Անկապ օրագիր

[ivy]

Դաշնամուր

Արդեն վաղուց է` ուզում եմ դաշնամուր նվագել սովորել: Մի տարի առաջ ամուսինս մի սիրունիկ քիբորդ նվիրեց, երկու անգամ ծնգծնգացրեցի, ու ինքը դարձավ սովորական կահույք: Վերջերս որոշեցի, որ, վերջ, պիտի դասերի գնամ, նվագել սովորեմ: Ինտերնետում քչփորեցի դաշնամուրի դասընթացների հայտարարություններ, որ անպայման երեկոյան լինեն ու սկսնակների համար: Մեջներից ընտրեցի մի աղջկա հայտարություն ու նամակ գրեցի, որ էսպես-էսպես ծերության օրոք որոշել եմ դաշնամուր նվագել սովորել, հայտարարությունդ տեսա, հետաքրքրեց, ուզում եմ պայմաններն իմանալ: Պատասխանեց: Հետո էլ ես իրեն, հետո էլ ինքը ինձ, պարզվեց, որ հայ է: Մյունխենում իրար գումարած մի հարյուր հայ կա, բոլորին քիչ-քիչ ու լրիվ պատահական հայտնաբերում եմ: Հա, ուրեմն իմ ու էս հայ աղջկա միջև շատ բարեհամբույր նամակագրություն սկվեց, վերջը էկանք, հասանք գնի հարցին: Երևի ես իրեն շատ անտաղանդ էի ներկայացել, թե ինչ, հայտնեց, որ ամեն դասի տևողությունը 45 րոպե է ու այդպիսի ամեն մի 45 րոպեն 35 եվրո արժի: Աչքերս փռան ճակատիս, ու միանգամից գծագրվեց երաժշտական ապագաս. մի տարուց արդեն տուն-տեղը ծախած ու մի երկու հարյուր դասի համար վճարած` նստած եմ ցուրտ փողոցում ու իմ քիբորդն եմ նվագում (միակ բանը, որ չեմ վաճառել), անցողներն էլ հոգնած հայացքով նայում են անտաղանդ երաժշտին ու մարդ ա մի ցենտ գցում քիբորդի կարդոնե տուփի մեջ: Բայց ամուսինս, որ նույնպես ապշել էր գնից, հեռու վանեց այդ տխուր մտքերս` խորհուրդ տալով, որ ուրիշ հայտարություններ նայեմ ու աշխատեմ այնպես անել, որ հայեր չլինեն: Էդպես էլ կանեմ, իսկ մինչ այդ ամեն տեղ մի դաշնամուր եմ բռնացնում ու կողքը հարմար դիրք ընդունում` սրան-նրան խնդրելով, որ ինձ չխկացնեն:
Ալեյ հոպ, ահա և ապագայի մեծն դաշնակահարը:

[Հայկօ]

Ստրկություն: Հարստության ստրուկներ, գաղափարի ստրուկներ, կրքի ստրուկներ, մարդու ստրուկներ, ստի ստրուկներ, հավատի ստրուկներ, պայմանականությունների ստրուկներ, հաճույքի ստրուկներ, վախի ստրուկներ, սիրո ստրուկներ, սեփական ստրուկների ստրուկներ, բարության ստրուկներ, անորոշության ստրուկներ, հպարտության ստրուկներ... Ամենուր ստրուկներ են: Իմաստուն ստրուկներ, կույր ստրուկներ, կատաղած ստրուկներ, կամավոր ստրուկներ, արժանապատիվ ստրուկներ, հոգնած ստրուկներ, ծիծաղող ստրուկներ, վստահող ստրուկներ, ծախվող ստրուկներ: Ստրկությունը ատելություն է ծնում, ատելությունը՝ վախ, վախը՝ կեղծավորություն, կեղծավորությունը՝ քծնանք, քծնանքը՝ ստրկություն: Անհատ չկա, կա ստրուկների ամբոխի բաղկացուցիչ մաս:

Իսկ դուք քայլելիս երբեմն շղթաների զրնգոց չե՞ք լսում:

[Empty`Tears]

