Ամեն անգամ ասես իմանում ես,երբ ուզում եմ քո վրա բարկանամ գրում եսԹեկուզ ինձ ամիսը 1 անգամ ես հիշում,բայց զգում եմ որ սիրում ես
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
...
«Մեկը ժանտախտով վարակված բժշկի էր նման։ Մյուսը կարմիր բերետի։ Ես փորձում էի հասկանալ երրորդին, բայց ինձ տեսնելիս նա միշտ փոխում էր ճանապարհը։
Մի օր Բժիշկն ինձ իր մոտ կանչեց։ Դա ութ օրվա երրորդ օրն էր։ Նա ինձ համոզում էր, որ ես վարակված եմ ռոմանտիզմով, որ երկինքը բոլորի համար նույնն է, բայց միշտ էլ արևը մի տեղ մայր է մտնելու, իսկ մի ուրիշ տեղ ծագելու է միայն երկիր մոլորակի պտույտի պատճառով։ Որ ամեն ինչ միշտ կլինի նույնը, որովհետև կա նույնի վերադարձ։
Նա կարծում էր, որ ես վարակի առաջին փուլում եմ, բայց նրա հետ զրուցելիս ես ինձ արդեն մեռած էի կարծում։
Մյուսը Կարմիր Գլխարկի հեքիաթից էր փախած։ Իրեն որսորդ կարծող գայլի ոռնոց էր։ Նա մի լերդացած արյան գարշահոտ էր, բայց ամենակարևորը, որ սովոր էր դրան ու երբեք բերետը գլխից չէր հանում։
Երրորդը... »
—Չեմ կարողանում շարունակել
—Բայց ինչու՞
—Դե որովհետև չեմ կարողնաւոմ, մեջս վախ կա...վախ..
—Ի՞նչ վախ
—որ երրորդը դու ես
—Հըմ...չեմ հիշում դեռ որ քեզ տեսնելիս ճանապարհը փոխած լինեմ ու չեմ հիշում նաև, որ քո կյանքում երբևեցե երրորդ տեղը զբաղեցրած լինեմ, բայց քանի որ դու ինքդ էլ կարգին չգիտես թե երրորդը ով է, պարզ է, որ շանսեր ունեմ նա չլինելու...
—Ինչ որ է...ինչու՞ ես ինձ հիշել...
—Մի բան ունեմ խնդրելու
—Իհարկե
—Ես մեկնում եմ երկրից...գնում եմ ընդմիշտ...կարծում եմ...ԵՍ ուզում եմ, որ ներես ինձ այն զանգի համար...այն զանգի, որից հետո այլևս հետս չէիր ուզում խոսել։ Ես գիտեմ, որ սխալ եմ վարվել, բայց ես քեզ նկատի չունեի։
— ուրախ կլինեի եթե ինձ էլ նկատի ունենայիր...
—Լսի՛ր, ես իսկապես գիտեմ, որ սխալ էր, բայց դե դու գոնե պիտի կարողանաս ներել...
—Ինչու՞...
—Դու բարեպաշտ ես...
—Իհարկե...
—Իսկ ես խաչը միայն որպես աքսեսուար եմ կրում...
—Շատ լավ...բայց միայն մի պայմանով...
—Ըհըն...
—Եթե եզրակացության չգամ, որ դու ես երրորդը...
—ՀԸՄ...հուսանք մինչև եզրակացնելդ ինձ համար բոլորովին միևնույն կլինի..
—Հուսանք, որովհետև ինձ համար արդեն միևնույն ես...
—Պիտի գնամ
—Լավ ...ես էլ եմ դուրս գալիս...սպասի՛ր, դու ժամանակ ունես...քանի դեռ ապրում ես ունես, գիտեմ...
ԵՍ նկատի ունեմ ինձ համար... մի քիչ էլ...
—Ունեմ
—Շատ լավ, քեզ մի տեղ եմ հրավիրում, ոտքով կգնանք, մինչև հասնենք, ես կկողմնորոշվեմ դու ես երրորդը, թե ոչ...
—Գնանք...
