Էն որ կարդում էս էս վերևի գրածը, հասկանում ես, որ տաս տարի առաջ սկի չես գիտակցել, որ ապրում ես, ուր մնացած ինքնազարգացման մասին մտածեիր։ Ու ասենք նենց չի էլի որ կոնկրետ 10 տարին էր դեր խաղում, մտածում ես, ինչքան ապուշ եմ եղել, որ եքա 21 տարեկան եմ, նոր եմ իմ զարգացման մասին մտածում։ Ու ամեն էս տողով, ամեն բառով սկսում էս նորից ու նորից վայելել էն պահերը, որոնց իրականում ուշադրություն չես դարձրել, նորից ու նորից փորձում ես գնահատել անգնահատելին։ Իսկականից անգնահատելին։
Հիշում եմ, որ պապաս ծնունդիս Rammshtein-ի Rosnerot ալբոմն էր նիվրել, 2006 թվականին, արյա էն ի՜նչ էր․․․աչքիս լույսի պես պահում էի էդ դիսկը․․․․իմ համար մի մեծ հարստություն էր։ Ընկերոջս հետ մի 10 տեղ copy էինք արել էդ դիսկը, որ հանկարծ "փչանա" զապաս ունենանք։ Ու ի՜նչ բերկրանք էր պատճառում էդ ալբոմի ցանկացած երգը, խփնվել կարելի ա, կարա՞ս էդ ամենինչը հիմիկվա յութուբում "հեշտ ու հանգիստ" գտածդ երգի հետ համեմատես․․․
Մի անգամ էդ անտեր Զառատուստրաին մեջբերել եմ, բայց թույլ տվեք մի անգամ էլ էդ էշությունը անեմ ուղղակի շատ դիպուկ ա․․․
Կյանքի աստիճանները բարձրանալուց պետք ա հատ-հատ, ամեն աստիճանին յուրովի ու ուշադրությամբ վերաբերվել ու եթե էդ աստիճաններից ինչ որ մեկին բաց թողես, էդ աստիճանը հետո քեզ հիշելու ա։
Ու իրոք, կարծում եմ, որ էդ մեր "դանդաղ" զարգացումը հլը մի բան էլ օգուտ ա եղել․․․հիմա շատ են բաց թողնում աստիճանները․․․․թռնում են դրանց վրայով, թռնում "վերևները", բայց դե․․․․մոռանում ենք էլի․․․․ավազե ժամացույցի երկու տարանների արանքը ինչքան լեն ա, ենքան ավազը ավելի արագ ա վերևից թափվում։ Բա իհարկե, դեբիլ իմաստությունը իմ գրառումից անպակաս էր։
Հա մոռացա ասեմ, զզվում եմ արա, յա՛խք։
Էն որ կարդում ես վերևի գրածը ու հասկանում ես, որ 21 տարեկանում ինչ դեբիլ ու միամիտ երեխա էիր, ով կարծում էր, թե ամբողջ աշխարհը դռները բացել է քո դիմաց ու սպասում է, թե երբ ես գրավելու: Էն որ քյոռփա երեխա էիր, խաղում էիր տանդ կողքում գտնվող դպրոցի հայաթում, հետո գնդակդ դնում ներքև, պառկում ավազներին, նայում երկնքին ու երազում: Ու քո երազանքներում աշխարհը մեծ էր, անսահման, մտքումդ գծագրում էիր էն երկրներն ու քաղաքները, որոնք դեռ պիտի այցելեիր, մարդկանց ում պիտի հանդիպեիր ու էն մեծ գործերը, որոնք պիտի դեռ անեիր: Ու հիմա հետ ես նայում ու հասկանում ես, որ չափից դուրս երկար ես մնացել կյանքի որոշ աստիճանների վրա, իսկ ամենակարևոր աստիճանների վրայից պարզապես թռել ես: Ու հասկանում ես, որ աշխարհն իրականում անսահման չի, շատ փոքր է, որը կարող ես տեղավորել հեռախոսիդ փոքրիկ էկրանի վրա: Ու ոտից գլուխ մտած միկրոչիփով աշխատող LCD էկրանի մեջ, արդեն դադարում ես տարբերել իրականը վիրտուալից: Ու էն մանկությանդ երազանքների անսահման ու գեղեցիկ աշխարհն իրականում տիեզերքի մի անկյունում ընկած գոմաղբ է, իսկ մարդիկ՝ ճանճեր: Ու որ կարող է ընկերանաս ինչ-որ մեկի հետ առանց իրական կյանքում ձեռքը սեղմելու, կարող ես զգացմունքներդ արտահայտել դեղին ու սև պատկերակների միջոցով՝ առանց ժպտալու ու առավոտյան արթնանալուց ուղեղդ գոռում է վրադ, դու հիմա Ռուֆու՞սն ես, թե՞ Հայկը: Ու հասկանում ես, որ բոլորս էլ վերածվել ենք Թայլեր Դարդենների, մեր միապաղաղ ու մոխրագույն առօրյայից փախչելով, մեր կյանքը լցնում ենք վիրտուալ վարդագույն դատարկությամբ, որտեղ բոլորն ընկերներ չլինելով հանդերձ ընկեր են, չժպտալով հանդերձ ժպտում են ու առանց բերանները բացելու մատներով տկտկացնելով խելացի մտքեր ասում:
Ու ինչ-որ բան փոխելն արդեն իսկ ուշ է, որովհետև ավազի ժամացույցը շուռ տալու ժամանակն է, ու կյաքնի ամեն նոր փուլ մտնելուց քեզ բաժին ընկնող ավազի քանակը ավելի է նվազում, իսկ չիրականացած նպատակներդ ու երազանքներդ ավելի են շատանում: Ու գիտես, որ վաղը նույն ցիկլն էլի կրկնվելու է ու այս գերությունից քեզ ոչ ոք երբեք չի ազատելու ու ոչ էլ դու ես պայքարելու, որովհետև ներքուստ սա քեզ դուր է գալիս:
Վերջում էլ, յա՜խք © Արամ
Մեջբերել
Վստահ եմ՝ էսօր կյանքը շատ ավելի անհետաքրքիր ա փոքրիկների համար, քան եղել ա հիմիկվա ջահելների համար: Ու ահավոր հետաքրքիր ա, до чего техника дойдет, երբ իրանք ջահել լինեն: Ինչի՞ պակաս են հիմա զգում ու ինչո՞վ են համեմատելու իրանց անցյալը ներկայի հետ: Ինչ լավ կլիներ, եթե իրանք գոնե երազում տեսած լինեին 90-ականները՝ առանց չափազանցության ու առանց մեղմացման: Պատկերացնեին ու չմոռանային: Լսելն իրոք շատ քիչ ա, տեսնել ա պետք:
Իրենց մեջ այնքա՜ն ուժ, այնքա՜ն ազատություն կա: Ինչ էլ մտքներին դնեն՝ հեշտությամբ կհասնեն իրենց նպատակին: Ժպիտն ու կենսուրախությունն իրենցից անպակաս է: Կոմպլեքսներն իրենց համար չեն:
Որքան էլ ճիշտ է, որ գիթարն ու հեծանիվը միայն տղաների համար չեն ստեղծված, փաստը մնում է փաստ՝ վերջիններս ավելի շատ են զբաղվում դրանցով, ավելի են տիրապետում այդ հրաշքներին:
Մի կողմից էլ՝ եթե աղջիկների հեծանվավարությունն ու գիթարախզարությունը կողքից դիտվի որպես սովորական երևույթ՝ ամբողջ հմայքը կկորի:
): 
։
Էջանիշներ