Ոնց եմ հոգնել էստեղից, հո զոռով չի, չեմ սիրում էլի էս Ամերիկան, ինչքան էլ ապրեմ, գնալով ավելի ու ավելի եմ նեռվայնանում էստեղի ամեն ինչից ՝ մարկանցից, օդից, մեքենաներից ու ամեն ամեն ինչից …
Ուզում եմ Երևան, ուզում եմ մշտական էնտեղ ապրել, չեմ ուզում էստեղից ոչինչ, ո՛չ ուսում, ո՛չ աշխատանք, ո՛չ էլ անձնական կյանք …
չգիտեմ ինչն ա պակասում, բայց մի տեսակ էս ամենը իմը չի …

[Հայկօ]

Էնքան ուրախ եմ, որ ութսունութ թվին երեք տարեկան երեխա եմ եղել ու բան չեմ հասկացել:

[ivy]

Գերմանական հարսանիք

Անցյալ շաբաթ գնացել էի մի գերմանական հարսանիքի (ի դեպ, դաշնամուրի մոտիս նկարն էնտեղից է): Ամուսնության ֆորմալ արարողությունից հետո բոլորը մի երկու հատ նկարվեցին, շամպայնի բաժակ բարձրացրեցին ու արագ ցրվեցին տներով, որ հավաքվեն երեկոյան հարսանեկան խնջույքին: Խնջույքը մի շքեղ հյուրանոցում էր: Բոլորը էլեգանտ էին հագնված և սիրուն տեսք ունեին: Թվով մի քառասուն հոգի էինք:
Նախասրահում պրոզեկո խմելուց հետո հայտարարվեց, որ ընթրիքը սկսված է: Եվ սպասավորները մեզ ուղեկցեցին ճաշասենյակ: Էնտեղ սիրուն զարդարված սեղան էր` առանց ուտելիքների, միայն մի քանի տեսակի դանակ-պատառաքաղներ էին և տարբեր չափսերի բաժակներ: Հյուրերից ամեն մեկն ուներ իր տեղը, որտեղ փայլուն քարտի վրա գրված էր նրա անունը: Բոլորս նստեցինք մեր տեղերում, լռություն էր, ոչ ոք ոչ ոքի չէր ճանաչում, բացի իրար հետ եկած զույգերից: Հնչում էր կենդանի երաժշտություն, մի գիրուկ շիկահեր գերմանական ակցենտով անգլերեն ռետրո երգեր էր կատարում:
Մի քանի րոպե անց հայտարարեցին, որ ուտելիքը մատուցաված է: Գնացինք կողքի սենյակ, որտեղ տարբեր տեսակի հոտավետ ուտելիքներ էին և շատ ափսեներ, ամեն մեկս վերցրեց իր հավանած ուտելիքը, սուսուփուս հետ եկավ իր տեղը: Մատուցողները սկսեցին գինի և այլ խմիչքներ լցնել: Լուռ կերանք, խմեցինք:
Մի ժամ անց հայտարարեցին, որ դեսերտն է մատուցված: Նույն ձևով գնացինք կողքի սենյակ, վերցրեցինք քաղցրեղեն, եկանք մեր տեղը: Դա էլ լուռ կերանք, մատուցողների լցրած խմիչքն էլ խմեցինք: Ես էլ ընթացքում ձանձրացա ահագին, գնացի հյուրանոցում շրջելու, հայտաբերեցի դաշնամուրը, կողքը նկարվեցի, սուսուփուս հետ եկա, նստեցի տեղս:
Մի ժամ էլ հետո հարսն ու փեսան կանգնեցին, փեսան դանակի ծայրով խփեց բաժակին, որ նայենք իրենց: Նայեցինք: Մի երկու նախադասությամբ պատմեց, թե ինչպես են ծանոթացել, ժպտացինք: Հարսն ու փեսան նորից նստեցին: Դիմացս նստած էր մի սիրունիկ աղջիկ ու անջատված հայաքով ինչ-որ բան էր ծամում, դեմքից տաղտուկ էր կաթում: Ուրախացա. փաստորեն իմ հայ լինելը չէր, որ ինձ ձանձրացնում էր, գերմանացիների համար էլ էր ձանձրալի: Բայց դե իմացա, որ դա սովորաբար գերմանական հարսանիքները հենց էդպիսին են, դա էլ սովորակններից մեկն էր:
Դեսերտից հետո մեզ հրավիրեցին պարասրահ ու ասացին, որ հիմա կարող ենք պարել: Առաջինը հարսն ու փեսան կատարեցին իերնց ամուսնական առաջին վալսը, հետո բոլորը միացան նրանց: Մի քանի նմանատիպ պարերից հետո, հայտարարեցին, որ պարերն ավարտված են: Գնացինք, նորից նստեցինք տեղներս: Նայում էի իմ տեղում դրված անվանական քարտին ու հրճվում, որ անունս ճիշտ են գրել, բոլոր տառերը տեղում էին. այդ պահի միակ ուրախացնող հանգամանքը:
Մեկ էլ հայտնեցին, որ հիմա հավիրվում ենք խաղերի, մտածեցի` վերջապես մի աշխուժություն: Պարզվեց` խաղացողները նորապսակներն են լինելու: Իրար մեջքով նստեցրեցին ու սկսեցին հարցեր տալ, ինչքան համընկնող պատասխաններ լինեն, այնքանով համապաասխան զույգ են: Ու սկսեցին հարցերը.
- Երկուսիցդ ո՞վ է ավելի շատ սեքս ուզում:
- Ո՞վ է ակտում տեմպը որոշողը:
- Ո՞վ է առաջինը պրծնում:
Ու նման հետաքրքիր հարցեր: Ահագին բան իմացա իրենց ինտիմ կյանքից, բայց դա հեչ, կարևորը նորապսակները վերջում շատ միավորներ հավաքեցին, ու պարզվեց` ճիշտ են արել, որ իրար հետ ամուսնացել են: Բոլորը ծափահարեցին ու վերադարձան իրենց տեղերը:
Ժամը տասներկուսին բերեցին հարսանեկան տորթը: Հարսն ու փեսան միասին բռնեցին դանակը ու կտրեցին երկու կտոր, ամեն մեկը իր կտորը վեցրեց, խելոք կերավ իրենց համար: Բայց հարսը մի կտոր էր ավել վերցրեց, ինչը հասկանալի էր` երկու ամսից ճստո էր լույս աշխարհ բերելու, երկուսի համար էր ուտում:
Այնուհետև սպասավորները ամեն մեկիս իր բաժին տորթը տվեցին: Դա էլ կերանք: Ու հարսանիքը վերջացավ: Նորապսակներին բարի գիշեր մաղթեցինք ու փախանք տներով:
Այ այսպիսի գերմանական քեֆեր:

[impression]

ես չդիմացա գերմանական ու հայկական հարսանիքների միջև զուգահեռներ տանելու գայթակղությանը
մինչ իմ գրածը կարդալը անհրաժեշտ է անպայման ընթերցել նախորդ գրառումը՝ Գերմանական հարսանիք

Հայկական հարսանիք

Անցյալ շաբաթ մի հայկական հարսանիքի կասետ էինք նայում: Ամուսնության ֆորմալ արարողությունից հետո բոլորը եկեղեցում մարդա մի երկու հատ նկարվեցին, ու արագ ցրվեցին մեքենաներով, որ հասցնեն Հրապարակում մի քանի պտույտ ավել կատարեն ու հավաքվեն երեկոյան հարսանեկան խնջույքին: Խնջույքը մի թանկ ռեստորանում էր: Բոլորը անհասկանալի էին հագնված և անհեթեթ տեսք ունեին: Թվով մի հարյուր քառասուն հոգի էինք:
Մեզ ոչ ոք չուղեկցեց ճաշասենյակ. Մենք հայ ենք, ամեն ինչի տեղն էլ ձեզնից լավ գիտենք. Իրար կոխկրտելով ընկանք մեր տեղերը: Էնտեղ սիրուն զարդարված սեղան էր` ուտելիքներով, մի քանի տեսակի դանակ-պատառաքաղներ էին և տարբեր չափսերի բաժակներ: Հյուրերից ամեն մեկն ընտրեց իր տեղը, որտեղ իր կարծիքով գրված էր իր անունը (կասկածողներին տեղում ապացույցներ ներկայացվեցին): Բոլորս նստեցինք մեր տեղերում, շուխուռ էր, բոլորն իրար ճանաչում էին, ով էլ մեկին չէր ճանաչում, տեղում ծանոթանում էր: Հնչում էր կենդանի երաժշտություն, մի գիրուկ քաչալ արամասատրյանական ակցենտով հայկական ռետրո երգեր էր կատարում:
Մի ժամ անց մատուցողուհին պարացնելով բերեց խորովածը: Դա էլ աղմուկով կերանք, մատուցողների լցրած խմիչքն էլ խմեցինք: Ես էլ ընթացքում ձանձրացա ահագին, գնացի ռեստորանցում շրջելու, հայտաբերեցի, որ կողքի կուպեներում ինչ ասես որ չեն անում, կողքը նկարվեցի, սուսուփուս հետ եկա, նստեցի տեղս:
Մի ժամ էլ հետո հարսն ու փեսան կանգնեցին, փեսան դանակով նենց խփեց բաժակին, որ ստիպված մի ուրիշ բաժակ բերեցին: Մի երկու ժամ պատմեց, թե ինչպես են ծանոթացել, ոնց ա կուրսվել, թե էդ աղջիկն ում հետ ա ընԳերություն արել մինչև ինքը, ոնց ա ախպոր հետ խոսել, որ կարողանան միասին դուրս գալ, ոնց հերը իր աղջկան իրեն տալ չէր ուզում, ոնց իր մաման չէր հավանել ապագա հարս մազերի գույնը, ոնց տոնավաճառում հարսանիքի կոստի գինը գցեց` օձի լեզու թափելով. ժպտացինք: Հարսն ու փեսան նորից նստեցին:
Դեսերտից հետո մեզ հրավիրեցին պարասրահ ու ասացին, որ հիմա բոլորս պարտավոր ենք պարել: Առաջինը հարսն ու փեսան կատարեցին իերնց ամուսնական առաջին վալսը, հետո բոլորը միացան նրանց` զուռնա դհոլի հայրենատենչ հնչյունների ներքո: Մի քանի ժամանոց նմանատիպ պարերից հետո, էլ ոչ մեկի վրա հալ չկար ու տրամաբանորեն պարզ էր, որ պարերն ավարտված են: Գնացինք, նորից նստեցինք տեղներս:
Մեկ էլ հայտնեցին, որ հիմա հավիրվում ենք խաղերի, մտածեցի` էս ի~նչ մի ափգրեյդ են եղել հայկական հարսանիքները: Պարզվեց` խաղացողները նորապսակներն են լինելու: Իրար մեջքով նստեցրեցին ու սկսեցին հարցեր տալ, ինչքան համընկնող պատասխաններ լինեն, այնքանով համապաասխան զույգ են: Ու սկսեցին հարցերը.

(Դե բոլորս էլ հասկանում ենք, որ էս հարցերը բնականաբար մեր հարսանիքների ժամանակ հնարավոր չէր, որ տային, քանի որ պաշտոնապես ոչ ոք սեքս չի անում հարսանիքից առաջ, բայց դե մի պահ պատկերացնենք, թե էդ նույն հարցերը տվել են հայ նորաստեղծ ընտանեկան զույգին, հենց հարսանիքի ժամանակ):

- Երկուսիցդ ո՞վ է ավելի շատ սեքս ուզում:
Փեսան խնդալուց մեռավ զզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզ:
Հարսը մտքում ասեց` յանմ սեքսն ինչ մի ուզելու բան ա:
- Ո՞վ է ակտում տեմպը որոշողը:
Փեսեն հազիվ էր ուշքի եկել, մի հատ էլ մեռավ զզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզզ:
- Ո՞վ է առաջինը պրծնում:
Հարսը չդիմացավ ու ամուսնու ականջին փսփսաց. “Պրծնելն ի՞նչ ա”:
Ու նման հետաքրքիր հարցեր:
Ահագին բան իմացա իրենց ինտիմ կյանքից, բայց դա հեչ, կարևորը նորապսակները վերջում շատ միավորներ հավաքեցին, ու պարզվեց` ճիշտ են արել, որ իրար հետ ամուսնացել են: Բոլորը ծափահարեցին ու վերադարձան իրենց տեղերը:
Ժամը տասներկուսին բերեցին հարսանեկան տորթը: Հարսն ու փեսան միասին բռնեցին դանակը ու կտրեցին երկու կտոր, ամեն մեկը իր կտորը վեցրեց, լղոզեց մյուսի երեսին: Բայց հարսը մի կտոր էր ավել վերցրեց, ինչը մոտ ընկերուհիների համար հասկանալի էր` յոթ ամսից ճստո էր լույս աշխարհ բերելու, երկուսի համար էր ուտում:
Ու տենց մի քանի պար հետո հարսանիքը վերջացավ: Նորապսակներին բարի գիշեր մաղթեցինք ու փախանք տներով` հաջորդ օրն իրար զանգելու ու մի կուշտ բամբասելու հեռանկարով:
Այ էսպիսի հայկական հարսանիք:

[impression]

Էսպիսի բան երևի թե միայն հայկական խանութում կտեսնես.
-Հազար հիսուն դրամ,-անտարբեր ասում է վաճառողուհին:
Սեղանին դնում եմ երկու հազար դրամ: Մի ժամ ողջ խանութի բաժիններից մանր է հավաքում, վերջում սեղանին լցնում տասնինը հատ հիսուն դրամանոցների կույտ ու ինձ սպասացնելու, կես կիլո մետաղ գրպաններումս տեղավորելու կայֆին ավելացնում վերջիկ շտրիխը.
- Մանր չունեիք, հա՞:

[Վարպետ]

Բացատրում եմ, գալիս եմ շա~տ հեռվից համբերատար եղեք Ուրեմն..
ՙ"Սղոցը" ֆիլմը դիտելիս սրտխառնոց ապրած կամ անատոմիական նատուրալիզմից նեվրոզի մեջ ընկնող մարդկանց խորհուրդ եմ տալիս չկարդալ

Ծնվել եմ կոնքահոդային բարդություններով, երկար ժամանակ երկաթյա տռուսիկ եմ հագել Փաստորեն հավատարմության գոտին դեռ էն ժամանակ կրել եմ, էդ պատճառով հիմա էլ հագս չի գալիս: Էս օֆֆտոպ էր:
Ունեմ նախավերջին կարգի հարթաթաթություն: Այսինքն երբ հետքս տեսնեք, այն ոչ թե կլինի կատարյալ ուղղանկյուն, այլ մի կողմը թե~թև կորություն կտա:
1 տարեկանում հանեցին իմ նշիկները:
2 տարեկանում հոնքիս վրա գոյացավ իմ առաջին սպին` երկու կար:
7 տարեկանում հեռացրեցին իմ կույրաղիքը:
9 տարեկանում ես տարա իմ առաջին դեղնախտը` բավական ծանր հետևանքներով: Մեկամսյա հիվանդանոցային կալանք:
10 տարեկանում ֆուտբոլ խաղալ շատ էի սիրում: Մի անգամ ինքնամոռացության պահին` գլուխս հագցրեցին դարպասասյանը: Ուղեղիս առաջին ցնցումը:
14 տարեկանում պարզվեց, որ ես սուր գաստրիտ ունեմ:
15 տարեկանում իմ հեծանիվը սեռական ակտի մեջ մտամ մի ՊԱԶիկի հետ, որի արդյունքում կոտրեցի ձախ ծունկս, կտրեցի մենիսկս, չհաշված` մանր մունր մի քանի տասնյակ կարեր մարմնիս տարբեր հատվածներում:
16 տարեկանում պարզվեց, որ ես արդեն ունեմ մեկ լուրջ խոց ստամոքսիս պատին, և մի երկու մանր-մունրներ` 12 մատնյա աղիքի վրա:
17 տարեկանում տարա իմ ամենալուրջ թոքաբորբը, որի ընթացքում տաքությունս բարձրացավ այնքան, որ ինձ տեղափոխեցին սառը ջրով լցված վաննայի մեջ` ուղղեղս խաշվելուց փրկելու նպատակով: Թոքաբորբս դրանից հետո սկսեց կրկնվել առնվազն յուրաքանչյուր երկու տարին մեկ:
18 տարեկանում ես ստիպված եղա առաջին անգամ դիմել ՄՎ դիսպանսեր...
19 տարեկանում` նարկոդիսպանսեր...
21 տարեկանում պարզվեց, որ ես ունեմ խրոնիկ ֆարինգիտ ու բրոնխիտ, և ինձ ծխել չի կարելի: Այս անգամ ինձ նարկոդիսպանսեր քարշ տալ չհաջողվեց: Ուղղակի ահագին կրճատեցի օրական ծխվող ծխախոտի տուփերի քանակը:

Դրանից հետո 9 տարի է ապրում եմ աշխարհի վրա ու չեմ բողոքում!
Այ հիմա ամենակարևոր հատվածն ա: Թե ինչու համար էի էս ամեն ինչը գրել:
Եվ ուրեմն...
Խնդրում եմ, դուք էլ մի բողոքեք, որ ես երբեմն ինձ վատ եմ զգում Լինում ա, պատահում ա մարդու հետ տենց բան

[Աբելյան]

Այսօր իշխանության նյարդերը, դրսի ուժերի մեծ ճնշման ներքո, վերջապես տեղի տվեցին: Անվտանգության աշխատողները վերջապես ջարդեցին ընդդիմության կողմից արդեն մեկ շաբաթ շարունակվող անկարգությունների շարքը: Նոր անկարգություններից խուսափելու համար իշխանություններից հետագայում կպահանջվի մեծ սառնություն ու զսպվածություն:

[Երկնային]

Իմ համար միշտ իսկական անմահ սիրո էտալոն եղել են մեր հարևաններ Լիգիա տատիկն ու Էդվարդ պապիկը: Իրենց սեփական պապիկ-տատիկի պես սիրում էի:Դեռ ուսանողական թվերից սիրահարվել էին իրար ու արդեն մոտ 45 տարի ամուսնացած էին: Դեռ փոքր էի, միշտ աչքիս առաջ էր էդ սերը. ամեն օր իրար ձեռք բռնած գնում էին այգում զբոսնելու, իրար հետ գիրք էին կարդում ու ժամերով քննարուկում, առանց իրար չէին կարողանում:

Մոտ 70 տարեկան էին, Լիգիա տատիկը իջնում էր մեր տուն թեյ խմելու. մամայիս սարքած թեյը ահավոր շատ էր սիրում, միշտ թեյախմություն էին կազմակերպում: Կես ժամ չանցած Էդվարդ պապիկը զանգում էր ու ասում, որ կարոտել ա, ու շուտ տուն էր կանչում: Ու միշտ զարմանում էի, թե ինչպես ա հնարավոր, որ այդքան տարի իրար հետ ապրած ծերուկները այդքան շատ սիրեն իրար:

Հետո երբ Էդվարդ պապիկը մահացավ, Լիգիա տատիկը շատ միայնակ էր… մի քանի տարուց ինքն էլ մահացավ… ու ես գիտեմ, որ ինչ-որ տեղ՝ շատ-շատ հեռու, իրենց սերը դեռ ապրում ա, իրենք էլի թև թևի գնում են զբոսնելու ու իրար հետ գրքեր են կարդում…

[Janita Hero]

էս մարդիկ հետաքրքիր են բայց, հետն էլ էն մարդիկ ովքեր ինձ ճանաչում են……ինձ ճանաչում են, ուրեմն արածներս էլ գիտեն ու այն թե ինչի եմ ունակ…… էտ դեպքում ինչի՞ թաքնվել…
արա Յա ծեբյա իզ պօդ զեմլի դոստանու: Բայց հարցն էն ա, որ դու էլ պետք չես ինձ: Հա, ու ասածներս էլ չընկալես վիրավորվածի բառեր, ես բավական ուժեղ եմ դրա համար, ու որ կարևորն է, ԲԱՐԻ եմ , ՈԽ չունեմ, հետևաբար ՆԵՐՈՂ եմ…
Գիտեմ/ինձ համար որևէ ինֆորմացիա գտնելը դժվարություն չի/ որ երկիրդ ես վերադարձել, սիրելի «օբյեկտներիդ» ես վերադարձել…… Իսկ ինձ այդ մասին չասելն էլ քո երկրորդ շանտղությունն էր…
ու որ տեսնեմ էլ ուղղակի կժպտամ այնպես, ասես երեք րոպե առաջ էինք իրար հետ խոսում, այսինքն չեմ զարմանա հայտնվելուցդ

[Sunlight]

Ես երևի աշխարհի ամենածույլիկ մարդն եմ, հա, մի զարմացեք, ես էլ եմ զարմանում, որ վերջապես խոստովանում եմ օրագրիս: Ամեն օր արթնանում եմ` հազարավոր մտքերով ու նախագծերով, ու ամեն օր գնում եմ քնելու` այդ նույն մտքերով` գումարած մեկը, որ նորից մտքերս կյանքի չկոչեցի........ Ինչ-որ անշարժ վիճակ է մոտս, լավ չի, հեչ լավ չի..............

[Adriano]

Մարդ պետք է ապրի ներկայով, իսկ օրագրերը տատիների համարա

[Հայկօ]

Վերջերս պարզել եմ, որ սխալ մասնագիտություն եմ ընտրել: Ես պիտի կիլլեր դառնայի: Չնայած՝ հլը ուշ չի:

[Երվանդ]

Կիլլեր եմ ման գալիս, մեկը կա իրան մեծ հաճույքով էն աշխարհ կուղարկեի, ուղղակի ծանոթ քիլլեր չունեմ, եսել չեմ ուզում էտ սուրբ գործը ոչ պրոֆ մակարդակով անել