Անկապ օրագիր

[StrangeLittleGirl]

Մեր թիմում մի ֆրանսուհի կա: Ինքը շատ լավն ա, հավեսին տիպ ա, հումորով-բան: Բայց իրա հետ աշխատելը շատ դժվար ա. ամեն անգամ, երբ մի բան առաջարկում ա միասին անել, անընդհատ մտածում եմ՝ does she really mean it? Քանի անգամ էղել ա, որ իրա առաջարկած ինչ-որ բանի ներկայացել եմ ու զգացել, որ ավելի լավ էր՝ չգնայի: Ու խոխմն էն ա, որ ինքը դանիացու հետ ա ամուսնացած, հա ինձ թվում ա՝ պիտի որ «դզված» լինի: Բայց չէ... Հիմա էլ Ֆրանսիայից հյուր ենք կանչելու, առաջարկել ա, որ իրա տանը մնա: Ու նստած մտածում եմ՝ հաստա՞տ: Հիմա ո՞նց ուղարկեմ հրավերը

[keyboard]

Ասում եմ էս հարկային բարեփոխումների մասին օրենքը մի հատ անեկդոտ հիշացրեց, կիսվեմ մի քիչ լացեք.

Անտառում ապրում էին կենդանիները և այդ կենդանիներից գայլը ամեն օր, որտեղ պատահի, նապաստակին բռնում ու ....
Նապաստակը գնում ա առյուծի մոտ զի բողոքն ներկայացնելու, որ գայլը իրան ամեն օր ....
Առյուծը կանչում ա գայլին ու ասում, որ զի նապաստակն չցանկանայ, որ գայլը յուռան ամեն օր ...., գայլը պետք է դա անի շաբաթական մեկ անգամ: Ընդհանուր համաձայնությունից հետո բոլորը ուրախ գնում են տներով:
Հաջարդ օրը գայլը անցնելուց նապաստակին տեսնում ա բռնում ու ...., հաջորդ օրն էլ ա տեսնում նապաստակին ու ասում.
-Նապաստակ, մոտդ նշի, էսօր էլ հաջորդ շաբաթվա տեղն եմ ...., հաջորդ օրը էլի նույն բանը.
-Նապաստակ, մոտդ նշի, էս էլ հաջորդի հաջորդ շաբաթվա տեղը...
Էդպես մի ամիս շարունակ, մի օր առյուծը պատահական հանդիպում է նապաստակին ու տեսնում, որ նապաստակը թևի տակ մի թղթապանակ գնում է, առյուծը հարցնում է.
-Հը նապաստակ ախպեր, ոնց ա կյանքը, փոխվել ա՞ մեր վերջին հանդիպումից հետո,- նապաստակը պատասխանում է:
-Առյուծ արքա, ամեն ինչ նույնն ա, ուղղակ թղթաբանությունն է ավելացել

Հիմա էս օրենքն ա, արդյունքում սաղ նույնն ա, ակտեր տույժեր տուգանքներ, մենակ սրան էլ ավելացված թղթաբանությունն ա շատանում:

[GriFFin]

Էն որ ակումբի բժշկականի երեխեքը մեդիկուսի երեխեքն են) առաջվա մեդիկուսի)

Էն որ ես մեդիկուսից չեմ :p
Վայ, ես նոր տեսա, որ սխալ տեղ եմ գրել։

[Freeman]

Երբ նորություն ես իմանում, ու չգիտես ինչ ռեակցիա տաս, ինչ զգաս, ինչ անես, ինչ մտածես, չկա մարդ, ում հետ կիսվես։ էն էլ էս չոլում։
Ինչի՞ համար ես ապրում, եթե չհասկացար քո ամենահարազատ մարդկանցից մեկի հետ ինչ ա կատարվում ու չկարացար կանխել։
Աշխարհ, քո ամենալավ մասնիկն էլ չկա։

[Ռուֆուս]

Մենակ ես կարայի մի քանի երկարատև ինտերվյուներից, առաջադրանքներից ու action plan գրելուց հետո վերջապես ընդունվեի նոր աշխատանքի ու առաջին աշխատանքային օրը 24 ժամը դեռ չլրացած հրաժարվեի դրանից։

Մի հարցրեք ինչ ա եղել, բայց Հայաստան գալուցս հետո էս նոր աշխատավայրումս անցկացրած մեկ ու կես ժամը ապրածս ամենամեծ մշակութային շոկն ա եղել, էն աստիճանի վատ, որ կեսից թողեցի օֆիսից փախա։

Ինչ լավ ա, մյուս գործս կա, ավելի շատ սիրեցի...

#ihatesovet

[Rainbow Girl]

Ինչու եմ տխուր...
թվումա էս հերթական էն տխրադալուկ բողոքներիցա...
Ով գիտի, երևի տենցել կա, գլխի չեմ , տաք եմ դեռ....


Վերջին 8ամսում կյանքումս շատ բաներ կատարվեցին...
Նոր կյանքս գլխիվայր փոխեց ինձ, ու թվում էր ես շարժվում էի իմ կյանքի հենց էն երազանքներով , որ 22 տարի շարունակ ստեղծել էի...
Բայց...թող չգար աշունը, էն աշունը, որ երազանքներիս կցած սպասել եմ` քո խոստացած 《ուրիշ》 աշունը...
Շատ ուրիշ կարևոր բաներ եմ հասկացել, որ իմ մեջ կար, ու հավատում էի դրան,,,
Էլ չկան...էլ չկամ , նույնը չեմ.....

[Մ Մ]

Երբ յուրաքանչյուր իրավիճակից կարողանում ես ելքեր գտնել, հաստատակամ ես, ունես բնավորություն, ունես օրենքներ. երբ սկսում ես վստահել սեփական ուժերիդ, քիչ-քիչ, ժամանակի ընթացքում դառնում ես ինքնավստահ, անձդ սկսում ես ավելի արժևորել ու սիրել։ Մի հատ աշխարհ ես ստեղծում, կամ էտ աշխարհը ստեղծվում ա ակամա ու դու դառնում ես էտ աշխարհի բնակիչը, կամ գլխավոր հերոսը։ Առաջին հայացքից շատ լավ ա, հաճելի, հարազատ։ Կարևոր ես քեզ շրջապատողների համար, պահանջված ես, սիրված, գնահատված, օգտակար... Բայց մի պահ քեզ կողքից նայում ես, էլի առաջին հայացքից թվում ա, թե իդեալական ա։ Խորանում ես - արդեն անաչառ աչքով ես նայում, տեսնում ես, որ քեզ սկսել ես գերագնահատել։ Գերագանահատում ես ուժերդ, հնարավորություններդ, մոռանում ես, որ կա կողմնակի աշխարհ, կողմնակի ուժեր։ Չես նկատում։ Անհատականությունդ արդեն հասել ա ինչ-որ կուլմինացիոն կետի ... սթափվում ես, զրոյանում ու սկսում նորից աճել։ Էտ աճման ընթացքում զգուշությունն ու հավասարակշռությունը կրկնապատկվում են ... իմաստանում ես։

[Meme]

Չգիտեմ էլ , ուրախանամ, որ ժամանակ եմ կորցրել ու չեմ եկել ակումբ, թե տխրեմ, բայց մի բան հաստատ գիտեմ, հաճելիա գալ, ու կարդալ թեկուզ ծնունդիդ շնորհավորանքները, որոնց մեջ նորից վեր էս հիշում քեզ, ու նրանց, ովքեր ժամանակին շատ թանկ էին...


Հ.գ ` չգիտեմ, երևի ինձա թվում, որ կամ սխալ ժամանակ եմ եկել, կամ էլ հետեմ ընկել...
Մի տեսակ մռայլա ակումբը....

Հ.գ.գ ` անգամ վախենում եմ սխալ գրեմ, հայատառից ու հայամտքից շեղվել եմ....
Լավ չի

[StrangeLittleGirl]

Երբ դեռ Հայաստանում էի ապրում, ընկերներս շատ լավ գիտեին, որ ինձ որևէ օր կամ ժամի հանդիպելու համար պիտի անպայման մի շաբաթ առաջ պլանավորեին: Ճիշտ ա՝ միշտ չէր ստացվում, որովհետև Հայաստանը մնում ա Հայաստան, ու վերջին վայրկյանին հանդիպումը չեղարկելը կամ զանգել-ասելը՝ տասնհինգ րոպեից կիջնե՞ս քաղաք, անպակաս էին: Բայց դե իրանք շատ լավ գիտեին, որ հատկապես չեղարկելուց ահավոր ներվայնանում էի, իսկ վերջին վայրկյան պարապ բռնացնելն էնքան էլ հավանակնա բան չէր, դրա համար քչից-շատից համակերպվում էին:

Հիմա որ էկել եմ Դանիա, ինձ ահավոր դզում են էս վիճակները, որ կարամ անգամ մոտիկ մարդկանց հետ հանգիստ երկու-երեք շաբաթ հետո հանդիպում նշանակեմ, ու իրանք դրանից հեչ չնեղվեն:

Ու տենց միջոցառումներն էլ են հայտարարվում. ես արդեն անգիր գիտեմ, թե առաջիկա երկու-երեք ամիսներին որ օրերին ինչ թանգարան կամ համերգ կամ բաց դասախոսության եմ գնալու:

Մեկ էլ էսօր մի հատ հետաքրքիր դասախոսության հայտարարություն տեսա ֆեյսբուքում: Ասեցի՝ ուխ, ինչ լավ ա, կգնամ: Մտա նայելու: Պարզվում ա՝ էրեկ էր: Պոստելու օրը ստուգեցի: Երկու օր առաջ էր: Իսկ միջոցառման վայրն էլ՝ Օրհուս, Կոպենհագենից ահագին հեռու, այսինքն՝ լուրջ պլանավորում պահանջող ուղևորություն: Կատաղեցի:

Դե գուշակեք ով էր պոստել էդ իվենթը: Իհարկե ՀՀ դեսպանությունը: Դանիա հասնելով էլ չսովորեցին, որ էֆեկտիվ լինելու համար պետք ա նախօրոք պլանավորել:

[Մուշու]

Ապարանում խանութ մտանք , քչերը կլինեն որ այդ խանութում եղած չեն լինի : Խանութի կենտրովում թոնիր կա , մեջը պուրի են թղում :
Մի խումբ գերմանացի տուրիստներ հավաքված էին թոնրի շուրջ և նկարում էի այն : Պետք էր տեսնել նրաց հիացմունքը , մեծ բան արժեր :
Սկսեցի պատկերացնել ապագան (դա իմ սիրելի զբաղմունքն է ) , մոտ 30-40 տար հետո ես ինքս կլինեմ իմ հայրենիքի տուրիստը , երեխաներս որոնք կծնվեն օտար հողում , այդ օտարը կհամարեն իրենց հարազատը , իսկ իրենց ծնողների ու նախնիների տունը կլինի ուղղակի մի երկիր որի մասին ծնողները պատմում են մեծ կարոտով ...
Այդ ամենը պատկերացնելով ու գիտակցելով մտածում եմ արդյո՞ք դա եմ ուզում ...

[Մուշու]

Չէ գրառում անել չեմ ուզում , ուղղակի տեսածս մեջս պահել չեմ կարողանում : Նայում եմ ինձանից 2-3 տարի մեծ աղջիկը նստած փորձում է ապրել , շարունակել կյանքը : Դռան զանգ և նա հուզվել արտասվում է : Մի պահ զարմացա , ինձ համար բնական դռան զանգ : Նայում եմ շուրջս հորաքույրս և քույրս ևս այդ վիճակում են : Ահա աղջիկը իրեն զսպել չկարողանալեվ դուրս եկավ սենյակից , զարմացած հայացքս տեսնելով հորաքուրյրս ասում է նման ձևով զանգը տալիս էր նա ... Ինչու աստված տարավ հենց նրան , մարդու ում մեջ կյանքը եռում էր , մարդու ով ուզում էր ապրել : Հոգուտ հանգստություն եղբայրս Ցանկանում եմ երբեք չտեսնեք այն ինչ ես տեսա և զգացի այդ պահին :

[Meme]

Ժամանակը բուժում է վերքերը, բայց հիշողությունները չի ջնջում....
Հ.Գ ` երանի ջնջեր.....

[Chuk]

Էն որ մարդը word-ով դոկումենտ ա սարքել, տեքստային, մի տաս էջանոց, բայց քանի որ պահանջը եղել ա, որ pdf-ով ուղարկի, գտել ա pdf սարքելու իրան ամենահարմար ձևը. print ա արել, print արածը scan ա արել, ու scan արած նկարներով pdf ա սարքել

[Այբ]

Որպես հյուր երբեմն մտնում էի ակումբ․․․իմ հիշելով, ակումբը էսքան պասիվ դեռ չէր եղել

Միանգամից ասեմ, որ ոչ մեկին վիրավորելու ցանկություն չունեմ

Ցավալի է, բայց փաստ՝ ակումբում մի իրավիճակ է ստեղծվել, երբ դրան մի բնորոշում եմ տալիս՝ ԽԾԲ։

ՀԻՆ ԱԿՈՒՄԲՆ եմ ուզում (էն ժամանակ էլ կար, բայց ոչ նման սրվածությամբ), երբ գոնե կար մոտեցում, որ ստեղ ուրիշ տարածք է, տարածք, որտեղ չի կարելի խառնել ծանոթն ու անծանոթը, որտեղ կարելի էր , գոնե մասամբ, լսել դիմացինի կարծիքը․․․երբ կարող էի վստահ ասել՝ ինչ լավն ես ակումբ;
Ակումբում մի թև կա, որը կարելի է ասել, իրենց լավերի տեղ դնողն են՝ ամենքից խելացի, միշտ ճիշտ․․․ու էդ թևին դուր գալու համար էլ շատերը գնում են էդ ճանապարհով։ Դա էլ, ի վերջո հանգեցրել է սրան, որ ակումբում շատերը էլ գրառումներ չեն անում։

Ես խնդիր չունեմ ակումբի հետ, ուղղակի չկարողացա՝ որպես ակումբը սիրող ցավակից մարդ, չանդրադառնալ այն փաստին, որ ակումբում ինչ-որ բան պիտի փոխել։

Ուզում եմ վերադառնալ, ուզում եմ, որ իմ սիրելի ակումբը լինի գոնե մասամբ առաջվանը․․․

[unknown]

Կյանքը մեզ ժպտում է, բայց լինում են ժպիտներ արցունքներից վատ ինչ-որ տեղ կարդացի ու մտածելու տեղիք տվեցմիևնույնա իմ ժպիտից ոչ մեկ չունի անկեղծ ու վարակիչ դե գնացեք ու մտածեք ձեր ժպիտների մասին