User Tag List

Էջ 663 684-ից ԱռաջինԱռաջին ... 163563613653659660661662663664665666667673 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 9,931 համարից մինչև 9,945 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 10256 հատից

Թեմա: Անկապ օրագիր

  1. #9931
    Երջանիկ մամա Cassiopeia-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    30.08.2006
    Հասցե
    Yerevan, Armenia, Armenia
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    3,756
    Բլոգի գրառումներ
    5
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նորածին ժամանակ էի տեսել, այնուհետ՝ միայն նկարներով։ Երեխան նկարների մեջ միշտ գլխարկով էր։ 7 տարեկան է, դեռ ոչ մի անգամ նկարների մեջ մազերը չեմ տեսել։ Այսօրվա նկարից շոկ ապրեցի ու մտքիցս էդ երեխու պատկերը չի կորում։ Ակնհայտ հիվանդ է, քաղցկեղ։ Ու մինչ օրս չգիտեի, չնայած հարազատ մարդու աղջիկ է։ Սիրտս կտոր-կտոր է լինում։ Նայում եմ նկարին ու զգում, որ հույս չկա, որ երեխուց բան չի մնացել։ Չեմ ուզում անգամ պատկերացնել ծնողների հոգեվիճակը... տխուր եմ... թող բոլոր երեխեքը առողջ լինեն, թող ոչ մի ծնող չտառապի երեխու անբուժելի հիվանդությամբ։

  2. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.07.2019), CactuSoul (17.07.2019), Progart (16.07.2019), Skeptic (16.07.2019), Smokie (01.10.2019), StrangeLittleGirl (16.07.2019), unknown (16.07.2019), Varzor (16.07.2019), Գաղթական (16.07.2019), Նիկեա (16.07.2019), Ուլուանա (19.07.2019)

  3. #9932
    קהלת א:ב
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.09.2009
    Հասցե
    Λήθη
    Գրառումներ
    1,936
    Mentioned
    8 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ամենահաստատուն ու պինդ մակերեսը ճահիճն ա, որի չափն ու խորությունն անհայտ են։ Դրանում գտնվում են տարբեր ժամանակներում խրված, տարբեր խորություններում անշարժ մնացած, սուզվել շարունակվող կամ վերև բարձրացող տարբեր առարկաներ ու երևույթներ՝ իրական ու մտացածին, գրչից ու մատիտից, 80-ականների արտադրության ճապոնական մագնիտոֆոնից ու նույն ժամանակահատվածում արտադրված անտեսանելի Մերսեդեսից մինչև խթոնիկ աստվածություններ ու գետափին մոտ գտնվող էլեկտրակայանում բուլլիինգից պատսպարվող, գլխում տարատեսակ հրեշներ ծնող գեր ու տգեղ մի մանչուկ։ Էն ամենը, ինչ ճահճից դուրս ա, պատրաստվել ու պատրաստվում ա օդում, դրա համար էլ վաղ թե ուշ ընկնում ա ճահիճը։ Որոշ բաներ դեռ մնում են, էդ թվում՝ մի մետաղաձուլարան։ Նախկինում մետաղաձուլարանի հնոցն ընդամենը երկու անգամ ա վառվել, բայց ինքնանպատակ, հետևաբար՝ անիմաստ ու անարդյունք։ Իսկ հիմա էնտեղ էնպիսի կրակ ա, որ կարծես որևէ նեյտրոնային աստղի կտոր լինի տեղադրված, ինչը նախադեպ չի ունեցել։ Դա բավական ա մետաղաձուլարանի հարևանությամբ գտնվող պողպատի հանքի ամբողջ պարունակությունը հալեցնելու ու ճահճի վրա լցնելու համար։ Ճահճի վրա, այլ ոչ՝ մեջ, քանի որ օդեղեն ոչ մի բան, լինի դա բալենու ծաղիկ թե ծանր մետաղ, չի սուզվի դրանում։ Գուցե հնարավոր լինի պողպատով ծածկել ճահճի որոշ հատվածը, արահետներ ստեղծել քայլելու, դրա չափերը հասկանալու, տեսանելի հորիզոնից էնկողմ գտնվող վայրեր հասնելու ու դրանք ուսումնասիրելու համար։ Կամ կարող ա ճահիճն անվերջ ա, որևէ սահման չունի, ու բոլոր ջանքերը ապարդյուն կլինեն։ Պարզելու համար պետք ա փորձել, բայց կարևոր ա աշխատանքի ճիշտ ծավալը սահմանելը, քանի որ դրանից պակասի դեպքում ոչինչ չի ստացվի, իսկ ավելի դեպքում աստղ-մետաղաձուլարանը կոլապսի արդյունքում կվերածվի սև խոռոչի։ Բայց կարծում եմ, որ անգամ սև խոռոչն ի վիճակի չի ճահիճը կլանելու․ ինքը հավերժ ա, տարածա-ժամանակային կոնտինուումից, զուգահեռ իրականություններից ու տիեզերքներից անկախ։ Կամ էս ամբողջը ուղղակի վատ քնելու հետևանքով առաջացած զառանցանքներ են։

    Վերջին խմբագրող՝ Skeptic: 16.07.2019, 05:03:

  4. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.07.2019), LisBeth (18.07.2019), Progart (16.07.2019), Varzor (16.07.2019), Ուլուանա (19.07.2019)

  5. #9933
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նստած մտածում եմ, սա մարդիկ համապատասխան չափի ու կոսիստենցիայի կուրծք տեսնեն բարակ բլուզի տակից, կարող ա սաղ կյանքի պլանները փոխեն

    էհ․․․

    Ավելի լավ ա գնամ մտածեմ Ռեմբռանտի մասին, որ մտածում էր Արիստոտելի մասին, որն էլ իր հերթին խորհում էր Պլատոնի բյուստի վրա։ Ու էս սաղ մի մեծ պատմություն դառավ։ Պատկերացրե՛ք էդ նկարը․․․
    Ասում ա․
    Խի՞ պետք ա ինքը ասեր ճիշտը, եթե ինքը իրոք ճիշտ էր ասում, երբ ասում էր, որ ճիշտ է ասում։
    Սուր սարկազմի արքայից արքան․․․
    SWTS

  6. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (05.09.2019), Skeptic (24.07.2019), Smokie (01.10.2019), Varzor (24.07.2019), Յոհաննես (23.07.2019)

  7. #9934
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Քաոտիկ հայացքս որսում ա ինձ հեռվից թափահարող ձեռքն ու անցողիկ ժպիտը, որն յուրահատուկ ա բրեկետներով մարդկանց։
    - Ողջույն։
    - Ողջույն, - պատասխանում եմ։
    Վազելով մոտենում ա։ Զգացվում ա, ոգևորվեց։
    - Չէի սպասում, որ մեկը կպատասխանի։ Սոցիալական էքսպերիմենտ կուզե՞ս։
    - Հա, դավայ, - ասում եմ։
    - Ուրեմն առաջին էտապում, ես ֆիքսում եմ ժամանակը, դու աչքերդ փակում ու փորձում ես այն զգալ ու ինձ ասում ես երբ երեսուն վայրկյանը կանցնի։
    - Լավ, ֆիքսիր։
    Աչքերս փակում եմ ու սկսում եմ զգալ ամեն մի մանրուք, որ շուրջս ա փաբը, սուրճի ու թխվածքի հոտերի խառնուրդը, աղբամանները գետնի վրայի գորշ բծերը, որ մնացել են հարբած մարդկանց անկառավարելի ռեֆլեքսներից, տարատեսակ ոտնաձայներ, էքսպերիմենտատրի մատի դողը, որ պատրաստ սպասում ա, հետաքրքրասեր կապույտ աչքերը, որ զննում են դեմքս։ Ու անասելի կարոտ, որ ասոցատիվ վերացել էր իմ ներսում եղած մանրուքներից, ու իր հոծ զանգվածով կլանում էր շուրջս կատարվողը․․․ խոսքերը, ծիծաղը, քայլվածքը․․․ ասում եմ՝
    - Ֆիքսիր։
    - Տասինը վայրկյան։ Հաջորդ էտապը կոչվում ա կնոջ սոցիալական դերը։ Ես քեզ հասարակ հրահանգներ եմ տալիս, դու կատարում ես։
    - Չէ։
    - Բայց դա էքսպերիմենտի մաս ա։
    - Դե գրանցի արդյունքը։ Եթե ուզում ես որ հրահանգներդ կատարեն, շուն գնի՛ր։
    - Գնանք փաբ։
    - Չէ։
    Ձեռքը մեկնում ու բռնում ա թևիցս։
    - Չկպնես ինձ։
    Հետ ա քաշվում, արագ, ինչպես ժպիտն ա դեմքից կորում։ Գնում ա։
    Քիչ հեռու, գիթառի վրա երկտակ ծալված, տագնապալի ու փսիխոդելիկ ելևեջներ ա ստեղծում՝ Մեկը։ Ու ես փակում եմ աչքերս, մոռանում ժամանակի մասին, կարոտի մասին, շրջապատի մասին, ինքս իմ մասին ու իմ աղմկոտ մտքերի մասին․․․ մնում ա մենակ երաժշտությունը, որ չի տևում, չի ընթանում, չի չափվում, ու չունի ոչ մի հասարակական դեր։
    Մտածում եմ ամսի երեքի մասին․․․ կա՞ն արդյոք հանուններ․․․ իսկ ինչու ոչեր, դեմ ու կողմեր․․․ առանց նժարի կշեռք ա, կյանք ա կոչվում։
    SWTS

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (05.08.2019), Chilly (01.08.2019), Sambitbaba (05.09.2019), Varzor (03.08.2019), Յոհաննես (01.08.2019)

  9. #9935
    Եսիմ
    Յոհաննես-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.02.2014
    Հասցե
    Սլոյի յատաղ
    Գրառումներ
    2,656
    Mentioned
    32 Post(s)
    Tagged
    2 Thread(s)
    Կուզեի հասարակությունը նենց խմբերի բաժանեի,որ գոնե մի խումբը սրտովս լիներ....խույ

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Progart (02.08.2019)

  11. #9936
    Եսիմ
    Յոհաննես-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.02.2014
    Հասցե
    Սլոյի յատաղ
    Գրառումներ
    2,656
    Mentioned
    32 Post(s)
    Tagged
    2 Thread(s)
    Եթե մի օր էլ չմտնեմ ակումբ,ապա պատճառը կլիպի միջի աղջիկն է(կամ էս ոճի֊ժանրի ուրիշ մեկը) ։ Էս տիպը չարիքա,որ ռաստվի ինձ նա ստո յոբս կխփի,հետո էլ կասեն աշխարհքեն մի բողոքվի,սենց աղջկա հետ ինչ որ պ**ռ է պաչպչվում
    Հ.Գ. էս երգը քցել եմ էլի
    Հ.Գ 1 2։08֊ին բույլ մը նայվածքով սրտիս վրա ատոմային ռումբ քցեց,չնայած վստահ չեմ սրտի՞ս,թե՞....
    Վերջին խմբագրող՝ Յոհաննես: 06.08.2019, 01:54:

  12. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    John (18.08.2019)

  13. #9937
    Պատվավոր անդամ Adam-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.01.2007
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    2,034
    Mentioned
    14 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուտելիքը դեն նետելու սովորությունից հրաժարվել եմ հավերժ: Փոքրիկ չորացած հացի կտոր, թոշնած լոլիկ, 3 օրվա մնացած բրնձով փլավ, կասկածելի հոտ ունեցող խոզապուխտի մի քանի շերտ… կամ՝ ֆասթֆուդում պատվիրածս ուտելիքն ամբողջությամբ չվերջացնելու հետևանքով մնացած մի ամբողջ տուփ ֆրի կարտոֆիլ…

    Առաջ առանց որևէ հետին մտքի գցում էի աղբամանը: Բայց հիմա՝ չէ: Ինչ-որ մի բան տանջում ա ներքուստ: Չգիտեմ՝ ինչ ա դա: Վստահ չեմ, որ խիղճս ա, բայց լավ չեմ զգում ինձ: Հին ու իմ կարծիքով ոչ սպառելի ուտելիքները կդնեմ ֆոլգայի մեջ ու կտանեմ դուրս: Կդնեմ մի որևէ անկյունում՝ ինչ-որ մի կենդանու համար: Շուն, կատու… թռչուն, վերջիվերջո: Բայց դեն չեմ նետի:

    Երեկ ընկերոջս հետ ցերեկը ժամը 4-ին նստեցինք մի ֆասթֆուդում ու ամբողջ օրը ոչինչ չկերած ու դատարկ ստամոքսներով, աչքներս ծակ պատվիրեցինք հսկայական բաժին ուտելիք: Էդ պատվիրելու պահը, երբ ստամոքսդ ձայներ ա հանում ու մենյուին նայելուց թուքդ սկսում ա գալ ու մտածում ես, որ եթե մտքիդ դնես՝ մենյուի եղած-չեղածը 10 րոպեյում կուտես:
    Բայց բուղաչա պանինի արած taco-ն օրգազմային աչքերով ծամել վերջացնելուց հետո՝ սկուտեղիդ վրա դեռ տեսնում ես 2 տուփ ֆրի կարտոֆիլ՝ բեկոնի ու սոխառածի խառնուրդով: Աչքերդ ու բերանիդ համային զգայարններն անվերջ տենչում են, բայց ստամոքսումդ էլ տեղ չկա: Առաջին անգամը չի: Կոկիկ ամեն ինչ հավաքում եմ, չբացված ու չհամտեսված ֆրին իր տուփով հանդերձ մոտենում ու տալիս եմ փողոցում նստած կամայական աղքատի՝ բարի ախորժակ մաղթելով: Ավելի լավ եմ ինձ զգում, քան դեն նետելուց:

  14. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (20.08.2019), John (18.08.2019), Progart (18.08.2019), Sambitbaba (05.09.2019), Smokie (01.10.2019), Varzor (17.08.2019), Նաիրուհի (22.08.2019), Նիկեա (20.08.2019)

  15. #9938
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Իմ սիրած գրողներից մեկի պատմվածքների ժողովածուն եմ կարդում, որտեղ գրքի սկզբում ամեն պատմվածքի ստեղծման կարճ պատմությունն է գրված։
    Սկզբում կարդում եմ պատմվածքը, հետո գնում եմ գրքի սկիզբ, նայում՝ ոնց է ստեղծվել։ Իսկական հաճույք։
    Ու պատմվածքներից մեկը կարդալիս ինչ-որ անվարժություն զգացի, իսկ ես էդ գրողի ձեռագիրն անգիր գիտեմ, երբեմն նույնիսկ թվում է՝ իմ մի մասն է դարձել։ Էդ մի պատմվածքը մի ձև տարբերվում էր մյուսներից, հա սայթաքում էիր, ու տողերն իրար չէին գալիս․ նենց զարմացա։
    Վերջացրեցի ընթերցանությունն ու գնացի գրքի սկիզբ, որ կարդամ ստեղծագործության «կենսագրությունը»։
    Եվ ահա թե ինչ էր գրված էնտեղ։ Հեղինակը պատմում էր, թե ոնց էր հիվանդացել ինչ-որ հոթելում, ու տեղի բժիշկը, զննելով իրեն, մրսածության դեմ ինչ-որ բաներ էր նշանակել։ Եվ միայն իր բժշկի հետ հեռախոսազանգի ընթացքում էր պարզվել, որ էստեղ խոսքն ավելի ծանր դեպքի մասին է։
    «Չեմ սիրում հեռախոսով դիագնոզներ դնել, բայց մոտդ մենինգիտ է»,- ասել էր բժիշկը։
    Էդպես էլ կար։ Ապաքինումը երկար էր տևել, ու դեռ ամիսներ շարունակ հեղինակն ի վիճակի չէր եղել որևէ բան գրել։ Էս մի պատմվածքն իր առաջին փորձն էր՝ երկարատև դադարից հետո։ «Կարծես նորից քայլել սովորեի»։ Էնքան դիպուկ էր ասված, ու էնքան լավ էր դա զգացվում ստեղծագործության մեջ։
    Նենց եմ սիրում իրեն։ Ուղղակի ուզեցի պատմել։

  16. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (20.08.2019), Freeman (22.08.2019), John (20.08.2019), Sambitbaba (20.08.2019), Skeptic (23.08.2019), StrangeLittleGirl (01.09.2019), Varzor (20.08.2019), Արշակ (20.08.2019), Նաիրուհի (22.08.2019), Նիկեա (20.08.2019), Շինարար (21.08.2019)

  17. #9939
    קהלת א:ב
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.09.2009
    Հասցե
    Λήθη
    Գրառումներ
    1,936
    Mentioned
    8 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    3 օր առաջ մարդը, ով ժամանակին հարազատներիցս հետո ամենակարևորն էր իմ կյանքում, ծնունդս Տելեգրամով շնորհավորելու հաջորդ օրը գրում ա, որ էլ հետս չի շփվելու։ Սխալ տպավորություն չթողնելու համար նշեմ, որ բոլոր փաստարկները հիմնավոր էին։ Չէի հասկանում, որ բազմիցս նեղացրել եմ իրան։

    Ծնունդս հավես անցավ։ Գործի էի էդ օրը, կոլեգաներս, իրանցից մեկի խորհրդով, Հարարիի «Սապիենսը» նվիրեցին, որը երկար ժամանակ ա, ինչ պատրաստվում էի կարդալ, բայց իրանք չգիտեին էդ մասին։ Տուն գալուց հետո պատրաստվում էի փախնել ու փաբերից մեկում բունկերավորվել, բայց հարազատներս այցելեցին, իսկ երեկոյան կողմ, քանի որ մոռացել էի հեռախոսս անջատեի, ընկերներիցս երկուսը կանչեցին դուրս։ Առաջինի հետ հանդիպումը մշակութային-էսթետիկ էր․ գարեջրի ուղեկցությամբ մտերմիկ զրույց Կասկադում, անսպասելի նվեր՝ շրթհարմոն, երկրորդ անսպասելի նվերը՝ վալս (թեկուզ պարել չգիտեմ), ու իրան տուն ճանապարհել։ Հետո գնացի մյուս ընկերոջս մոտ, ու զբաղվեցինք բանջարաբոստանային կուլտուրաների, ավելի կոնկրետ՝ մի կուլտուրայի «մշակմամբ»։

    Մի կողմից՝ մարդկանց հետ շփվել չի ստացվում։ Գիտեմ, որ իրանց ինչ-որ բան վանում ա ինձանից։ Մյուս կողմից, բախտի բերմամբ գրեթե միշտ քաղաքի կենտրոններում լինելով, հաճախ եմ հանդիպում ծանոթ դեմքերի։ Էրեկ իրիկունը, օրինակ, Այվիին ու Իմփրեշընին տեսա, ինչը հաճելի էր, որտև երկուսին էլ սիրում եմ ։)
    Ոնց որ թե նոր ֆոբիայակերպ բան ա ձևավորվում մոտս՝ մարդկանց հետ մտերմանալը։ Հնարավոր ա՝ երկշաբաթյա լռությունն ա պատճառը։ Կիթառով սկսել էի բզբզալ, հետո ցանկություն առաջացավ տան պատերի ամրությունը դրանով ստուգելու, ուղղակի քանի որ ինձանից ավելի հաճախ նվագող մարդ կա տանը, չարեցի դա։ Բայց չեմ էլ ուզում զուտ սրա համար մեսիջ ստանալ։
    Գլխիս միջի բորոտների հետ չի ստացվում Հիսուս խաղալ (էս արտահայտությունը Ջոնի Քեշից եմ ցրել)։

    Մի քիչ առաջ, անկանոն կիսաքնիս հերթական ֆազայում, մտածում էի՝ եթե զոմբիների մասին ֆիլմում խաղամ, ինչ դեր ինձ բաժին կհասնի՝ կինոյի տղե՞ն, ով չնայած ինչ-որ վնասվածք ստանում ա, բայց ամեն ինչ լավ ա վերջանում իրա ու կինոյի աղջկա համար։ Միանշանակ ոչ։ Ущербный կերպա՞րը, ով երրորդ անվի կարգավիճակով ուղեծրվում ա կինոյի աղջկա շուրջ, բայց ինչ-որ պահի ստիպված ա լինում սեփական կյանքը զոհաբերել հանուն նրա։ Ավելի մոտ ա, բայց նորից ոչ։ Ճիշտ պատասխանը․ առաջին զոմբիացածներից մեկը, ում գլուխն առաջինն են ցխում չվարակված մարդիկ, բայց էդ ամենը չի էլ հայտնվում կադրում։


  18. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (23.08.2019), ivy (23.08.2019), LisBeth (23.08.2019), Sambitbaba (05.09.2019), Varzor (23.08.2019), VisTolog (23.08.2019), Անվերնագիր (29.08.2019), Արամ (24.08.2019), Նաիրուհի (24.08.2019), Նիկեա (23.08.2019), Ուլուանա (29.08.2019)

  19. #9940
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էն որ միշտ բարև էր տալիս, բարևն առնում էի, բայց շատ տոն էլ չէի տալիս՝ մտածելով, թե թուրք ա:

    Էսօր եկել ա, թե բա՝ դու էսինչ փողոցի վրա ես, չէ՞ ապրում,
    - Հա
    Բա՝ ես էլ..
    Վայ քու կատաղած՝ ես քեզ մեր փողոցի վրա կյանքում չեմ տեսել: Մենակ ստեղ՝ գործի տեղը:
    - Իսկ ես քեզ շատ եմ տեսել: Իմացա Ռումինիայից ես, հա՞:
    Էդ ումից, որ իմացել ես՝ քյալ ա, որ էսքան տարվա մեջ տենց էլ Ռումինիան Արմենիայից չսովորեց տարբերել..
    - Իյա, լո՞րջ հայ ես.. Բա մեր կողքը հայկական գյուղ կար:
    - Ինչի դու ո՞ր երկրից ես:
    - Սիրիայից արաբ եմ:
    - Աաաա, Սիրիայից լիքը հայ ընկերներ ունեմ: ՈՒ բոլորն էլ միշտ պատմել են, որ արաբների հետ փոխադարձ խորը հարգանք են ունեցել: Հիմնականում Հալեպում են կենտրոնացած եղել:
    - Հա, Հալեպում, ճիշտ ա: Բայց էդ մեր կողքի գյուղը հենց մաքուր հայկական էր: Մեջը մենակ հայեր էին ապրում: Արաբերեն էլ էդքան լավ չէին խոսում: Մենակ հայերեն..
    - Ա ինչ ա խոսում է.. Ո՞նց կարող ա Սիրիայի հայերը արաբերեն լավ չխոսային: Էդ ի՞նչ գյուղ էր:
    - Քեսաբ

    ...
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  20. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (27.08.2019), Sambitbaba (05.09.2019), Varzor (27.08.2019), Արշակ (02.09.2019)

  21. #9941
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Անցյալ երեքշաբթի աշխատանքային օրվա վերջին HR֊ից մեյլ եմ ստանում թե՛ գործիս տեղի, թե՛ անձնական հասցեիս։ Նամակի վերնագրի մեջ URGENT բառը, գործիս տեղի հասցեիս վրա նաև նշված որպես բարձր կարևորության նամակ։ Շտապ֊շտապ ինչ ինֆո պետք ա, պարզում եմ, հաջորդ առավոտյան պատասխանում եմ ու հարց տալիս, թե մնացածը ոնց անեմ (որովհետև ինձ համար էլ էր բավական շտապ ու կարևոր հարց)։ Պատասխան չկար։ Հետո ուրբաթ երեկոյան էլի ինֆո եմ ստանում հարցի հետ կապված, ամեն ինչ ավելի հստակ, բայց միևնույն ժամանակ շտապ ա դառնում։ Մի հատ էլ մեյլ գրում եմ կիրակի երեկոյան, որ երկուշաբթի հենց մեյլը բացի, վերևում լինի իմ ուղարկածը։

    Երկուշաբթի առավոտ սպասում եմ մի քանի ժամ, էլի պատասխան չկա (պատկերացրեք, իրոք ահավոր անհետաձգելի շտապ հարց ա, ամեն րոպեն հաշվվում ա)։ Բռնում, զանգում եմ, բացատրում եմ իրավիճակը։ Ասում ա՝ մեյլ ուղարկի։ Էստեղ ոնց որ չագուչով գլխիս խփեն։

  22. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (10.09.2019), Freeman (02.09.2019), ivy (05.09.2019), Sambitbaba (05.09.2019), Varzor (02.09.2019), Նաիրուհի (03.09.2019), Ուլուանա (02.09.2019)

  23. #9942
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մոտ մի ամիս արձակուրդ էի վերցրել, որ գլուխս լրիվ ազատեմ աշխատանքից ու մի կարգին ճամփորդեմ: Շատ լավ որոշում էր, լիքը հանգստացա:
    Դրանից առաջ էնքան փոփոխություններ էին եղել աշխատանքային կյանքումս, ու էնքան հոգնած էի:

    Մեր հիերարխիկ համակարգում երբ քեզ օֆիցիալ անուն են տալիս՝ "stellvertretende Leitung", ու շեֆիդ պարտականությունները մանրից քեզ են անցնում, որովհետև «դու կարող ես», իսկ ինքը ուզում է միայն քաղաքական դաշտում ակտիվ լինել, ապա ամբողջը մնում է ուսերիդ: Ամբողջ պատասխանատվությունը՝ թե պրոյեկտների բյուրոկրատական հարցերի հետ կապված, թե թիմի հետ կապված, կողքից էլ դե քո սովորական խորհրդատվական աշխատանքը:
    Ստիպված էի հաշվապահական դասընթացների գնալ՝ երեք պրոյեկտի ֆինանսները վարել կարողանալու համար. դա սովորաբար պրոյեկտի տնօրենի պարտականությունների մեջ է մտնում, մեր դեպքում փաստորեն՝ փոխտնօրենի: Էս սոցիալական նախագծերի ներսում առանձին հաշվապահական հաստիքներ չկան. ֆինանսները ինքդ ես վարում, հետո հաշվետվություն ուղարկում ամբողջ կազմակերպության ֆինանսական բաժին, հետո էլ գալիս են հաշվետվությունդ ստուգելու:

    Մի երկու ամիս հա մտածում էի՝ ինչի եմ սա անում: Մի կողմից հավես է նոր բան սովորել ու լիքը պատասխանատվություն վերցնել (ահագին սազում է իմ "control freak" էությանը), հետն էլ շեֆս ասում է՝ մի օր գուցե ինքդ դառնաս տնօրեն, հիմա շանս ունես հասկանալու՝ կուզենայիր, թե չէ: Մյուս կողմից էլ հասկանում եմ, որ ես ուրիշի գործն եմ անում, ու լրիվ իզուր տեղը ինձ էսպիսի ծանրաբեռնվածության տակ եմ պահում:
    Բացի դրանից, զգում եմ, թե ոնց է կոլեգաներիս վերաբերմունքը փոխվել. մի ձև ձգված են իմ կողքը, գիտեն, որ խիստ եմ ու հիմա կարող եմ թիմի հետ կապված որոշումներ կայացնել. պիտի ամեն ձև «ցույց տան, որ աշխատում են»: Շեֆս ասում է՝ դա լավ է, «ես քաոտիկ եմ, դու՝ կազմակերպված. թիմին կազմակերպվածություն ու ձգվածություն է պետք»:

    Երեկ առաջին անգամ աշխատանքի ընդունելու հարցազրույց էի վարում՝ նախապես թափուր տեղի համար հայտարություն տալով, թեկնածուներ ընտրելով ու ինտերվյուրի հրավիրելով: Իմ կարծիքով, լավ անցան հարցազրույցները. ամեն դեպքում փորձեցի ամեն ինչ անել, որ մարդիկ իրենց լարված չզգան ու նույնիսկ մերժում ստանալու դեպքում վատ տպավորություններով չհեռանան մեզնից: Շեֆս ասեց. «Առաջ ես էլ էի քո պես սրտացավ. հետո անցավ ժամանակի ընթացքում»:
    Հուսով եմ՝ ինձ մոտ երբևէ չի անցնի:

    Նաև շեֆիս փոխարեն բոլոր հանդիպումներին եմ գնում, որոնց պիտի որ պրոյեկտի տնօրենը գնա, և միայն իր չկարողանալու դեպքում՝ փոխտնօրենը:
    Ինքը գիտի, որ ես իր գործն եմ անում, ու դա սղցնում է «լավ փորձ է քեզ համար»-ի տակ, բայց դե չգիտեմ՝ ուզում եմ, որ էսպես լինի, թե չէ: Կատակում է, թե. «Երևի քո փոխ-ի վրա գիծ քաշենք, էն ա ամեն ինչ անում ես, ես էլ գնամ թոշակի»:
    Լավն էն է, որ մի քանի ամսում իսկապես էնքան բան եմ սովորել ու դեռ շարունակում եմ սովորել, որ մի օր երևի հենց էդպես էլ իրերս հավաքեմ ու գնամ մի ուրիշ պրոյեկտ ղեկավարելու: Բայց դե դա էլ հաստատ չգիտեմ...

    Հա պտտվում եմ էս PhD ծրագրի շուրջ ու չեմ դիմում. չգիտեմ՝ ոնց հասցնեմ ֆուլթայմ աշխատանքիս հետ, բայց դե շատ եմ ուզում փորձել: Մի օր երևի սրա հերթն էլ կհասնի

  24. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (10.09.2019), John (07.09.2019), Progart (05.09.2019), Sambitbaba (05.09.2019), Smokie (01.10.2019), StrangeLittleGirl (05.09.2019), Գաղթական (05.09.2019), Նաիրուհի (06.09.2019), Ներսես_AM (06.09.2019), Շինարար (06.09.2019)

  25. #9943
    Պատվավոր անդամ Adam-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.01.2007
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    2,034
    Mentioned
    14 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հուլիսի 16-ի գիշերը այլանդակ մի հատ ավարիայի ենթարկվեցի: Գիշերը ժամը 3-ին ընկերներիցս մեկին տարա իջացրի իր տուն (կողքի քաղաքին հարակից գյուղերից մեկը): Հետ գալու ճանապարհին (ճանապարհ, որով տարիներ շարունակ գալիս եմ Ռեյմս)՝ չէի տեսել նոր սարքած կալցևոյը (2 շաբաթ առաջ էին սարքել ու 2 շաբաթ ա ինչ էդտեղով չէի անցել) ու 120 -ի վրա (ըտեղ մաքսիմումն 90 ա, բայց քանի որ ինքը միշտ ուղիղ ճանապարհ ա՝ 110-120-ի վրա միշտ ճղելով էկել եմ. զոնան էլ, որ վերցնես, էդ աստիճանի վտանգավոր զոնա չի (նու, հիմա հաստատ էլ տենց չեմ մտածում. ինչ դաս ա, որ քաղել եմ , էլ դու սուս), բայց արի ու տես՝ մեկ էլ 120-ի վրա վերջին վայրկյանին եմ նկատում, որ կալցևոյ ա դիմացս (անուշադրություն, ենթագիտակցաբար ճանապարհը հարթ ու առանց որևէ խոչընդոտի պատկերացնել, թե կես հատիկ քզանաքսի ազդեցություն) ու ուղիղ լաբավոյ հաքնում եմ կալցևոյին: 120-ի վրա: Զգում եմ, որ ավտոս թռնում ա ու երկու վայրկյանում հասցնում եմ ինքս ինձ ասել մտքումս՝ ֆսյո, ես վարի գնացի: 10 մետր թռնում ա ավտոն կալցևոյի մեջտեղով ու ընկնում եմ հարակից անտառի փոսը՝ պարբրիզս էլ դիմացով հագնում եմ ծառին:

    Հարվածը զգում եմ գլխիս վրա ՝ էէռբագախառը ու դեռ գիտակցությունս տեղն ա… բայց չգիտեմ՝ ինչ ա եղել հետս (այլանդակ ցավերի մեջ եմ, կամ ոտքս եմ ջարդել, կամ էլ աջ թևս, մեկ էլ երևի հաստատ գլխիցս արնահոսում եմ: Մի խոսքով, մտածում եմ, որ վերջը… եթե ուշքս միանգամից չգնաց , բան չի մնացել, հեսա անջատվելու եմ:
    Ծուխ ա դուրս գալիս կապոտից … ամբողջ ավտոն լխճվել ա … (ես էլ կյանքումս ոչ ավարիայի մեջ եմ ընկել ոչ էլ գիտեմ թե էդ էէռբագը ոնց ա աշխատում ու ոնց են դրան մի կողմ տանում ձեռներով, որ կարողանան դուրս գալ մեքենայից: Ամբողջ ավտոյի մեջ ծուխ ա… ու ես էլ ցավերի մեջ մտածում եմ՝ բա որ հանկարծ տրաքի … շուտ արա մի բան արա դուրս արի մեքենայից: Հազիվ ամրագոտին արձակում եմ ցավերի մեջ ու դուռը բացում եմ ինձ դուրս եմ շպրտում: Մութ ա, բան չի երևում …
    Չգիտեմ ՝ ուր եմ ընկել , մենակ գիտեմ, որ փոս ա: Թավալ գալով խոտերին սկսում եմ բարձրանալ փոսից ՝ ճանկռելով, հողոտվելով ինձ գցում եմ դեպի մայրուղի… ու պառկում եմ գետնին:

    Հետևից 5 մեքենա կանգնած, մարդիկ դուրս են եկել խառնված իրար… ջուր են բերում … ոնց եք պարոն … պարոն լսում ե՞ք մեզ : Ես էլ երկինք եմ նայում ու չեմ հասկանում ՝ երազ ա սա՞, մեռել ե՞մ, թե ՞ կենդանի եմ: Մենակ գիտեմ, որ սաղ մարմինս ցավում ա ու աջ թևս չեմ կարում շարժեմ:
    Մեկն էլ բա՝ մեքենան թռավ 10 մետր ու ընկավ փոսը … տենց բան հլը չէինք տեսել … զանգեք մեկդ ամբյուլանս ու ժանդարմերիա … շտա՛պ (մարդիկ են գոռգոռում)… ես ձայն չեմ կարում հանեմ… մենակ ասում եմ, որ չեմ կարում շարժվեմ ու ցավում ա …

    Ամբլյուլանսը գալիս ա, ինձ վերցնում են ու դնում մեքենայի մեջ ու տանում են հիվանդանոց: Ժանդարմը գնում ա ավտոյիցս բումաժնիկս ու փշրված հեռախոսս ա բերում ու հարցնում ա ինշուրանսի թղթերը (ես էլ ցավերի մեջ հիշում եմ, որ ինշուրանսս արդեն 2 շաբաթ ա սպառվել ա ու մոռացել եմ նորացնեմ. No reimbursement !!!! ) …… ու ժանդարմին չեմ ասում դրա մասին, որ ավելի մեծ քաքի մեջ չընկնեմ՝ ասում եմ ինշուրանսի թուղթը ավտոյի մեջ պիտի լինի ըտեղ մի տեղ … մեկ էլ բա ՝ լավ , կարևորը դուք եք, վաղը հիվանդանոցից կզանգեք ձեր ինշուրանսին , որ գան տանեն ավտոն (ի՞նչ գիտի , որ ավտոս էլ վարի գնաց առանց reimbursement -ի, ու հլի մի հատ էլ 400 եվրո պիտի տամ private towing assistance մեկին բերել տամ հանի ավտոն փոսից. ինշուրանս չունեմ) … բայց էդ պահին դա չի կարևորը…

    Կարևորը որ չեմ արնահոսում ոչ մի տեղից… մնում ա շտապ օգնության տեղը պարզեն՝ ինչ կոտրվածքներ ունեմ… տանում են, ստուգում են ու ոչ մի կոտրվածք (գլխի մասում ուժեղ շոկ՝ հարվածից, twisted ankle , մեկ էլ աջս թևս այլանդակ հարվածից ցավում ա ՝ չեմ կարում շարժեմ, բայց ասում են կոտրվածք չկա ՝ կարաք տուն գնաք: Առավոտը ժամը 4-ն ա , ո՞նց տուն գնամ, ու ինչո՞վ: Ոչ մեկին չեմ ուզում զանգեմ ասեմ պատահածի մասին , որ պանիկա չանեն: Ցավերի մեջ վեր կացա , հագնվեցի մի կերպ , էկրանը լրիվ փշրված հեռախոսովս ուղևորվեցի հիվանդանոցից ոտքով դեպի կայարան: Ցուրտ, քամի… ես էլ թեթև հագնված: Ժամը առավոտը 4հ30 ա իսկ Ռեյմս գնացող առաջին գնացքը ժամը 7հ40ին ա: Կայարանն էլ փակ ա:
    Եկա , կուչ եկած նստեցի դռների դիմաց ու մրսելով սպասում եմ կայարանի բացվելուն: Ու անալիզ եմ անում կատարվածը ու էլի չեմ կարում հասկանամ ՝ իրականություն էր թե երազ: Մրսելով, ցավերի մեջ ժամերը ձգում եմ տենց բորդյուրին նստած մինչև կայարանը բացվում ա ՝ մտնում եմ ներս , թոփալ ոտով մի հատ տաք կակաո եմ վերցնում կիոսքից ու խմելով սպասում եմ գնացքին: Նստում եմ ու գալիս եմ տուն:

    Ոչ մեկին ոչ մի բան չեմ ասում: Օրվա մեջ մամաս տեսնում ա քայլելս՝ ասում եմ ընկել եմ: Բա ավտոդ ու՞ր ա …… - մատոռը վառվել ա: (մինչև հիմա ոչ մեկ ոչինչ չգիտի. հավես չունեմ ավել պանիկաների ու ուծիմուծիների ու իրանց ավելորդ անհանգստություն պատճառելու): 2 օր հեգո Զանգում եմ պրիվատ towing -ին , բացատրում եմ կատարվածը ու գալիս ա ինձ վերցնում ա գնում ենք պատահարի վայր: Ու ցերեկային լույսով տեսնում եմ ավտոյիս վիճակը ու հավատս անգամ չի գալիս մի վայրկյան , որ ես դրա մեջ եմ եղել: Շամշյանի ֆոտոները քաք են կերել: Ամբողջ ավտոյի կեսը գառմոշկա դարձած լխճված ծառի մեջ…
    2 ամիս ա անցել… մինչև հիմա աջ թևս ցավում ա…
    կոճս ոնց որ թե դզվել ա բայց թևիս ցավը չի անցնում: Բժիշկն ասում ա կարող ա երկար տևի, որտև հարվածից մեջը մկաններ են պատռվել երևի…
    Մի խոսքով …

    Ու էս ամեն ինչը ո՛չ ալկոհոլի ու ոչ էլ թմրադեղի պատճառով: Չհաշված կես հատիկ քզանաքսը (բայց դե տարիներ ա ինչ քզանաքսով ավտո եմ քշել ու ուշադրության պրոբլեմ երբեք չէի ունեցել…)
    Ինչ ասեմ …
    Հիմա էլ ավտո ոչ ուզում եմ քշեմ, ոչ էլ: Հերիք ա:

  26. Գրառմանը 15 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (10.09.2019), Sambitbaba (18.09.2019), Smokie (02.10.2019), StrangeLittleGirl (07.09.2019), Varzor (08.09.2019), VisTolog (18.09.2019), Աթեիստ (13.09.2019), Արամ (10.09.2019), Գաղթական (07.09.2019), Հայկօ (12.09.2019), Հարդ (19.09.2019), Յոհաննես (07.09.2019), Նաիրուհի (07.09.2019), Ներսես_AM (07.09.2019), Ուլուանա (08.09.2019)

  27. #9944
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Էրեկ նախկին կոլեգաներիցս մեկի հետ էի խոսում։ Որոշ ժամանակ Անգլիայում պոստդոկից հետո նորից մեր հին համալսարանում գործի ա անցել, բայց ոչ մեր ամբիոնում։ Ասեց, որ մեր ամբիոնը հրաժարվում ա պոտենցիալ ֆիզարձակուրդի համար վճարել, դրա համար իրա գրանտով ուրիշ ամբիոն գնաց։ Էս էլ ձեզ գենդերային հավասարություն զարգացած Եվրոպայում։ Կոնկրետ դեպք, երբ կին պոստդոկի կարիերայի դեմն առնում են։

  28. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Varzor (12.09.2019), Յոհաննես (13.09.2019)

  29. #9945
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Եթե ճիշտ հասկացա` ինձնից առաջ Սպայդըրմենն էր էս տնքախուց այցելել...

    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  30. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Varzor (16.09.2019), Աթեիստ (16.09.2019), Տրիբուն (16.09.2019)

Էջ 663 684-ից ԱռաջինԱռաջին ... 163563613653659660661662663664665666667673 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Շատ անկապ օրագիր
    Հեղինակ՝ Աբելյան, բաժին` Անձնական օրագրեր
    Գրառումներ: 29
    Վերջինը: 14.11.2014, 14:59

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •