Ամեն ինչ մի տեսակ դեղին ա՝ շենքերը, բները, երկինքը, ոնց-որ հին թղթի վրա նկարած լինի ու բոլոր պատկերները չեն, որ եռաչափ են:
Մի տեսակ կարծես հարբած լինեմ, թմրած եմ, մտքերս շատ ցրված են ու հոսում են, չեմ կարողանում որևէ բանի վրա կենտրոնանալ, երևի ինձ հարբեցրել են էստեղ բերելուց առաջ:
Կատուներն ինձ ընտրել են իրենց ինչ-որ հին թշնամու դեմ կռվելու համար: Իրենք հազիվ էդքանն են կարողացել բացատրել, որովհետև նորմալ խոսացող կատու հիմա չկա:
Չնայած չգիտեմ թե էդ ով ա ու խի են ինձ ընտրել, բայց համաձայնվել եմ, որովհետև մենակ դրանից հետո ինձ կվերադարձնեն:
Մտնում ենք իրենց պալատը, որն իրականում թղթից մեծ տուփ ա, պատերին ինչ-որ անկապ բաներ խզբզած, էս տեղն արդեն վրես ազդում ա, սկսում եմ մտածել, թե ո՞ւմ պիտի հաղթեմ: Երևի մի մեծ կատվի կամ շան: Երանի շուն չլինի, վախենում եմ շներից:
Երբ մտնում ենք տուփի մեջ, տեսնում եմ լիքը տարբեր տեսակի կատուների, որոնց մեծ մասը սովորական չեն, համենայն դեպս այնտեղ, որտեղից ինձ բերել են, քայլող կատուները սովորական չեն: Թե՞ սովորական են, չեմ կարողանում հիշել ինձ որտեղից են բերել:
Կենտրոնում նկատում եմ Շամանին: Չգիտեմ որտեղից եմ իրեն ճանաչում, բայց վախենում եմ իրենից, կատուներն էլ են վախենում, երևի թշնամին շատ ուժեղ ա, որ իրեն էլ են կանչել:
-Կռվել գիտե՞ս:
-Չէ, - ասում եմ, թքած ունեմ իրանց կարծիքի վրա, թող գոնե նորմալ զենք տան:
Շամանը գրպանից մի շիշ ա հանում, շշի կիսաբաց խցանի տակից մի քիչ դուրս ա գալիս սև հեղուկը, նայում ա ինձ ու մի տեսակ հարազատ ձևով ժպտում ա, էստեղ երևի մենակ ինքն ա իմ կողմից.
- Վերցրու, - ասում ա Շամանը, - սրա բաղադրության մեջ մտնում ա բոլոր տեսակի կատուների արյունը, - էս խոսքերի վրա կատուների շարքում փսփսոց ա ընկնում, մի քանի հոգի ուշաթափվում են, մեկը փսխում ա, Շամանն առանց ուշադրություն դարձնելու շարունակում ա.
- Քիչ կխմես, օրը մի կում, թշնամու մոտ գնալու ես թռչելով, եթե արևին շատ մոտենաս, էս հեղուկը կուլ կտա արևն ու աստղերը, կմնանք մթության մեջ, էդ ժամանակ հետ արի, ինձ ասա, մի բան կմտածենք:
Հանկարծ ամեն ինչ կորում ա՝ տուփը, կատուները, Շամանը, ժպտացող հեղուկը:
- Ռո՞ւբ, Ռո՛ւբ:
- Հա, քնած չեմ, ի՞նչ ա եղել:
- Ռազվեդչիկներն են կապ տվել կողքի պոստից, ****ի երեսին եսիմինչ ա դուրս տվել:
- Ժամը քանի՞սն ա:
- Իննը, լույսը շուտվանից բացվել ա:
- Ստուգողների ավտոյի հետ դեղ կուղարկեմ:
Աշխատում եմ նորից քնել, գնամ տեսնեմ ինչ եղավ կատուների հետ: բայց էլ չի ստացվում, դեղին աշխարհը անդարձ կորավ Շամանի, թշնամու ու արևը կուլ տվող սև հեղուկի հետ:
Մեջբերել
Հա՛, մեկ էլ մի անգամ դասախոսներից մեկի մասին կարծիք էի գրել, Բյուրն ինձ ասում էր մանկապարտեզ, էդ տպավորվել ա մեջս, բայց իմ համար էս մանկապարտեզային վիճակներն են դեռ, սենց ինչ-որ անկապ մանրուքներ իմ համար էնքան կարևոր են սովորելու տեսանկյունից։ Դրա համար էլ իմ կրթությունը դառել ա գլխացավանք իմ համար։ 
, քրոջը թողում ա մենակ տեղ գնա՞։ Ով ա էտի արա վաբշե։
Կանգառս էր․ զզվելով իջա․․․
Էջանիշներ