User Tag List

Էջ 662 684-ից ԱռաջինԱռաջին ... 162562612652658659660661662663664665666672 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 9,916 համարից մինչև 9,930 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 10256 հատից

Թեմա: Անկապ օրագիր

  1. #9916
    Կատու Quyr Qery-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.06.2010
    Հասցե
    կինոներում
    Գրառումներ
    727
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ես մի քիչ անառակ զավակ եմ, բայց դա իմ մեղքը չի, ես տաս տարուց ավել է՝ հոգեպես առողջ չեմ եղել, գլխումս միշտ ճիճուներ են վազվզում:
    Ակումբն ինձ դաստիարակել է, սովորեցրել, սիրել, գժվացրել, մեծացրել: Ակումբն ինձ փրկել է երկու անգամ:
    Սիրում եմ ձեզ:
    Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.

  2. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adam (22.06.2019), boooooooom (22.06.2019), CactuSoul (24.06.2019), ivy (22.06.2019), Sambitbaba (11.07.2019), Smokie (01.10.2019), Varzor (22.06.2019), Աթեիստ (22.06.2019), Գաղթական (22.06.2019), Նաիրուհի (25.06.2019), Ներսես_AM (22.06.2019), Նիկեա (22.06.2019), Ուլուանա (23.06.2019)

  3. #9917
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Առաջին հարցը որ տալիս ա օպերատրը՝ ի՞նչ ազգություն ունի։ Ասում եմ ինչ֊որ արևելյան, ավելի կոնկրետ դժվարանում եմ։
    Դիմում վերցնողին ասում եմ տասհինգ րոպե սպասում էի, ուրիշ իրադրության դեպքում կարար շատ ուշ լիներ ձեր գալը։ Ասում ա՝ ես չորրորդն էի էսօր, մենք շատ ենք իրանք քիչ։ Չգիտեմ, դա պետք ա հուսադրեր երևի։ Արդեն գիտեմ մոտավոր ժամանակը, տասհինգ րոպե... տասհինգ րոպեում ես մտքիս մեջ մի հսկա քաղաք կարամ գծագրեմ, բոլոր մանրամասներով, ու կարամ դադարեմ լինել։ Էս ա իրականությունը, որի մեջ այսօր հրաժեշտ ես տալիս վաղը հանդիպելու համար։ Մենք անմահներ ենք, ես էլ, այն մեկն էլ, ում ազգությունն ա որոշիչը, ու որի բռուցքի տեղը կապտում ա դեմքիս վրա։
    SWTS

  4. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (23.06.2019), CactuSoul (24.06.2019), ivy (23.06.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Varzor (23.06.2019), Նիկեա (24.06.2019)

  5. #9918
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Օր մեծություն, հոմոֆոբիայի պաշտպանող էլ ակումբում դարձա՝ գաջ ըլնեմ, ինչպես լակոտ վախտերով էինք ասում... իսկ բուն ասելիքս ջրվավ գնաց բառիմաստային քննարկումներում...

    Ինչևայլևսէ, մի դեպք էր մի քանի օր առաջ աչքովս ընկել... սովորաբար անմարդաշատ այդ ժամերին սառցադաշտում անսպասելի իրարանցում էր. տենց 11-13 տարեկան երեխաների ղալմաղալ էր կանգնած մի ուրիշ ձևի. թե՛ դպրոցներ էին արդեն արձակուրդ, սրանք էլ գնալու տեղ չունեին լցվել էին սառցադաշտ, թե դրսի դժոխային տապն էր ստիպել թաղի երեխեքին սառցադաշտում հավաքվել, բայց դե լիքն էին։ Որ ներս մտա, տաք նախասրահում էին գրեթե բոլորը, բայց որ գնացի սառցի վրա, սրանք էլ եկան, ու քանի էնտեղ էի, գրեթե ամբողջ խմբով կամ սառույցն էին գրավում, կամ՝ նախասրահը։ Մեջները մի քանի լավ չմշկողներ կային. զգացվում էր, որ տղաներից մի քանիսը հոկեիստ են, բայց մեծ մասը քչից շատից չմշկում էր, աղջիկներից մի ահագին խումբ էլ հազիվ էին սառույցի վրա կանգնած մնում։ Ու էս հոկեիստները այդ աղջիկներին էդ ինչ օրն էին գցում... հազիվ սանտիմետր-սանտիմետր սառույցի վրա տեղաշարժվողի վրա ագրեսիվ սահում էին, ու վերջի սանտիմետրի վրա կողքանց արգելակում ու սառույց սարքում. այդ աղջիկներից մի քանիսն էլ կարճ շորտերով էին, դե դուրսը շոգ էր՝ մերկ ոտքերով։ Աննասանություն էլի... բայց դե այդ տղաները ուրախանում ծիծաղում էին, իսկ այդ աղջիկների աչքերի մեջ կենդանի սարսափ էր։ Ու որ հիշում եմ դպրոցական մանկությունս, սենց տիպի բաներ էնքան-էնքան շատ էին... տղաները աղջիկներին մթոմ թե խաղալով բուլիինգ, ու ի՞նչն ա էլի ստիպում մարդ արարածիս փոքրուց այդքան դաժանություն մեջը հավաքել...

    Ֆունդամենտալ մակարդակում դեպքի խորքում մի կենտրոնական բան ա ընկած՝ ուժեղը բռնացել է թույլի նկատմամբ։ Ու սա ամենուր ա ու զզվելի ա ու դաստիարակվում ա փոքրուց։ Ու փոխանակ այդ բռնությունը քոքից կտրենք, ասում ենք՝ վա՛յ, էդ թույլը էս ինչ գույնի էր, ուրեմն ատելություն, բան, հարայ-հուրայ... հոմոֆոբիա՞ն էր բռնության պատճառը, կնատյացությո՞ւնը, իմիգրատների նկատմամբ անհանդուրժողականությու՞նը... չգիտեմ, ու երևի ոչ մեկս էլ չգիտի, բայց դա չի փոխում այն հանգամանքը, որ ուժեղը բռնացել է թույլի նկատմամբ։ Իսկ երբ միանգամից գոռում ենք ու պիտակում, շարժման շահերն էլ են տուժում, ու առաջ են բերում straight pride տիպի ախմախություններ։ Բռնությունը պիտի անխտիր դատապարտվի ու մեկը ինձ այնքան էլ չի հետաքրքրում, թե բռնացողը ինչ հանգամանքներով ա բռնանում... բռնությունը արդեն իսկ մարդատյացություն ա, կանիբալիզմի տիպի մի բան, որ քո իսկ տեսակին նվաստացնում ես, գոյության ու ապահովության զգացողության իրավունքից ես զրկում...
    Վերջին խմբագրող՝ Ծլնգ: 25.06.2019, 22:59:

  6. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (02.07.2019), ivy (26.06.2019), Progart (26.06.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Smokie (01.10.2019), Varzor (26.06.2019), Նիկեա (27.06.2019), Ուլուանա (27.06.2019), Տրիբուն (26.06.2019)

  7. #9919
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Անցյալ շաբաթ ընկերոջս ոտքը վիրահատել են։ Լուրջ բան չի, ուղղակի մի քանի օր չպիտի քայլի, որ վերքը լավանա. ամբողջ օրը բազմոցին նստած է։ Արդյունքում՝ բոլոր տնային գործերը, որ սովորաբար միասին ենք անում, լրիվ ընկել են իմ ուսերին. գնումներ անել, ճաշ էփել, աման լվանալ, լվացք անել և այլն, և այլն։ Եթե որևէ բան է պետք լինում, ես պիտի հասցնեմ (հեռուստացույց միացնել, ջուր բերել, լույսն անջատել, պատուհանը բացել և այլն)։ Հետն էլ ֆուլթայմ աշխատում եմ ու փորձում եմ իմ գործերից հետ չմնալ։ Ու օրվա վերջում լրիվ քամված եմ լինում, հալից ընկած։ Ինձ անձնական ժամանակ շատ քիչ ա մնում՝ օրը հազիվ կես ժամից մի ժամ։ Էս օրերին մտածում եմ հայ կանանց մասին. իրանց առօրյան շատ նման ա իմ վերջին օրերին։ Միակ տարբերությունն էն ա, որ հետն էլ նաև երեխաների խնամքով են զբաղվում ու ավելի շատ տան գործ են անում, անձնական ժամանակ էլ ընդհանրապես չունեն։ Մտածում եմ՝ ես իսկապես չէի դիմանա էդ տեմպին, լրիվ հալից կընկնեի կամ ինքնասպան կլինեի կամ կփախնեի ուղղակի։ Մտածում եմ՝ իրոք որ հերոս են հայ կանայք, որ դիմանում են էդ ամենին։

    Ընկերս ինձ ամեն օր շնորհակալություն ա հայտնում, ասում ա, որ շատ ա գնահատում, որ իր մասին հոգ եմ տանում, որ հենց մի քիչ կարողանա շարժվել, գոնե տան ճաշ էփելիս ու աման լվանալիս կօգնի և այլն, և այլն։ Ու մտածում եմ՝ հայ տղամարդկանց քանի՞ տոկոսն ա հասկանում, որ իրանց կանայք մեջտեղից ճղվում են իրանց պահանջները բավարարելու համար։ Քանի՞ տոկոսն ա շնորհակալություն հայտնում ու գնահատում, որ ամեն ինչ իրենց համար անում են, իսկ իրենք բազմոցին նստած հանգստանում են։ Ու մտածում եմ՝ երջանիկ մարդ եմ, որ էսպիսի հրաշալի մարդու հետ եմ ապրում։

  8. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (02.07.2019), erexa (09.08.2019), Freeman (01.07.2019), ivy (01.07.2019), Ruby Rue (03.07.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Smokie (01.10.2019), Varzor (01.07.2019), Նաիրուհի (10.07.2019), Նիկեա (01.07.2019), Ուլուանա (01.07.2019)