Ճանապարհին նա իհարկե պատմում էր իր քաղքենի կյանքից, իր նոր ընկերներից, ովքեր մեկը մյուսից ավելի անհետաքրքիր էին ինձ թվում, բայց դե ես լուռ լսում էի, որովհետև նրա հետ խոսելու համար մտքերս հնարավորինս հարկավոր էր պարզեցնել, իսկ ես սիրտ չունեի խմբագրվելու...
—Հասանք...
—Հըմ, ի՞նչ մի տեղ է...իսկապե՞ս հասանք
—Սա քեզ համար ի՞նչ տեղ է...
—Սա ինձ համար ոչ մի տեղ է...ընդամենը
Շահումյանի հրապարակն է, հետո՞...
—Ընդամենը՞...ինչ լավ է...ես առաջին անգամ եմ ոչ մի տեղում...
—Հա...ի՞նչ կա որ...
—Մի քիչ էլ վերև պիտի գնանք
—Բան չեմ հասկանում, տեղը կորցրել ե՞ս...
—Գնանք...
Այս անգամ նա լուռ էր քայլում. փորձում էր հասկանալ, թե մտքիս ինչ կա...
—Իսկ սա քեզ համար ի՞նչ տեղ է...
—Ընդամենը Պրոսպեկտ, սիրելի՛ս, քո լեզվով ասած Մաշտոցի պողոտա, ուրի՞շ...
—Մի քիչ էլ քայլենք, խնդրում եմ
—Վերջին անգամ եմ հոգնում քեզ համար
—Ահա թե ինչու չես հանգստանա
...
—Սա քեզ համար ի՞նչ տեղ է...
—Անիմաստ փողոց, անունն էլ չեմ հիշում...
—Պարզ է...սա Լուսավորչի փողոցն է...
—Լսի՛ր, ես գիտեմ, թե խոսքդ ուր ես տանում, ես դա գիտեմ..ես գիտեմ, որ էստեղ մարդիկ են զոհվել քո երազած գարնան առաջին օրը չտեսած...հետո ի՞նչ...հերիք է ետ նայես...այստեղ արյուն չկա...ամեն ինչ մաքրվել է....այստեղ հետքեր չկան, ուրեմն մի՛ մոգոնիր...նրանք էլ չկան...վերջ...նրանք գիտեի՞ն, թե ուր են գնում...դու բարի ճանապարհ նրանց մաղթած կա՞ս...կլինես...դե ինչ...նրանք իրենց խելքից են գնացել ...
—Ապրելու համար ընդամենը կյանք է պետք, լինելու համար՝ գոյատևել...
Բայց նույնկերպ կյանքը է պետք և մեռնելու համար,
իսկ մեռած լինելու համար՝ գոյություն չունենալ...
...
—Քեզ երբեք չեմ հասկանա
—Ասում եմ՝ ես դեռ չեմ տեսել խելք, որը սնայպերով ինքնասպան լինի...
—Չեմ ուզում լսել...ոչինչ...չեմ ուզում տեսնել...չեմ ուզում խոսել այդ մասին..վերջ...ես մեկնում եմ..ես գնում եմ..հեռու...այս քաղաքից...այս քաղաքի շներից ու մարդկանցից...ես գնում եմ...ես ոչինչ չեմ ուզում այստեղից տանել, հասկանու՞մ ես...
—Դու ինչ է մտքերդ թափ տալով ե՞ս գնալու...
—Ների՛ր, բայց քո խաղն ինձ դուր չի գալիս...մի խոսքով լավ մնա՛՛՛...ի դեպ, ինձ համար իսկապես որ միևնույն է...
Ես քայլեցի դեպի այն վերջնակետը, ուր պիտի նրան տանեի։ Երբ հասա երբեմնի Ազատության հրապարակի մոտ, մտքովս անցավ, որ սա նա այժմ կանվաներ «Ավերակներ»...
Ես նայում էի շուրջս ու ցավալին այն է, որ մերթընդմերթ ճանապարհիս հանդիպում էին , թվում էր միայն նրա աչքերին հատուկ, անտարբեր հայացքներ...
...
Մարտի մեկի սպանդից մեկ օր առաջ էր, որ Երրորդը զանգահարեց ինձ.
—Ճիշտ ա՞, որ էդտեղ բոմժերով լռված եք
—Չէ,պատկերացրու՛, հայրենական տան հատակագիծն ենք գծում, որ ազգովի կառուցենք։
Ես գիտեմ, որ հենց նա էր ավերակների ճարտարապետը...
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 08.02.2009, 06:11:
Երբևե փորձել եք ֆիքսել, թե 5-10 րոպպեում ինչքան մտքեր կգան ու կգնան գլխումդ:Ուր ասես գնում ես, մանկությունից մինչև ծերություն, մեկ- մեկ մահտ էլ ես պատկերացնում ու մտովի մտածում, ով ոնց պտի լացի:
....Ուր ասես հասա....ինչը չունեի ու ձգվում էր մեծ ձգտումից մինչև մինչև երազանքի սահմանագիծը ես հասա ու բերեցի.... ինչը կա փոխեցի ու դարձրեցի այն ինչը կուզեի, ինչին չեմ հասել ու երբենմ թվում ա թե չեմ էլ հասնելու մի քանի րոպպեի ընթացքում էնպիսի ճշգրտությամբ դասավորեցի, որ իմ տարիների պայքարը ծիծաղելի թվաց ինձ...
Եվ էսքանից հետո էն միտքը, որը ինձ միշտ մտածելու տեղիք ա տալիս ինձ քնքշորեն հուշեց...ամեն մեկը ունի իր առաքելությունը` գտիր այն ուղին, որ տանում է դեպի էտ ճանապարհը:
...Տես է ինչքան մեծ կյանք կար էս մտքերում էն էլ ինչ-որ 10 րոպպեների ընթացքում վերծանված...իսկ ես....ինչ ես «քիթդ կախել»
երեկ լավ օր էր, պայծառ ու լուսավոր, կարծես գարուն լիներ, կամ էլ միգուցե ինձ էր այդպես թվում, որովհետև միասին էինք:
զարմանում եմ, թե դու ինչպես ես կարողանում այդքան հմտորեն ամեն մի գեղեցիկ ու հաճելի բանը փչացնել, անգամ չթողնել տրամադրություն որ հաճելի պահերի հուշերով մխիթարվեմ: ուզում եմ հասկանալ դիտմամբ ես անում? չնայած քո խոսքերում ես զգում եմ այդ չարաճճի դիտավորությունը, անգամ հայացքդ այդ պահին մատնում է քեզ, բայց ախր ոնց քեզ հասկացնեմ, որ ես այդ պահերին չեմ կատակում, որ ևս մեկ նման խոսակցությունից հետո այլևս ոչինչ փոխել չի լինի, որ, ինչպես Սևակն է ասում, ինչքան էլ թանկ լինի ատամը, ցավելիս հանում հեռացնում ես:
ես դեռ պատրաստ չեմ քեզ հեռացնել իմ կյանքից, հավատա չեմ ուզում, բայց ... Սիրում եմ
Մի՛ փորձիր թաքցնել սխալդ, ընդունի՛ր այն, պատասխա՛ն տուր և շարժվի՛ր առաջ
Դաաա, էլի վաղը պետքա առավոտը 7-ին հելնեմ
Ու ինչի համար? Որ գնամ դասի;
Ու ինչի համար? Որ ծրագրավորում սովորացնեն;
Ու ինչի համար? Որ վաղը մսյօր գործի ընդունվեմ
Ու ինչ համար? Որ էլի ամեն օր 7-ին հելնեմ....
Դաա,դաժան բանա կյանքը
Է, սենց էլ բան կլնի:
Հանուն քեզ երազումս տենալու էդքան աղ կուլ տվեցի, որ վերջում էն թարախ դասախոսը մեր տուն գա՞:
Լավ ա մի քիչ ջուր էի խմել:
Все люди - евреи, просто не все нашли смелость признаться.
Shauri (08.02.2009), Yellow Raven (08.02.2009), Մարկիզ (08.02.2009), Քամի (09.02.2009)
չգիտեմ` անեծք ա, թե մեծ երջանկություն, չգիտեմ` քանիսը կերազեին լինել իմ տեղում, չգիտեմ` կա արդյոք ուրիշ տեղ ինձ համար... մենակ մի բան գիտեմ` ես էլ չեմ դիմանում
ուղիղ երեսիս արված ապտակից դժվար եմ ուշքի գալիս, հիմա դեռ բժժած եմ ու ցավի ազդեցության տակ երազում եմ ուրիշ կյանք
էս անգամ դրամա չեմ սարքում, թեև դա ինձ մոտ հրաշալի ա ստացվում, ուղղակի անթերի` բոլոր առումներով
էս անգամ ուղղակի ասում եմ. ես չկամ, ու քեզ երբեք չլքելու խոստումը նվիրում քամիներին
(դաժանությունս բռնել էր, կներեք, արտահայտվել էր պետք)
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Janita Hero (09.02.2009), Ribelle (10.02.2009), Երկնային (09.02.2009), Քամի (09.02.2009)
Երեկվանից մի միտք ա տանջում. հնարավո՞ր ա, որ վատ մարդը (գուցե շատ վատ մարդը), լավ մարդու մասին լավ կարծիք ունենա: Ուրեմն նա այդքա՞ն էլ վատը չի: Թե՞ դրանից լավ մարդուն արդեն իսկ վատը կարելի ա համարել…
Ու ավելի շատ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչպես են կարողանում վնասել նրան, ում սիրում են ու ում մասին շատ լավ կարծիքի են… ու վնասում գիտակցված, անպատասխանատու կերպով…
Չէ, ես երևի մարդ արարածին տենց էլ չհասկանամ: Երևի իմ հետ ինչ-որ բան էն չի, որ չեմ կարողանում գլուխս մեկընդմիշտ մտցնել… ինչու՞ եմ միշտ ստոր արարածների համար արդարացում փորձում գտնել, մենակ նրա համար, որ սկսեմ հավատալ, որ այդքան էլ ստոր չեն… որ կան դեպքեր, երբ մարդ ուրիշ ելք չի ունենում, քան դիմացինին ցավ պատճառել…
Չէ էլի, ես մարդ չդառա…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Երևի սկսեմ աչքերս փակ քայլել փողոցում: Նույն, անընդհատ կրկնվող տեսարանից արդեն վատանում եմ:
Ջինսից շալվար` ճխտած սապոգների մեջ:
Բոլորի հագին նույնը:
Իսկ բդերի կեսին հասնող սպոգներից ընդհանրապես սրտխառնոցի նոպա է սկսվում:
Հատկապես երբ դրանք իրենց վրա են քաշում կոլոտ ու չաղ աղջիկները: Երբ առանց էն էլ չեղած բոյը լրիվ ա մտնում գետնի տակ: Երբ առանց էն էլ պարարտ բդերը մենակ քյոռը չի տեսնում:
Մենակ Հայաստանում կարող են հպարտությունից շնչահեղձ լինելով հագնել բգին հասնող սապոգներ, որոնք ամբողջ երկրագնդի վրա հագնում են միայն որոշակի մասնագիտության տեր անձինք: Որպեսզի իրենց մյուսների հետ չշփոթեն, հաստատ իմանան:
Յախք:
Amaru (10.02.2009), Chilly (23.07.2010), Chuk (09.02.2009), Enigmatic (10.02.2009), Kuk (10.02.2009), Selene (09.02.2009), Sunny Stream (09.02.2009), unknown (09.02.2009), Բարձրահասակ (09.02.2009), Երկնային (09.02.2009), Հայկօ (09.02.2009), Մարկիզ (09.02.2009), Ռուֆուս (10.02.2009), Սամվել (09.02.2009), Քամի (09.02.2009)
Ատում եմ երկերեսանի մարդկնց...
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Լեո (09.02.2009)
Այ քեզ բա՜ն
մարդ էլ գնա՞ առևտուր անի, ապրանքը թողնի խանութում ու տուն գա
2 ժամ անց հիշեցի՝ կորցրածս ապրանքի մասին..
Վերջին խմբագրող՝ Քամի: 09.02.2009, 15:08:
Բա ես, էսօր երթուղային նստեցի ու մոռացել էի, որ դրամապանակս չեմ վերցրել
Էշ-էշ եկա գործի ու մինչև հիմա ապշած եմ, թե երբ ա՞ վերջանալու այս փրփուրից կախված վիճակը…
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 09.02.2009, 23:27:
Selene (09.02.2009)
Մարդ էլ չուզենալով գնա արձակուրդՉնայած լիքը պլանավորված բաներ կան անելու:
Ախր մինչ էտ օրը քանի ամիս արձակուրդ էի երազումՀետո էլ էն խեղճ տղայի սուրճը մի քիչ թափվեց սեղանին իմ թեթև ձեռքով, մի քիչ էլ ափսեի մեջ / որ էգուց-մյուս օր ամուսնանա ինքը, կինը ման եկացող լինի, մեղավորը ես եմ լինելու
Տեսնես ինչիցա, որ մի բան շատ-շատ ես ուզում, ու որոշ ժամանակից այն իրականությունա դառնում, հենց էտ պահին բացարձակապես չես ուզում
Հ.Գ. Բարև, անկապս, նորից եկել եմ գիրկդ, ախր շատ ենք է նման իրար
էս ինչքան բանից եմ զզվում: Եվ այսպես, զզվում եմ.
1. Զզվում եմ հիմնականում 17-22 տարեկան, լկստված, հիմնականում ուսանող, պսևդոգողական, իրանց մեծ ք..-ի տեղ դրած, պետք էլած վախտ քուչում թզբեհ ֆռռցնող, գաղափարապես անգաղափար, քյալանթար, իրանց չեղած մաքրությանը հետևողական լակոտ-լուկուտից:
2. Զզվում եմ հիմնականում 20-ից 25 տարեկան, արդեն գրագետ, բայց կյանքում այդպես էլ ոչինչ չտեսած, մելկի, տափուկ, դոն-ժուանոտ, հիշաչար, իրանց ղայդին տղու տեղ դրած, պետք էլած վախտ սրան-նրան քծնող, գյադեքից:
3. Զզվում եմ հիմնականում 25-ից 30 տարեկան ջոգող, բարեկիրթ, դեմագոգ, իրանց իսկ խոսքերը ամսական 99-ն անգամ փոխող, աբխադիտ ըլնող, հըլը ձմերուկի կլեպ քշող, փոքր վախտ անպայման պլաստմասսե զինվորիկներով խաղացած, մեծացած, բայց պուճուր մնացած հայվաններից:
4. Զզվում եմ հիմնականում 30 և ավելի տարիքի ջահել, կարիերիստ, լպրտած մազերով, անպրինցիպ, սրա-նրա հետանցքներում մշտական բնակություն հաստատած, «մածունը սև ա» գոռացող, անցողիկ, շատախոս ու լղար կամ փորով ու չխոսկան/բայց «փիս» խելոք/, ողորմելի տպերից:
5. Զզվում եմ հիմնականում 40 և ավելի տարիքի, ամբողջովին 4 տասնամյա վաղեմության կեղտի ու արտաթորանքի մեջ կորած, իրանց տուպոյ լակոտներին բրդբրդող, որոճող, ամենակեր, գիշերվա զանգերց վեր թռնոց, ճարպակալած անբարոյականի զավակներից:
Ահա՛, թե ինչու եմ ես աղջիկներին սիրում:
Amaru (10.02.2009), Chuk (09.02.2009), Kita (09.02.2009), murmushka (09.02.2009), Nadine (09.02.2009), Norton (14.02.2009), Ribelle (10.02.2009), Selene (09.02.2009), Taurus (09.02.2009), Գալաթեա (09.02.2009), Երկնային (09.02.2009), Երվանդ (09.02.2009), Հայկօ (09.02.2009), Ռուֆուս (10.02.2009), Սամվել (09.02.2009)
Պատ. Անկապ օրագիր - 3
Դե լավ, հետո՞ ինչ... դե հա՛, ճիշտ եք, ապուշի պես ժպտում եմ բոլորիդ, դուք էլ ժպտացեք անցեք էլի, ինչի՞ եք հայացքներդ փախցնում էդպես... չէ, գիժ չե’մ, լու’րջ եմ ասում...
Ընկերների հետ հերթական ջրիկություն փողոցում, շատ կարճ հանդիպում շատ հեռավոր մարդու հետ, շատ կարճ խոսակցություն ու... երկա՜ր մտքեր, որ անձրևի հետ թափվում են ու թափվում, քամու հետ կտրում դեմքս, պարանի պես խեղդում կոկորդս ու գիշերվա պես իջնում գիտակցությանս վրա... “Կներե’ք, երեխք, ես գնացի, պիտի մտածեմ”... մտածե՞լ... չէ, իհարկե չէ... Տերևներ դեղնած, վաղուց ճմռթված ու ցեխակոլոլ... չեմ հասկանում. տեսնես՝ նա է՞լ... թաց եմ, ոտքից գլուխ... (թու՜, ամենառաբիս երգերն էլ ծիծաղելու չափ իրական են թվում...):
Երբեք հասարակության մեջ ինձ թույլ չեմ տվել ցույց տալ ապրումներս, բայց էստեղ ինձ միշտ մենակ եմ զգում` անկախ գնացող-եկողներից... էստեղ ես ու նա ենք... հենվեցի սառը տուֆե պատին ու էդպես մնացի` առանց շարժման, առանց մտքի, առանց հասկացողության... “...միչև ե՞րբ...ինչքա՞ն...հետո՞.../դրսում անձրևն էր խշշում, ոտքերի տակ մետրոն դղրդում, իսկ ես էլի մտմտում էի... ե՞րբ կվերջանա, Տե’ր...”:.. քիչ եմ նախանձում մարդկանց, բայց նախանձելիս էլ` անհնար բաների համար. օրինակ` երազի մեջ թռչողներին... իմ թռիչքները առաստաղի՜ն են մենակ հասնում... ու նախանձել եմ նաև միշտ նրանց, ովքեր կարողանում են ճիշտ "կարդալ". հա’, հա’, ճիշտ "կարդալ" - ճիշտ նկատել "կետադրական նշանները", այս ու այնտեղից ճիշտ հավաքել "տառերն" ու "բառերը" ու ճիշտ կարդալ նշանները... էնքա՜ն "անգրագետ" եմ, որ երևի էլ կարդալուց հույս էլ չկա... ու կարդալիքը բանավոր ասվեց: Շատ հստակ, շատ հանգիստ, շատ ջերմ. “Հիշիր, տխրության մեջ ելք չես գտնի”,- սովորական հայ կին էր... հե՜հ... որտեղի՞ց լույս ընկար, ա’յ կին... ու մեկ էլ միանգամից կարդացի ու տեսա, զգացի համը, հոտը` կյանքի ու բարու, թռա՜, երազի պես թռա՜ շա՜տ վեր... ու փտնրեցի, չգտա. ու՞ր չքացար, ա՛յ կին... կուզեի պի՜նդ գրկել քեզ... այտերս տաքացան ու զգացի, թե ինչ անուշ է ձմռան անձրևը, սառն անձրևը, որ նստում է ակնոցիս ապակիներին ու թաքցնում... մարդիկ` հովանոցներով, մարդիկ` “անգրագետ”, մարդիկ` "լսելու" կարոտ, անցնում են, վազում... մեքենաները ֆշշացնում են թաց ասֆալտին ու սև ձողիկներով սրբում ապակիները... ես էլ մեքենայորեն ակնոցի պատյանից դուրս եմ բերում թաշկինակն ու վարանում` հիմա ո՞րը սրբեմ... ու նորից հետ դնում...
“Ալո’, էրեխեք, ու՞ր եք... գալի’ս եմ ուրախանանք, սպասե՛ք”
...դե հա’, թաց եմ, ոտքից գլուխ, ծառերի բարիքները գլխիս ու ուսերիս՝ ջրի հետ թափված, ու հա’, քթիս տակ ծիծաղում եմ, ժպտում... դե մի’ փախցրեք հայացքներդ, գիժ չե’մ, ուղղակի ես արթուն` զգացի երազային թռիչքի հաճույքը... դուք էլ ժպտացեք ու անցեք... միայն...
Սիրու՜մ եմ, հավատու՜մ եմ հրաշքներին
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