց, բայց դու դեռ ինձ հետ ես: Երևի ինձ սիրում ես, կամ էլ բուդիկներս ես սիրում: Էս ի՞նչ եմ ասում: Կարողա դու աղջիկ ճանճ ես: Մենակ էն աղջիկ ճանճերից չլինես էլի, որ ասում են ինքը չաղա, բայց կարևորը լավ հոգի ունի: Տենց էլ չհասկացա լավ հոգի ունենալու ու չաղ լինելու կոմպրոմիսային տարբերակը:
Չկաս այ ճանճ, բայց ես նենց հանգիստ եմ, գիտեմ, որ մոտակայքում ես: Լավ, նայիր քո հարմարությանը: Ափսոս հետս չես կարողանա սուրճ խմել: Որեվհետև դու ճանճ ես: Դրանով էլ յուրահատուկ ես ու ինձ հետաքրքիր: Ասում են նմանը նմանինա սիրում: Կարողա՞ մենք իրար նման ենք, ճանճ: Ես եմ քեզ նման, թե՞ դու ինձ: Չէ դու ոչ մեկի էլ նման չես: Դու լրիվ ուրիշ ճանճ ես: Շատ եմ տեսել ճանճի նման մարդկանց, ճանճի բնավորությամբ: Բայց դու իրանց նման չես: Կարծում ես, ե՞ս եմ քեզ յուրահատուկ դարձնում… Վահան Տերյանի բանաստեղծությունը հիշեցի, ուզում եմ քեզ համար կարդամ:
<<Կույր լինելուցանկություն>>
Ես գիտեմ հիմա._ամենքի նըման
Մի սովորական աղջիկ էիր դու.
Ես էի պճնել փայլով դյութական
Գորշ պատկերը քո կյանքի և հոգու:
Էհ չէ, մինչև վերջ չեմ կարդա, չնայած որ շատ սիրունա գրված, բայց էս տողերում, մի տեսակ ափսոսանք եմ զգում հեղինակի կողմից իր ունեցած զգացմունքների համար: Կարծես թե փորձում է իր նախկին սիրո էակից խլել կամ էլ զրոյացնել, իր հմայելու ու գերելու բոլոր առավելությունները: Մի ուրիշ դեպքում հնարավոր է սրտանց կարդայի մինչև վերջ, ու համապատասխաներ հոգուս վիճակին: Բայց այս պահին այլ տրամադրության մեջ եմ: Ամեն դեպքում սա քեզ հետ կապ չունի:
Բայց ինչ հավատարիմ ճանճ ես: Ես գիտեի, որ չես կորի անհետ, էլի եկար, գիտեի, որ մոտակայքում ես: Մի հատ անեկդոտ կպատմեի քեզ, բայց ափսոս չես ծիծաղա, որովհետև դու ճանճ ես: Բա ո՞նց են ճանճ մարդիկ ծիծաղում: Որովհետև իրանք մի քիչ մարդ են, մի քիչ ճանճ: Իսկ դու կոնկրետ ճանճ ես: Գիտե՞ս մարդիկ ինչի դեմ են հավերժական պայքարում: Անորոշության դեմ, ճանճ ջան: Որովհետև մենք` մարդիկ, անորոշ էակներ ենք: Մեկ կարող ենք լինել մարդ-կապիկ, մեկ մարդ-գայլ, մեկ մարդ-շնաձուկ, մեկ մարդ-սարդ, մեկ մարդ-ճանճ, նույնիսկ մարդ-առնետ: Եվ հազվադեպ մարդ-մարդ: Գլուխներս լցնում ենք ինչ-որ անորոշ հարցերով. ինչա նշանակում ճշմարտություն, կրոն, երջանկություն, որնա կյանքի իմաստը: Կամ էլ նույնիսկ սենց պարադոքսալ հայկական հարց, կիսուրին մամա ասել, թե չէ: Բարդագույն դիլեմա ոչ ճանճ-մարդկանց համար: Կամ էլ հենց ճանճ-մարդկանց համար: Բայց դու չնեղանաս, քեզ հետ դա կապ չունի, դու ճանճ-ճանճ ես:
Այ էսպիսի անորոշ ու հիմար հարցերի մեջ կորում ենք, երբեմն ել գտնում ենք էլ ավելի անորոշ ու անտրամաբանական, մարդկային լուծումներ: Քեզ եդ լուծումները օտար են ճանճ ջան: Դրանք զուտ մարդկային են: Իսկ դու անորոշության հետ կապ չունես: Դու կոնկրետ ճանճ ես: Ու ոչ թե ճանճ-գայլ կամ էլ ճանճ-առնետ: Դու կոնկրետ ճանճ ես ու վերջ:
Բայց ճանճ, դու բոլոր ճանճերից տարբերվում ես, բոլոր մարդկանցից էլ ես տարբերվում, նույնիսկ ճանճ-մարդկանցից ես տարբերվում: Դու չես կարող ծիծաղել ու սուրճ խմել մարդկանց պես: Ու տարբեր ես այլ ճանճերից, քանի որ դու մարդ ընկեր ունես: Այսինքն ինձ:
Տեսնես դրանով ես եմ քեզ ավելի յուրահատուկ դարձնում, թե դու ինձ: Բայց մի բան հաստատ է, որ ես քո կյանքում ճակատագրական դեր ունեմ, կամ էլ կարող եմ ունենալ: Տեսնես ավելի ճակատագրականա, որ ես քո ընկերն եմ, թե էն, որ կարող եմ հենց հիմա լխճել քեզ, ու դու էլ չես տզզա: Դու էլ իմ կյանքում տեղ ունես: Ասում են չէ կյանքում այն ամենը, որ առաջին անգամա պատահում, չի մոռացվում երբեք: Ես շատ բաներ եմ մոռացել, որ կյանքումս առաջին անգամա պատահել, ճանճ:
Էս իմ մարդա-կենդանաբանական ստուգաբանությունը քեզ պետքա, որ անհեթեթ թվա: Դու քանի որ ճանճ ես ու կոնկրետ ես, քո վերաբերմունքն էլ է կոկրետ մարդ կոչեցյալի վերաբերյալ: Ու եթե մենք` մարդիկ, հետևեինք քո օրինակին, գրեթե երբեք հիասթափություն չէինք ապրի կամ էլ չէինք խաբվի մարդկանց կողմից: Քեզ համար բոլոր մարդիկ մի դեմք ունեն, քեզ ժպիտով չես խաբի, կամ էլ գեղեցկությամբ չես գրավի ու սուտ խոստումներով չես համոզի: Դու գիտես մի բան, որ մարդկանցից պետք է զգուշանալ: Դու չես կասկածում քո իմացածի վերաբերյալ: Իսկ իրականում դու ոչինչ էլ չգիտես, այդ պատճառով կասկած էլ չունես: Եվ այդ ամենի հետ մեկտեղ քո վերաբերմունքը մարդկանց հանդեպ շատ ավելի ճիշտ է և պատճառաբանված: Միգուցե դա այն պատճառով է, որ դու հոգի չունես: Հոգի ունենալու դեպքում հնարավոր է տրամաբանությունդ թուլանար ու հոգիդ դառնար խոցելի: Միգուցե հոգին հենց խոցվելու համար է ու նման է դարբնոցում ծեծվող երկաթի նախնական տեսակին, որը բավականաչափ ու ճիշտ ծեծվելուց հետո պետք է գա իր նախապես ծրագրավորած տեսքին ու որակին: Էհ, ճանճ, տեսնում ե՞ս ինչ անորոշա մեր աշխարհը: Ու ես էլ եմ անորոշ:
Ճանճ քեզ հետ ինչ լավա: Որ մի բան եմ ասում, ոչ խանդոտ տղամարդու աչքերով ես նայում, ոչ նախանձ աղջկա, ոչ էլ չարախինդ բարեկամի, ու ոչ էլ ճանճ-մարդու: Ճանճ տեսնես ինչ-որ մեկը, բացի ինձնից, ճանճ-ընկեր ունեցելա՞: Թե՞ ես միակն եմ…Ու դու ես ինձ միակը դարձրել, որ տարբերվեմ բոլորից: Իսկ դու ընտանիք ունե՞ս: Սիրած մարդիկ: Ի՞նչա քեզ պետք ես կյանքից: Երևի քեզ պետքա նստես ուտելիքի վրա, ու միշտ ազատ տզզաս սենյակում: Եթե ես քեզ տամ եդ ամենը դու քեզ երջանիկ կզգա՞ս: Դու կլինես աշխարհի ամենաերջանիկ ճանճը: Ու ես մի քիչ հպարտանալու տեղ կունենամ, որ գոնե մեկին կյանքումս անչափ երջանկացրել եմ: Հետո ինչ, որ ճանճա: Միգուցե ես մենակ ճանճին կարող եմ երջանկացնել: Իսկ կուզե՞ս քեզ պաչեմ: Եթե տղա լինեիր աչքերդ կփայլեին: Կամ էլ եթե գոռոզ տղա լինեիր գլուխդ կթեքեիր:
Մի րոպե ճանճ ջան էս ո՞վա զանգում, ուրիշ դեպքում կասեի շատ կարևոր մարդ: Բայց էս պահին ինչ անիմաստա էդ <<կարևոր>> բառը զանգողի համար, քանի որ եթե չեմ վերցնում հեռախոսը, ուրեմն դու ես ավելի կարևոր: Հը՞ Ճանճ: Պատկերացնում ե՞ս զանգողն իմանա, որ դու իրենից կարևոր ես: Մի վայրկյանում քեզ կսպանի, կամ էլ մարդ կվարձի, որ քեզ սպանեն: Ու երբ իմանա, որ ճանճ ես, տեսնես ինչ կանի՞: Կանցնի՞ զայրույթը, ինչա դու ճանճ ես: Բայց ինչ կապ ունի, եդ ինքնա քեզ ճանճ տեսնում հասարակ, իսկ ես չէ: Ինչ հետաքրքիրա, մեր զայրույթը ու խանդը կախվածա, դիմացինին գնահատական տալուց, թե ինչ տեսք ունի, ովա, ինչա: Լավ վերադառնանք գոռոզության դեպքում գլուխը թեքելուն: Ինչ վերաբերվումա պաչիկին, դա տղաների գոռոզության դաշտում չի տեղավորվում: Եդպիսի բան չի լինում: Մենակ նեղացած դեպքում գլուխը կթեքեր: Բայց նենց հավեսա նեղացած տղուն զոռով պաչել: Իսկ դու ինձնից ոչ նեղացած ես, ոչ էլ նման բան: Չես էլ կարող նեղանալ: Դու ուղակի ճանճ ես: Ու հենց դրանումա քո հմայքը, որ դու <<ուղղակի>> ճանճ ես:Կարևորը, որ տարբեր ես մարդկանցից: Զգում ե՞ս, զանգողը մի քիչ քո բնավորությունից ունի, հենց ամենավատ կողմը քո բնավորության, որ աննդհատ կարաս տզզաս ականջի տակ: Այ տենց էլ զանգողը անվերջ զանգումա: Սպասի հիմա պատասխանեմ, որ հանգիստ նստենք: Հա՞: Թե չէ գիտես, ճանճերը տենց են էնքան կտզզան մինչև զզվացնեն, ու իրանց լխճես, կամ էլ լավագույն դեպքում քշես սենյակից: Քշելը չստացվեց տվյալ դեպքում, իսկ լխճելու տարբերակը դեռ չի գործում: Ավելի լավա պատասխանեմ զանգին: Դու սպասի, ես կարճ կկապեմ:
Եկա ճանճ ջան: Չնայած, դու չէիր էլ սպասել: Դրա համար էլ չեմ ասի մեռսի, որ սպասեցիր: Ինչ լավա չէ՞ տենց: Ճանճ ու՞ր ես: Վաաաախ ճանճ ջան: Ես քեզ լխճել եմ, ճանճ: Վայ ճանճս, ես քեզ լխճել եմ:
Հենց նոր սպանեցի քեզ: Երկար ժամանակ, ոչ մի սենց յուրահատուկ մեկին չէի հանդիպել: Ու ես քեզ սպանեցի: Եդ բնազդաբար եղավ ճանճ: Երբ վազեցի դեպի հեռախոսը, քեզ որպես ճանճ տեսա: Մոռացա, որ դու ընկերս ես: Ավելին քան ընկերս: Ու եդ ամենը բնազդաբար եղավ, ճանճ ջան: Ճանճ դու ինձ ավելի շատ տվեցիր քան ես կարող էի պատկերացնել: Իմ մեջ ավելի շատ ճանճային կա, քան քո մեջ: Մի վայրկյանում մեջս արթնացավ բնազդս, որ դու ճանճ ես, ու մեռավ մարդկայինը, որ ընկերս ես, ու ես քեզ սպանեցի: Ու նույնիսկ չնկատեցի ճանճ ջան: Բայց քեզ հիմա կներես չեմ ասի: Որովհետև դու մարդկային քաղքենի կողմեր չունես, ու քեզ պետք չի եդ ստանդարտ բարեկրթության կանոնները: Ինձ հերիքա, որ դու զգաս, իմ համար կարևոր ես: Չէ սխալ ասեցի մեջս ավելի շատ մարդկային կա, քան ճանճային, որովհետև ոչ մի ճանճ իր ընկերոջը հենց նենց չի սպանում: Երևի մի քիչ պակասումա ինձ ճանճայինը:
Ճանճ ինչ անկրկնելի էիր, ու իրար հետ էինք. ես ու դու, նենց լավ էր: Բայց հեռախոսիս զանգ եկավ, ու ես բանզդաբար վեր կացա տեղիցս ու սպանեցի քեզ: Ու մոռացա: Մի քիչ հետո զգացի, որ մենակ եմ, եդ ժամանակ հասկացա, որ չկաս, ու ես եմ սպանել քեզ: Դրա համար էլ մենակ եմ: Քիչա պատահում, որ ինչ որ մեկի գնալուց հետո ինձ մենակ զգամ: Բայց քեզնից հետո զգում եմ: Միգուցե նրա համար, որ դու կյանքումս առաջին ճանճն ես: Ու ընդհանրապես առաջինն ես, ով առաջին հանդիպման ժամանակ ինձ շատ բան սովորեցրեց իր լռությամբ: Ես շատ եմ սիրում լռել: Ու շատ բան կա հիմա, որ կուզեի քեզ ասել, բայց եդ լռության մեջա: Ու ինչի՞ մենք` մարդիկ, ընկերություն չենք անում ճանճերի հետ: Միգուցե մեզ եդպե՞ս են դաստիարակել, որ փոքրուց ասել են Արմինեն քո ընկերուհինա, Արմենը քո ընկերնա, որ բոլոր ստեղծագործությունները ընկերոջ մասին Արմենի ու Արմինեի մասին են, որ ճանճի հետ չես կարող փաթաթվել ու նկարվել, իսկ անկյունում գրել, ես ու ընկերս 2009թ Ջրաշխարհ:
Ճանճ ես քեզ չեմ մոռանա, չնայած դու ինձ չես խնդրել եդ մասին: Ես քո մասին գրեցի, չնայած քեզ եդ կարևոր չի, ես քեզ համար նույնիսկ Վ. Տերյան կարդացի, ու պաչիկ առաջարկեցի, չնայած անհեթեթ, բայց անկեղծ առաջարկ էր: Ու քեզ համար ճակատագրական եղա ճանճ ջան, ոչ թե նրա համար, որ քեզ անսահման երջանկացրի` թողնելով, որ նստես ուտելիքի վրա, կամ էլ ազատ տզզաս սենյակում, այլ նրա համար, որ սպանեցի քեզ: Բայց ինձ մի բանա մխիթարում, որ ամեն դեպքում դու երջանիկ ճանճ էիր, քանի որ չգիտեիր երջանկության գաղափարի մասին: Ու դրա բացակայությունից դժբախտ չէիր զգում քեզ: Նշանակումա, եթե դժբախտ չէիր, ուրեմն երջանիկ էիր: Դրանից ինձ ավելի հանգիստ եմ զգում:
Դուք ճանճերդ երբեք բնազդաբար չեք սպանում ձեր սիրելիներին, իսկ մենք` մարդիկ, սպանում ենք, առավել ևս էնքան ցինիկ ենք, որ կարող ենք ասել <<կներես>>, նույնիսկ ցայտաղբյուր ու եկեղեցի կառուցել ի հիշատակ, ու <<բարերար>> օծվել: Բայց էս պահին, ավելի ճիշտա լինեմ ոչ թե մարդկային, այլ ճանճային ու, քեզ գոնե, չասեմ <<կներես>>
…(W.S.{F})
Վերջը սաղ ակումբից մնալու ա մենակ էս թեման, որտեղ ես կարողանալու եմ գրառում անել: Դե ով էլ էսքան մեծ թվով աբիժնիկ ունենա, տենց կլինի: Կյանքումս աբիժնիկների պակաս չեմ ունեցել, նույնիսկ եթե մի հատ ա եղել, էլի պակասը չեմ զգացել, որտև էդ մի հատը նենց բաբաթին ա եղել: Հիմա դրանց թվի գերաճ ա. հիմա ասելով նկատի ունեմ վերջին տասնյոթ ամիսները: Ուրեմն եթե ինչ որ մեկն ինձ ինչ որ կերպ կծում ա, անհույս փորձեր ա անում ծաղրելու, անհույս կերպով, վախվխելով ինձ փորձում ա վիրավորի, դա ոչ ոքին չի հուզում, էդ դեպքում կանոնադրություն կոչվածի վրա փոշի ա նստում, տառերը չի երևում, որ կարդանք, հասկանանք, թե էդտեղ ինչ ա գրված: Ինչի՞: Որտև դե Կուկն ա էլի, ինքը իրա հարցերը կլուծի, հետո՞ ինչ, որ էստեղ են դեպքերը զարգանում, թող ինչ ուզում ա անի, բայց մեզ նեղություն չտա: Բայց հակառակ դեպքում չի դադարում գրառումներիս ռեփորթ տվողների քրտնաջան աշխատանքը: Գոնե իրանք իրանց խղճան, մեկ-մեկ, շատ չէ՝ մեկ-մեկ արձակուրդ տան իրանց: Հենց ինչ որ մեկի բլոգում նենց բան եմ գրում, որ ինչ որ մեկին դուր չի գալիս, հենց մեկը ինչ որ բան ա գտնում գրածներիցս մեկի մեջ, որ իրան դուր չի գալիս, ռեփորթ, կամ նամակով բողոք, կամ մեկ այլ կապի միջոցով, բայց անպայման: Հեչ որ չէ, կարողա մի հատ ստորակետ դուրը չգա, ասի՝ էս ստորակետը ծիծաղելով ա դրել, ուրեմն հեգնում ա, ծաղրում ա: Իսկ իմ անձնագրում, որ վիրավորական հաղորդագրություններ են գրվում, մեկը չի մտածում, որ կարելի ա ռեփորթ անել: Էս վերջերս ինչ որ առիթով, ինչ որ մեկն ասեց, որ պետք է հսկվի նաև վարկանշային մեկնաբանությունները. հետաքրքիր ա՝ էդ ի՞նչ էր եղել, որ տենց միտք առաջացավ: Ես հաճախ վիրավորական մեկնաբանություններով վարկանիշներ եմ ստանում, բայց ոչ ոք էդ հարցով չի զբաղվում, ոչ ոքի մտքով չի անցնում հսկել վարկանշային համակարգը: Լավ, էս պրիմիտիվ, էժան երևույթները մի կողմ. հիմա ավելի գլոբալ հարցի մասին. ինչքան մարդ կա, որ պարապ ա, բառադի ա, կյանքի նպատակ, տո չէ, նպատակը լուրջ բան ա, գոնե ինչ որ երազանք էլ չունի, գոնե նենց մանկական երազանք էլի, որ ձգտի հասնել դրան, ասենք՝ երկու ականի հեծանիվ ունենալ, այ որ գոնե սենց մի հատ երազանք ունենային, զբաղվեին դա իրականացնելով ու իրենց կյանքի նպատակը չսարքեին ուրիշներին վատություն անելը, ուրիշների անձնական օգտագործման աբիժնիկ դառնալը: Ախր անում են ու մտածում են,. որ կողքից մարդիկ չեն հասկանում, որ էդ քայլերը զուտ աբիժնիկություն են: Հենց նոր ծեծ կերած երեխու պես իրանց աջուձախ են շպրտում, ինչ ա թե կարողանան մի հատ լապատկա ճարեն, մեկի տակը փորեն: Հա, փորեք, ձեր գործն ա, բայց մի հատ գոնե դուք ձեր մեջ մտածեք, ձեզ դրանից ի՞նչ օգուտ: Գոնե իմանամ մի օգուտ ունենալու եք, ասեմ՝ լավ եք անում, էսօր էդ դարն ա, պետքա հարևանի ծառը կտրես, որ էդ ջրաչափից դուրս եկող թանկարժեք հեղուկը մենակ քո ծառը ջրի: Ախր էդ ջուրը չկա, ամեն ինչ չոր ու ցամաք ա, համարյա Հյուսիսային Պողոտայի նման: Հիմա կարողա՞ Հյուսիսային պողտոյին չորուցամաք անվանելու համար մեկը ռեփորթ անի էս գրածս, ասի՝ վիրավորել ա Հյուսիսային պողոտային: Չեմ զարմանա, դե ինչ որ մի լրագրողի մասին մի երկու ճիշտ բան ասելու համար որ տուգանային ստանամ, դրանից հետո էլ ինչի՞ պետքա զարմանամ: Բայց դե մարդիկ չեն մտածում, ախր որ տենց լինի, մենակ հանրայինի ու հայլուրի թեմայից էնքան մարդ տուգանային էնքան կստանա, որ րոպեական ընդմիշտ կարգելափակվի: Լավ, էլ հավես էլ չկա էս էժան թեմաները շոշափելու, էլի որ հավես լինի, օրագիր ջան, կգամ կգրեմ: Ստեղ լավ ա էլի գրելը, ոչ ոք չի կարում մտնի մի բան բլթցնի գրածիդ վրով:
Վերջին խմբագրող՝ Kuk: 12.07.2009, 17:29:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Աննիկ
Գետնից քարտ գտնելով՝ երեխան դիմում է մայրիկին.
- Մա՛մ, վիվասել:
- Կեղտոտ է, հենց հիմա գցիր ցած, Աննի՛կ:
- Տուն կտանենք կլվանանք, մամ:
Հարևանս չի թողնում նկարեմ… ու իրա մոտ ստացվումա…
3 ամիս է արդեն, ամեն մանրուքներով պլանավորում եմ մեր շենքի կտուրում ֆոտոսեսիա անցկացնեն:
Արա դե ամեն ինչ թարսա էլի.. հազիվ ձեռս կամերա է ընգել (շատ կարճ ժամանակով)
Բայց դե մի կողմից էլ որ մտածում ես… ենքան են մալոլետկա լակոտ բարձրացել, կրիշը ջարդել, անտենաները գողացել` որ մարդը դուռը փակելա, ու էլ ոչմեկին բանալին չի տալի…
Բայց ես ոչ լակոտ եմ, ոչել մալոլետկա, ինձ էլ ճանաչում էս արա… տենում էս կամերայով հելել եմ…1000 տարվա հարեվան ենք…
Բլին խի՞ պետքա 2-3 ամիս պլանավորումներից, մտքերից, դժվարությամբ կամերա ճարելուց հետո` ինչ որ ՀՈՊԱՐ սաղ ք** - մեջ անի…
Իմ տունն էլ ա 5րդ հարկ… ե՞րբա եղել որ բարձրանաս , հելնեմ զապրետ դնեմ…
Ու ո՞վա քեզ տենց իրավունք տվել վոոբշե:
Ինքան կլնի գնալ ասել «*** ձյա, թող հելնեմ կես ժամ նկարեմ»
Էսօր էլ չթողի` չգիտեմ ինչ կանեմ դրան…
կներեք ահավոր լեքսիկոնի, ու սխալերի համար... ներվայնացած եմ
Եկել էիր լուսադեմին... չգիտեմ ոնց էր ստացվել, դու միշտ էտ ժամերին քնած ես լինում: Ինչ որ անհասկանալի բան էիր ձեռքս խոթում, ոչ մի բան չէի հասկանում, չգիտեմ ինչ էի խմել, ինչքան էի խմել... մենակ ձայնդ էի լսում ահավոր հեռվից, ինչ որ հարցեր էիր տալիս, ուղեղս ընդունակ չէր պատասխան ձևավորելու, չէի հասկանում ուր ես ինձ քաշ տալիս...ինչ որ սիրուն այգի էր, պառկեցինք ծաղիկների մեջ ու ես քնեցի... Արթնացա, հասկացա որ երազ էի տեսնում... ինչ անտանելի գլխացավա, կարծես աչքերս հիմա դուրս կգան... շուրջս էի նայում , որ հասկանաի թե ինչա կատարվում... վերհիշեցի նախորդ օրվա վեճը... ինչքան խոսքեր լսեցի, որ լավ կլիներ չլսեի... հիշեցի, որ սպառնացել եմ թե կգնամ, ու մտածում էի ուր գնամ... պետք էր հագնվել ու աշխատանքի գնալ, արդեն կես ժամ ուշացել էի, նորից շեֆի թթված հայացքը ու "ժամը քանիսնա ?" ծաղրական ժպիտով հարցը... էտ պահերին ոնց եմ ուզում մոռանալ ամեն ինչ, թքած ունենամ ու ասեմ "այ ուռոդ լավ էլ գիտես ժամը քանիսնա, ես էլ եմ մարդ մի անգամ էլ ես ուշանամ, ինչի ես դու էտքան կեղտ", բայց փոխարենը ապուշի ժպիտով ժպտում եմ ու ժամն եմ ասում
Полюбить так короля, своровать так миллион
Король +
Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