  9. #9920
    Մշտական անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.12.2018
    Գրառումներ
    236
    Mentioned
    11 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ու իրոք, ուրիշ տեղերում անցկացրած մի քանի օրը համարժեք ա սեփական քաղաքում ապրած տարիներին։
    Գնալու ճանապարհին մի պահ լսեցի մյուսների խոսակցությունը։ Մեկը մյուսին ասում էր, որ հայերը մենակ քիչ են ճանապարհորդում։ Հաճելիորեն զարմանում էին մենակ ճամփորդող եվրոպացու վրա, միաժամանակ փորձում հասկանալ, թե ինչի հայկական մենթալիտետին մի տեսակ չի բռնում աշխարհի տարբեր անկյունները միայնակ բացահայտելու պրոցեսը։ Խոսակցության մեջ մտնելու հավես չկար, ու մտքումս ուղղակի ուրախ էի, որ ես էտ քայլին գնում էի։
    Թբիլիսին սիրուն էր, քաղաքը ապրում էր ու ակտիվ շունչ տալիս։ Ինձ թվում ա, որ ի տարբերություն Երևանի, ունի հստակ ձեռագիր։ Համենայն դեպս, ես սիրեցի։
    Շատ ճիշտ ու ամենաանհրաժեշտ պահին ընկերացա մի ամերիկացու ու մի իռլանդոգերմանացու հետ։ Ուիլը Մալթայում էր սովորում, հասցրել էր մի քանի ամսվա մեջ թափառել Ռուսաստանի տարբեր քաղաքներից սկսած մինչև Հայաստան, Վրաստան։ Հետո էլ Թուրքիա էր գնալու, ու տենց երկրեերկիր մինչև Մալթա։ Կիլիանը ուղղակի թողել էր ամեն ինչ Կայզերսլաուտերնում ու գնացել Ավստրալիա ֆերմայում աշխատելու։ 1 տարի տանից ու ընտանիքից կտրված, Ավստրալիա, Նոր Զելանդիա, Կամբոջա, Հնդկաստան, Վրաստան։ Չգիտեմ, թե Վրաստանը ինչ կապ ուներ էտ ամենի հետ, բայց հետաքրքիր էր լսել մնացած երկրների մասին: Իրանք ստեղի ջահելների նման չէին, իրանք շատ բանի միջով էին անցել ու էտ շատ էր հետաքրքրացնում իրանց հետ եղած ժամանակը։ Վերջում էլ փարթի գնացինք ու լավ վերջաբան եղավ ամեն ինչի։ Հատկապես իմ համար։ Ֆրանսուհի կնոջ հետ սեքսի մտքից մենակ քեզ արդեն լավ ես զգում։
    Մի քանի օր էլ բնության մեջ անցկացրեցի։ Հանգստանալ էր պետք էմոցիոնալ առումով, ու բնության մեջ լինելը հանգիստ ու անմարդ քաղաքում ամենաճիշտ տարբերակն էր։ Բարեբախտաբար, էս դեպքում էլ ճիշտ պահին հայտնվեց ճիշտ մարդ, ու իրար հետ անցկացրած ժամանակը համ հաճելի էր, համ արդյունավետ երկուսիս համար էլ։ Երևի ավելի շատ հաճելի։
    Մի խոսքով, պետք ա ճանապարհորդել։ Ես էդ օրերին զգացի կյանքը, զգացի, որ ապրում եմ։ Էն ով էր ասում, որ վրանների մեջ քնելով, տունը չլինելով չես կարա երջանիկ լինես։ Չէ, ավելի երջանիկ չէի կարա լինեի, ու հիմա տանը տեղերիս մեջ պառկած էլի մտածում եմ վրանների մասին։ Մի բան հաստատ ա, կյանքում պետք ա տպավորիչ պահեր ստեղծել հետո հիշելու համար, ճանապարհորդելը հիմա դրա համար ամենահարմար տարբերակն ա ինձ թվում։


    Отправлено с моего MI 8 Lite через Tapatalk

  10. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (03.07.2019), Progart (05.07.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Smokie (01.10.2019), StrangeLittleGirl (03.07.2019), Հարդ (03.07.2019)

  11. #9921
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Thom-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Գնալու ճանապարհին մի պահ լսեցի մյուսների խոսակցությունը։ Մեկը մյուսին ասում էր, որ հայերը մենակ քիչ են ճանապարհորդում։ Հաճելիորեն զարմանում էին մենակ ճամփորդող եվրոպացու վրա, միաժամանակ փորձում հասկանալ, թե ինչի հայկական մենթալիտետին մի տեսակ չի բռնում աշխարհի տարբեր անկյունները միայնակ բացահայտելու պրոցեսը։ Խոսակցության մեջ մտնելու հավես չկար, ու մտքումս ուղղակի ուրախ էի, որ ես էտ քայլին գնում էի։
    Թոմի էս գրառումն ինձ մի պատմություն հիշեցրեց (երևի բլոգումս էլ գրած կլինեմ, երբ թարմ էր, բայց գուցե արժե հիմա տեսնել, թե ինչ եմ հիշում էս պատմությունից)։

    Ընդհանրապես, սինգլ էղածս ժամանակ ես էլ եմ հիմնականում մենակ ճամփորդել։ Նույնիսկ հիմա, երբ գործուղումների եմ գնում, էլի մենակ եմ ճամփորդում։ Իսկ երբ մենակ չեմ, խիստ ընտրովի մարդիկ են հետս, բայց էս գրառմանս նպատակը մի կոնկրետ պատմություն պատմելն ա։

    Տարիներ առաջ Զալցբուրգում սեմինարների պիտի գնայի։ Հայաստանից հետս ևս երկու հոգի կար։ Չնայած որ հայերի հետ ճամփորդելու մեծ փորձ չունեի, բայց իմ ականջին էլ էր հասել, որ հայերը չեն սիրում մենակ ճամփորդել. հիշում եմ՝ ուսանողական պրակտիկայի փոխանակման ծրագրերի ժամանակ կուրսեցիներս կռիվ֊ղալմաղալ էին անում, որ միասին ճամփորդեն, իսկ ես խելոք֊խելոք էն երկրներ էի դիմում, որոնք մենակ մի տեղ ունեին. մրցակցությունը փոքր էր լինում։

    Մի խոսքով, քանի որ սեմինարներին հասնելու բոլոր տեսակի ֆինանսական ծախսերը հրավիրող կողմն էր հոգում, նշանակում էր, որ Հայաստանից մեկնող երեք հոգիս էլ նույն չվերթով էինք հասնելու Զալցբուրգ, ու ես արդեն վատ կանխազգացում ունեի, որ ստիպված եմ լինելու մյուս երկուսի հետ ճամփորդել։ Դրա համար իմ ամբողջ շուստրիությունը գործի դրեցի, նախապես օնլայն ռեգիստրացիա էղա, որ օդանավակայանում հանդիպելու դեպքում իրար հետ ռեգիստրացիան չանցնենք ու իրար կողք չնստենք։ Էս մասը շատ լավ ստացվեց. օդանավակայանում իրոք հանդիպեցինք, ես ինքնաթիռի մյուս ծայրում էի, ուրեմն չվերթին ինքս ինձնով էի։

    Վիեննայում հինգ֊վեց ժամ տրանզիտ ունեինք։ Քանի որ Վիեննայի տրանզիտին սովոր էի, կարող էի շատ արագ քաղաք հասնել, իմ ռիտուալային սուրճը խմել, հետ գալ օդանավակայան։ Էդպես էլ ուզում էի անել, բայց Վիեննայի օդանավակայանում մյուս հայերն ինձ բռնացրեցին։ Հարցրին, թե ինչ եմ անում։ Ասացի, որ քաղաք եմ գնում։ Հայերից մեկը թե՝ ես էլ եմ գալիս։ Ու սկսեց մյուսին էլ համոզել, որ գա, չնայած որ ինքը ուզում էր օդանավակայանում մնալ։

    Էդպես երեքով գնացինք քաղաք։ Էլ չեմ հիշում՝ սուրճս խմեցի, թե չէ, բայց քաղաքը մի քիչ ցույց տվեցի, հետ էկանք օդանավակայան, գնացինք Զալցբուրգ։

    Ու Զալցբուրգում սկսվեց իսկական մղձավանջը։ Էնտեղ, իհարկե, տարբեր երկրներից լիքը ուրիշ մարդիկ էլ կային, բայց երկու հայերը (հատկապես նրանցից մեկը) ուզում էին հայերով ման գալ։ Ուր գնում էի, հետս էին։ Ոչ մի կերպ պոկվել չէր լինում։ Ասենք, պատահում էր, որ իրենք ուզում էին մի տեղ գնալ, ես ասում էի՝ դե լավ, ես էլ էսինչ տեղն եմ գնում, միանգամից մտքները փոխում, հետս գալիս էին։ Ու հա՛, սենյակն էլ առանձին չէր. հայերից մեկի հետ կիսում էի։ Դա նշանակում էր, որ օրվա մեջ ոչ մի վայրկյան մենակ չէի մնում ու արդեն խելագարվում էի։

    Շաբաթվա մեջտեղը, բարեբախտաբար, մի ազատ օր կար։ Դեռ շատ ժամանակ առաջ պլանավորել էի Մյունխեն գնալ՝ Ռիփի մոտ։ Մտածում էի՝ էդ ժամանակ վերջապես մի քիչ մենակ կմնամ, կհանգստանամ։ Երբ ինձ հարցրին, թե ինչ եմ անելու էդ օրը, ասեցի, որ Մյունխեն եմ գնալու։ Բնականաբար, մյուս հայերը մտածեցին, որ դա լավ գաղափար է, ասեցին՝ մենք էլ ենք գալիս։ Էստեղ արդեն սիրտս կանգնեց։ Եթե հետները գնացք նստեի, հաստատ կռիվ էր դառնալու։

    Միասին հասանք կայարան (նաև մի շարք այլ հետսովետական երկրներից մասնակիցներ կային հետներս)։ Տոմս ենք առնում։ Մինչ հայերը գցում֊բռնում, փորձում են որոշել երբ գնալ, երբ հետ գալ, գիշերը մնում են, թե նույն օրը հետ են դառնում, որ տոմսն է էժան, որը թանկ, ես վայրկենական առնում եմ հինգ րոպե անց մեկնող գնացքի տոմս, որը մյուսներից ահագին թանկ էր, արագ վազում պլատֆորմ, ու մինչ իրենք կողմնորոշվում են, իմ գնացքը շարժվում է։ Էդ պահին մի էնպիսի՜ խաղաղություն իջավ վրաս, որ էլ ասելու չէ։

    Հաջորդ օրը, երբ վերադարձա Զալցբուրգ, արդեն ամեն մեկն իր ուզած տեղն էր գնում, էլ հետևիցս չէին գալիս։

    Հետո շատ տարիներ անց հասկացա, որ սա պարզապես ճամփորդելու հայկական ձևն է, որ բոլորը պիտի միասին անեն ամեն ինչ, թե չէ վիրավորական կլինի որևէ մեկին մենակ թողնելը։ Հասկացա ու ավելի ներողամիտ վերաբերվեցի հետիս ճամփորդողներին, բայց ևս մեկ անգամ համոզվեցի, որ իմ՝ հետս ճամփորդողների նեղլիկ ցուցակից լավ բան չկա։
    Վերջին խմբագրող՝ StrangeLittleGirl: 04.07.2019, 23:24:

  12. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (06.07.2019), Progart (05.07.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Նաիրուհի (10.07.2019), Ուլուանա (05.07.2019)

  13. #9922
    Անմոռուկ
    Գաղթական-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2007
    Հասցե
    Լեռնաղբյուր
    Գրառումներ
    5,264
    Mentioned
    27 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Քանի դեռ ֆեյսբուքահայությունն աժիոտաժի մեջ ա՝ չիմանալով թե անանուն մանկապղծության ու բռնաբարության պատմությունների բլիցն իրական թե մտացածին համարել,
    մի բան էլ ես պատմեմ.


    Սրանից մոտ 20 տարի առաջվա դեպք ա..
    Մի օր էլ նկատեցինք, որ էս մեր մշտուրախ ու աշխույժ ընկերը խոժոռվեց ու խամրեց:
    Երկար հարցուփորձերին ի պատասխան խնդրեց սաղ ընկերությանը հավաքվել Կոնդում, որ քննարկելու թեմա կա:
    Էդ Կոնդինը մեր տղերքից մեկի արհեստանոցն էր, որ համ էլ համատեղությամբ մեր ժամանակ առ ժամանակվա խմելու ու քեֆ անելու վայրն էր:

    Մի խոսքով՝ սաղով հավաքվեցինք էնտեղ ու էս մեր ընկերն իր մանկության պատմությունը պատմեց, որ իրենց հայաթում իրենից ահագին մեծ մի տղա ա եղել, ու մի անգամ իրեն՝ 4-5տ երեխա վիճակում, տարել ա գարաժների հետևը, շորերն իջացրել ու քսմսվել ա հետևին:

    Էդ պահին դա արտերկրում էր ապրում, բայց ամառ էր, հետ էր եկել Հայաստան, ընկերս էլ տեսել էր ու բոլոր մանկական սթրեսները նորից գլուխ էին բարձրացրել մեջը..

    Էս սաղ պատմեց, վերջում էլ մեզ դարձավ հարցով, թե՝ հիմա հելնեմ գնամ ու էլ չգա՞մ, թե՞ ինչ անեմ...

    Սենյակում նենց լռություն էր իջել, որ դաժը սիգարետների վառվելու ճտճտոցներն էին լսվում:
    Սաղս շոկի մեջ էինք, ինքն էլ՝ գլուխը կախ նստած էր..

    Տղերքից առաջինը խոսեց՝ թունդ քրֆելով էդ անող անասունին:
    Հետո հերթով սկսեցինք մարդա մեր կարծիքը հայտնել:
    8 հոգով էինք, բայց ոչ մեկի մտքով էլ չանցավ մեր ընկերոջը մեղադրել:
    Ընկերությունը դադարեցնելու մասին խոսք էլ չէր կարող լինել:
    Որոշեցինք, որ հենց հիմա պիտի հելնենք գնանք դրան մորթելու:
    Բայց ինչ արինք՝ էդ ընկերս ոչ մի ձև չհամաձայնեց կոորդինատներ տալ..

    Խմեցինք, պարեցինք, անցավ գնաց:
    Մինչև հիմա էլ էդ տղեն ամենամոտ ընկերներիցս ա:


    Ինչի համար եմ սա պատմում.
    Եթե կարդացողներից մարդ կա, ով ժամանակին բռնության զոհ ա դարձել, կոչ եմ անում՝ ներեք ինքներդ ձեզ:
    Ներեք՝ էդքան ժամանակ ինքներդ ձեզ տանջելու համար, որովհետև դուք մեղավոր չեք, որ հանգամանքների բերումով զոհ եք դարձել:
    Ոչ ոքս էլ ապահովված չենք դրանից:

    ՈՒ յուրաքանչյուրս մեր կյանքի փորձն ունենք ու հիշողությունները, որտեղ ամեն ինչ չի, որ վարդագույն ա:
    Լիքը սև կետեր էլ կան:
    Բայց մարդ իրեն չպիտի շարունակաբար տանջի բաների համար, որոնք փոխելն իր ուժերից վեր ա:

    Յուրաքանչյուր վատ փորձից պետք ա ընդամենը դաս քաղել ու շարունակել առաջ շարժվել:
    Դա ա ուժեղ մարդու ճանապարհը:

    Հիշեք՝ դուք ծնված եք ձեր սեփական կյանքն ապրելու համար, ոչ թե՝ ուրիշների ձեզանից սպասելիքներն արդարացնելու:
    Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..

  14. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (06.07.2019), Progart (05.07.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Thom (05.07.2019), Varzor (05.07.2019), Աթեիստ (05.07.2019), Յոհաննես (05.07.2019), Նաիրուհի (10.07.2019), Ուլուանա (05.07.2019)

  15. #9923
    Պատվավոր անդամ Adam-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.01.2007
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    2,034
    Mentioned
    14 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջին 10-ը տարիների ընթացքում փորփրեցի ամեն տեսակի էզոտերիկ կազմակերպություն: Անդամագրվեցի դրանցից շատերին: Մասնակցեցի տարօրինակ, բայց հետաքրքիր րիտուալների: Մի քանիսում հասա վարպետի աստիճանի: Ինձ շատ բան սովորեցրին էդ տարբեր տեսակի փիլիսոփայական ուսմունքներն ու խմբերը: Հարստացրին ապրածս ու տեսածս: Հնարավորություն ընձեռեցին շփվելու տարօրինակ, բայց ունիկալ ու հետաքրքիր մարդկանց հետ: Կասեի նույնիսկ՝ ինձ ստիպեցին մի քանի տարի զգալ, որպես «կինոյի տղա», ով հայտնվել էր իրենից 40 տարի մեծ գաղտնի փիլիսոփաների շրջապատում ու արկածներ էր փնտրում: Ստացա ուզածս արկածները: Ստացա ուզածս գիտելիքը:

    Բայց… ճանապարհին հանդիպեցի մի մեծ Բայց-ի: Դա էդ չարաբաստիկ հիերարխիա հասկացությունն էր: Ես հիերարխիայի համար չեմ ստեղծված: Չափից շատ անկախ ու անհնազանդ եմ դրա համար: Բոլորը դա տեսնում էին ու իրենք էլ զգում էին, որ մի օր հեռանալու եմ: Էդպես էլ եղավ: Իմ սեփական անհնազանդության ու անկախության մեջ մնալու ցանկությունն ավելի ուժեղ գտնվեց, քան հարուստ փիլիսոփաների որևիցե network.

    Մարդիկ էսօր էզոտերիկ խմբեր մտնում են իրենց ֆինանսական իրավիճակը բարելավվելու համար: Կարիերա անելու ու իրենց առջև դռներ բացելու համար: Մտնում են, որովհետև աֆերիստ են ու իրանց մենակ փողն ու բիզնեսն ա հետաքրքրում ու կազմակերպության մեջ եղող հարուստները: Իսկ ես թքած ունեի: Ես ի սկզբանե մտել էի, որովհետև ուզում էի լցնել ապրածս, տեսածս ու գիտելիքս, այլ ոչ թե գրպանս:

    «Ինչի՞ ես դուրս գալիս …, մի քանի տարի էլ մնա, ասում են՝ դռներ ա բացում», - ասում էր հետս initiate եղածներից մեկը: Ես էլ քմծիծաղ էի տալիս իր աֆերիստության ու հիմար շահամոլության վրա: Միգուցե: Միգուցե ճիշտ էր: Բայց դա իմ համար չի: Network-ով հաջողության հասնելու ճանապարհն իմ համար չի: Ես դա զգում եմ ու միշտ զգացել եմ: Ես արկած էի փնտրում ու արդեն ստացել եմ իմ բաժին հարստությունը: Ինձ ավել բան պետք չի էդ կազմակերպություններից: Ես երբեք չեմ կարա վարպետի աստիճանից ավելի վերև աճեմ նմանատիպ տեղերում, քանի որ պիտի հնազանդ լինեմ:

    Պիտի քծնեմ, պիտի հեգնանք, նկատողություն, անհիմն կամակորություն ու hazing կուլ տամ: Էդ ժամանակ կսիրվեի ու կաճեի: Բայց չեմ կարա: Ես թքած կունենամ, թե դիմացս կանգնածը 70-ամյա մեծահարուստ բիզնեսմեն ա, թե չէ: Եթե մի կես բերան ինչ-որ մի բան էն չասի՝ ես չեմ կարա դա կուլ տամ: Ես իրան տեղը կդնեմ կամ կվիրավորեմ պետք եղած դեպքում՝ թքած ունենալով իրա սոցիալ վիճակի վրա ու էն բանի վրա, որ ինքը ինձ եղբայր ա կոչում, պաչելով ա բարևում ու մի օր իմ համար պիտի «դուռ բացի»: Ես էդ դռներն ինքս եմ փորձում բացել: Եթե բացվեց՝ շատ լավ, եթե չէ, ուրեմն դա իմ համար չէր: Էս ա իմ սկզբունքը: Ամեն ինչ, բացի հիերարխիայից: Դա իմը չի: Ուզում են՝ աշխարհի հարստությունը տան՝ մեկ ա ես ազատությունս ու անհնազանդ լինելու իրավունքս անգին եմ համարելու:

  16. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (06.07.2019), Progart (05.07.2019), Varzor (05.07.2019), Աթեիստ (05.07.2019)

  17. #9924
    Nowhere Man Smokie-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.02.2010
    Հասցե
    Nowhere Լand
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    4,879
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    6 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինչքան անդուրն էր, հետևիս կանգնած էն կինը, կամ կնոջ ճղճղան ձայնով աղջիկը, որ համերգային երկրորդ հատվածից սկսեց հարամ անել ինձ համար միակ կայֆ ու հաճելի իրադարձությունը: Որ եկել էր բոլորովին այլ նպատակով` գլխավոր նպատակով ու ո'չ ուզում, ոչ է'լ փորձում էր վայելել: Նման մարդիկ երևի ոչինչ չեն հասկանում արվեստից, ճաշակից ու մակարդակից: Միայն շտապում են, վազում են ու կողմնակի մանրուքներն անտեսում:
    - Ա՜պրեք, ա՜պրեք շատ լավ ա,- գոռում ա բարձր: Մի երկու վայրկյանում հասցնում եմ մտածել, «լավ պարտադիր ա՞ իրա ուրախ էմոցիաները էսպես ցույց տա, իրա՛ն ցույց տա երաժիշտների մոտ», բայց էդ վայրկյաններից հետո որ չի գոռու՜մ,
    - Հերիք ա ՜, հերիք աա:
    Ասենք որ ի՞նչ:

    Ինչքան տարբեր են մարդիկ: Ու ինչքան սխալ կերևայի ես էդ տիկնոջ աչքերում: Հաստատ ոչ պակաս, քան ինքը իմ:Գուցեև ճիշտ էր ինքը, որովհետև իսկականից բուն միջոցառման նպատակը համերգը չէր, բայց դե մեկ աանդուրն էր իմ համար ինչքան որ ես իր համար կլինեի:
    Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:

    Սերգեյ Ռախմանինով

  18. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (13.07.2019), Sambitbaba (13.07.2019), StrangeLittleGirl (07.07.2019), Varzor (08.07.2019)

  19. #9925
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Արդեն երկու շաբաթ է, ինչ Դանիան նոր կառավարություն ունի։ Էսպես կոչված փոքրամասնության կառավարություն է։ Այսինքն, իշխող ուժը՝ սոցիալ֊դեմոկրատները, ընտրություններին մեծամասնություն չեն հավաքել, բայց քանի որ կարմիր բլոկի կուսակցություններն աջակցում են սոցիալ֊դեմոկրատներին, կառավարություն կազմելը հնարավոր եղավ։

    Դեռ ընտրություններից հետո Դանիան միանգամից գլխիվայր շուռ եկավ ու ուրիշ պետություն դարձավ։ Ռասիզմն ու քսենոֆոբիան հանկարծ էլ նորմ չէին, օքեյ չէր իմիգրանտների դժբախտության վրա քեֆեր սարքելը։ Ու չնայած որ սոցիալ֊դեմոկրատներն իշխանության են եկել հակաիմիգրացիոն խոստումներով, նոր կառավարության ձևավորումից հետո ամեն ինչ փոխվում է. բոլոր պաշտոնական փաստաթղթերում «գեթո» բառը փոխարինվում է «խոցելի բնակավայրերով», «տուն ուղարկելու» քաղաքականությունը փոխարինվում է «ինտեգրացիայով», նորից ընդունում են փախստականների քվոտա, նշում են, թե «ոչ֊արևմտյան» իմիգրանտների մեծ մասն ինչպես են հարգում դանիական արժեքները ու իրենց ներդրումը կատարում հասարակության մեջ, թե Դանիան հումանիստ պետություն է ու պիտի պատերազմից փախչողներին օգնություն ցուցաբերի։ Ու էն վերջին չորս տարիների ռասիզմը, ատելությունը, չարությունն ու ֆաշիզմն անհետացել են, ոնց որ չեն էլ եղել։ Ընդամենը կառավարությունից եկած խոսքեր էին պետք։

    Էս ուղղակի ասում եմ, որովհետև սիրո ու համերաշխության հեղափոխությունը սիրո ու համերաշխության լիքը պոտենցիալ ուներ։ Մենակ թե վերևից էդ խոսքերն ու գործերը չեկան, հասարակությունն էլ մնաց նույնը։

  20. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Varzor (12.07.2019), Նաիրուհի (10.07.2019), Նիկեա (10.07.2019)

  21. #9926
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    80-ականների վերջերին էր․․․ Մոսկվայից էն ժամանակ ահռելի գնով հորս գնած դեֆիցիտ «Америка» ամսագրի կազմին Ջիմմի Քոննորսն էր՝ լուսանկարված խաղի ընցաքում՝ ռակետը ձեռքին։ Տոնվում էր ամերիկացու երկար կարիերան թենիսի կորտում և իր հակամարտությունն ավելի հաջողակ հայրենակից Մաքընրոյի հետ։ Այնքա՜ն հեռավոր էին այդ թենիսի դաշտի գլադիատորները, բայց դրանից հետո տարվեցի թենիսով ու չնայած որ երբեք էլ լուրջ չեմ զբաղվել, բայց գրեթե միշտ էլ հետևել եմ սպորտին։ Դե հետո էլ Աղասին հայտնվեց․․․ նա էլ՝ իր հայրենակից ախոյան Սամփրասի հետ։ Սամփրասը ավելի հաջողակն էր, բայց նաև ավելի կարճ սպորտային կյանքովը․․․ ահագին նմանություն կար Քոննորս-Մաքընրոյ մրցակցության հետ։ Բայց դե սրանք էլ հեռացան դաշտից․․․ կարծես Ռոդիքը պիտի էստաֆետան ստանձներ՝ ամերիկյան հաղթարշավը թենիսում շարունակելով․․․ բայց մեծ թենիսին պատահեց Ֆեդերերը, ու ամեն-ամենը փոխվեց։ Շատ շուտով հասկանալի դարձավ, որ նախորդ ռեկորդները, որոնք համարվում էին գրեթե անհաղթահարելի, այլևս անպաշտպան էին շվեյցարացու գրոհի դիմաց։ Բայց ինչպես իր բոլոր նախորդները, Ռոջերն էլ չէր կարող հասնել իր բոլոր բարձունքներին առանց հավատարիմ ախոյանների՝ հանձինս նախ Ռաֆայի, հետո էլ՝ Նովակի։ Հիշում եմ 2004-ի Ուիմբլդոնում հաղթանակից հետո (լավ եմ հիշում տարին, քանի որ Շառապովայի աստղային հաջողության տարին էր նաև) Ռոջերի հետ մի հարցազրույց էի կարդում, որում ասաց, որ հանգիստ տեսնում է իրեն Ուիմբլդոնի եզրափակիչ փուլերում մոտակա 10-15 տարիներին։ Ես էլ մտածեցի՝ այ քեզ լոպազ․․․ հասկացանք լավն ես, բայց հո վեշնիյ չես, էդ անդերը․․․․ արի ու տես․ 2019 թիվն է, Ռոջերն էլ եզրափակչում է Նովակի դիմաց՝ կիսաեզրափակչում հաղթելով Ռաֆային։ Ի՜նչ թենիսային 20-ամյակ էր, գրողը տանի․․․

  22. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (13.07.2019), LisBeth (13.07.2019), Sambitbaba (13.07.2019), Tiger29 (13.07.2019), Յոհաննես (13.07.2019)

  23. #9927
    Bleeding Sunshine CactuSoul-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2006
    Հասցե
    Within The Realm Of A Dying Sun
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    3,462
    Mentioned
    11 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ասենք խի՞, էլի, խի՞ պիտի անպայման համբուրելու փորձ արվի, հետո էլ ներողություններ խնդրվեն: Արդեն համոզվել եմ. խնդիրն իմ մեջ չի, ես ոչ մի սխալ չեմ արել, ոչ մի առիթ չեմ տվել, ոչ մի կերպ չեմ պրովոկացրել, նույնիսկ հետը գրեթե չեմ շփվել, չնայած միասին էինք գնացել: Ու ոտից գլուխ փակ էի հագած: Զուտ տենց ուզեց մարդը: Անկախ նրանից, որ ամուսնացած ա: Տո անկախ ամեն ինչից:
    Խի՞ ա կեղտն էսքան ընդունելի ու օրինաչափ մեր հասարակության մեջ: Որ սկի չեմ կարողանում նորմալ ջղայնանալ էս առիթով: Ակամա մտածում եմ՝ դե տղամարդ ա, տենց ընդունված ա, մանավանդ ինքն էլ սիմպո ա ու երևի սովոր ա, որ աղջիկները հեշտ պիտի «կպնեն»:
    Բայց ախր էդ զզվելի ա, է՞: Նողկալի ա, որ բանական մարդը կարող ա իր ընտրությունը մոռանա կամ արհամարհի, ձեռի հետ կողքից ուրիշ կայֆեր փնտրի: Ստեղ նույնիսկ կողակցի զգացածի, նրան պատճառած ցավի մասին չի խոսքը, այլ հենց էդ նույն մարդու, ով մարդ լինելը չի գերադասում զուտ կենդանի լինելուն:

    Հ.Գ.
    Ասում ա՝ առաջին անգամ էր, որ փորձեցի համբուրել ու մերժում ստացա: Տո լավ, է՞ :Դ
    ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…

  24. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (13.07.2019), Smokie (01.10.2019), StrangeLittleGirl (13.07.2019), _Հրաչ_ (13.07.2019), Աթեիստ (13.07.2019), Գաղթական (13.07.2019), Ուլուանա (13.07.2019)

  25. #9928
    Ասում էին երաժիշտ... Հարդ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    19.06.2009
    Հասցե
    15.974 Hz
    Տարիք
    30
    Գրառումներ
    1,861
    Բլոգի գրառումներ
    10
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Գրառում

    Անցած մայիսին էր: Գործից ոտքով տուն էինք բարձրանում: Ինքն ինձ ասում էր արի գնանք ցույցերին, արդար չի որ բոլորը մասնակցեն մենք չէ: Ես չէի մասնակցում, չնայած որ ամբողջ օրը իմ քթի տակ էր էդ ամեն ինչը: Ինքը մենակ էդ օրն առաջարկեց, հետո էլ արդեն ինքն էլ չէր ուզում: Հա ես հեղափոխության մասնակից չեմ եղել, ու ամաչում էի էն ժամանակ: Ամաչում էի որ հիմա մարդիկ պայքարում են, որ իմ նման չպայքարողների համար էլ լավ լինի: Բայց էդ քիչ էր որ ես էլ մասնակցեի: Չէի կարողանում ինձ բացատրել թե ինչի, բայց մի բան ինձ հետ էր պահում, մի բան ինձ դուր չէր գալիս: Ամաչում էի բայց ուրախ էի, հպարտանում էի բոլորով, ու չէի թաքցնում որ կողմնակից եմ իրադարձություններին:

    Անցավ տարի ու ավելին: Ամոթը կամաց-կամաց գնաց, զգացի որ չմասնակցելս ինչ-որ «արդարացրել ա իրան» ու վերածվում ա «հպարտության», որ էդ ամեն ինչին չեմ մասնակցել: «Հպարտությանը» զուգակցում ա տրամադրության անկումը, որ ամեն դեպքում լավ չի լինում: Ամեն օր ավելի ու ավելի եմ հիասթափվում: Ամենամեծ ցավով գիտակցում եմ, որ որոշ շրջանակներում տարածված «դեբիլների ապստամբություն» հեշթեգը գնալով մոտենում ա իրականությանը:

    Ու երբ ասվում ա թե մեր հեղափոխությունը անարյուն էր, ես համաձայն չեմ: Պարզապես էդ արյունը հիմա ա թափվում: Երբ ամեն անասուն իրան անպատժելի ու երկրի տեր զգաց՝ արյուն սկսեց թափվել ճանապարհներին:

  26. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (14.07.2019), StrangeLittleGirl (14.07.2019), Thom (13.07.2019), Varzor (15.07.2019)

  27. #9929
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Նստած, Ջարմուշի ֆիլմն էի նայում։ Հիշեցի, որ Երևանում երբ տուն էի վերադառնում, Ամերիկյան համլսարանի ծառների մեջ կիմոնոյով ու սրով մեկը ճապոնական երաժշտության տակ սիրողական հմտության մակարդակի օդի հետ պայքար էր մղում։ Մտածում էի՝ իրա հետ մի բան էն չի։ Հիմա հասկանում եմ, թե ինչը։
    Սեանսի կեսից կողքի դատարկ աթոռի կաշին ճռռաց, ինձնից զատված մի մեծ ձանձրույթ իջավ մեջը։ Ծանր թվաց։ Ամեն մարդկայինը որպես կանխատեսելի ընկալող, հանգիստ, ինչպես սցենարը իմացողն էր։ Վերջը լավ չի լինելու, ասեց։ Բայց ոչ մեկ չերերաց։ Բոլորը զբաղված էին պոպկորն խրթխրթացնելով։

    Երբ դուրս եկա, նստեց ուսերիս ու ասեց դե ինձ տար։ Կզացած տուն մտա, ինձ ասեցին, որ կոտրված տեսք ունեմ։ Ասեցի, հոգնել եմ, երևի․․․ դժվար ա էսքան քայլել, ձանձրույթը ուսերիդ։
    SWTS

  28. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.07.2019), CactuSoul (17.07.2019), Sambitbaba (14.07.2019), Skeptic (14.07.2019), Smokie (01.10.2019), Varzor (15.07.2019), Yellow Raven (14.07.2019), Աթեիստ (14.07.2019), Յոհաննես (14.07.2019), Վիշապ (14.07.2019)

  29. #9930
    Պատվավոր անդամ Adam-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.01.2007
    Տարիք
    33
    Գրառումներ
    2,034
    Mentioned
    14 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ամեն անգամ երբ Իտալիա եմ գնում՝ ոնց որ թե ետ գնամ հայրենիք, ուր տարիներ շարունակ չեմ եղել: Մի քանի բառ գիտեմ իտալերենից ընդամենը. «չաո, գրացիա միլլե, իքսկուզի, բուենա սերա»: Էդքանը: Բայց բոլորն ասում են՝ նենց էներգիայով ու հավեսին կերպարի մեջ մտնելով ես էդ բառերն ասում, որ սկի չեն էլ ջոկում, որ տեղացի չես: Ես Իտալիայի համար, որ էդպես վերցնենք, մի տենց եսիմ ինչ թուլություն չունեմ: Քաղաքները կեղտոտ են, մարդիկ՝ շուկայական … եսիմ… մի տեսակ հյուսիսային Ֆրանսիայի սնոբությանը սովորել եմ արդեն: Էստեղի դիսցիպլինային, մաքրությանն ու ապրելա-շփվելաձևին:


    Բայց Իտալիայում մի տեսակ ենթագիտակցորեն ինձ տանն եմ զգում՝ չնայած որ երբ սթափ մտածում եմ՝ Իտալիան ինձ ոչնչով չպիտի քաշի: Լեզուն չեմ սիրում, ուտելիքը՝ մեեեհ… , մարդիկ՝ մեեեհ… բայց… ինչ-որ մի բան կա … եսիմ … կարող ա՞ որ հայերին նման են դրա համար: Երևի… Հ.գ. օֆ եսիմ … մի վախտ վերջնականապես ուզում էի տեղափոխվեի Բոստոն ու հավերժ ըմերիքըն լայֆ սկսեի, բայց հիմա առանց հյուսիսային Ֆրանսիայի ու իրա համապատասխան սնոբության չեմ կարում: Գումարած, որ մարդիկ սիրուն են ստեղ:


    Հ.գ. էս ինչ մակերեսային մարդ դուրս եկա ես բայց …

Էջ 662 684-ից ԱռաջինԱռաջին ... 162562612652658659660661662663664665666672 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 5 հոգի. (0 անդամ և 5 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Շատ անկապ օրագիր
    Հեղինակ՝ Աբելյան, բաժին` Անձնական օրագրեր
    Գրառումներ: 29
    Վերջինը: 14.11.2014, 14:59

Թեմայի պիտակներ

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •